Steeds regelmatiger worden de leerkrachten op school geconfronteerd met scheidingen. Hoe ga je hier als leerkracht, of beter gezegd, als kleuterleidster het beste mee om? Om dit te weten te komen, ga ik een onderzoek doen over: 'de visie van verschillende culturen op scheidingen in de kleuterklas'. Ik hoop hiermee een antwoord te vinden op mijn vragen over de omgang met scheidingen. Vanuit mijn nieuwsgierigheid achter dit onderwerp kom ik tot de volgende twee leervragen: "Hoe reageren de verschillende culturen op scheidingen? Hoe ga je als leerkracht om met scheidingen in de klas, met zowel de ouders als de kinderen?"
Vanuit mijn eigen standpunt denk ik voorlopig dat de westerse wereld hier nogal losjes mee omgaat, wij, vrouwen en mannen gaan en staan waar we willen. Toch denk ik dat omstaanders het hier vaak moeilijk mee hebben, met het oog op de levenskwaliteit en welbevinden van de kinderen. Hoewel er grootouders zijn met een nieuwe vriend, denk ik dat deze generatie het hardste pleit om kinderen op te voeden met beide ouders in één gezin. Vroeger was het 'not done' om weg te gaan bij je partner, mensen konden niet anders dan water bij de wijn te doen. Mensen probeerden harder om hun relatie te laten werken, terwijl de generatie van nu sneller uit elkaar gaat voor soms kleine dingen die makkelijk oplosbaar zijn. Er gelden andere en nieuwe prioriteiten dan vroeger, ook deels gedwongen door de maatschappij waarin we leven.
Doordat wij twee soorten van scheidingen kennen: de wij-gaan-als-vrienden-uiteen-scheiding en de vechtscheiding, zal dit bepalen hoe kinderen en omstaanders hiermee omgaan. Bijvoorbeeld: wanneer ouders uit elkaar gaan en in een vechtscheiding belanden, komen de kinderen voor een hartsverscheurende keuze te staan "Welke ouder is goed en welke is slecht?" Kinderen horen niet te kiezen tussen hun ouders, hierdoor komt hun niet enkel hun welbevinden in het gedrang, maar ook hun ontwikkelingsdomeinen zoals de psychische - en sociaal-emotionele ontwikkeling. Ook de droom van de eeuwige liefde en trouw kan mogelijk verdwijnen.
In tegenstelling tot de westerse wereld denk ik dat scheiding bij de islam een hele strijd is. Niet zozeer wanneer de man besluit om te vertrekken, eerder als de vrouw dit beslist. Ik denk dat dit voor haar een gevecht naar vrijheid is, waar zij alles in verliest. Haar kinderen, vrienden en familie keren haar de rug toe, zodat zij eenzaam is in deze maatschappij. Denk maar aan de verminkingen die vrouwen moesten ondergaan afgelopen decennia ( neus afsnijden of overgoten worden met zoutzuur) In sommige landen wordt de vrouw zelfs ter dood veroordeelt wanneer zij hertrouwt (bij terugkomst in eigen land)! Wanneer een islamitische vrouw toch haar kinderen kan behouden (vaak in andere landen) hebben de kinderen het emotioneel heel zwaar, zij worden 'de kinderen van de hoer' genoemd. Toch denk ik dat de islamieten die zich hier al enkele generaties lang vestigen, makkelijker scheiden dan de 'oude' generatie.
In verband met het jodendom, denk ik dat dit onmogelijk is voor zowel man als vrouw. Deze mensen leven in zulk gesloten gemeenschap met zoveel godsdienstige waarden en normen, dat hieruit stappen sowieso volledig uitgesloten is. Vrouwen worden gebrainwasht van jongs af aan, bijvoorbeeld: vanaf een bepaalde leeftijd mogen dochters niet meer naar hun vader kijken. Hoe kunnen deze mensen dan ooit een zelfstandig leven opbouwen? De kinderen van een Joodse vrouw die zonder Joodse echtscheiding toch een relatie aangaat en kinderen uit deze relatie krijgt, worden 'Mamzerien' genoemd: deze 'vloek' blijft 9 generaties lang op het nageslacht van de overspelige Joodse vrouw rusten. 'Mamzerien' mogen alleen met 'Mamzerien' trouwen. Dit wil niemand zijn kinderen toch aandoen?
