Daarom moest de verpleegster bij mijn volgend bezoek van vooraf aan beginnen. Ze kon er niet mee lachen. Dertig dagen na elkaar zou ik bestraald worden. dertig dagen hetzelfde scenario; een verpleger vroeg me poeslief wanneer ik het liefste kwam. Welke uren pasten me het best?? Ik had veel zin om hem af te snauwen en hem duidelijk maken dat ik helemaal niet wilde komen. Maar die arme man kon daar natuurlijk niks aan doen. Bleek overigens dat deze dienst tamelijk succesvol was, dat er veel boekingen waren... overboekingen!" "maar je hebt geluk, de eerste die s'morgens moest komen is afgevallen..." zei de verpleger die in de dagagenda keek....DOOD, dacht ik meteen ! de afvaller is DOOD!!
einde citaat
tik ook eens mn naam ( gerda persoons) in op you tube!!
"sorry" probeerde ik me uit mn verdriet te klappen. "het is de allereerste keer dat ik hier kom" Iemand knikte. Begripvol, hoopte ik. Een schouderklopje had me meer getroost, maar iedereen had het zo verschrikkelijk druk.Even was er geen menselijk contact. Misschien was ik vandaag nummer vijftig. Who cares!! Als ik van de tekentafel strompelde , dacht ik al meteen, "ziezo , de zwaarste stap is alweer achter de rug!"Ik zou het nog zo dikwijls denken, mezelf zo dikwijls moed inspreken en denken dat het ergste voorbij is. Puur zelfbedrog. het ergste moest altijd nog komen.
Na de onderverdeling op mn lichaam, kon ik me opnieuw aankleden. Beschaamd en met roodomrande ogen stond ik wat later opnieuw voor de dokter. Hij gaf aanwijzingen en bezwoer me vooral de stifttekeningen niet af te wassen. dus dat was wel het eerste wat ik deed als ik thuiskwam. Me wassen, als protest. Me grondig wassen, het hele zootje moest eraf. In een heel eigenaardige, onverklaarbare reactie schrobde ik mijn huid tot ze helemaal rood zag. Niks meer aantekeningen, niks meer dikbil!!!
"Een heel vriendelijke dokter riep me binnen en gaf een ellenlange uitleg. "je begrijpt het toch ? " vroeg hij. "ja" knikte ik, maar ik had er niet veel van gesnapt. Het geluid van mijn eigen zorgen klonk luider dan de stem van de dokter; Daarna moest ik naar een grote drukke ruimte waar ik naakt op een onderzoekstafel moest liggen, waarna ik als een blocnote beschreven werd. Met een speciale stift ( denk ik)werden op mijn lichaam nummers en aanwijzingen geschreven. Het waren de plaatsen die bestraald moesten worden.Van alle behandelingen vond ik dit de meest vernederende. Het deed me denken aan runderen in een slachthuis die genummerd worden.Dikbil één of twee?Plots vloeiden de tranen weer gul over mn wangen.
"sorry" probeerde ik me uit mn verdriet te klappen"het is de allereerste keert dat ik hier kom" Iemand knikte, begripvol...hoop ik
vervolg van mn boek " stoma, een gat in mijn buik"
dag iedereen,
al gekeken op YOU TUBE?? tik gewoon mn naam in bij you tube ( gerda persoons) en je ziet me.
nu het vervolg: "Bij het eerste bezoek( stralen) ben ik werkelijk de kankerwereld ingestapt! In de gang van het ziekenhuis , op de dienst radiotherapie, stond een klein tafeltje, met een miezerig tafelkleed en een al even miezerig bloemstuk. Boven het tafeltje hing een immens kruisbeeld. Verstomd bleef ik naar dat kruisbeeld staren. Waar ben ik nu?? Al op het kerkhof of in het klooster?Ik weet niet hoe het kwam, maar het was zo verdomd triestig dat ik moest wenen. Naast het tafeltje stonden een paar stoelen. Ik zette me neer en bekeek de troosteloze bloemen. Bloemen en God gaan soms goed samen......"
als ik dit nu zelf lees dan klinkt deze tekst zeer ondankbaar voor de vriendelijke mens die daar die bloemen heeft neergezet..Ik bedoel alleen maar:wat is een mens gevoelig voor je hele omgeving als je kanker hebt! al je antennen staan open en je ziet in alles de dood ( in het begin toch) maar panikeer niet mensen, het gaat beter nadien, heel zeker!
tot morgen en je kan gerust die you tube video doorsturen, het zal altijd wel voor iemand goed zijn!!
waarschijnlijk kun je me vanaf morgen zien ( met mn boekje) op you tube!! ik laat jullie morgen zeker iets weten! Als er één persoon is die hierdoor geholpen is , dan is mn opdracht geslaagd!!
