Deze week werken op de Maternity, onze tijd konden we vooral invullen met het knippen van compressen. Tussendoor konden we nog een bevalling bijwonen. Ja mannekes, wat ben ik blij dat ik later mijn kind in België ter wereld kan brengen. De vrouwen moeten alles helemaal alleen klaren. Geen partner of familie naast hen die hen door die moeilijke en zware periode heen helpt. Indien men veel pijn heeft laat men dat het best ook niet erg merken anders krijg je er nog een klets op je billen bij als cadeau. Daarna nog wat kinderen gaan animeren op de kinderafdeling (tekeningen uitgedeeld, wat met de ballonnen gespeeld, wat dansen ). Ook al een kindje op de afrikaanse manier op de rug kunnen dragen, eigenlijk best wel handig hoor. Rond de middag nog wat meegelopen met de Anestesist ter plaatse en die vertelde me dat er in Ada een festival is volgend weekend. We kunnen dus niet anders dan eens te gaan proeven van de afrikaanse sfeer! In de namiddag trokken we met 3 (Brecht , Dries en Ik) richting Kpando. Daar zitten enkele Antwerpenaren. Die hebben hier enkele projecten lopen. 1 daarvan is een basketbalpleintje maken en daar kunnen we in de loop van de week bij gaan helpen. (Als het weer wat mee zit natuurlijk want nu is het alles behalve mooi weer). Daarna wat verder het dorpje ingetrokken en Bij Edem terecht gekomen. Hij heeft hier ook enkele projecten lopen die voor het grootste deel op de gezondheid gebasseerd zijn. Samen met hem gingen we mee naar een dorpje iets verderop. Hij zij ons dat we een kindje van 14 jaar gingen bezoeken die wat ziekjes was, maar meer kon hij ons niet vertellen. We merkten wel dat hij erg opgetogen was dat we 3 verpleegkundigen waren zodat we hem misschien wat verder konden helpen. Via kleine steegjes, een prachtig meer (Volta), modderige paadjes en af en toe een slippertje kwamen we uiteindelijk bij het jongentje aan. We wisten totaal niet wat er ons te wachten stond. We gingen binnen in een donkere hut midden op een eiland. Er stond 1 zetel daarin konden we het kind vinden. Het kind had moeite om recht te komen. Het viel ons meteen op dat zijn voeten en benen heel erg gezwollen zaten. Het kind draaide zich om en we zagen een immens opgezet abdomen echt niet normaal. Toen ik de pols probeerde te voelen in de benen van het kind kon ik amper iets voelen. Er was een laborante mee om wat bloed af te nemen om zo zijn leverwaarden te controleren, maar eigenlijk moet die jongen zo vlug mogelijk naar het ziekenhuis gaan. We probeerden de ouders zoveel mogelijk tips te geven, maar meer konden we ook niet doen. De tocht naar het hospital, de medische kosten alles is gewoon veel te duur voor de mensen. Het kind leeft al zon 5 jaar met deze ziekte en nog nooit eerder hebben ze ergens hulp gezocht. Eens we terug in de auto zaten waren we echt alle 3 heel erg stil. Niet te geloven dat mensen zo kunnen leven Ik voelde me echt niet goed bij het idee dat ik het kind daar moest achterlaten en niets voor hem kon doen. In de loop van de week zullen we hier in het ziekenhuis nog wat reanimatietraining geven aan de verpleegkundigen. Want daar kunnen ze blijkbaar helemaal niets van. We hebben wat materiaal meegekregen van Edem om aan te tonen hoe ze alles kunnen doen (een oefenpop, maskers ) Hopelijk komt er veel volk op af en kunnen we iets betekenen voor de mensen hier. Op naar de laatste werkweek en dan nog een weekje trekken! Tzal snel voorbij zijn nu.
We zitten hier nu ongeveer drie weken en leven al volledig op zijn Afrikaans! Alles gebeurt hier op het gemak en te laat komen is hier geen uitzondering! We hebben al veel gezien en ervaren, het is echt een verrijking om hier te zijn!
