Ik ben Gerard
Ik ben een man en woon in Almelo (Nederland) en mijn beroep is werktuigbouwkundige (gepensioneerd).
Ik ben geboren op 05/12/1931 en ben nu dus 93 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, fotografie, postzegels,atletiek.
Ik ben getrouwd met Iet, heb 2 kinderen en 5 kleinkinderen.
MIJN FOTOMUZIEKPOST
Mijn hobby's en activiteiten
16-09-2009
NEW ALMELO
Vanwege het schrijven van een tweetal artikelen over de Nederlandse invloeden in de VS ben ik opnieuw in mijn verzameling poststempels gedoken. Al bladerende kom je dan bijzondere en leuke gebeurtenissen tegen, zoals bijvoorbeeld het hierna volgende verhaal. Bekend is bij menigeen de plaats Holland, Michigan waar veel Amerikanen van Nederlandse afkomst wonen. De staat Michigan werd na 1840 overspoeld met Nederlanders uit het oosten en het noorden. Zoals de groep landverhuizers van de jonge, afgescheiden predikant A. C. van Raalte uit Wanneperveen die stad en land afreisde om zijn volgelingen warm te maken voor de grote oversteek. Zij werden gedreven door zowel godsdienstige- (vrijheid in de keuze van kerk en school) als economische (armoede) motieven. Deze grote groep volgde hem naar Amerika en dat leidde uiteindelijk tot de stichting van de welbekende plaats HOLLAND, Michigan.
Maar ook uit onze omgeving - uit Hellendoorn - ging een groep gelovigen onder leiding van ds. S. Bolks een nieuwe toekomst tegemoet naar dat nieuwe land. Dat die Nederlanders daar in de omgeving van Holland, Mi. verhoudingsgewijs grote invloed hadden, moge blijken uit het nu nog bestaan van plaatsjes en gehuchten met namen als Zeeland, Vriesland, Graafschap, Borculo en Overisel. Helaas hebben deze plaatsjes geen eigen postkantoor (meer) en vallen allemaal onder Holland, Mi.
Nog dichter bij huis, met name uit Almelo, is de invloed in de Verenigde Staten terug te vinden!! Wie had ooit kunnen denken dat onze oude stad aan de Lolee en de stad van de verkeerslichten (van die stoplichten die op rood en groen staan, weet u wel?) bekend zou worden in het land van Uncle Sam? Nou ja, bekend...., maar leest u eerst verder!
Omstreeks 1770 zag Salomon David Meibergen het levenslicht in Almelo; hij trad in 1790 in het huwelijk met Betje Schaap. Dit echtpaar kreeg een zoon Joseph, die op zijn beurt weer trouwde en wiens vrouw een zoon ter wereld bracht met de naam Hartog. Deze Hartog is een overigens een verre achter-achterneef van de Almelose muziekhandelaar Meibergen uit de Oranjestraat. Hartog Meibergen had blijkbaar al snel genoeg van het Almelose leven, want als 22-jarige vrijgezel ging hij in 1861 naar het lokkende Amerika.Via Brooklyn belandde hij in Chicago, waar hij met een partner een leerververij begon. Kennelijk had Chicago toen al een slechte naam, want Meibergen werd door zijn compagnon opgelicht. Op zoek naar een nieuwe compagnon trok hij met zijn huifkar half Amerika door en belandde op zeker ogenblik ergens in de provincie Norton, gelegen in de staat Kansas. Op een kruising van wegen, in the middle of nowhere, stichtte hij een handelspost en noemde deze nederzetting Almelo. Kennelijk had hij toch nog enigszins heimwee naar zijn geboorteplaats! Naast de handelspost dreef Meibergen ook nog een winkel en een postagentschap. Tot 1880 bleef Meibergen postmaster. Het postkantoortje werd toen enkele mijlen verderop verplaatst naar New Elam en kreeg de naam NEW ALMELO.
