Onopvallende en onopgemerkte voorvallen gespot in het dagelijks leven, de media en de politiek
06-03-2007
ALS JE HAAR MAAR GOED ZIT
De trend zet zich verder. Inhoud is niet meer belangrijk. Niet meer in kranten, niet meer op TV, niet meer in het zakenleven en ook niet meer in de politiek. Als je maar mediageniek, jong en knap bent, aandacht kan trekken, het goed kan uitleggen en veel lucht kan verkopen.
Gisteren kondigde Greta D'Hondt aan dat ze uit de politiek stapt omdat mensen met een grondige dossierkennis, die in stilte en op de achtergrond werken, niet gewaardeerd worden. Een heel menselijke reactie. Je bent al jaren een politiek beest, hebt al heel wat kunnen bewerkstelligen, maar de mensen die in de media komen zijn de zonen en dochters van en de babe-politica's met de zwarte mouwloze topjes. Glamour, fotogeniek zijn en jeugdigheid zijn belangrijker dan een interessant betoog kunnen houden binnen de Kamer of de Senaat (wie kijkt er nu in godsnaam naar Villa Politica). Laat Margriet maar verder haar onzin uitkramen in Dag Allemaal...
En de ironie van het verhaal is dat nu mevrouw D'Hondt vertrekt, ze wel alle aandacht krijgt in de pers!
Nog geen reactie gekregen op het antwoord dat ik gestuurd heb aan Ebru Sahin:
Geachte Heer Sahin,
Hartelijk dank uw snelle reactie op onze klacht. We zijn blij dat er ons stante pede een dossierbeheerder toegewezen werd. Ik stel echter voor dat u nog eens grondig onze klacht leest want helaas is uw antwoord totaal naast de kwestie. Onze vraag was namelijk welke meters er aan ons behoren op de XXX en of het nu nummer 66 of 64 is en of er aub iemand kan langskomen om deze meters aan te duiden en af te sluiten.
Wat u vraag betreft of er een abonnement moet geactiveerd worden op de xxxxlaan 1xx: neen. We kunnen namelijk al meer dan een jaar ons bedrijf van energie voorzien met het opvangen van de verloren energie die we in ons contact met Electrabel gestoken hebben. Verder hebben we ook oud-wielrenners aangenomen die in een speciaal door ons ontworpen cabine de dynamo's aandrijven waarmee we ons bedrijf van stroom voorzien.
Dit wil ik jullie niet onthouden: sinds 14 april 2005 hebben we een probleem met Electrabel. Heel kort: wij vinden onze meters niet in een gebouw met 16 meters en we hebben 3 klantnummers en 2 adressen bij Electrabel. Wij krijgen voor elk van deze facturen, gaande van 51 eur tot 3500 eur/maand. Ik heb hiervoor al minstens tien aangetekende brieven gestuurd, zonder enige reactie. Vorige week kreeg ik dit in mijn mailbox:
Geachte Mevrouw XXXX,
Vandaag heb ik de dossier van de vennootschap XXX NV door mijn collega's overgenomen. Volgens uw aangetekende schrijven van 27.09.06 zei u dat de gebouw door de eigenaar overgenomen moest worden. Maar wij hebben geen gegevens over de eigenaar van die gebouw, kunt u mij de gegevens van de
eigenaar laten weten?
U begrijp dat wij geen oplossing kunnen vinden voor de problemen met de facturatie zonder afsluiting van uw abonnement met de referenties bij ons BP-1500158282 CA-2200273975.
Wat "NIEUWADRES 75, 1000 Bxl" betreft, hebben wij ook geen verhuisdocument van u gekregen. Moet daar
een abonement geactiveerd worden of niet?
Naar aanleiding hiervan herinneren wij u eraan dat de titularis van een abonnement verantwoordelijk blijft voor de vereffening van het opgemeten verbruik tot het ogenblik van de sluiting of overdracht van de betrokken meter(s).
In afwezigheid van overnemer, verzoeken wij u contact op te nemen met de Netbeheerder op nr. 02-274.30.60 om een regeling te treffen voor de verzegeling van de betrokken meters.
Ik voeg bij de documenten die al door mijn collega naar jullie vennootschap op 04.10.2006 gestuurd werd en ook de formulier zonder gegevens voor het geval u dit nodig hebt voor de transfer van uw nieuw abonement.
