Wat mij de laatste tijd opvalt, is dat wij ons toch zo druk maken over details, over ogenschijnlijke onbenulligheden, over eventuele mogelijke zaken die misschien ook ooit zouden kunnen gebeuren. Het is alsof wij ons constant in levensgevaar bevinden, alsof wij nog maar enkele minuten te leven hebben. Ik heb mijn jonge jeugdjaren doorgebracht in Duitsland. Mijn vader was beroepsmilitair. Wij woonden in de nabijheid van de school. Je kon bijna zeggen dat wij in een soort enclave woonden. Contact met Duitse onomwonenden was er bijna niet. Er was zelfs een duidelijke scheiding tussen Franstaligen en Nederlandstaligen en tussen families van officieren en families van onderofficieren, want soldaten waren toen miliciens. Binnen dit gebied speelden wij in totale vrijheid alle deugdelijke en ondeugdelijke spelletjes die kinderen normaal spelen, en konden wij ook al onze creativiteit en energie kwijt. Het enige waar mijn moeder mij op wees - op tijd thuis zijn voor het eten - meer niet. Televisie was nog maar net op de markt, in zwart -wit, en het aanbod voor kinderen was buiten Nonkel Bob niet zo groot. Dus je was constant buiten, in weer en wind. Fietsen, lopen, vallen, vechten, ravotten, kleren gescheurd, knieen kapot, vuil smerig met een snottebel erboven op, maar we waren gezond en zelden ziek. Als ik nu mijn kleinkinderen, schatten van kinderen, bekijk, dan vraag ik mij af of zij het zoveel beter hebben dan wij op die leeftijd. Hun speelterrein is veel kleiner geworden, met dit nadeel dat Big Brother constant meekijkt. Eens onder het waakzame oog van moeder of vader uit, kom je in het vizier van de creche of de school. Terug thuis wordt je weer bedolven onder de goedbedoelde moederlijke zorgen. Welke ruimte heb je nog om je creativiteit en je energie bot te vieren ? Komt daar nog bij dat het aanbod aan audio zo enorm groot is. Computergames, het kleinste kind is er onmiddellijk zot van. Ongelooflijk amuzante kinderprogramma's. Geen wonder dat mijn kleinzoon constant van tv-scherm naar computerscherm naar spelconsole loopt, ondanks de gigantissche berg speelgoed in zijn kamer. Maar stimuleert dit de creativiteit, kun je hiermee al je energie kwijt ? Als je in zo een overbeschermde omgeving opgroeit, is het dan nog verwonderlijk dat bijna elk kind een of andere HDHD-gedragsvorm heeft, dat 70% van de kinderen een of andere allergie heeft. Dit heeft zeker zijn gevolgen voor later. Eens die overbescherming wegvalt en je er alleen voor staat. Kun je dan die harde wereld wel aan ? Ben je genoeg voorbereid op deze harde realiteit ? Kruipt de angst in je kleren en geraak je deze nooit meer kwijt ? Onze overbescherming van onze kinderen is een gevolg van onze angst. Wij zien in alles een bedreiging. Helaas heeft de media hierin een grote rol gespeeld.
Laat mij duidelijk zijn, de openingszin van vele politici, er is geen straffeloosheid in dit land. Er is een wet die bepaald wat en wie moet bestraft worden. Deze wet bepaald ook de maximum en minimum straf die je verdient. Hoe komt het dan dat het gevoel van straffeloosheid met de dag toeneemt ? Je hebt aan de ene kant een zeer complexe wetgeving die op veel punten voor interpretatie vatbaar is en waar pientere advokaten handig gebruik van maken. De meest gebruikte regel is de procedure fouten. Ondanks het feit dat je schuldig bent bevonden, kun je toch op basis van procedure fouten vrij gesproken worden. Hetzelfde geldt voor de verjaringstermijn. Advokaten trachten met alle mogelijke truks het proces te rekken tot de verjaringstermijn verstreken is.Dit wordt vooral toegepast in grote fraudedossiers. Denk maar aan KBCLUX. Indien wij het gebruik van procedure fouten en de verjaringstermijn zouden afschaffen of op zijn minst aan strenge voorwaarden koppelen zou niet alleen de strafbaarheid verhogen maar ook de jarenlange en dure procedureslag sterk afnemen. De magistratuur zou een kleinere werklast hebben en een grotere geloofwaardigheid bij het grote publiek bekomen. Ook de strafbepaling zou moeten herbekeken worden, meer afgestemd op de huidige maatschappij. Ik weet dat een strafbepaling een opvoekundige waarde moet hebben, zodat de gestraften terug in de maatschappij kunnen opgenomen worden. Probleem is dat veel delinquenten geen geweten hebben zoals wij dat kennen. Eens terug in de maatschappij hernemen zij hun illegale activiteiten, eerder nog versterkt door de opgedane kennis en de verworven nieuwe contacten in de gevangenis. Helaas zijn velen van hen van vreemde origine, een andere cultuur, een andere opvoeding, waar onze opvoedkundige soft-aanpak geen vat op heeft. Het is momenteel een algemene stelregel dat, indien je rustig je straf uitzit, je na één derde van de straftijd kans op vrijspraak krijgt. Onder druk van de publieke opinie vallen zedendelicten hier niet meer onder. Dit wil dus zeggen als je voor moord 20 jaar krijgt kun je na 7 jaar vrij komen. Als je dan nog rekening houdt met de aftrek voor de maanden of jaren die je in voorarrest hebt gezeten, kun je na 5 jaar al vrij komen. Daarom pleit ik voor 100% uitzitten van uw straf.