In 1882 werd naast de winkel van Meibergen een primitief schooltje gebouwd. In 1883 verkocht Hartog Meibergen zijn bezittingen - winkel, saloon, smederij en nog wat andere zaken - en verhuisde naar Cawker City, 100 mijl verderop naar het oosten. Hij trad in het huwelijk met de Amerikaanse Mattie Ramsey en uit dit huwelijk werden acht kinderen geboren. In mei 1965 bezocht een kleindochter, Virginia Wallstrom-Meibergen, de geboorteplaats van haar grootvader, waarbij ze door de toenmalige Almelose burgemeester Ravesloot werd ontvangen. Van de postmaster van New Almelo, mrs. Gladys Long, ontving ik een envelop met afbeelding van het postkantoortje en het poststempel. In het ontvangen jaarboek van de R.K. parochie van New Almelo kom ik nog een naam tegen van een zekere priester Gerard Bruggeman, een naam die hier in de regio ook veel voorkomt. Over hem is verder niets bekend, maar wellicht een Tukker die ook naar de VS emigreerde. Hoe klein New Almelo wel is, moge blijken uit het feit dat het aantal schoolkinderen in 1978 zo gering was geworden - nog geen twintig - dat handhaving van het schooltje niet meer mogelijk bleek. Sindsdien worden de kinderen per schoolbus naar het naburige dorp Lenora gebracht. De gemeenschap vergrijst, het dorpje bestaat nog slechts uit een paar boerderijen, een tankstation én het postkantoortje van Gladys Long!!
In mijn recente artikel over het 400-jarig jubileum van New York City heb ik een aantal poststempels uit mijn verzameling laten zien die betrekking hebben op Nederland. Al bladerende in de brieven en kaarten komen er allerlei leuke en interessante dingen weer tot leven die het waard zijn om er over te vertellen. Het uitgangspunt van mijn verzameling is het verkrijgen van Amerikaanse poststempels die op één of andere manier verband houden met Nederland. Dat kunnen bijvoorbeeld zijn a) Nederlandse plaats-, provincie- of landennamen, b) Nederlandse familienamen (ook voornamen), c) Engelse namen die betrekking hebben op of verband houden met Nederland. Voorbeelden van a) zijn Amsterdam, maar ook New Almelo (maar daarover later meer), Guilderland en Nederland / Holland. Voorbeelden van b) zijn De Witt, Hospers, Stuyvesant en Rensselaer. Voorbeelden van c) zijn Dutchtown en Long Island. Met deze verzameling ben ik in 1981 begonnen door op een uitgebreide atlas van de VS naar dergelijke namen te zoeken. Ik kwam er al spoedig achter dat deze werkwijze niet de juiste was omdat op een atlas lang niet alle kleinere plaatsen voorkomen. En juist om die kleinere plaatsen is het vaak te doen. Een postcodeboek van de VS bracht uitkomst want daar staan alle postkantoren in vermeld. De werkwijze is als volgt: ik schrijf een brief naar de postmaster van de betreffende plaats met het verzoek om de bijgesloten geadresseerde en gefrankeerde envelop af te stempelen en te retourneren. Enkele komen niet terug maar bijna elke postmaster voldoet aan mijn verzoek en soms nog meer. Ze sturen bijv. informatie en folders over de plaats, geven adressen van mensen die over de historie kunnen vertellen (town historians). In de loop der jaren heb ik meer dan 500 poststempels kunnen verzamelen. Ook het snuffelen in bakken met brieven op postzegelbeurzen is vaak de moeite waard. De enveloppen uit mijn artikel over 400 jaar New York komen van postzegelbeurzen. Helaas is er een eind gekomen aan deze manier van verzamelen want ik heb alle, bij mij bekende, postkantoren inmiddels aangeschreven. Om dit verhaal te besluiten een brief met stempel van Guilderland, NY, een plaats van ruim 32000 inwoners en gelegen ten westen van New York City in de county - zeg maar provincie - Albany.
Deze vind ik persoonlijk één van de mooiste uit mijn verzameling vanwege haar geschiedenis. In deze, van oorsprong zeer Nederlandse, provincie ligt Watervliet dat omstreeks 1700 gesticht werd door de familie van Rensselaer.
Op 26 februari 1803 werd een deel van Watervliet tot zelfstandige gemeente verklaard. Aan één van de inwoners, Jeremiah van Rensselaer - een gouverneur van de staat New York - is het te danken dat de nieuwe gemeente zon mooie naam kreeg. Hij stelde voor om nieuwe plaats Guilderland te noemen, omdat zijn voorouders en die van nog veel meer toenmalige inwoners afkomstig waren uit Gelderland. Bekende familienamen in Guilderland zijn Vromans, van Aernam (een verbastering van Arnhem), van Aukens en Mijnderse.