Op verpleegkundig vlak hebben we hier al wat meegemaakt. Mochten wij dit doen, als studenten van Ic Dien, zouden we al onder onze voeten gekregen hebben! :D (geen labels op de infuuspakken, medicatie bovenaan in de infuuszak inspuiten dus niet via het inspuitgummitje, ze prikken hier meerdere malen met dezelfde naald als ze missen en als ze de naald laten vallen rapen ze hem op en gebruiken ze hem opnieuw...) Allemaal behoorlijk absurd!!!
Wat hier wel zeer vlot verloopt zijn de operaties, we hebben al liesbreuken en keizersnedes kunnen bijwonen! Dit gebeurt behoorlijk steriel! We hebben al veel Belgische, IC Dien'se tips gegeven en die gebruiken ze wel!De verpleegkundigen hier naaien ook de gapende wonden of zij doen zelf besnijdenissen bij de kleine jongetjes! We maken hier wat mee! Aan de andere kant zijn er ook wel veel dode momenten tijdens het werk omdat de Ghanese verpleegkundigen graag het (soms weinige) werk zelf doen! Initiatief nemen is dan de boodschap!!!
Wat we soms hebben is dat er geen water is of dat de elektriciteit plots uitvalt! Dan wassen we ons met regenwater dat we opvangen of met water uit zakjes! In het algemeen kunnen we wel niet klagen, we kunnen veel eten en moeten niet veel honger lijden... Al is het wel veel het zelfde! Vooral brood, water, eieren, confituur, aardappelen en van die ingevroren kippeworstjes ( soort hotdogs)!!
De jongens gaan hier minimum drie tot vier keer per week gaan lopen, Brecht zelfs nog meer! De vrouwen hebben één keer mee gaan lopen maar hebben niet lang vol gehouden, behalve Sofie en Laetitia! Om dat te compenseren doen ze nu iedere dag dertig set-ups en enkele turnoefeningen waar je lenig voor moet zijn!
We hebben echt al leuke en prachtige foto's genomen! We zijn er al in geslaagd om enkele op Melissa haar facebook te zetten! De internetverbinding is niet zeer goed hier, want we werken met USB-sticks van Vodafone! We moeten hier nu nog één week en een half werken en dan trekken we een week rond!We zijn ook al naar Cape Coast geweest, dit in de eerste week! Dit was echt de moeite! We hebben daar zelfs op een krokodil gezeten en hangbruggen beklommen in de jungle! De laatste dagen trekken we terug naar de zee ter hoogte van Ada Foah en zullen daar in hutjes op het strand slapen!
Vandaag tweede werkdag achter de rug. Het is hier echt warm. Gelukkige hebben we zo'n ventilator op de kamer en die ligt hier dan ook de hele nacht aan. Vandaag om 7u opgestaan en om 7.40u gaan werken. We beginnen daar eerst met bidden en dansen en daarna gaan we dan allemaal naar onze dienst. Vandaag heb ik heel de dag de bloeddrukken moeten nemen bij de mensen en de temperaturen enzo. Melanie heeft een besnijdenis gezien bij een kindje van ongeveer 3 maand. Het was echt erg zei ze. Het werd vastgebonden enzo. Vandaag gingen we ook achter onze stagekledij gaan die we hier lieten maken maar deze is helaas NOG niet klaar. Het is blijkbaar een echte Ghanees die deze moet maken, want die nemen voor alles hun tijd. Morgen terug gaan werken en dan vrijdag hebben we weekend.
Donderdag zijn we vertrokken vanuit Anfoega richting Accra. Onderweg zijn we gestopt in Tema bij Karl & daarna zijn we verder getrokken van Accra naar Capecoast. Dit alles deden we met de trotro en omstreeks 17u45 zijn we aangekomen in Capecoast. Daar kwamen we toe in een armzalig gasthuisje, waar we geluk hadden dat er een ketel klaar stond met water om ons te wassen. 's Avonds hebben we nog eens onze voeten onder de tafel gaan schuiven in een restaurantje aan de kust.