Hoe ga je met al deze (momenteel vooroordelen) om in de kleuterklas? Hoe reageer je als kleuteronderwijzeres op het kind van net gescheiden ouders? Hoe reageer je op de ouders en buitenstaanders, ook de extreme gevallen? Ik denk dat dit allemaal uiterst interessante vragen zijn, zeker in de multi- culturele samenleving waarin we in leven.
http://www.klasse.be/leraren/eerstelijn/echtscheiding-nieuwe-gezinnen/ Het laatste nieuws. Donderdag 20 februari 2014. Namen van kinderen veranderen leidt tot ruzie. http://www.femmesforfreedom.com/themas/huwelijkse-gevangenschap/ http://nl.wikipedia.org/wiki/Echtscheiding http://www.vragenenislam.com/icerik/welke-redenen-om-te-scheiden-zijn-geldig-de-islam Franck E.2010. Prinses Anna. De Eenhoorn Gray K. 2009.Papa-mama lijm. Holland Koppens J.2013. Mila heeft twee bedjes. Clavis peuter Arts S. 2009. Thuis bij mama, thuis bij papa. Mercis Krause U. 2011. Blijven ze nog lang?. Clavis Vriens J. 2010. Allebei even lief. Van Holkema & Warendorf Rombaut E. 2011. Hart: gezocht, verloren, gevonden. Lannoo Weninger B. 2009. Dag papa, tot volgende week. De vier windstreken Scherpbier N. 2006. Weekendpapa. Colombus Fàbrega, M. 2008. Papa woont in een ander huis. Bakermat Van Otterloo, M. 2005. Geen kusjes van mij. Lannoo Randerath, J. 2008. Flip begrijpt er niks meer van: als ouders scheiden. De Vries-Brouwers Broere, R. & de Bode, A. 1996.Maar jij blijft mijn papa. Van In
Wat mij is bijgebleven van dit artikel is, op de onderzoeksvraag 'Hoe ga je om met de kinderen en ouders na/tijdens een scheiding?':
- 1/3 huwelijken in België wordt ontbonden en het blijft groeien - In het begin van het schooljaar wordt er naar de gezinssituatie van de leerling gevraagd, om op deze manier in te spelen op zorgverbreding - Leerlingen kunnen zich voor een bepaalde periode anders gedragen dan gewoonlijk - School kan een rustpunt zijn voor kinderen - Scheiding is beter, dan een gezin zonder warmte en geborgenheid
Enkele tips voor het omgaan met kinderen:
Leg vooral jonge kinderen uit wat er precies aan de hand is, dat zij niet de schuld zijn van de problemen.
Luister naar de leerling, geef hem wat extra aandacht, begrip en hulp. Doe dat discreet. Hij mag zich geen uitzondering voelen.
Wees alert voor veranderingen in het gedrag van de leerling en praat
erover. Vergoelijk ongepast gedrag of slechte schoolresultaten niet.
Blijf als leerkracht je eisen stellen.
Respecteer beide ouders en veroordeel niemand, ook al lijkt het dat
de leerling zelf partij trekt voor één van de ouders. Vaak is dat onder
invloed van derden. Op termijn heeft de leerling er het meeste baat bij
dat de band met elk van de ouders positief blijft.
Leerlingen met gescheiden ouders hebben vaak problemen met
praktische zaken (zwemgerief, turngerief, leerboeken, ). Ze hebben
immers twee huizen waar ze iets kunnen laten liggen. Gun de leerlingen
een aanpassingsperiode. Sommige kinderen worden op maandagmorgen op
school overgedragen van de ene ouder naar de andere.
Evenveel valkuilen:
Leerkrachten die zelf een scheiding hebben meegemaakt zijn extra
gevoelig voor de ervaringen van leerlingen die hetzelfde meemaken.
Veralgemeen de eigen ervaringen niet. Elke scheiding is anders.
Sommige leerlingen gaan op zoek naar de geborgenheid en veiligheid
die ze thuis missen. Soms zoeken ze een vader- of moederfiguur in een
leerkracht. Bewaak je grenzen. Een leerkracht kan niet voor vervangende
ouder spelen.
Gebruik het feit dat ouders gescheiden zijn niet te vlug als reden
voor gedragsproblemen of slechte cijfers. Veel leerlingen komen er
zonder kleerscheuren doorheen.
Bombardeer de leerlingen niet met (goedbedoelde) hulp. Ze gaan
zichzelf als een probleemgeval bekijken. Ga op zoek naar de kracht van
zon kind, zodat het zelf naar een oplossing kan zoeken.
DE OUDERS: oordeel niet
Veel scheidingen verlopen in een sfeer van ruzies en beoordelingen.
In de periode voor en vlak na de scheiding kunnen de emoties thuis hoog
oplaaien. Hou er rekening mee dat de ouders niet altijd redelijk
zullen overkomen. Overspoeld door hun eigen emoties verliezen ze soms de
werkelijke belangen van hun kinderen tijdelijk uit het oog.