Als bekroning werd op 6 oktober 1959 door de gemeenteraad van Guilderland, NY het provinciewapen van Gelderland als stadswapen aangenomen, waarvoor de toenmalige commissaris der koningin van Gelderland toestemming verleende. Toen in 1959 - destijds nog prinses - Beatrix met de torpedobootjager Gelderland een officieel bezoek bracht aan de VS en onder meer New York aandeed, was ter verwelkoming ook een delegatie uit Guilderland daarbij aanwezig.
De brief met het stempel van GUILDERLAND, NY.
De bijgevoegde brief van de Town Historian In het briefhoofd is het wapen van de provincie Gelderland opgenomen.
Deze week wordt in de USA het 400-jarig bestaan van de stad New York gevierd. Nederland is hierbij nauw betrokken want de banden tussen Nederland en Amerika bestaan al heel wat langer dan de Verenigde Staten zelf. Deze, van oorsprong 13 staten, ontstonden tijdens de Amerikaanse Revolutie toen op 4 juli 1776 het Continentale Congres de Onafhankelijkheidsverklaring aannam en zich daarmee losmaakte van Engeland.
Maar honderdzevenenzestig jaar eerder kwamen de Hollanders al naar het nieuwe land, kort nadat de Engelsman Henry Hudson - in dienst van de Verenigde Oostindische Compagnie - in 1609 met zijn schip de Halve Maan een rivier opvoer om zaken met Indianen te doen.
Thuisgekomen vertelden de bemanningsleden van de Halve Maan wat ze hadden ontdekt in dat verre land. De VOC zag er wel wat in en vestigde aan de bovenloop van de Hudson rivier, genoemd naar zijn ontdekker, een handelspost met de naam Fort Nassau, het latere Albany, N.Y. In de hierop volgende decennia groeide de Nederlandse kolonie sterk en kreeg de naam Nieuw Nederland. Peter Minuit kocht in 1626 het eiland Manhatten voor $24 van de Wappinger indianen en bouwde het fort Nieuw Amsterdam - het huidige New York City - dat 1500 inwoners telde toen het in 1664 zonder slag of stoot aan de Engelsen werd overgegeven.
Toen ik deze week hierover in de krant las en op het journaal beelden zag, schoot me weer te binnen dat ik ooit een verzameling brieven en postkaarten met afstempelingen van plaatsen in Amerika met Nederlandse namen (of van Nederlandse oorsprong) heb opgezet.
In deze verzameling is de staat New York met name zeer goed vertegenwoordigd. In de loop der jaren heb ik alleen al ruim tachtig brieven met stempels van postkantoren uit die staat aan mijn verzameling kunnen toevoegen.
Toegespitst op de stad New York heb ik afstempelingen van Long Island, Brooklyn, Hoboken, Staten Island, en Wallstreet. Deze namen horen of hoorden bij postkantoren in New York.
Brooklyn is één van de vijf stadsdistricten van New York City. De andere districten zijn Staten Island, Queens, Manhatten en Bronx.
Zoals het stempel op deze brief laat zien is Brooklyn afgeleid van de Nederlandse naam Breukelen.
Long Island ligt aan de Oostkant van New York City en maakt deel uit van de staat New York. Ook hier is weer de Nederlandse invloed uit het verleden merkbaar want oorspronkelijk heette het Lang Eiland.
Ook Staten Island behoort tot de vijf stadsdistricten van New York City. De naam is afgeleid van de Staten van Holland.
De op de postzegel afgebeelde Verrazano-Narrows brug vormt de verbinding tussen Brooklyn en Staten Island.
Wie kent niet Wall Street, de straat die ligt in Lower Manhatten en het hart vormt van New York City. Wall Street is het beurscentrum van de VS. Er zijn meerdere verklaringen voor de oorspronkelijke naam maar de Nederlandse is dat het een wal zou zijn geweest ter bescherming tegen aanvallen van de Indianen: Walstraat.
Aan zo'n atletiekwedstrijd nemen niet alleen atleten deel. De jury, scheidsrechters, wedstrijdleiders, baanploeg, medewerkers wedstrijdsecretariaat en verdere vrijwilligers maken het mogelijk dat het een geslaagde dag is geworden. Zonder hen is geen wedstrijd mogelijk. Als waardering voor hun inspanning wordt de dag afgesloten met een heerlijk chinees buffet!!