Uw antwoord per kerende verwachtend, verblijf ik,
Met vriendelijke groeten.
<<10-004a PIX sd pas reçu et prob informatique ndls.doc>> <<10-004B pix doc succ ndls ECS.doc>> <>
SAHIN Ebru
ELECTRABEL M&S Switching
2ème Ligne Courrier
Bld de Merckem 60
5000 NAMUR
T Tél : 081-774546
Fax : 081-774469 Is er tussen de 11.187 werknemers van Electrabel geen enkel Nederlandstalige die ons dossier kan opvolgen/begrijpen/oplossen?
Een van de grootste veranderingen in ons bedrijf na onze fusie is de chatcultuur dat het ander bedrijf meegebracht. Elke dag wordt er verondersteld dat je on-line zit en dat iedereen binnen (en bij veel collega's ook buiten) het bedrijf je kan aanspreken. Noem me een dinosaurus, en Cro-Magnon mens, maar ik hou er niet van. De laatste tijd blijft mijn chat dan ook dicht, tot groot ongenoegen van een aantal collega's. Dan komt er iemand van om het hoekje zeggen: "Gerda, B. vraagt of je je chat wil openzetten" Te weten dat B. tien stappen van me af zit. Te weten dat ons bedrijf slechts twee etages heeft en vijftien vaste medewerkers. Wanneer je passeert aan de bureau's zie je op bijna alle computerschermen minstens drie chatvensters tegelijk openstaan. Ik vermoed ook dat de meesten in ons bedrijf in aanmerking komen voor een hoofdprijs in een wedstrijd sneltypen, want oefening hebben ze de hele dag. Gesproken wordt er amper, laat staan geroepen. Vandaag beleefde ik echter de schrik van mijn leven. Toen ik dus de "chat" opengezet had, zag ik ipv een prentje bij mijn naam een cameraatje (Ik heb sinds kort een i-book met ingebouwde webcam). Opeens floepte er een filmpje aan. Shit dacht ik, ook dat nog. Na twee minuten keek iedereen verschrikt op want ik had de stilte verstoord met een luide schreeuw: nadat ik een keer of twee heen en weer bewogen had kwam ik tot de ontdekking dat degene op het filmpje voor mijn neus ikzelf was! Oh, gruwel, dus filmje snel dicht, dat was nog simpel, maar het camera-icoontje naast mijn naam kreeg ik niet meer weg. Mijn grootste bekommernis: betekende dit dat iedereen die op de chat zat me nu zag? Dat ze konden merken dat ik steeds met het puntje van mijn tong uit mijn mond zit te werken? Dat ik de vreemdste bekken trek terwijl ik aan de telefoon ben? Voor alle zekerheid heb ik nu toch maar een post-itje over mijn ingebouwde webcam geplakt! (en het fotootje hiernaast toont wat je dan ziet..)
Ik snap het niet meer. Ik begon via bloggen.be een blog omdat dit het meest voor de hand lag, me bekend was. Ik ben van dag één van mening dat dit de blogsite is van Pascal Vyncke van seniorennet. Gisteren verwees een collega me echter naar een item op seniorenweb.be. Daar zie ik dus duidelijk staan dat dit de website is van hogergenoemde. Ik klik dus even door op "blogs" en tot mijn verbazing heeft dit helemaal niks met deze bloggen.be te maken. Of beter, ik weet niet of het er mee te maken heeft: de indelingen zijn hetzelfde, het aantal bloggers is hetzelfde, de onderwerpen zijn hetzelfde en Debby en Nancy staan er ook op kop. En toch is er nergens een spoor te bekennen van de mij bekende blogs, net zomin als van de mijne. Hoe zit dit nu precies?