Alsof er een belleman was rondgegaan, leek heel onze kustgemeente al op de hoogte van mn ziekte. Ik werd regionaal nieuws. " de vrouw van de huisarts heeft kanker" Vooraleer ik het zelf een beetje kon verwerken, werd ik bij mn eerste uitstap al geconfronteerd met mn ontreddering!"Wat heb ik gehoord, heb je kanker???"Zoiets is als een zweepslag in je gezicht. regelmatig werd ik er op attent gemaakt hoe slecht ik ervoor stond. Ik kan een lange lijst met kwetsende opmerkingen neer schrijven.Soms dacht ik " hoor ik daar een onvertoon van leedvermaak??"Maar je bent zo verschrikkelijk kwetsbaar dat elk gebaar, elk woord in je hoofd gaat uitvergroten!
De ziekte nam me in mn greep.Ik die van het leven houd, die graag baantjes zwem, die vrolijk rondfiets en geniet van alle mooie dingen in het leven!Van een vrolijk mens werd ik in een korte tijd een hoopje ellende. Vooral de onzekerheid maakte me miserabel.Ik moest dus de donkere kant van het leven induiken, op plaatsen gaan waar ik verdorie nog nooit geweest was!( stralen)Wat was ik kwaad! Zo'n ziekte geeft je zelfvertrouwen natuurlijk een enorme deuk!En telkens als je rechtkrabbelt , slaan de vragen je weer neer.Waarom?Wanneer? Voor hoe lang nog???
Goed, ik stond dus voor de berg. En moest maar klimmen.Stapje voor stapje.Eerst bracht ik een bezoek aan de darmspecialiste. Een heel vriendelijke en meelevende vrouw.Ze deelde mn mening " step by step" Eerste stap: de bestraling....
einde citaat
morgen een vervolg(je)
hopelijk help ik hier iemand mee, want wees gerust: alles betert!!
weeral een stukje uit mijn boekje:stoma, een gat in mn buik!
dag iedereen,
weeral een vervolg stuk :
"Heel mijn leefwereld werd trouwens onwerkelijk. De dag na mijn vonnis kwamen mijn zus en een man van de telefoonmaatschappij op bezoek. We hadden internet aangevraagd , we zouden met de wereld communiceren. Maar mijn wereld was eng en angstig geworden.Niemand weet vooraf hoe je op ontmoetingen zult reageren. Zal je tegen iedereen je woede uitschreeuwen om het onrecht dat je is aangedaan? Zal je huilen? Of blijf je discreet en hou je het liever voor jezelf?? Trouwens, het ergste wat je kan overkomen is een overdaad aan medelijden!
Ik negeerde mijn toestand, mijn nieuwe waarheid. De man van telenet gr oette ik stralend. Ik hoorde mezelf vragen:"alles ok ?"Heimelijk dacht ik :"je moest eens weten..."Dat is trouwens een constante in mijn gedachten geworden." Je moest eens weten...."
We maakten een vrolijk babbeltje , zijn woorden, zijn lach waren als een beschermende cocon rond mijn verwarde ziel. Ook met mijn zus sloeg ik een vrolijke babbel.Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om haar iets te vertellen.Eerst moest ik mijn eigen verhaal verwerken, dan de rest. Gezellig babbelden we en ik dankte God voor mijn sterkte.
Toen mijn dochters van school thuiskwamen was het weer showtime.Lachen en plagen. Ze boften met zo'n vrolijke mama! na drie dagen kon ik het niet meer uithouden en vertelde de meisjes dat mama een gezwel in haar darmen had en een stoma zou nodig hebben.Direct gingen ze op internet kijken en vonden dat een stoma " een shitbag" was.Ze lachten hartelijk en vreemd genoeg kikkerde hun vrolijkheid me op..... einde citaat
Lieve mensen, het klinkt allemaal heel erg, maar het is een dal waar we allemaal doormoeten. Maar het komt goed. Zeker weten!!
