Ik dacht dat we het hadden bijgelegd, maar mijn vriendin is bij de eerste (kleine) discussie naar het dichtste hotel getrokken om er de nacht door te brengen. Gelukkig liet ze me wel weten waar ze was, zodat ik me niet ongerust moet maken. Ik wil haar gerust vrijheid geven om na te denken, maar vind dit gewoon zonde van het weggesmeten geld. Ach, ze verdient wel iets meer dan mij en het is haar geld. Uiteindelijk beslissen we zelf wat we doen met ons geld, zolang we met een ander geen lening of dergelijk aangaan, toch?
Na het avondeten stond mijn gewicht op 102,2 kilogram. Daar kon ik perfect mee leven, gezien de Lunchgarden gisteren en het feit dat ik net voor avond had gegeten. Er zal dus wel at vocht bij zijn. Vandaag had ik een zware werkdag. Traditioneel worden er blijkbaar veel pakjes besteld op donderdag om vrijdag geleverd te worden. In combinatie met een krantenronde, een firmaronde, een overlastenronde, twee buslichtingen zijn 55 pakjes echt wel genoeg.
Ik heb daarnet de film Forest Gump bekeken. Prachtige, ontroerende film. Ik heb er zoute popcorn bij gegeten en zowat een halve fles rode wijn mee genuttigd. Het (ver)dooft een beetje de pijn van de eenzaamheid. Ik heb geen verplichtingen morgen en moet dus niet vroeg op. Waarom dus ook niet. Die andere helft kan er ook nog wel bij.
Er zijn ook weer selecties om eventueel promotie te maken. Een kantoormedewerker polste mij al of ik er niets voor voelde om nog eens mee te doen. In het verleden deed ik ook al eens mee, maar ik voldeed toen niet omdat ze aan mijn assertiviteit twijfelden. Terecht, want dat heb ik nog niet. Maar ik denk dat dat iets is waarin je groeit naarmate je de functie uitoefent. Dat merk ik ook aan onze huidige chef. Ik heb mijn naam doorgegeven, maar heb ook het directe contactadres van een directe manager die mijn situatie kent. Ik zal haar sowieso nog wel een persoonlijke motivatiebrief sturen. En neen, geen afgelikte versie, gewoon een eerlijke brief over wat ik wil, verwacht en hoe ik mezelf inschat.
Het is donderdagmiddag en buiten zo tussen de West-Vlaamse kust en Brugge is het een aangename 20 graden. Ik had vandaag niet veel werk, maar ben niet direct naar huis gereden. Even weg van de spanning thuis en bovendien had mijn vriendin ook al een berichtje gestuurd dat de onderburen van de vijfde verdieping nog tot 16 uur zouden bezig zijn met kloppen en boren. En als het die buren niet zijn, zijn het onze buren aan de B-kant van het gebouw en anders is er wel de junkie net onder ons die zijn lawaaierige muziek snoeihard op laat staan.
En dus ben ik in de Lunchgarden beland en heb ik ongezond gegeten. Zeesteak met een kleine portie frietjes, de groentjes heb ik weggelaten om 'op calorieën' te besparen. In ruil een kleine chocomousse genomen. Ik zag het helemaal zitten en heb een Schweppes bij me. In de reclame zie je dan mooie, verleidelijke vrouwen en ik dacht dat het wel enigszins zoet zo smaken. Niet dus.
Ah, het is vandaag ook mijn verjaardag. Ik word 30 jaar vandaag en dat valt me best wel mee. Een beetje confronterend is het wel nu hier ook jobstudenten rondlopen. Ik herinner me nog die zorgeloze tijd, heerlijk was dat. Nu moet een mens, hoe je het ook draait of keer, met zoveel meer rekening houden. Sommige dagen ga ik bewust niet sporten, om mijn werk (vooral naar het weekend toe) nog vlot te kunnen uitvoeren.
In de Carrefour, naast de Lunchgarden, heb ik drie oudere cd's op de kop kunnen tikken aan spotprijzen. Ze lagen ergens diep in een bak met honderden cd's, waar ook bijna vergeelde reisgidsen, een plastieken bekertje en een boek van toch enkele jaren oud lagen. Ik denk dat het personeel me dankbaar is dat ik alles eens heb gestapeld. Ik heb meegenomen: Into The Wild (Eddie Vedder), Greatest Hits (Blink 182) en Urban Hymns (The Verve)
Mijn gewicht deze morgen: 101 kilogram. Een beetje verminderd, maar mijn bezoekje aan de Lunchgarden zal er wellicht geen goed aan doen.