Bij het klasseren van mijn CD-rek botste ik op een cd van Curtis Stigers, wellicht door iedereen vergeten of nooit bij iemand bekend geweest. In 1991 kwam de eerste CD van deze Amerikaans zanger én saxofonist uit. Mijn zus en ik waren er meteen weg van (vandaag realiseer ik me dat het waarschijnlijk meer de combinatie van zijn looks en stem was). Ik moet de cd zowat "grijs" gedraaid hebben toen. (Waarom is er geen nieuwe versie van dit gezegde?). Wij vonden wel dat hij op de foto van de cd de verkeerde schoenen droeg en er ietwat gladjes uitzag en de meeste songs klonken dat ook, maar toen hij kwam optreden in de AB in Brussel waren we gerust: dit was een "ernstig" artiest. (In die tijd vonden we dat nog belangrijk). Bij dit optreden stonden we dan ook op de eerste rij en genoten van zijn geweldige stem en saxofoonspel (en toch bleven we vinden dat hij er wat gladjes uitzag, hij had ook witte sokken aan, ook toen al een gruwel). Zijn eerste CD was een megasucces, maar nadien is hij volledig in de vergetelheid geraakt. Toch weer even de CD beluisterd en ik vind de stem nog steeds geweldig maar.... (jaaaah). Vandaag de dag blijkt hij nog steeds actief in de muziekwereld maar dan vooral in de jazz-wereld. Heb wat van zijn laatste nummers beluisterd, maar echt grote fan zal ik nooit worden. De CD blijf ik koesteren uit nostalgie, maar hij blijft, ja.. te...
Toen ik Curtis terugzag flitsten er ook herinneringen door mijn hoofd aan Marti Pell van Wet Wet Wet, waar we een paar jaar eerder hevige fan van waren (wederom om de looks vermoed ik ook nu want ook het latere lief van mijn zus was zowat zijn evenbeeld maar dan ruiger) en hun concert in Leuvense Manhattan was "memorabel" (ik weet zelfs nog welke kleren ik droeg toen, ik kan zo weer de straat op volgens de maart modespecial van "Elle"). Echt wel goed fout dus... Neen, ik ga vooral niet opzoeken wat hij momenteel doet of hoe hij er uit ziet... Ik hou het bij zijn engelenogen.
Beboet bij je thuiskomst na weer een dagje Brussel-jungle zonder regels of wetten omdat je auto in een onooglijk klein dorpje in een stille bijna verkeerloze straat vijf minuten voor je eigen deur (echt één keer) - waar er mag geparkeerd worden - met de neus in de verkeerde richting geparkeerd staat omdat de straat te smal is om je snel te draaien en je direct weer weg moet.
Mag niet volgens het verkeersreglement, volledig akkoord, maar dan flitst er wel even door je hoofd hebben ze nu niks anders te doen of had ik net de pech dat hier een gefrustreerde agent passeerde die nog snel een boete op zijn actief wou? De frustratie is groot!
Werk ik al te lang en is alles te vanzelfsprekend voor mij? Dan is deze vraag waarschijnlijk zeer onterecht: is het normaal dat stagiaires van de opleiding Hoger Onderwijs Communicatiebeheer niet weten wat een aangetekende zending is? Laat staan een aangetekend zending met ontvangstbewijs?? Grrrr....
Een elke dag weerkerende gerdernis is het verkeer in Brussel. Ik kom er dagelijks en het is een echte jungle.
Niemand die nog weet waarvoor een rood licht dient. (Zowel voetgangers als autobestuurders). Je wordt als een buitenaards wezen beschouwd als je staat te wachten tot het groen is. Voetgangers die van achter eender welke hindernis onverwachts opduiken en arrogant de straat oversteken. Agressieve chauffeurs die veel ergernis opwekken door op een voorsorteerstrook een rij geduldig wachtende autos voorbij te razen. Autos die een parkeerstrook onverwachts verlaten, bestuurders die de deur van hun net geparkeerde auto openslaan zonder te letten op het aankomende verkeer. (En ja, mevrouw, u die deze morgen uw kleuter liet uitstappen aan de bestuurderskant en die het op de drukke weg liet staan terwijl u nog iets van op de achterbank nam, bent zeer dom!) Autos die midden op de weg halt houden om een praatje te slaan met een tegenligger; bestuurders die op het verkeerde rijvak rijden. Ongeduldig toeterende wagens wanneer een taxi in een smal straatje een ouder persoon laat uitstappen en dit wat meer tijd vraagt, parkeer- en snelheidsovertreding aan de lopende band. voorbeelden legio én zeer frustrerend.