Mark en Erik zorgen voor de catering
Een extra schepje nasi gaat er wel in bij Bastiaan.
Een deel van de vrijwilligers aan de welverdiende maaltijd. Nu valt pas goed op hoeveel vrijwilligers er nodig zijn voor een atletiekwedstrijd.
Eén van de spectaculairste onderdelen van een atletiekwedstrijd is het polsstokhoogspringen. Kracht, snelheid en techniek moeten één geheel vormen om een goede prestatie te bereiken.
Een Nederlandse atlete maakt een foutsprong doordat ze de lat raakt.
Twee juryleden leggen de lat weer op de staanders, een niet al te gemakkelijk karwei.
In de herkansing springt ze opnieuw.........
.........gaat omhoog en....
.....helaas, opnieuw raakt ze de lat......
..... en landt teleurgesteld op de mat.
De lat wordt weer op de staanders gelegd en de scheidsrechter controleert met een hoogtemeter of de hoogte correct is.
Haar Duitse collega gelukt het wel met een goede sprong.
Vandaag werd op de atletiekbaan van SISU de Interland Nederland-Westfalen voor C-atleten gehouden. C-atleten zijn jongens en meisjes in de leeftijdscategorie van 14 tot 15 jaar. Voor deze wedstrijd worden de atleten met de beste prestaties uitgenodigd dus noem het maar een topwedstrijd. Het weer werkte niet bepaald erg mee om er een mooie atletiekwedstrijd van te maken: zo nu en dan regen is niet ideaal maar de felle wind is in feite nog ongunstiger voor het leveren van goede prestaties. Deze interland is voor de meeste deelnemers een eerste uitdaging op zowel nationaal als internationaal niveau. Maar voor de organiserende vereniging is het ook een uitdaging om alles goed te laten verlopen. Vanmorgen om 9 uur begonnen de voorbereidingen, zoals wedstrijdmaterialen klaarzetten, vlaggen ophangen, parkeren van de binnenkomende auto's in goede banen leiden, het wedstrijdsecretariaat in gereedheid brengen, gasten en scheidsrechters, juryleden en atleten ontvangen, enz. Hierna een aantal foto's die een beeld geven van deze dag.
De vlaggen van Nederland, Westfalen en de Atletiekunie wapperen strak in de wind
Sportwedhouder Jan van Marle opent de wedstrijd met een toespraak
De opmars en begroeting van Nederland en Westfalen
Jury bespreking voor de werpnummers
De kooi voor het kogelslingeren. Als dit onderdeel op het programma staat, wordt hiermee begonnen. Vanwege de veiligheid mogen er verder geen andere activiteiten op de baan plaatsvinden.
Het fotograferen van de slingeraars mag alleen vanaf de omheining gebeuren om ongelukken te voorkomen. Door het net van de kooi is de atleet toch nog zichtbaar.
Wellicht voor de buitenstaander een wat vreemde titel die om toelichting vraagt. Al jaren werk ik als vrijwilliger bij de atletiekvereniging SISU. Ik ben niet alleen medewerker van de WOC (= Wedstrijd Organisatie Commissie) maar ook betrokken bij de materiaalcommissie voor het onderhoud en reparatie. De laatste commissie bestaat uit drie personen en staat in de vereniging bekend als "De bende van drie". Op de foto van rechts naar links zijn dat Hans Konink, Tjerk v.d. Zee en ik. Met z'n drieën zorgen we dat alle atletiekmaterialen er piekfijn uitzien, zonodig repareren we deze. Ook het onderhoud van het clubgebouw en de opstallen op de baan vallen onder onze verantwoording. Elke dinsdag-en donderdagmorgen is de Bende van Drie op de baan aanwezig. De baan zelf wordt door de gemeente Almelo onderhouden. De dag vóórdat een wedstrijd begint moet er al het een en ander gebeuren. De vérspringbakken moeten goed gevuld zijn met zand, de sectoren voor speer- en discuswerpen moeten centraal op het middenterrein worden uitgezet, en als er horden op het programma staat moeten deze over de baan worden verdeeld. Het meeste werk is sectoren uitzetten. Vanuit de discuskooi en vanaf de aanloopstrook voor speerwerpen moeten lange witte linten onder een bepaalde hoek worden uitgezet en op de grond worden vastgezet met U-vormige beugels. Hiervoor zijn internationaal vaste afmetingen bepaald. Lengte van de sectoren kan variëren tussen de 50 en 70 m., al naar gelang de categorie atleten. Vanmiddag kwam de Bende van Drie weer in actie omdat morgen voor de derde keer in successie de interland Nederland-Westfalen voor C-junioren op het complex van SISU wordt gehouden. Hierover morgen meer.