Wat een prachtig weertje is het deze namiddag. Ik heb een normaal eetpatroon aangehouden, maar de bruine Leffe die ik zonet binnen kapte, veel wel zwaar zo in de muffe hitte van ons flatje. Het deed me beseffen dat ik sowieso te weinig gedronken heb vandaag, eigenlijk was die Leffe na mijn kop koffie deze nacht het enigste wat ik überhaupt heb gedronken.
Ik ging bijna overstag, maar gelukkig was mijn vaste frituur, op 200 meter van mijn deur, uitzonderlijk gesloten. Ik kon dus niet zondigen en heb het gehouden bij chili con carne met bruine bonen. Niet al te gezond, maar toch alvast meer voedingswaarden dan gefrituurde rommel.
Met heel de liefdesproblematiek vlucht ik vanavond naar de fitness om wat aan cardio te doen. Dat is ook hetgeen ik deed na onze eerste breuk: me op mezelf terug plooien en aan mijn eigen zelf werken; dit zowel mentaal als fysiek. Ik weet ook niet goed hoe het verder moet. Ze zeggen dan altijd dat je moet praten met elkaar, maar daar heb ik nu even geen zin in. Je kan toch ook niet blijven praten.
Om positief te eindigen: ik heb hier al flink rondgestruind in diverse blogs en heb er 11 die ik wel ga volgen. Ik ben nog aan het twijfelen of ik ze op mijn pagina ga posten, maar sowieso zal ik ze in een feed reader stoppen. Maar nu ben ik er even te lui voor: ik ga een tukje doen, de alcohol laten uitwerken en dan een uurtje of twee gaan sporten.
Mijn volgende post is niet meteen de opbeurende, maar dit volgende tekstje schreef ik zonet een kwartiertje geleden op mijn dakterras. Ik heb vandaag ruzie gemaakt met mijn vriendin, die tevens mijn eerste en enigste partner was/is...
Het is elf uur en ik zit buiten op het dakterras.
Ik bewonder de fel verlichte en nog altijd drukke straat en tuur in de verte.
Gek trouwens dat het zo laat nog verrassend klaar genoeg is om te kunnen schrijven.
Mijn leven is wat het is. Eigenlijk baat het niet stil te staan bij de foute keuzes die een mens maakt in zijn leven. Tot slot heb ik elke keuze weloverwogen gemaakt, met argumenten die me toen op een gegeven moment valabel bleken. Het aanvaarden van de job als postbode, mijn ontslag bij de Belgische post en mijn terugkeer dit jaar. Mijn 'tussenstations' als administratief bediende en fiscaal expert. Nee, ik heb er geen spijt van dat ik zoals dat dan heet 'onder mijn niveau (=diploma)' werk. Ik weet door elders te werken wat ik zeker niet wil. Wat dan wel, dat weet ik hoegenaamd niet. Thuis zitten steekt me ferm tegen en daarom heb ik geen spijt van mijn keuze terug te keren.
Zeker niet op een moment wanneer de relatie op de klippen zou lopen. Eigenlijk zou iedereen zich in het leven alleen financieel moeten kunnen redden. Maar voor elk van ons twee geldt dat bij een breuk we de droom op een eigen huis mogen opbergen. Opmerkelijk dat we net tien dagen geleden bij de bank verkennende gesprekken voerden over het aangaan van een woonlening, terwijl we straks misschien apart onze weg voortzetten. Of loopt het niet zo'n vaart?
Soms denk ik nog na over onze breuk, nu acht jaar geleden. Was onze hereniging wel terecht? Ik vind nog steeds van wel, gezien de leuke dingen die we nog in onze 'tweede' en huidige periode hebben gedaan. Misschien is het een cliché, maar het liedje van U2 over het niet met en niet zonder haar kunnen leven; het zou confronterend zijn het nu te horen.
Maar goed, binnen 240 minuten loopt we wekker weer af. Dan zal ik de koffie weer opzetten, ontbijten en het zwarte spul al rijdend naar mijn werk binnen slurpen. Ik zal weer vermoeid thuis komen en er zullen weer mensen zijn die vinden dat ze me te weinig zien of horen. Mijn vader, mijn moeder, mijn vrienden en zij, mijn vriendin. Iedereen wel wat van mijn tijd, terwijl ik zelf dagelijks aan vijf uur slaap per nacht kom. Ik probeer voor iedereen wel wat goed te doen, maar niemand lijkt écht tevreden. En ik heb dagen waar ik in slaap val voor een halfuurtje uit vermoeidheid.