Aan de andere kant moet je ook de huidige maatschappij bekijken. Zij is geevolueerd tot een egoistische consumptiemaatschappij, waar de standaardnorm geld en macht is.Waar de ethische waarden langzaam maar zeker vervagen.Een maatschappij waar bezit zo belangrijk is geworden dat angst continu aanwezig is. Angst om iets te verliezen. Als je dan merkt dat veel ongestraft blijft is de beste verdediging om geen angst te hebben het zelf ook doen. Ieder binnen zijn mogelijkheden pleegt wel eens een delict zonder er zich voor te schamen. En als je vermogend bent kun je tegenwoordig nog je straf afkopen. Dit heeft men geleerd van het instituut de kerk, daar kon je ook een aflaat afkopen.
Conclusie
Indien wij allen meer met elkaar en voor elkaar zouden leven, ongeacht kleur of afkomst of religie, zouden wij een maatschappij creeren waar het aangenaam leven is. In zulk een omgeving gedeit criminaliteit niet.Geef criminaliteit geen kans. Ook de angst zal verdwijnen. Het leven zal complexlozer zijn. Criminaliteit zal er altijd zijn, maar indien de gegeven straffen ook voor 100% moeten uitgezeten worden zal dit een afschrikmiddel zijn. En als het grote publiek merkt dat je er niet zomaar vanaf komt zal men weten dat gerechtigheid is geschied.
Diverse filosofen hebben er zich meermaals aan gewaagd om een definitie te vinden van het allereerste begin, het ontstaan van het heelal, het ontstaan van leven. Niets is moeilijker, want het gaat voorbij aan ons bevattingsvermogen. Toch wil ik mijn gedacht hierover neerpennen.
Er is een theorie die verwijst het allereerste begin naar de oerknal. Maar wat was er voor de oerknal. Er moet toch iets geweest zijn voor de oerknal. Het allereerste begin dat leidde tot de oerknal. Stel dat er iets was, sommigen noemen het het zijnde, maar ik vind het "iets" een beetje duidelijker. Als er iets was dan moer er ook niets zijn. Zoals je ying en yang hebt. Als er iets was dan moet dat ook een begin kennen. Ik ga ervan uit dat als er zowel iets als niets is, het iets begrensd is. Stel nu dat het iets niet begrensd is. In dat geval bestaat het niets niet. Als het iets geen begin noch einde kent, het eindeloos is zowel in massa als in tijd, dan zijn wij vruchteloos aan het zoeken naar een allereerste begin. Ik wil hier duidelijk de religie of geloofsovertuiging buiten beschouwing laten.
Voortgaande op de stelling dat het iets oneindig is, zonder begin en zonder einde, hoe komt het dan dat ons heelal uitdeind. Volgens wetenschappers is dit het gevolg van één of meerdere oerknallen. Het gedeelte dat de mens in het heelal, met de huidige wetenschappelijke kennis en mogelijkheden, kan waarnemen is echter zo minuscuul klein. Elke beweging, elke implosie of explosie van massa, imponeert ons hierdoor zoveel meer. Alles is continu in beweging, als een perpetuum mobile, zodat wij het gevoel hebben dat het heelal uitdeind. Doch als er geen begrenzing is aan het heelal, hoe kan het dan uitdeinen. Indien er een begrenzing aan het heelal zou zijn, zou het in omvang toenemen en dan zit je met de vraag, wat is er buiten het heelal: NIETS. Maar ik ga ervan uit dat NIETS niet bestaat, omdat IETS oneindig is. Dus is het universum oneindig.