Vanmiddag heb ik de laatste hand gelegd aan de renovatie van onze pergola. Vorig jaar is door een storm een deel van de pergola omgewaaid na een trouwe dienst van meer dan twintig jaar. Als je deze klus aanpakt denk je bij je zelf: "Oh, dat fix ik wel even!" Nou, daar ben ik nu wel achter. Het lijkt zo'n simpele constructie: een aantal horizontale planken, een verticale staander en dat is het dan. Het begint al met het uitzoeken van het hout. Door de lengte van ongeveer 7 mtr. moeten de planken in delen worden besteld. De verticale balk had bovendien een afwijkende afmetingen dus moest op maat geschaafd worden. Toen het hout eenmaal binnen was, begon eerst het schilderwerk: gronden, schuren, opnieuw gronden en dan tweemaal aflakken. Als alles goed droog is, kan het monteren beginnen. Soms moet je wat hulpmiddeltjes bedenken om alleen de planken te monteren. Op zich ging dat wel goed, alleen begaf mijn boormachine het tussentijds dus naar de bouwmarkt om een nieuwe uit te zoeken. Nu alles klaar is kan ik er toch weer met voldoening naar kijken!
Vanavond zijn we richting Oldenzaal gereden om naar de 19e editie van de Twente Ballooning te kijken. Het weer is uitstekend, hoewel er wat (te) weinig wind is zodat de ballonnen erg langzaam door het luchtruim varen. Hieronder een impressie van de Ballooning.
Achter elkaar stijgen de heteluchtballonnen op van het evenemententerrein
Dit is de eerste ballon die opstijgt, de bekende smurf
Dan volgt de aardbei die in het begin wat moeite heeft om op hoogte te komen. Zal wel met thermiek te maken hebben.
Ook de kaasboer is van de partij!
Tegen het einde van de serie van ruim 30 ballonnen passeren de mooisten ons gezichtveld. Een heuse brandweerauto! Hoe prakkiseren ze zoiets uit, grote klasse
Festo van de pneumatiek heeft iets anders bedacht, een ballon op de kop. Leuk die twee ballonnen bij elkaar. We vragen ons alleen af waar de bemanning van de omgekeerde ballon zich bevind.
Maar dit is de ultieme klapper: een enorme dinosaurus!! Uit de mand, die onder de ballon hangt, is op te maken hoe groot dit beest is.
De dino hangt boven de weg en gaat zo dadelijk landen.
Afgelopen vrijdagavond is de repetitie van mijn fanfareorkest Wilhelmina gelukkig weer begonnen. Zo'n lange rustpauze zonder muziekrepetities is helemaal niks voor mij! Nu gaan we weer een periode van intensief repeteren tegemoet want op 14 november geven we ons jaarlijkse najaarsconcert. We hebben al een aantal mooie stukken op het programma staan en één daarvan is Pacific Dreams van Jacob de Haan. De compositie gaat over een Spaanse componist Miguel die naar Australië is vertrokken. In Sydney komt hij op een kunstmarkt terecht en ziet daar het schilderij "Pacific Dreams" van William De Shazo. Hieronder is een afbeelding van het schilderij te zien. Het schilderij stelt voor de branding op één van de exotische eilanden in de Pacific. Miguel wordt dusdanig geïnspireerd door het kunstwerk dat in zijn hoofd de compositie "Pacif Dreams"ontstaat. Het stuk begint met Maestoso: Miguel is onder de indruk als hij vanuit de nauwe straatjes van The Rocks van Sydney de Sydney Harbour Bridge in het oog krijgt. Ondanks dat wil hij weg uit deze stad naar een exotisch eilandje in de Stille Oceaan. Dan volgt Steady Rock: In "The Rocks" spelen muzikanten op een pleintje. Miguel geniet van de sfeer, maar tegelijkertijd gaan zijn gedachten naar Tahiti en Hawaii. Het derde deel is Andante Lamentoso: Op zijn hotelkamer voelt Miguel zich treurig en eenzaam in deze grote stad. Hij vindt zijn troost in het gekochte schilderij "Pacific Dreams". In het vierde deel - Allegro - wordt muzikaal weergegeven dat Miguel met de boot van Darling Harbour naar Circular Quay gaat. In gedachten lijkt hij door te varen naar Hawaii of toch naar huis waar de bolero klinkt? De skyline van Sydney brengt hem echter terug in de werkelijkheid.