Toon begrip voor de moeilijke situatie die ze doormaken. Praat met hen vanuit hun en jouw zorg voor hun kind.
Tussen de scheidenden woedt er vaak een hevige strijd om het gelijk.
Niet zelden worden kinderen daarin betrokken. Laat je nooit verleiden
om partij te kiezen.
Als een ouder je raad vraagt in een conflictvolle situatie, kan je scheidingsbemiddeling of ouderschapsbemiddeling aanraden.
Meestal hebben ouders maar één wens: dat de omgeving hen blijft
erkennen als ouder. Mensen zijn na scheiding soms heel gevoelig voor de
manier waarop ze worden aangesproken. Spreken over "uw man" of "uw
vrouw" is niet correct. Het is "ex-man" of "ex-vrouw", of beter nog de
"mama van Koen" of de "papa van Mieke".
Zowel éénoudergezinnen als nieuw- samengestelde gezinnen kunnen het
door de scheiding financieel moeilijker hebben. Dit kan gevolgen hebben
voor de schoolreizen, skiklassen Hou daar rekening mee.
Op klasniveau:
De opvattingen die de leerkracht heeft over scheiding,
éénoudergezinnen en nieuw-samengestelde gezinnen kunnen positief of
belemmerend werken op de beleving van de leerlingen. Je kan
echtscheiding tot iets alledaags minimaliseren of je kan het als
ongewoon, zielig of rampzalig bestempelen. Wie met respect omgaat met
echtscheiding vertrekt vanuit het kind.
Leerlingen vinden vooral steun bij leerlingen in eenzelfde situatie.
Ze denken vlug: ik ben de enige die zoiets overkomt. Nochtans zijn er
in de meeste klassen wel enkele. Een klasgesprek kan dit isolement
doorbreken.
Vaak wordt in de klas het traditionele gezin als norm bekeken.
Leerlingen die leven in een andere gezinssamenstelling vinden zich hier
niet in terug. Ze gaan zich afvragen of ze wel "normaal" zijn.
Steun leerlingen die leven in een specifieke gezinssituatie bij
mogelijke moeilijke momenten (invullen formulieren, nieuwjaarsbrieven,
vader- en moederdagcadeautjes, maken van tijdslijn over het eigen leven,
stamboom,). Zoek samen met de leerling naar een passende oplossing.
Spreek ook over andere gezinsvormen in de les en stel niet alleen
het klassieke gezin als model. De eindtermen bieden genoeg
aanknopingspunten.
Vul de klas- en schoolbibliotheek aan met kinder- en jeugdboeken in
verband met echtscheiding en andere gezinsvormen. Vermijd verhaaltjes
met de boze stiefmoeder.
De rapportentijd kan een beladen periode zijn. In sommige
echtscheidingen waar de strijd nog blijft duren is het aan de
andere ouder al dan niet laten zien van het rapport een element in die
strijd. Maar ook in andere scheidingen is de rapportentijd een speciaal
moment.
Geef extra tijd zodat het rapport ook kan meegenomen worden op bezoekweekend
Artikel: Namen van kinderen veranderen leidt tot ruzie
De link tussen dit artikel en mijn onderzoeksvragen is: De redenering van de ouders, alvorens er een scheiding plaatsvindt. Er ontstaat op voorhand een compleet foute ingesteldheid, alvorens men aan iets begint.
Jonge koppels redeneren al: "Wordt het jouw naam, dan ga je meer moeten sparen of betalen bij een scheiding." Er wordt hier al op voorhand geredeneerd wat er gebeurt wanneer het niet werkt. Hoe voelt het kind zich daarbij? Wetende dat als je iemands achternaam draagt, je ene ouder meer moet betalen of sparen. Om nog maar te zwijgen van de hilarische combinaties er kunnen ontstaan qua achternaam.
Daarbij wordt er druk gezet op beide ouders. Van welke ouder mag het kind de achternaam dragen? Bij een samenstelling van namen kan de vraag komen wie zijn familienaam het eerste mag komen. Er wordt over het kind onderhandelt, dat kan toch sowieso niet juist zijn?! Hier komt dan ook nog eens bij, hoe een lange achternaam ontstaat er niet, wanneer we zoveel generaties verder zijn?
Persoonlijk vind ik dat we goed bezig zijn qua achternamen zoals het nu is, maar als men echt zeker wilt zijn van een correcte achternaam, zou men die van de moeder moeten nemen. Want tenslotte is zij de enige persoon die zeker is, dat het kind van haar is.
Bron: Het laatste nieuws. Donderdag 20 februari 2014. Namen van kinderen veranderen leidt tot ruzie.