Mijn leven loopt op dit moment niet van een leien dakje, maar ik weet dat er ook leuke dagen volgen. Hoop doet leven, dat hou ik in mijn achterhoofd.
Gewicht vandaag: 102,2 kilogram. 15 kilometer gefietst.
Ik maak me klaar om vanavond naar een concert te gaan van Het Zesde Metaal, de kleinkunstgroep rond Wannes Capppelle. Het is een verjaardagscadeau van mijn vriendin, die eigenlijk zelf niets om die 'depressieve' muziek voelt. Achteraf zullen we wellicht wel wat rondwandelen op de Gentse Feesten veronderstel ik. Hopelijk is het dan al wat afgekoeld in het verre binnenland.
De warmte had zijn impact op mij de voorbije zin in die zin dat ik veel aan nachtrust moest inboeten. Het koelde amper af in het dakappartement waar ik woon, ook al laten we alles open en hebben we zonneschermen. Gisterenavond was het iets meer te doen, maar dan waren de muggen nog in groter getal aanwezig dan ze de voorbije dagen al waren. Ik heb er met de elektronische raket 26 gedood.
Kortom, vannacht heb ik niet kunnen slapen van het gezoem. Ik ben dan maar rond 2 uur 's nacht opgestaan, wat nieuwswebsites gelezen en vroeger naar mijn werk vertrokken. Ik was er rond 3.30 uur en heb een uurtje gerust in de auto alvorens de parking te verlaten. Het werken zelf was pijnlijk. Gelukkig waren we met twee om de zaterdagronde af te werken en was mijn pupil iemand met de nodige zin voor initiatief en intrinsieke motivatie. Hij vroeg hoe bepaalde dingen sneller, makkelijker of efficiënter moesten worden gedaan.
Het personeelsverloop in ons kantoor is groot: je kan gerust stellen dat 2 op 3 beginners afhaakt na enkele weken. Hij werkt er nu bijna een maand en ik denk dat hij er komt. Hij doet me denken aan een jongere versie van mezelf en ook hij strijdt tegen obesitas en komt zelfs van 130 kilogram.
Ik was zo moe van de nacht door te steken dat ik daarna in bed ben gekropen en er nog maar een uur uit ben. De koers nog meegepikt en wat opgeruimd in huis. Ja, wanneer je in een relatie zit met een zorgzame vrouw, moet dat ook gebeuren.
Dankzij de nationale feestdag en een vrije dag ben ik voor het eerst sinds een heel tijdje nog eens twee dagen na elkaar thuis. En dat maakt toch een groot verschil met twee losse dagen per week niet te moeten werken. Eigenlijk had ik verwacht dat mijn directe chef me vandaag toch zou opbellen om te komen werken. De afgelopen dagen waren door de warmte een hel om in te werken, zeker voor de autobestuurders. Maar er waren blijkbaar (niet voldoende) afwezigen om mij terug op te roepen. Gelukkig maar.
Ik heb uitgeslapen tot 10 uur. Het ontbijt heb ik overgeslagen, omdat mijn vriendin gisterenavond onverwachts frieten met vlees had meegebracht. Lekker natuurlijk, maar natuurlijk niet gezond. De frietjes waren dan nog niet echt lekker, dus de helft heb ik gewoon niet opgegeten. Om de honger deze morgen toch tegen te gaan heb ik dan wel vier koppen zwarte koffie gedronken.
Mijn vriendin verjaart trouwens zondag en daarom heb ik voor zondagmorgen een ontbijtje gereserveerd in een klein koffie- en theehuisje in de Brugse deelgemeente waar ze in haar jeugd is opgegroeid. De uitbaatster klonk aan telefoon alvast heel sympathiek. Straks ga ik nog naar de Carrefour om een flesje rode wijn en iets van eten wat niet al te ongezond is en toch snel klaar te maken is. Ik ben namelijk absoluut geen keukenprins. Ik probeer af en toe wel iets in elkaar te flansen, maar vaak loopt er wel iets mis of ik doe er uren over om iets deftigs te fabriceren. Om over de afwasberg nog maar te zwijgen.