Kleine dingen, ik weet het, maar volgens mij zijn dit allemaal afgeleiden van het niet meer respecteren van de omgangsvormen en van het zegevieren van het individualisme, van het zeldzaam worden en zelfs verdwijnen van de elementaire beleefdheidsvormen. Dit weerspiegellt zich op de eerste plaats in het verkeer.
Meer blauw op straat in Brussel (terwijl ik eigenlijk helemaal niet van die kreet hou) maar niet om te bestraffen maar gewoon een kordate maar toch positieve boodschap uitdragend zoals de politie in UK en Nederland: Mijnheer sorry, doorrijden, hier mag u niet stoppen of parkeren.... , Hier niet lossen en laden, doorrijden aub.. Rood licht betekent wel stoppen.. Vriendelijk en zonder verbaliseren. Aanhoudend en dagelijks en consequent.
Het mooiste voorbeeld hoe het kan zag ik een paar weken terug aan de Basiliek in Koekelberg. Komende van uit het centrum om af te slaan naar de Keizer Karellaan richting E40 aan de verkeerslichten zijn er drie rijstroken, twee voorsorteerstroken naar rechts en één voorsorteerstrook rechtdoor. Elke dag tijdens het spitsuur staat daar een tamelijk flinke file en moet je wat geduld oefenen eer je verder kan. Sommigen (en de ene ziet het van de ander en volgt het voorbeeld) vinden er niets beter op dan de lange rij voorbij te steken op de voorsorteerstrook rechtdoor tot grote ergernis van de geduldig wachtende chauffeurs (dit gebeurt waarschijnlijk terwijl op nog honderden andere plaatsen in België). Op die bewuste dag werd het verkeer geregeld door een politieagent. Deze had het geweldig inzicht om iedereen die op de voorsorteerstrook rechtdoor stond ook daadwerkelijk mét de glimlach aan te manen rechtdoor te rijden, alhoewel hun knipperlicht aanduidde dat ze naar rechts wilden. Geweldig, iedereen ziet duidelijk dat een voorsteker eens NIET beloond wordt. Deze kleine dingen helpen!
Gisterenavond, met de vrienden bij elkaar, tot de vaststelling gekomen dat niets hetzelfde blijft.
In ieders leven, stuk voor stuk, was er het afgelopen jaar iets zeer ingrijpends gebeurd. 2 koppels kregen een baby, 1 adopteerde een kindje maar wacht nog steeds, 1 kocht een nieuw huis en verkocht haar oud. 1 veranderde van werk, met zeer verstrekkende creatieve en financiële gevolgen in positieve zin, 1 gaf haar job op en verhuist volgende week naar Azië, 1 verloor een dierbaar jong familielid door een tragische gebeurtenis.
En toch lijkt elke dag hetzelfde.
(En wat zal ik J. missen vanaf volgende week!)
Morgen komen de zusjes Bianca en Sierra Casidy (CocoRosie) naar Brussel naar aanleiding van de release van hun nieuwe CD 'The adventures of Ghosthorse en Stillborn". Op woensdag 11 april optreden in AB!
In dit programma, waar ik al voor het derde jaar op rij met plezier naar kijk, stellen ondernemers hun zakenideeën voor en vragen geld aan vier gehaaide investeerders. Deze beslissen dan of het een rendabel idee is en waard om te investeren. In ruil daarvan worden de investeerders aandeelhouder.
Een bont allegaartje weirdos, uitvinders, huisvrouwen, echte zakenmensen, met de meest vreemde voorstellen passeren de revue. Van paraplu-automaten over ééneikokers, van keyboards die zelfs de uitvinder niet kan bedienen tot een handdoek om op te leren surfen, een citroenschijfjessnijmachine, een tuintroley, je kan het zo gek niet bedenken of iemand komt er wel mee op de proppen.