Vandaag is er gelegenheid om de toren van de Georgiuskerk aan de Boddenstraat in Almelo te beklimmen. Die kans laat ik me niet voorbij gaan en om 15.00 uur is het zover.
Dit is dan die toren van de Georgiuskerk. Ik had gehoopt dat ik ook wat foto's vanuit de toren kon maken maar je mag niet verder dan het carillon, helaas.
Nadat ik 120 treden omhoog ben gegaan, kom ik bij het carillon.
De beiaardier geeft een demonstratie hoe een carillon bespeeld moet worden. De speeltafel heeft wel iets weg van een orgel, je moet zowel met de handen als met de voeten spelen. Alleen sla je met de vuisten op de houten stokken.
Dit is één van de grote luidklokken
Het mechanisme voor het uurwerk.
De trommel waar de liedjes van het carillon op worden "geprogrammeerd". Via allerlei nokken op de trommel worden de diverse klokken van het carillon aangestuurd en zo ontstaat een melodie die op bepaalde tijdstippen over de stad wordt uitgestrooid.
Deze week heb ik niet zoveel op mijn blog geschreven. Waarom, gebrek aan onderwerpen? Nee, u raadt het al: de temperatuur! Mijn werkkamer bevindt zich namenlijk op de zolder van mijn huis en daar is het met deze hoge temperaturen niet uit te houden. Wat doe je dan met dagen zoals gisteren? In feite niets, alleen zo nu en dan op het weerstation kijken en dan constateren dat, hoe verder de dag voortschrijdt hoe hoger de temperatuur wordt. Achter in de middag, zo tegen een uur of zes las ik in de schaduw een waarde van 33,2 ° C!! Even de computer raadplegen of er nog belangrijke emails zijn en dan weer snel naar beneden om lekker achter in de tuin bij de vijver onder de parasol te gaan zitten.......niets te doen. Mooie vijver, hè. Jammer dat deze foto niet bij mij in de tuin is gemaakt!
Daarvoor moet je het plaatsje Looze bij Gramsbergen bezoeken want daar kun je de vijvers en tuinen van Ada Hofman bewonderen.
Nou ja, helemaal niets doen is ook niet waar. Ik heb gistermorgen nog eerst wat houten planken gekocht om de pergola in de tuin op te knappen. In de loop der jaren is het aftakelingsproces begonnen en het houtwerk was hier en daar in zo'n slechte condtitie dat een tijd geleden bij een stevige wind een deel de geest gaf. Dan zie je tevens dat het windscherm ook aan een onderhoudsbeurt toe is en voor je het weet ligt er een massa werk te wachten. Het windscherm zit inmiddels weer prima in de lak maar de rest - de pergola - moet nog geschilderd en gemonteerd worden. Als je hiermee begint merk je dat er nog van alles aangeschaft moet worden. Het hout is binnen, maar er moeten nog houtschroeven gekocht worden. Dat ga ik vanmiddag doen. Vanavond gelukkig weer de eerste repetitie van mijn orkest na de vakantie. Ik ben er helemaal gereed voor want zo'n lange onderbreking is helemaal niets voor mij.
Vanmiddag zijn we naar 't Hoogspel in Delden geweest om een concert van het Twents Senioern Orkest bij te wonen. Het is zonnig weer, wel een beetje veel wind maar dat is lastiger voor de muzikanten dan voor de vele luisteraars. Regelmatig vliegen de muziekpartijen van de lessenaar en wasknijpers hebben dan kennelijk niet voldoende "grip". De belangstelling is erg groot voor het orkest en er luistert een dankbaar publiek dat de gespeelde muziek kan waarderen. Er wordt een luchtig programma van gemakkelijk in het gehoor liggende muziek gespeeld, zoals marsen, muziek uit musicals, een potpourri van bekende Italiaanse operamuziek, enz.