Ik heb een Marokaanse vriendin, Rania, die onlangs gescheiden is van haar man. Ze zijn nog geen jaar getrouwd en hebben samen een kindje. Rania woont al haar hele leven in Antwerpen, evenals haar familie. Ze spreekt perfect Nederlands en voed haar kind ook in deze taal op. Nu vroeg ik haar, hoe haar familie reageerde op dit nieuws. Haar antwoordt was simpel 'zo lang ik gelukkig ben, zijn zij dat ook' Haar man heeft meer moeite om de situatie los te laten. Hij steekt het kind op tegen haar en verprutst zijn waarden en normen om haar te van slag te brengen. Rania heeft hierover een zeer open houding: 'Ik heb mijn trouw gehad en ik zou het zo weer opnieuw doen. Wat gepasseerd is, is gedaan en je kan er maar van beter van genoten hebben. Ander en beter.'
Ik hou hier vooral van de open mentaliteit die Rania heeft. Ze staat met een open houding in het leven en geniet van alles wat ze heeft. Dit is iets waar iedereen, maakt niet uit welke origine zou van moeten opsteken. Als werkende vrouw probeert ze haar kind zo een normaal mogelijke opvoeding te geven, met Belgische waarden en normen, gecombineerd met die van haar eigen origine.
Heeft u al
veel scheidingen meegemaakt in de klas?
Niet
overdreven veel. In ieder geval niet waar er veel last van is. Elk jaar ongeveer 2-3 kinderen in de
klas.
Ondervindt u een verschil in scheiding tussen 'Belgische gezinnen' en gezinnen met een andere origine?
Belgische
gezinnen en buitenlandse gezinnen komen qua echtscheidingen overeen. Het hangt vooral
af van de situatie, of de ouders nog met elkaar praten of niet.
Hoe gaat u om met echtscheidingen in de klas?
Wanneer
ouders niet meer met elkaar praten, ziet het kind de vader vaak niet meer. Ik
heb steeds het geluk gehad dat de ouders nog steeds goed met elkaar
communiceren. Ik hoef dan maar 1 briefje in het kaftje te steken, en de ouders
briefen dit dan aan elkaar door. Ook op oudercontacten komen deze nog samen.
Wat doet u wanneer de kleuter het moeilijk heeft met de scheiding?
Ik maak gebruik van het prentenboek
Mijn papa woont niet meer in het huis. Hier rond werk ik in de klas, niet voor volledige klas maar in een
klein groepje. Kleuters mogen hierover vertellen wanneer ze hier nood aan
hebben. Eventueel spreek ik de ouders hierover aan, in overleg met de zorgjuf omdat
dit een zeer delicaat onderwerp is.Of ik hier al dan niet een thema van maak, is afhankelijk
van de openheid van het kind. Wanneer het kind open is, kan dit in de klas. Dit
is mede afhankelijk van de openheid van de ouders hier rond.
Het is belangrijk om een kleuter hier niet in te pushen, wanneer de kleuter nood heeft aan een gesprek, zal deze signalen tonen of met jou hier over komen praten.
Ik was zes
jaar, mijn broer was amper twee, toen mijn ouders uit elkaar zijn gegaan. Ik herinner
mij de dag dat mijn moeder weg is gegaan nog goed. Ze legde mij zo goed
mogelijk uit waarom, maar voor de volledige reden was ik nog wat jong. Mijn
broer en ik zochten wat speelgoed uit om mee te nemen.Ik was zeer verward, voor mij leek het op
verhuizen. Uiteindelijk was het dat ook, enkel dan zonder mijn vader. Ze legde
uit dat we onze vader voor een poosje niet meer gingen zien en voor een tijdje
naar onze grootouders gingen.
Zo gezegd zo
gedaan, we verhuisden van Gent naar Leuven. In onze nieuwe school lachten de
kinderen ons uit met ons accentje. Ik miste mijn vader verschrikkelijk hard en
huilde hier vaak voor.
We mochten
hem enkel om de veertien dagen een weekend zien. Deze dagen brachten we op café
door, om mijn moeder te vergeten zei hij dan.
Na zes maand
bij mijn grootouders gewoond te hebben, huurde mijn moeder een huisje. Het
waren zware tijden, het was er koud, mijn broer en ik sliepen om één kamer en
we hadden slechts geld voor één stukje vlees te kopen. Ondanks alles groeide
mijn gezin fel naar elkaar toe. Materiële dingen deden er niet meer toe, we
hadden enkel elkaar nog.
Mijn vader
vond een nieuwe vriendin. Ze trok haar eigen kinderen voor, mijn broer en ik
kregen de schuld voor alles. Hiervoor hebben we uren in straf gestaan.Ik heb haar destijds echt dood gewenst, zo
erg haatte ik haar. Op een nacht waren haar kinderen aan het praten, ik
luisterde en mijn broer sliep. Ze kwam dronken de kamer binnen, nam mijn broer
met nek en been vast, kletste hem tegen de rand van het bed, riep dat we stil
moesten zijn.