Afgelopen week waren er opeenvolgend te zien: Ling met een website voor verhuur van aparte autos, een grill in Japanese stijl youre idiots, sorry I cant work with idiots, steunzolen en een computerprogramma om deze steunzolen uit te tekenen, een professioneel worstelaar die een academie wil uitbouwen, een tuinhark waarbij je niet moet bukken om de bladeren op te rapen, een giftbox waarmee je een afdruk van je kus kan maken/schenken, een waterbesparende waterketel thats absolutely unusefull, verhaalboekjes gecombineerd met pluchen beesten, een teddybeer met ingewerkte computer die verhaaltjes kon vertellen voor het slapengaan. Mijn sympathie voor één van de door mij zo verafschuwde investeerders kan na zijn ethisch correcte reactie hierop niet meer stuk: I feel so depressed, so sad, youve said the teddybear read stories to the children. Thats a fathers job. I dont want to be replaced by a computer, I could never investigate in something like that
Na een paar afleveringen was het voor mij al duidelijk. Ingeval ze brood zien in de investering, komen de investeerders er steeds als de beste uit. De les zou eigenlijk moeten zijn: wanneer ze willen investeren, heb je echt een goed idée en het gat gevonden in de markt. Dan zou je enige reactie moeten zijn: geld weigeren en run run run, hou je zaak voor jezelf, ga bij de bank een lening aan, het kan niet mislukken. Helaas geven de meeste mensen, verblind door het geld of overhaald door slimme managerspraat of te weinig ondernemingskennis, 30 tot 40 percent op van hun zaak, en voor ze het goed en wel beseffen ook hun patenten, rechten en ideeën.
Op het einde van elk seizoen blikt men terug op het vorige seizoen, hoe de investeringen verlopen zijn, hoe de zaken draaien Onthullend.
Eén keer per jaar word ik zeer
chauvinistisch. Ik, die totaal niks heb met mijn geboortestreek heb en
zelfs niet eens van Oilsjt ben, maar van één van de omringende
gemeenten. Ik, die zelfs geen carnavalgangster ben, maar een van op
afstand toekijkende observeerder. Maar elk jaar broeit er iets in me
rond deze periode en kan ik niet anders dan het carnaval in Aalst zeer
fel verdedigen. Het is een onweerstaanbare drang, ik moet!
Ik kan er niet tegen, de manier waarop het elk jaar in de media
afgespiegeld wordt. Dronkemannen, vulgariteiten, vandalisme. Dit is een
randverschijnsel dat blijkbaar in de media met plezier uitvergroot
wordt. Wat Carnaval Aalst is, moet je zelf zien, horen en opsnuiven.
Het is uniek en onvergelijkbaar met eender welke andere carnaval.
Honderden mensen die zich een heel jaar inzetten om de meest creatieve
wagens te maken, prachtige kostuums, inventieve en zeer ironische tot
cynische liedjesteksten die met aangepaste dans worden uitgevoerd . En
ja, het is van een ander niveau dan een bloedprocessie maar het is
minstens even cultureel. Maar toevallig is het Oilstjers dialect niet
zo charmant als het Brusselse of het Gentse en klinkt het niet zo
hoogstaand. Maar het is vooral zeer surrealistich en absurd
én komisch.
Wat ook tot vervelens toe moet herhaald worden is dat er eigenlijk twee
stoeten door elkaar lopen: de officiële groepen met hun grote wagens en
losse groepen. Deze laatste zijn inderdaad dikwijls zeer haastig en
slordig ineengeflanst maar getuigen wel van een zeer grote creativiteit
en spelen in op de actualiteit, iets wat de grote groepen minder kunnen
omdat hun thema meestal lang tervoren vastligt. Het zijn echter steeds
deze losse groepjes, die het peper en zout vormen van de stoet, die ze
in het journaal tonen maar waarin deze totaal niet tot hun recht
komen. De indrukwekkende wagens en groepen worden nooit getoond!
Dus ik breek een lans voor alle Carnavalisten in hart en nieren en kan er alleen maar oprechte bewondering voor hebben!
Zeijer doen voesj!
Vandaag nog een keer door de Aalsterse straten vanaf 14 u.
Mijn wagen is aan vervanging toe.
Gelukkig moet ik zelf geen nieuwe kiezen. Gelukkig, omdat ik ten eerste
geen keuzes kan maken en ten tweede, geen interesse in en verstand van
autos heb. Neen, ons bedrijf rijdt met een merk dat blijkbaar goed bij
het imago past en dus zal het dat worden.
Gisteren even bij de dealer langsgeweest om het model in kwestie te
bekijken. De verkoper gaf me nog een foldertje mee met alle details en
de inbegrepen opties aangekruist. Dat wou ik thuis toch even rustig
bekijken: 1,9 JTDm 16 V 1919 cc 136/150 pk 100/110 kw (190) euro 4 etc.