Als ik nu het beeld van mijn grootouders oproep, zie ik voor mij een vriendelijk en minzaam koppel. Mijn moemoe en vava waren een vrij hecht koppel. Ik heb hen nooit ruzie zien maken, tenzij tijdens het kaarten. Het waren stille mensen en ik denk tevreden met het leven dat zij leidden. Wat mij vooral is bijgebleven is de stilte en de rust dat hun huis uitstraalde. Vava hield zich bezig met de reparatie van klokken. Hij onderhield een vrij grote moestuin met een glazen serre. Voor ons was de tuin vooral interessant tijdens Pasen. Uren konden wij, mijn zus en ik, paaseieren rapen. Vava had de gewoonte om achter onze rug de gevonden eiren terug te verstoppen. Op vrijdag werd er dan gezamenlijk met veel water gekuisd. De namiddag was uitrusten. Soezen in de zon onder de glazen koepel. Enkel het getiktak van de klok verbrak , nee versterkte de stilte. Zo heb ik mij altijd mijn oude dag voorgesteld.
Nu ben ik pensioengerechtigd en heimelijk hunker ik naar de stilte, enkel versterkt door een tsilpende vogel. Ik tracht het tempo uit mijn levensritme te halen. Mijn oppervlakkige interesses verder uit te diepen. Ik heb mij tot doel gesteld de dag met een grotere intensiteit te beleven. Maar er is nog veel werk aan de winkel.Mijn agenda staat vol afspraken, misschien moet ik mijn agenda het raam uitgooien.
Als ik nu mijn collega-gepensioneerden bezig zie, dan denk ik waarom wil men nu perse op pensioen gaan. Druk, druk druk.... Wie staat er vijf minuten voor opening van de winkel op de ruit te tikken. Wie respecteert de wachtend rij in de supermarkt niet. Wie preutelt er hardop dat het hier niet vooruitgaat. Zij hebben allen toch zoveel te doen, fietsen en terrassen en ......... niets doen. Ook de elementaire beleefdheid blijft hierbij dikwijls achterwege. Dit vooral verwondert mij. Zij hebben ons immers geleerd onze naaste met respect en eerbied te benaderen. Het doet echt raar als je je ouders hierop betrapt en het ergste is dat er geen schaamte meer is. God bewaar mij, dat ik nooit zo word. Hoe is het zo ver kunnen komen. Hebben wij dit te danken aan de uitzending "Benidorm bastards" of ligt het aan de maatschappij. Misschien hebben wij ook weinig respect voor oudere mensen.Staan wij onze zitplaats op de bus nog naf aan een bejaarde, doen wij voor hen de deur nog open, helpen wij hen de straat over te steken. Dit werd ons allemaal bij de scouts bijgebracht, maar misschien behoort dit niet meer tot hun goede daden. Ik zie het in ieder geval niet meer. De maatschappij is agressiever geworden en zij reageren hier op. Ieder voor zich en ocharme ik.
Nee. Zo wil ik niet worden. Ik wil een Nestor zijn, iemand die zijn levenservaring overbrengt op de jongere generatie. Ik wil hen laten inzien dat materieel bezit geen geluk brengt, enkel gemak. Geluk vindt je enkel bij je partner, zelfs in moeilijke omstandigheden. Met haar wil ik oud worden, in alle eenvoud maar rijk aan liefde en geluk.
Maandagochtend, acht uur, bah weer gaan werken. Het is een grijze ochtend. Half slaperig rij ik de garage uit en wacht 10 minuten alvoor iemand zo beleefd is om mij in de wachtende rij auto's te laten inschuiven. Van verkeerslicht tot verkeerslicht schuif ikj op een slakkengangetje richting kantoor. De tijd gaat veel te vlug en de angst slaat me om het hart, want ik dreig alweer eens te laat te komen. Ha, eindelijk , we zijn er. Nog vlug enkele fietsers opzij duwen en nog net voor iemands neus een parkeerplaats inpikken. Snel in looppas, iedereen opzij duwend, het kantoorgebouw binnen stormen. Ja ik heb het gehaald. Met een zucht en een vluchtig knik naar mijn collega's laat ik mij op mijn stoelen vallen. Bij een dampende kop koffie kom ik langzaam tot rust en overzie wat ik vandaag nog te doen heb. Maar eerst tot rust komen. Dit kan wel even duren.......