Het orkest is behoorlijk groot en bestaat uit ruim 50 muzikanten. Wat mij natuurlijk meteen opvalt is, dat er geen altsaxen in het orkest aanwezig zijn maar wel 3 tenorsaxen en een baritonsax.
De eerste clarinettist speelt een prachtige solopartij
De dirigent houdt de touwtjes goed strak en het publiek volgt zijn verrichtingen met aandacht
Deze trombonist heeft zich goed beschermd tegen de zon!
De partij van de tenorsaxen
Je kunt met recht wel spreken van een seniorenorkest
Het senioren orkest speelt in een harmoniebezetting, waarbij opvalt dat er veel clarinetten aanwezig zijn.
Elk jaar wordt in Almelo het Oogstfeest gehouden. Naast het Nederlands kampioenschap dorsen, zijn er ook demonstraties van oude ambachten. Maar het hoogtepunt is toch wel de boerenbruiloft uit vroeger tijden die zo goed mogelijk wordt nagespeeld. In optocht trekt de bruiloftstoet door de winkelstraat van Almelo. Onderweg wordt de stoet tegengehouden door de de zogenaamde Brulfteneugers, oftewel de bruiloftnodigers. Vroeger waren dit twee noabers van het bruidspaar die, met hun mooiste pak, met roosjes en strikjes versierde pet en wandelstok, dagenlang bezig waren om de bruiloftsgasten uit te nodigen (te neugen). Als dank kregen ze op ieder adres een borrel aangeboden!
De "Brulfteneugers" lopen voor de bruiloftstoet uit. Inhun handen hebben zij een "gaostok" - een wandelstok.
Hier worden alle belangstellenden uitgenodigd voor de bruiloft op de Koornmarkt
De bruiloftstoet op de boerenwagens
De bruidegom schenkt traditiegetrouw een borrel aan de genodigden
De bruidegompijp was een geschenk, die de bruidegom op zijn huwelijksdag kreeg aangeboden. De moeder van de bruid houdt de fraai versierde pijp in haar handen
Muziek is er altijd op de boerenbruiloft. Vroeger was dat de trekharmonica
Dit is de wagen met het bruidspaar en de wederzijdse ouders
Achter het bruidspaar zitten de ouders van de bruid en daarachter die van de bruidegom.
In de vakantietijd is er weinig te beleven: verenigingen liggen stil, kranten weten niet veel te schrijven en met de tv is het al niet beter. Allerlei programma's worden herhaald en vaste rubrieken houden ook vakantie. Nog een geluk dat de Mexicaanse griep onderwerp van menig gesprek is met als gevolg dat van een vlieg een olifant wordt gemaakt. Bij mijn sportschool was een publicatie opgehangen met allerlei maatregelen: vóór en na het sporten je handen wassen, geen handen meer schudden, toestellen zouden zo goed mogelijk ontsmet worden, enz. Daar komt in de praktijk natuurlijk niet zo veel van terecht. Ik denk eerder dat het een vorm van indekken tegen eventuele claims is, want we leven tegenwoordig in een "claimcultuur". Nu lees ik weer in de krant dat de Mexicaanse griep een milde vorm is geworden. In 1957 hadden we de A-griep en in 1968 de Hongkonggriep. Ik kan me nog herinneren dat in 1968 mijn hele gezin met griep in bed lag met hoge koorts, ikzelf incluis! In mijn groentetuin is ook niet zoveel meer te doen of het mocht het verwijderen van onkruid zijn; dat blijft steeds maar doorgroeien, of het droog of nat, koud of warm is. Nog een paar weken en we gaan weer muziek maken! Ik vind die vakantieperiode toch wel erg lang maar dat zal mijn dirigent wel niet met me eens zijn. Maar ik kan me voorstellen dat hij wel toe is aan een rustperiode.
In mijn blog over de oldtimerdag was o.m. te zien hoe vroeger door boeren en boerinnen de rogge werd gemaaid. De groep boeren en boerinnen - die deze demonstratie verzorgde - werd op een wagen naar de akker gereden, waarvan bijgaand het filmpje.
08-08-2009
OLDTIMERDAG FILMPJE 3
Dit is het tweede filmpje dat ik heb gemaakt bij de boomzaagmachine.
De bijgevoegde brief van de Town Historian
