Wat moeten we daar nu van denken? Zou jij je ook zo verraden voelen? Voor mij voelt het wel zo aan. Hoe kan je vrijwillig omgaan met mensen die je partner constant een mes in de rug steken? En dan nog heel plezant zeggen dat er veel te vertellen viel. Nee, ik ben er echt kwaad om. Gewoon door het feit dat je ze blijft opzoeken. Mensen die mij al tweemaal een mes in de rug hebben gestoken. Mensen die jou opstoken om van bij me weg te gaan? Moet ik dat allemaal normaal vinden? Nee, ik denk het niet! Hoe haal je dat ook maar in je hoofd???? Echt verraden.
Met mij kan je nooit ergens over praten want het is nooit 'belangrijk' maar met een ander wel... is dat dan hoe een relatie moet werken? Ik dacht het niet. Zo werkt hzt niet. Als ze geen respect kunnen tonen voor me verwacht je toch niet dat ik ze in mijn leven wil zeker? Nee, dat gaat niet. Ze zijn niets meer in mijn ogen. En als jij dat niet kan begrijpen dan is dat een teken dat je meer om hen geeft dan om mij!
Ik weet niet goed wat ik vandaag heb gevoeld. De emoties waren zo uiteenlopend. X had een moeilijke dag vandaag en het enige wat ik kon doen was laten weten dat ik er ben...eender wanneer en eender hoe. Al was het maar om gewoon even een schouder te zijn waar X op kon uithuilen. Het scheurt me vanbinnen in stukken als ik weet dat ik helemaal niets kan doen of kan zeggen waardoor X zich beter kan voelen want we weten allebei dat ik de reden ben van de 'moeilijke' dag.
Als het kon zou ik alle pijn overnemen die X voelt, ik zou het leven voor X draaglijker maken. Alle pijn, alle leed, alle smart, alle miserie, al was het maar voor even. Ik heb graag dat mijn geliefden rondom me gelukkig zijn. Dat is het enige wat ik echt graag wil. Iedereen gelukkig en tevreden en verdraagzaam tegenover elkaar. Door steeds aan het hoofd van X te zagen en te klagen help ik ons ook geen stap verder. We moeten positief blijven, zeker nu X het moeilijk heeft. De keren dat ik in de put zit zijn niet meer te tellen en steeds was die ene persoon er om mij op te vangen.. het maakte helemaal niet uit hoe, hoelaat, waar,... dan is X opvangen het minste wat ik kan doen.
We hebben onze verschillen en discussies, en geloof me er zijn er veel, maar dat maakt allemaal niet uit want X maakt me gelukkig. Dat gevoel dat je hebt wanneer je wekker heel vroeg afgaat in de morgen en je onmiddellijk een lach op je gezicht krijgt omdat je weet dat die éné belangrijke persoon deel uitmaakt van je leven. Je ziet het leven rooskleurig, de moeite waard. Het gevoel van de eerste zonnestralen op je huid na een strenge winter, de geur van weiden en velden tijdens de zomer. Alles wat mooi is typeert mijn liefde voor X.