Vrijdag zijn we in de voormiddag naar een national park geweest waar je via apenbruggen tussen verschillende bomen kon kruipen. Daarna zijn we nog verder gereden om bij de krokodillen te zitten. We hebben foto's genomen bij de krokodillen. We konden ze zelfs aanraken. Na dit spannende avontuur zijn we terug naar Capecoast zelf geweest om nog wat aan het strand te gaan zitten (containerpark en kaka inclusief). We gingen ons dan wat verfrissen om dan terug te keren en nog iets te eten, waarna we 's avonds ook nog naar een nachtclub "Oasis" trokken. Daar zaten er vooral blanke mensen, het was er echt leuk.
De zaterdag zijn we terug vertrokken vanuit Capecoast richting accra, om daar eerst inkopen te doen voor drie weken ver. We zijn dan naar een adresje gestuurd geweest door Karl. Een Belg uit Leuven houdt in Tema een hotel open en daar zijn we een nacht gratis mogen gaan logeren. We kregen er 's avonds een heerlijke maaltijd: stoofvlees, frietjes, sla, tomaten,... hmmm heerlijk. We kregen daar ook de kans om in zijn zwembad te zwemmen. We hebben daar ook een een heerlijk ontbijt voorgeschoteld gekregen met pistolets, brood, kellogs, eitjes, .... en 's middags zorgde Karl dan ook nog voor lekkere pizza's. Omstreeks 17u zijn we dan terug aangekomen in Anfoega.
We zijn vandaag (4 juli) om 7 u opgestaan om om 7u40 naar het ziekenhuis te gaan. Daar gingen we samen zingen en dansen met de verpleegkundigen en de artsen van het ziekenhuis. we kregen een rondleiding van de administratieve medewerkers, charles en felix, doorheen de afdelingen. We kregen ook de kans om in het mortuarium de lijken te bezichtigen. echt eng. Ze leggen ze daar allemaal op elkaar gestapeld. We gingen daarna nog een schooltje bezoeken net naast het ziekenhuis. de kinderen waren zeer enthousiast toen we aankwamen & ze genoten ervan om samen met ons op de foto te gaan. Deze namiddag aten we snel een botherham om dan samen met Lydia naar Kpando te trekken. We gingen op zoek naar stof voor stagekledij. We vonden deze niet in Kpando dus gingen we naar Howoe waar we wel stof vonden voor de stagekledij & voor kledij à la Afrika. Daarna gingen we terug richting Kpando om nog wat inkopen te doen en daarna trokken we terug huiswaarts met de taxi (1 cedi per persoon). Vanavond hebben we nog een lekkere maaltijd gemaakt en genuttigd. Eitjes met tomaat, worstjes, gebruneerde patatjes en brood. Heerlijk! Vanavond gaan we nog enkele regelingen treffen om morgen naar Capecoast te gaan! De Safari zal pas voor de laatste week zijn, want nu hebben we nog 4 dagen vrij en we moeten eerst helemaal naar het noorden reizen & dat zou niet echt te doen zijn. We gaan ook nog naar een stadje zo'n 300 km verderop. Daar liggen verschillende kastelen en kunnen we ook over zo'n loopbruggen open & eventueel wilde dieren zien. Spannend!!
We hebben ook gebeld met een Winkelse vedette (K.G.). We gaan daar waarschijnlijk zondag langs om te genieten aan't zwembad & om pizza's te eten!
Verder verloopt hier alles supergoed, behalve dat we constant hetzelfde eten, dat de electriciteit vaak uitvalt & dat we soms geen water hebben, maar dat lossen we op door bekkens buiten te zetten als het regent, of door ons gewoon buiten te wassen! Het is eens iets anders!
We beginnen maandag te werken! Het is nu een beetje zoals echte congé! We zijn hier echt met een fantastische bende! De tijd vliegt voorbij! We amuseren ons echt, maar denken ook vaak aan jullie!