Cijfers waarvan autoliefhebbers misschien lyrisch (of helemaal niet)
worden, maar die voor mij niets betekenen. Early Crash Sensor,
elektronische stabiliteitsregeling, bi-xenon koplampen, cruise control,
Blue&me, GPS met bird view display, LMV met 215/55 banden.
Chinees voor mij.
Toen stootte ik echter op een intrigerende optie: Follow me home. Wat
zou dat kunnen zijn, vroeg ik me luidop af. Waarop E., mijn rijstijl en
oriëntatievermogen kennende, heel nuchter repliceerde: Dat is een
klein oranje signalisatie-autootje met zwaailicht en sirene dat je
erbij krijgt en dat steeds voor je uit rijdt om je de weg naar huis te
wijzen.
Geen update wegens een slechte computer, geen webbrowser waarin ik kan lay-outen of fotootjes toevoegen... en vooral geen tijd. Nochtans: veel zin en inspiratie (en een stijgend bezoekersaantal!)!
Geduld, er komt meer, een antwoord, een verklaring, een mening, Alhoewel: de beste manier om vervelend te worden is alles te vertellen wat men weet....
Oh oh oh en wat vind ik de blogs van "bloggen" toch lelijk (dit gaat enkel en alleen over het esthetische...) inclusief die van mij, alhoewel ik hem zo sober mogelijk probeer te houden...
In het S.M.A.K.
Gent loopt er momenteel een tentoonstelling van twee Finse kunstenaars
die experimenteel werken met een combinatie van videokunst, film,
documentaires en beeldende kunst.
Indien u geen tijd heeft om naar het SMAK te gaan dan kun u hier alvast het werk "Complaints Choir"
zien. Alle Gerdernissen vervat in dit "kunstwerk".
En bedenk, het is overal hetzelfde (bekijk alles, elke stad heeft een
andere tekst...)
Lost & Found Tellervo Kalleinen, Oliver Kochta Kalleinen, Mika Taanila
nog tot 18 maart 2007
Sinds half januari volg ik avondschool Kleding (of
Snit en Naad). Ongemeen interessant en boeiend, nooit verwacht
dat ik hier zo zou kunnen in opgaan. Terwijl ik echter gedacht
had dat de opleiding vol zou zitten met hippe stylistes en jonge
bedeesde gasten à la Olivier Theyskens (grapjeeuuuu), lijk ik in realiteit echter
op een andere planeet terechtgekomen te zijn. Een groepje
gezellige 60-plussers, waarvan er sommige al een eeuwigheid naar de les
blijkt te komen. Dit vastgeroest clubje is beducht voor elk
nieuwigheid, elke inbreuk in hun regelmaat.
De eerste avond kon ik niet echt spreken van een hartelijke
ontvangst. Toen de lerares me voorstelde en vroeg of er ergens
een plaatsje vrij was regende het reacties: "a nieje, ier es gin plosj
want mariejosee komt nog", "en ier oek niet want Treis é geseit da se
ewa go loëter zèn vandaug" "Jommer en ier zitj Suzanne, ze komt miskien
niet mor wèr moetn èr plosj agn vèr asse nog komt". In AN: neen
dus. "Goed" zegt de lerares, "ga dan maar aan de snijtafel
zitten". Wordt er van ver geroepen: "Jommer doër sa se sebiet oek
wegmoetn assemen moetn tieknn en snouièn". Dat ik het toch
aandurfde bezorgde me een paar misnoegde blikken. Hun wereld even verstoord. Een vreemde eend in de bijt.
Omdat ik inviel midden in het jaar zou de instructrice me roepen om
mee te volgen telkens ze individueel aan een Marjet iets ging uitleggen
en het voor mij van toepassing was. Maar dit was buiten Marjet
gerekend: "Jommer nieje, tegn da se souè dat moet doen es se dat al
lank vergetn".
Maar goed, alles went en nu na zeven lessen wordt de
interesse in het vreemde wezen alsmaar groter: "Wuër werkte goë?" "Eije
kinjern?" Wuër woejnde?" "Seije getraat?" Ze wennen zo goed dat er zich afgelopen donderdag
op het einde van de les met een drietal rond mij volgende conversatie ontspon:
"Seg, zèn dadde echte stienn?" wijzend op mijn halsketting.