Gelukkig
kwam aan deze periode een einde, mijn vader verhuisde naar zijn ouders. Waar
mijn grootmoeder voor mijn zieke grootvader zorgde. We moesten stil zijn van
mijn grootmoeder, het bezorgde haar erg veel stress als we daar waren. Mijn
grootvader was continue met ons bezig, terwijl mijn vader op café zat om zijn
zorgen te vergeten. Van mijn grootvader mochten we niet mee opcafé, hij was onze grote held. Ik bekeek hem
meer als mijn vader, dan mijn eigen vader.
Toen hij in
2001 stierf was dit een erg grote klap. Alles veranderde, uit man en macht
verzette we ons om niet naar mijn vader te hoeven gaan. We werden letterlijk
ziek als we moesten gaan. Mijn vader strafte ons continue voor de meest
ridicule dingen zoals niet met mes en vork eten, een 9/10 op turnen, We
moesten dan met ons handen boven ons hoofd in de hoek gaan staan, of rond een
vijver lopen, pompen, sit-ups doen of hij zei dat we zijn kinderen niet waren.Ons lichaam was wel afgetraind.
Daarnaast
hebben we nog het emotionele gedeelte. Hij dreigde met zelfmoord, waarom zou
hij nog moeten leven als zijn kinderen niet bij hem waren? Zware dobber voor
een kind. Wanneer we terug gingen naar onze moeder, huilde hij hard, terwijl
hield hij ons zo stevig vast dat we niet weg konden. Mijn sterke superman, was
gewoon een man. Gek, dat hij wel mocht wenen, terwijl hij tegen ons zei dat
wenen voor zwakkelingen is. Als wij huilden, kregen we er nog straf bij.
Jarenlang heb ik geen traan over mijn wang kunnen krijgen, emotioneel was ik
dood.
Toch keken
we erg op naar mijn vader. Hij is zo intelligent, handig en grappig. Jammer dat
hij zijn kunnen zo in vuilbak gooit voor drank.
Mijn vader
en moeder hebben nooit meer op een normale manier gecommuniceerd. De enige
manier dat ze communiceerden was met verwijten en ruzie. Of ze communiceerden
via ons.
Mijn vader
praatte mijn moeder continue zwart. Zij had ons gezinnetje uit elkaar getrokken,
ze was een hoer, een nietsnut, Als mijn
vader boos op ons was, zei hij dat we net haar waren, als vorm van belediging.
Mijn moeder
is na de scheiding een cursus gaan volgen bij de vdab om sneller werk te kunnen
vinden. Ondertussen woonden we in een sociale woning. Fijne wijk met veel
kinderen. Mijn broer en ik gingen altijd zelfstandig naar het school. Eenmaal
mijn moeder werk gevonden had, had ze amper tijd voor ons. Het was een
veeleisende job en er moest geld in het laadje komen.Van mijn
zeven tot mijn zestien, heb ik voor mijn broer gezorgd.
Mijn ouders
zijn door de jaren heen al hun gezag over ons kwijtgespeeld. De band tussen
mijn broer en mij is enorm sterk, zolang we elkaar maar hebben kon niets ons
breken.
De
pijnlijkste scheiding moest echter nog komen. Mijn broer en ik gingen niet meer
naar school. Hij werd gepest en moest uiteindelijk naar een psycholoog wegens
zelfmoordneigingen. Hieruit werd geconcludeerd dat mijn broer een vaderfiguur
nodig had. En zo verhuisde mijn broer terug naar Gent, zonder mij. Mijn vader
heeft hier gretig gebruik van gemaakt om mijn broer te brainwashen. Mijn broer
was mijn broer niet meer, maar een kopie van mijn vader. Dezelfde agressie,
neerbuigende houden tegenover vrouwen, behalve tegen mij dan. Wanneer mijn
vader neerbuigend deed tegen mij, werd hij snel van antwoord gediend.
Gelukkig is
hij nu oud genoeg om zelf na te denken, zijn angst voor mijn vader is weg, net
als het respect voor hem. Mijn broer zijn lieve, warme kant komt terug naar
boven. Nadat hij jarenlang een muur heeft opgetrokken voor mijn vader. Dat
lieve, kleine broertje van mij, zit daar nog ergens binnen in een hoekje
verstopt en durft eindelijk terug naar buiten te komen.
De relatie
met mijn vader is niet optimaal, af en toe ga ik nog Gent. Helaas voor mijn
vader ga ik niet voor hem of mijn grootmoeder, maar om mijn broer te zien.