Met de fiets naar het werk
Maandagochtend, vrolijk gekwetter van vogels in de tuin, een opkomende zon, heerlijk met de fiets naar kantoor. Ik zie er naar uit. Vrouwlief laat mij uit, en ik zwier gezwind op mijn fiets tussen de wachtende auto's voor mijn deur.Ik vermijd het drukke verkeer en rij langs de schelde richting kantoor. Mijn longen vullen zich met frisse, zuivere lucht. Ik word er bijna high van. Mijn zintuigen staan op scherp. De lucht vult zich met vrolijk gekwetter en gekwaak van de vogels rondom mij. De geur van nat gras en vochtig hout, vermengd met de zilte geur van het scheldewater bevangt mij. Heerlijk, gewoon heerlijk. Dit is ontwaken. Ha daar is het kantoor al. De fiets stallen en beveiligen, en al fluitend wandel ik het kantoor binnen. Hallo iedereen, hier ben ik. En wat voor spannends biedt ons deze nieuwe werkdag. Kom we zullen er eens in vliegen ...
Conclusie
Als je beide verhaaltjes vergelijkt moet je wel gek zijn als je voor het eerste kiest. Wie dagdagelijks met de auto in de file staat beseft niet wat hij mist. Ochtendstond heeft goud in de mond zegt men. Op de fiets besef je pas hoe mooi een ochtendstond kan zijn. Het werkt zelfs verslavend.Je hebt het gevoel dat je de hele wereld aan kunt. Je krijgt er een goed humeur van, en je collega's profiteren hiervan. Zelfs je baas wint hierbij: een goede sfeer, plezier in het werk, creatief..... Dit zal ik helaas moeten missen als ik straks op pensioen ga. Of niet toch
Een maatschappij of een gemeenschap is pas leefbaar voor al zijn leden als er regels of wetten zijn waar men zich dient aan te houden .Een wet is dus een leefregel opgesteld door de meerderheid van de leden van deze maatschappij, tenminste in een democratisch georienteerde gemeenscchap. Een wet heeft als doel dat alle leden van deze maatschappij een zelfde handelswijze hebben die het in stand houden van deze maatschappij beschermen, en bijgevolg ook alle leden van deze maatschappij beschermen.
Als nu onze maatschappij, in dit geval Belgie, op financieel en economisch vlak sterk bedreigd wordt, dienen er maatregelen genomen te worden. Deze maatregelen zijn dus voor het algemeen belang, niet voor het belang van het individu.
Wie bepaalt welke maatregelen er dienen genomen te worden ? Een kleine groep mensen (politici), ve Ook de werkomstandigheden zijnrkozen door de bevolking, bepaalt op grond van adviezen verstrekt door verschillende instanties, zoals economen en financiele instellingen. Deze maatregelen worden dus met de beste bedoelingen en na ernstig overleg uitgevaardigd en in een wet gegoten.
Wij zien dus dat een wet het algemeen belang dient en ons, Burgers, beschermt. Deze wet wordt in princiepe ook door ons opgesteld, via de door ons verkozen politici. Hoe komt het dan dat een op deze wijze tot stand gekomen wet of maatregel telkens op zoveel tegenstand stoot.
Ik neem als voorbeeld: de verlenging van de pensioenleeftijd tot 62 jaar. Ik ben zelf 60 jaar en zou indien mijn werkgever het zou toelaten gerust tot mijn 65 jaar willen werken, want ik doe mijn job graag. Maar mijn werkgever wil dit niet, de kostprijs is voor hem te hoog. Ik vertmoed dat veel onder jullie hetzelfde meemaken. Met deze maatregel is er op het eerste zicht niets mis mee. Tenslotte leven wij allen veel langer als 50 jaar gelden, en zijn wij over het algemeen genomen ook gezonder.Ook de werkomstandigheden zijn fel verbeterd.
Toch is er veel verzet tegen deze maatregel, ondanks de vele argumenten pro. Hoe komt dat ? Wel als men een wet uitvaardigt waarop al onmiddellijk enkele uitzonderingen worden gemaakt, nl het uitsluiten van enkele groepen, zoals politie en leger, dan vraag je gewoon om verzet. Zoiets als waarom zij en niet ik. Ik ben akkoord dat men zich bezint over mensen die een zwaar beroep uitoefenen (zowel fysiek als mentaal). Ik ben er echter van overtuigd dat binnen elke werkgroep er mogelijkheden zijn om werknemers die gezien hun leeftijd en/of hun gezondheid hun job niet meer met enthousiasme kunnen uitvoeren, een andere minder belastende taak kunnen geven. Bij politie en leger is dit zeker een mogelijkheid.
Onze beleidsmakers beseffen dit maar al te goed, maar het ontbreekt hun aan politieke moed om de werkgevers hierop te wijzen. Toch willen zij de werkgevers stimuleren om oudere werknemers aan te nemen door de kostprijs van deze werknemer voor 50% op zich te nemen. En voila daar is het achterpoortje. De werkgever ontslaat zijn werknemer op 55 jaar met de belofte om na één jaar hem terug aan te werven aan de helft van de prijs. En dan zijn wij verbaasd dat ondanks alle maatregelen de staatskas even leeg blijft.