"Ja"
"Oe, dad es gralèk scuën sei maân"
"Oejejoei, mor asuë zwoër" terwijl één van hen de ketting vastnam.
"Dat valt best mee"
"Alei meskoap, aske da ne hiëln dag oanetj, doër lepte s'aoves tog oek
van vérovergebogen, asuë een lange?" "Da moet tog sjier doen on anen
nek?"
"Toch niet"
Jas en sjaal aangetrokken.
"Ajejèij en sie nikker, dat es oek skoën seg, asuë ne sjal mé ne kol. Da siede oek nieveel, dat es oek spesjoël sei maân.
"Dat heeft mijn moeder gebreid"
"Oejejoei dat doemn weir nimmer, brauèn. Weir kommn nog alliejen om te noën!" Hilariteit alom.
"Allei salu hé tot noste week!!"
Gisteren weer eens dezelfde discussie
over de barslechte kwaliteit van veel TV-programma's. De conclusie (van
de anderen) is steevast: "Zet dan toch je TV af." Wel, ik krijg zo
stilletjesaan genoeg van de uitdrukking "er zit een knop op die
TV". Dat klopt, maar wil dat dan zeggen dat je nergens nog
commentaar mag op geven tegenwoordig? Dat je alles moet slikken
onder het mom van "verdraagzaamheid"?
Bevalt een TV-programma je niet, draai de knop om. Hoe durf je het
wagen Laura Lynn niet goed te vinden en K3, dat zijn toch drie overgetalenteerde meisjes die alle
respect verdienen, Studio100 en Kabouter Plop zijn stichtende
voorbeelden voor onze kinderen. Derderangsacteurs en nitwits bv's zijn
onze grote helden want dat zijn zo'n "grote meneren". Ja, allen in koor
en allen volmondig: "Wij zijn fan van alles en alles is super!"
En je kan dit verder doortrekken. De redenering van de knop
afzetten weerspiegelt zich in heel onze maatschappij. Wat ons
niet bevalt zappen weg, negeren we, laten we niet aan ons hart komen.
Eigenlijk komt het er op neer dat je
geen mening meer mag hebben,geen overtuigingen, geen principes.
Kom je in Brussel op voor het Nederlands, dan ben je een Vlaams
Belanger; maak je je zorgen over het gebruik van sms-taal bij jongeren
en het ontbreken van kennis van de spellingsregels, dan ben je een
doemdenker; vraag je in een winkel (of geldt ook voor De Post, NMBS,
Electrabel, Belgacom, Telenet en tal van overheidsdiensten) een beetje
waren- of vakkennis, klantenservice en vriendelijkheid dan ben je een
oude zeur. Walg je van massabijeenkomsten waar iederen brüder moet
worden en ben je liever wat einzelganger dan draag je bij tot de
verzuring van onze maatschappij. Politiekers met een mening zijn
"ruziemakers". Onze politici worden gladjanussen, gestuurd door
marketeers en reclamemakers met Noël Slangen voorop. Er is geen enkele
strekking meer, allen moeten we "centrum" worden. En vooral moet
alles geslikt worden.
En ja, we leven in één van de welvarendste landen ter wereld en daar
moeten we blij om zijn maar moeten we dit betalen met een sticker op onze mond? Maar anderzijds is
misschien net door deze welvarendheid dat stilaan een meerderheid van
onze bevolking geen sticker meer nodig heeft want ze heeft niks meer en
niks méér te zeggen dan "zet de knop af" (de "wereld"knop) en laat zich
zoethouden met brood en spelen.
Ondertussen zitten we dagelijks uren in de file, is het Brussels
verkeer een jungle, wordt er buiten ons weten op hoger niveau
gecomplotteerd dat het een lieve lust is van op gemeentelijk over
landelijk tot op wereldlijk vlak, werken de hogergenoemende diensten vierkant, viert vriendjespolitiek nog steeds
hoogtij, wordt het socialisme steeds verder afgekolfd en worden de
meeste belastingen verhoudingsgewijs nog steeds betaald door degenen
met de laagste lonen.
Of zoals N. het zo mooi schreef in de reactie op mijn vraag hoe het
eigenlijk zou zijn met de verkoop van de overheidsgebouwen: we staan
erbij en kijken er naar.
