Op 9 augustus 2017 begon het verhaal.

We moesten enkel op controle voor zwangerschapsvergiftiging.

In de wachtzaal bleef het duren en duren.

Ik voelde me extreem slecht voelen. Er was iets...

Niemand van de dokters wou me geloven....

Maar ik bleef volhouden. 

Ik voelde hem nog amper. Ik werd misselijkheid hoofdpijn. 

Heel licht in mijn hoofd.

Uiteindelijk heb ik de gynaecoloog zo ver gekregen om toch een echo te doen.

Maar het was bijna te laat. De doorstroming naar zijn hersenen was nog amper aanwezig.

Ik werd direct naar de kraamafdeling gereden in een rolstoel. Vandaag of morgen word je mama... Veel te vroeg! Ik was 33 weken maar onze held had het gewicht en lengte van een engeltje van 31 weken.

Ik kreeg de spuiten voor long rijping en toen sloeg het noodlot!

Mama we gaan u zoon nu te wereld brengen. Het is niet ok in jou buik.

Plots stond er zoveel volk in die kleine kamer. Gynaecoloog. Anesthesist. Nog een pediater en een vroedverpleegkundige.

Ik wil helemaal geen epidurale. Ik wil helemaal geen keizersnede!

Ik wil dit helemaal niet nu, niet zo!

Tien ik onderweg was naar het operatiekwartier zei de dokter in de gang. We doen alles om u zoon in leven te houden.

Toen werd het zwart. Herinneringen weg. Emoties weg. Ik had het koud en wou gewoon slapen. Ik wou dit helemaal niet horen.

Wat als ik tegelijk mama word en het terug moet afgeven...

De anesthesist stak 4 keer verkeerd voor ze iemand anders liet proberen. Dit kan ik niet. Dit wil ik niet! Stop! 

En toen werd het warm.

Ik hoorde de dokters tegen mekaar in ijzige fluistertoon hun best doen.

Mevrouw u bent nu mama! Maar... Ik hoorde geen gehuil, geen krijs of kuch...

Ze lieten heel snel een kaal hoofdje zo blauw alsmaar kon zien en dat was Tjorven.

Onderweg in een andere zaal hoorde ik hem 1 keer huilen!

Hij leeft! 

Nadien waren ze me rustig aan het dicht naaien terwijl de gynaecologen tegen mekaar bezig waren over hun verlof!

Eenmaal terug in de kamer zouden ze me naar het schijnt heel even naar intensieve gebracht om Tjorven vanaf het venster hallo te zeggen, maar herinner ik me tot vandaag nog steeds niets van.

Hij moest naar het UZ in Leuven! Ze konden hem daar geen juiste zuurstof therapie geven!

En ik?... Ik als mama?Mag ik mee? Kan ik mee? Ik laat mijn zoon niet alleen! Ik kan hem al niet vasthouden! Ik wil mijn zoon!

Iets voor middernacht mocht ik je volgen nadat ze me jou nog heel even hebben komen uitleggen wat ze gaan doen.

Je leek een kleine rat, verweven in zoveel draden en dekens, geen lichaam te zien want je paste perfect in mijn hand! 

Dit is het begin van een verhaal waar je als mama niet aan wil denken!