Reeds weken aangekondigd. STAKING !! Het land zal lam liggen. Uiteindelijk is het daan zover. En wat merk je ? Enkel de traditionele bedrijven en diensten waar vakbonden sterk staan liggen stil. Dus vraag ik mij af, willen wij nog wel staken en waarom zouden wij willen staken. Allereerst, willen wij nog wel staken. Wat merken wij, veel werknemers nemen een dagje verlof of recuperatie van overuren. Er zijn zelfs werkgevers die hun personeel vragen om thuis te blijven. Anderen passen zich aan om zo weinig mogelijk last van de staking te hebben, vb door thuiswerk of met de wagen naar het werk of dichstbij zijnde filiaal te gaan. Is er dus een wil om te staken, een dag zonder loon en een risico om op de zwarte lijst van de werkgever te komen. Blijkbaar niet. Want wie voelt zich nog solidair met een andere werknemer van een ander bedrijf of van een andere sector. Zelfs binnen het eigen bedrijf is er nog nauwelijks solidariteit met je collega's. Ieder voor zich. Leve de vooruitgang. Waarom zouden wij nog staken ? Wij weten of beseffen allemaal dat er moet bespaard worden. Iedereen moet zijn besparingssteentje bijdragen. Dit wordt ons dagelijks door de media voor de neus gehouden. De maatregelen die tot nu toe zijn opgelegd zullen wij zeker voelen. Langer werken tot uw 62 jaar ( ingaande vanaf 2014), afbouw werkloosheidsuitkering ( vanaf 2014), afschaffing van fiscale stimuli ( de meeste vanaf 2014 ). Dit is maar een greep uit de vele maatregelen die genomen zijn. Ik ben er zeker enkele vergeten. Niettemin tot 2014 heb ik niet het gevoel dat ik iets moet inleveren. Nu heb ik het geluk dat ik niet tot mijn 62 jaar zal moeten werken. Ik ga dit jaar op vervroegd pensioen op 60 jarige leeftijd en met 42 dienstjaren achter mij. Voor zij die een zwaar beroep uitoefenen is deze maatregel ongehoord en dient zij aangepast te worden. Velen van hen zullen nu in de mutualiteit terecht komen (wat ook voordelig is voor de werkgever). Voor zij die een gestresseerd beroep uitoefenen is dit eveneens een aangename maatregel. Doch zij kunnen eventueel uitwijken naar een rustiger activiteit, zoniet worden zij ontslagen ( duur voor de werkgever) en komen zij zo in de werkloosheid terecht. De werkgever is nu ook niet zo enthousiast om oudere werknemers aan te houden of zelfs aan te werven. Zij zijn namenlijk niet zo flexible en enthousiast voor de werkgever als de jonge garde. Zelfs zij die hun werk zo graag en met zoveel toewijding doen en gerust tot hun 70 willen blijven werken, worden op tijd door de werkgever op pensioen gestuurd. De afschaffing van de fiscale stimuli. Meestal een voordeel voor de middenklasse. Want wie kan zich een fiscale aftrek veroorloven, zij die het geld hebben om een investering te doen (vb energie besparende investeringen). De Vlaamse regering heeft al laten weten dat zij de meeste zullen overnemen, eventueel onder een andere vorm (premies) Dus, waarom nu reeds moord en brand schreeuwen. De afbouw van de werkloosheidsuitkering: het werd tijd dat hierover eens werd nagedacht. Schoolverlaters die onmiddellijk een uitkering krijgen, zonder ook maar één dag gewerkt te hebben. Waarom zou je snel een job zoeken, je krijgt zakgeld en je hebt kost en inwoon bij je ouders. Dat is pas geniten. Eigenlijk krijgen die hun pensioen al op voorhand. Blijven nog de vele werkzoekenden, meestal ongeschoolde arbeiders van vreemde origine. Gevolg van een laks asiel beleid. Dus ik herhaal mijn vraag: waarom zouden wij nu moeten staken. Heeft het ons al geld gekost. Nee. Maar wij hebben toch een zo grote angst dat het ons geld zal kosten en dat willen wij niet. Bewijst eens te meer dat wij in een zeer angstige maatschappij leven. Het enige waarvoor ik op straat zou komen is: het is niet de schuld van de werkende mens dat wij in een crisis beland zijn. Waar zijn de veroorzakers; de super-rijken, de banken de multinationals en ja ook de politici. Zij dienen de schulden te dragen.
