Verslag van een toneelvoorstelling

Op 30 november 2013 ging ik de toneelvoorstelling Gevallen van alledaagse waanzin bekijken.

Dit toneelstuk werd geregisseerd door Veerle Schoors en uitgevoerd door de theatergroep Vooruit van Deinze. Het stuk werd opgevoerd in Zaal Palace, Markt 32 te Deinze, en dit op 23/29/30 nov en 6/7 dec. Ik ben specifiek naar dat toneel gaan kijken omdat de titel mij nieuwsgierig maakte, maar vooral omdat er drie acteurs in meespeelden die ik ken. Ik ben niet alleen naar dat toneel gaan kijken, maar samen met een groot deel van mijn familie.

De kern van het verhaal was eigenlijk triestig, een beetje een tragedie, maar door de manier waarop het gebracht werd, was het vooral komisch. We hebben dan ook veel gelachen!

Hieronder vind je de acteurs met daarbij de rol die ze vertolkten in het verhaal:

Sofie Vanlerberghe (Sylvia) ken ik omdat het mijn tante is. Daardoor ken ik ook haar zus, Eline Vanlerberghe (de etalagepop of Eva). Ook Els De Jaeger (Annie) ken ik: zij werkt bij ons op school, op het secretariaat. Vroeger was zij eveneens een buurmeisje en schoolvriendin van mijn moeder.

Het verhaal begint bij Peter die aan het drinken is omdat zijn ex-lief Jana het is afgetrapt. Maar Peter staat er niet alleen voor, hij heeft Mug, een vriend die hij al heel lang kent. Het enige probleem is dat Mug niet echt helpt, hij geeft enkel tips. Mug heeft zelf ook geen vriendin, dus doet hij het maar met een stofzuiger, een wasbak, met kuisvrouw Annie of zelfs met een etalagepop die naar het einde van de voorstelling toe tot leven komt. Zo krijgt Mug toch nog een vriendin!

Mug vertelt ook een verhaal over iemand die zichzelf heeft opgestuurd via de post, wat absurd is. Maar Mug is niet het enige rare personage dat meespeelt: zo heeft Peter ook rare onderburen, die geen seks kunnen hebben als er niemand meekijkt. Daardoor verdient Peter soms een centje bij.

Dan heb je ook Peters ouders nog. Zijn moeder is neurotisch en gaat weg van zijn vader om te vluchten in wereldrampen. Zijn vader is dementerend en staat er nu alleen voor. Dus zoekt hij steun bij een kunstenares. Hij vraagt zich voortdurend af of een gloeilamp in zijn mond zou passen zonder dat ze breekt.

Het verhaal eindigt met Peter die een grote doos neemt, al zijn bezittingen erin stopt en er vervolgens zelf inkruipt om opgestuurd te worden naar zijn ex-vriendin. Zo wil hij haar bewijzen dat hij nog steeds iets voor haar voelt.

Tijdens het hele toneelstuk hingen er twee telefoons met een lange kabel aan het plafond. Dit was grappig om te zien. Als Peter naar Mug belt om raad te vragen, dan stond deze langs de ene kant van het podium, en Mug langs de andere kant. Beide met een telefoon in de hand.

Ook zie je op deze foto de mimiek van Peter, die overduidelijk bedroefd is. Dit was ook normaal, omdat hij net zijn vrouw vaarwel had gezegd omdat ze er met een andere man vandoor was.

Als je naar de achtergrond kijkt, zie je allemaal kartonen dozen. Dit stelde de muur voor van het podium. Dit zal je ook opvallen bij de volgende fotos.

Deze acteurs maakten geen deel uit van het verhaal, maar hadden wel een grote rol. Zij waren twee van de drie zangers en deze drie wisselden elkaar doorheen het toneel vele keren af. In plaats van gewoon muziek te laten afspelen, zongen zij dus de liederen.

Als je kijkt naar de kostuums, zie je dat ze dezelfde kleur van kleren aanhebben.

Dit is een duidelijk voorbeeld van de prachtige belichting. Het licht scheen voortdurend naar de persoon die aan bod kwam, waardoor duidelijk werd voor het publiek wie aan het woord was.

Ook zie je hier opnieuw de vliegende telefoon met de kabel die in de lucht hangt en de muur van dozen op de achtergrond.

Deze foto werd genomen op het einde van de voorstelling. Alle personages stonden verspreid over het hele podium.

Hier zie je ook duidelijk de telefoon vliegen en de dozen op de achtergrond. De muur van dozen krijgt hier welliswaar een magisch effect omdat er nu ook vele dozen in alle formaten op het podium zelf staan.

11-05-2014, 00:00 Geschreven door Ruben Dhaenens 5ITN