Altijd de moed er in houden, kijk maar naar mij! Je kan mijn naam "gerda persoons " googelen en dan zal je ergens een foto zien. Je kunt dan zien: ik ben er nog en straal geluk uit!! Niet opgeven!!! tot morgen .
Vandaag geen vervolg uit mn boek, wel een paar woordjes voor iedereen die iemand kent die kanker heeft.Weet je wat wij , als patienten, het liefste hebben?? Het "gewone".... alles zo normaal mogelijk. Luister even naar ons verhaal , heb mede-leven , maar geen medelijden. En praat daarna zo gewoon mogelijk, over vanalles en nog wat! Wij hebben ook meteen met de diagnose een paar antennen meegekregen! wij speuren meteen of de gewone mens ons over de " toekomst" spreekt! Zeg heel dikwijls tegen ons: " volgend jaar doen we dit" dan weten we meteen "oef, volgend jaar ben ik er nog!" Vertel ook niet direct allerlei rampenscenario"s tegen ons. Van : die persoon had dat ook , heeft veel afgezien en kan nu niks meer!"Duw ons aub niet dieper de put in, wij hebben alle kracht nodig om een beetje positief te leven!Je kan ons vertellen dat we moedig zijn ( is niet zo, we kunnen gewoon niet anders!) maar doe dan zo gewoon mogelijk! Vertel een mop en doe niet te treurig. Alles rondom ons ( ziekenhuis) is al deprimerend genoeg. Ik weet het, het is niet altijd gemakkelijk maar doe het voor ons! Wij hebben dit nodig!
Het was de eerste moedige stap in wat een miserabel verhaal zou worden. Je krijgt een klap, je moet verschrikkelijk huilen en dan gebeurt er iets heel eigenaardigs! Eerst heb je het gevoel dat je in een diepe put gedumpt wordt en meteen gooit er al iemand een stuk touw naar je toe. Je kan je precies al een beetje optrekken. Je hebt uiteindelijk maar twee mogelijkheden:ofwel laat je je helemaal in zelfmedelijden verzwelgen,ofwel kruip je uit die diepe put. Of je probeert tenminste.Ik heb voor de tweede optie gekozen. Ik heb het touw stevig vastgenomen. Op dit ogenblik wist ik dat er een heel klein drempeltje overschreden was! Het bleef helaas niet duren. Theorien zijn er om tegengesproken te worden. Hoop wisselde af met wanhoop. Mijn schommelstadium noem ik dat nu.Heel mn leefwereld was trouwens onwerkelijk.....
Mijn God, wat zou er allemaal gebeuren? met brandende ogen verliet ik de consultatie, klaar om te huilen,om het luid uit te schreeuwen."Dit kan niet, dit is niet waar. En wat met de kinderen??Wat met mijn man? Ik wil niet dood....hoor je dat?? Ik wil niet dood!!"Ik wilde zo vlug mogelijk naar huis.Naar mijn thuis, zo zalig,zo beschermend, daar wilde ik mij voor altijd verstoppen en nooit meer naar het hospitaal terugkomen!
Wat een mop.Het was echter nog maar het begin. Het ziekenhuis werd de komende maanden de spil van mijn bestaan.Het werd mijn "place to be". Roland, al gewaarschuwd door de specialiste, wachtte me op.
Huilend vielen we in mekaars armen.Wat nu?? Roland leidde me naar de sofa en nam troostend mijn hand. De nabijheid van Roland is mijn eerste troostpunt.Waarom weet ik niet, maar het deed me op één of andere manier toch deugd dat ik niet alleen moest huilen. Dat mijn tranen door zijn handen werden opgevangen!
einde citaat
morgen het vervolg. Dit is nu al een paar jaar geleden, en eerlijk, ik schrik zelf als ik dit lees! Ik denk er nooit, of toch heel zelden nog aan. Ik ben ook nooit meer verdrietig hierdoor! Alles is voorbij, over and out!!!