Omgekeerd komt mijn broer naar Leuven om mij te zien, en helaas voor mijn
moeder niet voor haar. Door de scheiding is onze band onbreekbaar sterk, mijn
broer is mijn alles en ik het zijne. We hadden elkaar nodig om te kunnen
overleven. Zonder hem, had ik hier niet meer rondgelopen.
Conclusie:
ik besef dat mijn eigen ervaring rond scheiding niet goed is en dat scheidingen
ook anders kunnen verlopen. De grootste uitdaging voor mij gaat zijn om mijn
eigen situatie niet te projecteren op kinderen. Eén ding is zeker, ik zal nooit
de gevoelens bij een scheiding onderschatten.
Prinses Anna- Ed Franck: Een bijzonder prentenboek dat de emotionele problemen ten gevolge van
een echtscheiding bespreekbaar maakt. Heel geschikt voor in de klas en
thuis. Vanaf 5 jaar. Op een dag willen een koning en een koningin niet
meer samenwonen. Ze hakken het kasteel in twee: de koningin sleept haar
deel naar het park, de koning brengt zijn helft naar de zee. Tussenin
laten ze een heuvel aanleggen. Prinses Anna moet elke week verhuizen.
Maar als Anna bij mama is, mist ze papa, en omgekeerd. Anna's ouders hebben geen goed woord meer voor elkaar over. Anna gaat er letterlijk aan kapot
Papa-mama lijm- Kes Gray: Papa en mama knuffelden vaak en maakten grapjes. Ik kroop er altijd bij.
Maar nu niet meer. Waarom niet meer? Het komt toch niet door MIJ? Wat
ik nodig heb is papa-mamalijm, die smeer ik stiekem op hun mond en wang?
Dan geef ik ze een duwtje en zitten ze weer stevig vast, Niet even maar
voor LANG! Lijm om papa?s en mama?s weer samen te brengen ? deze
eenvoudige en originele oplossing weerspiegelt de kracht van kinderen om
met moeilijke situaties zoals een scheiding om te gaan.
Mila heeft twee bedjes- Judith Koppens: Mila heeft twee bedjes: soms woont ze bij mama en soms woont ze bij
papa.
Vandaag slaapt ze bij mama. Bij mama poetst Mila haar tandjes met een
blauwe tandenborstel en bij papa met een rode tandenborstel. Alles is
eigenlijk een beetje anders bij mama dan bij papa. Maar mama en papa
vinden Mila allebei het liefste meisje van de hele wereld, dat is echt
niet anders!
Een warm en eenvoudig verhaal over een meisje van gescheiden ouders.
Thuis bij mama, thuis bij papa- Simone Arts: De ouders van Robin gaan scheiden. Papa en mama vertellen dat ze elkaar
niet meer lief vinden en dat papa in een ander huis gaat wonen. Nu is
Robin thuis bij mama ?n thuis bij papa. Een scheiding is lastig om uit
te leggen aan jonge kinderen, maar het is erg belangrijk dat dit goed en
duidelijk gebeurt. Dit boek helpt op liefdevolle wijze om peuters voor
te bereiden op en om te gaan met de veranderingen die een echtscheiding
met zich meebrengt.
Blijven ze nog lang?- Ute Krause: Na een heleboel geruzie vertrekt papa roverhoofdman om elders te gaan
wonen. Van die dag af wonen de roverskinderen de ene week bij papa en de
andere week bij mama. Dan wordt papa verliefd op een prinses met 7
prinsessenkinderen. De roverskinderen doen er alles aan opdat ze weer
zouden vertrekken.
Allebei even lief- Jacques Vriens: Als Eentje het eendje uit zijn ei kruipt, wil hij van alles weten over
de wereld om hem heen. Geduldig beantwoordt zijn moeder al zijn vragen,
op één na. Want wie is eigenlijk Eentjes vader? Als zijn moeder er niets
over wil vertellen, gaat hij zelf op onderzoek uit. Van buurman Rat
hoort Eentje dat zijn vader helemaal aan de overkant van de vijver
woont, sinds zijn ouders ruzie hebben gekregen. Maar Eentje wil graag
bij zijn moeder én zijn vader kunnen zijn, en brengt daarvoor zelfs zijn eigen leven in gevaar.
Hart: gezocht, verloren, gevonden- Eef Rombaut: Prinses zoekt een man, maar de dino onder haar balkon eet alle
huwelijkskandidaten op. Ze trouwt haar nar, maar die wordt ingepikt door
een andere vrouw. Prinses zoekt opnieuw een echtgenoot en eindigt met
een reus.