Deze middag ga ik met een goede vriend in Sint-Andries, het centrum en in Damme op Pokemons gaan jagen. Ik heb geen smartphone en ik snap hoegenaamd ook het leuke van de rage niet, maar tijd doorbrengen met een vriend/in mag je nooit laten liggen wanneer je er de tijd en zin voor hebt. Vanavond ga ik ook nog gaan badmintonnen, dus het is veilig om te stellen dat ik een sportieve dag achter de rug zal hebben.
Morgenochtend moet ik werken van 4.30 uur tot pakweg 10.15 uur. Ik geef opleiding aan een nieuwe collega. Hij werkt niet al te snel, maar is gemotiveerd en maakt voor een beginner niet al te veel fouten. Dan is het ook leuker voor mij om inspanning te steken in die opleidingsdag- of ochtend.
Er is vast wel hier of daar een sjabloon te vinden waar ik meer over mezelf kan vertellen, maar het gewoon in mijn openingspost gieten leek me nog sneller en gemakkelijker.
Ik ben een bijna 30-jarige Bruggeling die al jaren strijdt tegen obesitas. Dat is een ziekte van mensen die aan ziekelijke vraatzucht lijden en van wie de ietwat gecontesteerde BMI-index hoger uitvalt dan 30. Momenteel is die bij mij 33,3; ik weeg 102 kilogram voor amper 1,75 meter. Het is wat het is.
Het is ooit anders geweest. Op 31 december 2009 besloot ik het roer radicaal om te gooien. Ik snoepte en vrat die dag en nacht nog eens alles wat ik vast kon grijpen, in de wetenschap dat ik nooit meer zo veel zou eten. Ik woog toen 123 kilogram en kampte met pijnlijke knieën. Ik dacht aan een ingrijpende operatie, maar de huisdokter raadde me die af. Ik was toen nog vrij jong om de operatie te ondergaan en de ziekenfondsen betalen de kosten van de risicovolle ingreep terug vanaf een BMI van 40. Ik had dus nog moeten bijkomen...
Mijn 2010-dieet was een succes. Ik ging trouw naar een diëtiste, ik sneed mijn vlees van de supermarkt in kleinere porties, bleef braaf sporten en snoepte niets meer. Ik weigerde elke aangeboden verleiding, wat sociaal niet altijd werd aanvaard.
Ik slaagde erin om gewicht te laten dalen tot 75 kilogram. Ik kreeg veel complimentjes, maar op het einde voelde ik me vaak neerslachtig, moe en mijn vriendin begon van een ingevallen gezicht te spreken. Ik was zelf trots op mijn prestatie, maar vond het jammer dat ik nog altijd een 'buik' (lees: los vel) had. Ik bleef mezelf als 'dik' zien.
In de jaren 2012-2014 schommelde mijn gewicht tussen een aanvaardbare 80-85 kilogram. Ik snoepte weer wat meer, maar leidde ook een actief leven. Goede momenten werden afgewisseld met mindere momenten en hielden elkaar in evenwicht.
Ergens vorig jaar liep het mis. Ik voelde me niet meer goed op mijn werk, nam ontslag en merkte hoe hard de arbeidsmarkt is. Maanden zat ik zonder werk, werd ik afgewezen en liep ik de muren op van verveling. Af en toe deed ik losse opdrachtjes en naar het einde toe kreeg ik een tijdelijke administratieve functie...weliswaar naast de Mac Donalds. Mijn gewicht schoot in die paar maanden de hoogte in tot 95 kilogram. Ik deed het gewoon ook niet graag.
Begin dit jaar begon ik aan een nieuwe uitdaging die ook op niets uitdraaide. Ik had heimwee naar mijn werk dat ik vroeger deed en zou in maart uiteindelijk ook terugkeren...met weer extra kilo's weliswaar. Hoe dat komt? Ik werkte dit jaar enkele maanden in Brussel en deed opnieuw zittend werk. Alleen was er door het treinengedoe de motivatie bij mij er niet meer om nog te gaan sporten en de tijd ervoor was gewoon ook beperkter.
Dus zo sta ik weer ik nu sta. 102 kilo droog aan de haak. Ik hoop terug af te vallen tot mijn stabilisatiegewicht (80-85 kilogram) en wil mijn ervaringen over obesitas en artikels hieromtrent graag met jullie delen. Voor mij zal dit blog ook als een soort extra controle fungeren, want dat is bij mij nu eenmaal nodig. Ik beweeg tegenwoordig (ruim) voldoende, maar ik snoep nog ongelofelijk veel. Daar moet de rem gewoon op.