Dag papa, tot volgende week- Brigitte Weninger: Waarom woont papa in een ander huis? Thema's: scheiding, afscheid nemen,
houden van Tom begrijpt niet waarom hij elke week weer afscheid moet
nemen van zijn vader. Zijn knuffelbeer vertelt hem daarom een verhaal
over een kleine beer. In dit verhaal wordt uitgelegd waarom de vader van
de kleine beer steeds teruggaat naar zijn eigen hol. De situatie van de
kleine beer is vergelijkbaar met die van Tom.
Weekendpapa: een prentenpraatboek over een papa die ergens anders gaat wonen -Nelleke Scherpbier
Papa woont in een ander huis- Marta Fàbrega Vroeger waren mijn ouders vriendjes en
was ik gelukkig. We deden alles samen.
Toen begonnen er dingen te veranderen.
Mijn ouders waren altijd verdrietig en als
ze praatten was het alleen om ruzie te
maken. Vroeger dacht ik dat het mijn
schuld was dat mijn ouders geen vriendjes
meer waren. Maar nu begrijp ik dat ze beter
met elkaar kunnen opschieten als ze elk in
een ander huis wonen. Wat er ook gebeurt,
mijn moeder en vader zullen altijd mijn
ouders blijven... en het beste is... dat ze
altijd van me zullen houden.
Geen kusjes van mij- Marly Van Otterloo
Herkenbaar en toegankelijk
Geestig
Ontwapenend
Vol illustraties in kleur van Juliette de Wit
Doris is verdrietig als haar ouders gaan scheiden. Ze heeft het gezellig
met mama en hond Koos totdat mama een vriend krijgt. Nu is Doris boos.
Ze schrijft een briefje voor mama met daarop: Geen kusjes van mij,
Doris.
Mama legt, aan de hand van het verhaal van de ik-hou-van-jou-taarten,
uit, dat Doris niet bang hoeft te zijn dat er een deel
van haar taart afgaat.
Bovendien is de vriend hartstikke aardig! Dus als mama met hem gaat
trouwen, maakt Doris een schilderij voor hen met daarop heel veel
kusjes!
Flip begrijpt er niks meer van: als ouders gaan scheiden- Jeanette Randerath De kleine teckelterriër Flip begrijpt er niks meer van. De ene keer is
hij hondsbrutaal tegen zijn moeder. De andere keer sjokt hij verdrietig
achter papa aan. Hij voelt zich heen en weer getrokken tussen zijn
ouders.
Zijn ouders zijn namelijk gescheiden. En Flip houdt van allebei
evenveel.
Gelukkig woont de oude Bruno in de straat. Die begrijpt hoe Flip zich
voelt en hij helpt hem zijn gevoelens te begrijpen.
Deze prentenboeken lijken mij geschikt om met kleuters te praten, inzicht te geven en gevoelens te verwoorden omtrent het onderwerp echtscheiding. Zeker wanneer de kleuter hier vragen rond heeft, enkel wanneer de kleuter(s) hier nood aan hebben.
Toen ik research aan het doen was over 'mamzerien' kwam ik op deze site terecht. Deze Nederlandse organisatie, Femmes for Freedom, helpt vrouwen die in een huwelijkse gevangenschap leven. dit wil zeggen dat ze religieus gedwongen worden om getrouwd te blijven.
Wat ik schokkend vond was dat deze vrouwen het belangrijk vinden om naast een burgerlijke scheiding, ook van het religieus land van herkomst willen scheiden. Indien ze dit niet doen, en een tweede keer huwt, pleegt zij volgens de wetten van herkomst overspel. Waarop het gevolg is dat zij sociaal uitgesloten wordt.
Nog schokkender vond ik dat overspelige vrouwen in Iran regelmatig ter dood veroordeeld worden en dat verminking in het gezicht door middel van zoutzuur of het afsnijden van de neus sociaal aanvaardbaar is in Afghanistan en Pakistan.
Wat ik uit deze site meeneem is dat we als kleuteronderwijzer voorzichtig moeten omgaan met scheidingen omdat we de achtergrond van deze mensen niet kennen. Wanneer we ons hier ongewenst in gaan bemoeien, kunnen we de situatie voor de vrouw verslechteren. Toch lijkt het mij wijs om van buitenaf hulp in te roepen, omdat de vrouw dit misschien zelf niet durft. Voor haar kan dit een opstapje zijn om haar eigen leven en dat van haar kinderen beter te maken, zonder dat de man hierin domineert.
De
Ghiyâr-i tefriqa kijkt meer naar de vrouw dan naar de man. Aangezien de
man de bevoegdheid heeft om een scheiding te bepalen, hebben een aantal
Fiqh geleerden zoals İmâm Muhammed het niet noodzakelijk geacht om ook
voor de man Ghiyâr-i tefriqa toe te passen.
Een aantal gebreken, ziektes
of kwade karaktereigenschappen bij een man of vrouw, geven het recht aan
de partner van een dergelijk geval om naar een rechter te stappen voor
het aanvragen van scheiding. Redenen die deze recht geven, kunnen we als
volgt samenvatten:
1) Gebreken die geslachtsgemeenschap hinderen bij een partner. 2) Tweeslachtigheid. 3) Gestoordheid. 4) Erfelijke ziekten.
Tijdens
zulke kwesties hangt het er vanaf of ze: voor of na het huwelijk
plaatsvinden, of er genezing voor is, of het uit te houden is etc.
5) Onenigheid. Dit vindt meestal
plaats wanneer de één de rechten van de ander schendt. Af en toe komt
het voor dat beiden elkaars rechten schenden. In alle gevallen is
onenigheid een wettige reden tot scheiding binnen de Islam. Bij dit
principe heeft vooral de vrouw, wie niet de bevoegdheid heeft om te
scheiden, baat, want dit geeft haar het recht om naar de rechter te
stappen om scheiding aan te vragen. De rechter stelt twee bemiddelaars
aan om de kwestie te behandelen en hun onenigheid op te lossen. Aan de
hand van het rapport van de bemiddelaars wordt er een besluit genomen.
Toestanden
waarin de man zijn plichten tegenover zijn vrouw niet volbrengt, geven
de vrouw het recht om naar de rechter toe te stappen. Bijvoorbeeld, haar
niet onderhouden, haar onrechtmatig afranselen, beledigen, vloeken,
negeren en verlaten. Echter kan een vrouw niet naar de rechter stappen om
haar recht op memorandum aan te vragen omdat een man na een scheiding
kosten moet maken voor een nieuw huwelijk.
Conclusie:
Persoonlijk vind ik dit nogal vreemde redenen om van iemand te scheiden. Uiteindelijk trouw je toch met iemand omdat je van die persoon houdt? Natuurlijk is het logisch dat er onenigheden zijn, het is onmogelijk om het samen over alles eens te zijn. Dat maakt een relatie in mijn ogen net spannend, avontuurlijk, leuk, mysterieus,... De kwaliteiten van beide partners kunnen op deze manier ingezet worden om de opvoeding van kinderen tot een zo goed mogelijk einde te brengen.
Gebreken die geslachtsgemeenschap hinderen bij een partner... Ik wil niet zeggen dat het gemakkelijk is om daarmee om te gaan, zeker niet wanneer er een grote kinderwens heerst. Maar het is toch erg als vrouw of als man om impotent te zijn, hoe moet die persoon zich niet voelen wanneer ook de partner hem of haar in de steek laat? Er bestaan ook perfecte huwelijken zonder kinderen, persoonlijk vind ik dit een ongeldige reden om een scheiding aan te vragen.
Tweeslachtigheid is iets waar mensen mee geboren worden, de persoon in kwestie kan er eigenlijk niets aan doen. Niet dat ik vind dat het aantrekkelijk is voor de partner, maar kan er niet gewoon over gepraat worden? Is het niet het karakter van de persoon waar rekening mee gehouden moet worden?
Gestoordheid hoort voor mij bij de huwelijksgeloften. In goede en slechte dagen, in ziekte en gezondheid. Dit zijn dan wel de huwelijksgeloften van de Katholieke kerk, maar het vertelt iets over hoe wij mensen in elkaar zitten. Er wordt dan wel rekening gehouden met de zwaarte van de ziekte, maar dan nog, in een huwelijksverbintenis gaat het er toch net om, om elkaar te steunen?! Wat als het maar een tijdelijk probleem is, elke mens wilt dan toch net door zijn familie, vrienden en partner gesteund worden? Sommige mensen zouden echt verder moeten nadenken dan hun neus lang is. Wat als deze persoon erdoor komt? Denk dan maar eens aan hoe dankbaar en liefdevol deze persoon naar hem of haar toe zou zijn. Dit kan in mijn ogen alleen een band tussen twee mensen versterken.
Erfelijke ziekten zijn geen lachertje. Rond deze reden geldt mijn mening van hierboven.
Al deze redenen die opgesomd worden als reden om te scheiden, zijn redenen waar de persoon in kwestie niets aan kan doen. Ze worden afgestraft voor iets wat de natuur hen gegeven heeft. Het is net alsof ze voor het ongeluk geboren zijn. Ik dacht altijd dat huwelijk rond liefde en acceptatie draaide, maar in de Islam vind ik niet dat dit tot uiting komt.
