Ik ben Gerard
Ik ben een man en woon in Almelo (Nederland) en mijn beroep is werktuigbouwkundige (gepensioneerd).
Ik ben geboren op 05/12/1931 en ben nu dus 93 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, fotografie, postzegels,atletiek.
Ik ben getrouwd met Iet, heb 2 kinderen en 5 kleinkinderen.
MIJN FOTOMUZIEKPOST
Mijn hobby's en activiteiten
03-03-2010
GEMEENTERAADSVERKIEZINGEN
Vandaag is het dan zover: we gaan weer stemmen voor een nieuwe gemeenteraad. Als je de afgelopen weken echter de nieuwsmedia - met name de actualiteitsprogramma's op tv - gevolgd hebt, dan vraag je je soms af waarom al die landelijke politici voorbij komen; zij zijn toch geen plaatselijke lijsttrekkers? Goed, dat hoort kennelijk bij de politiek, maar dat terzijde. Was het ons de laatste jaren gegund electronisch te stemmen met die machines uit Groenlo, dat is verleden tijd want we stemmen nu weer met het vertrouwde rode potloodje. Iemand heeft uitgevonden dat de mogelijkheid aanwezig is dat er ingebroken kan worden in die futuristische stemapparaten. Daardoor kan de stemming beinvloed worden, natuurlijk in het voordeel van de politieke keus van de hacker. Of dit ook daadwerkelijk al gebeurd is weet ik niet. Het geeft in ieder geval een hoop extra werk omdat elk stembiljet bij het tellen geopend en gelezen moet worden. Alles moet handmatig geteld en per partij gesorteerd worden met als gevolg dat we straks langer moeten wachten op de uitslagen. Kan daar dan niets verkeerd bij gaan??? We lopen het stemlokaal binnen en zien als eerste weer die vertrouwde ronde blikken stembussen. Toch wel wat nostalgischer dan zo'n elektrogeval van Nedap! Dan worden we welkom geheten door de voorzitter van het stembureau, dhr. J. Brand. Jarenlang zat op die plaats wijlen Joke v.d. Kooij-Feenstra die altijd even een praatje maakte, informeerde hoe het ging in ons gezin. Een nieuw fenomeen bij deze verkiezingen is de legitimatieplicht. Kennelijk hebben in het verleden mensen gestemd met een stemkaart van iemand anders zonder volmacht, dat kan nu gelukkig niet meer. Vervolgens wordt je het bekende lange en slappe stembiljet overhandigd waarmee je het stemhokje binnengaat en het rondje bijje favoriet met het vertrouwde rode Bruynzeelpotlood rood kleurt. De laatste handeling is het deponeren van het biljet in de bus, nog even de stemploeg groeten en dan naar huis. Bijzonder is dit keer dat ik voor't eerst van mijn leven niet op mijn vertrouwde politieke partij heb gestemd. De wethouders en zittende raadsleden van die partij - maar ook het grootste deel van de zittende raadsleden - hebben er in mijn ogen een zooitje van gemaakt. Het leuke van lokale verkiezingen is dat je je stem dan kunt geven aan een partij die niet landelijk is vertegenwoordigd maar alleen hier probeert uit te dragen wat goed is voor de stad. Doorslaggevend voor mijn keuze zijn de standpunten ten aanzien van het nieuwe stadhuis (niet in het hart van de stad maar bij het station of het alternatieve plan van Voskamp/Kamst) en geen hoogbouw in de stad (geen New York aan de Lolee). Zoek nu maar uit op wie ik gestemd heb!!!!!
Na zeven weken zijn de rietdekkers dan eindelijk klaar. De steigers en de rommel zijn opgeruimd en de woonboerderij staat te pronken in ons mooie landschap. Het heeft een paar centen gekost maar het resultaat mag er zijn!
De lagen riet worden op een speciale manier vastgemaakt aan het dak. Op de gordingen van het dak zijn bij dit huis rietlatten aangebracht. Men spreekt hier van een traditionele open dakconstructie omdat men aan de binnenkant direct tegen het riet aankijkt. Tegenwoordig wordt er meer gebruik gemaakt van het schroefdak. De gordingen worden bedekt met houten platen waarop het riet wordt vastgemaakt met draad waaraan schroeven zijn bevestigd. Op deze latten worden de bossen riet gelegd en vervolgens over de volle breedte verdeeld. Daarna wordt horizontaal over deze laag een metalen ronde staaf van ongeveer 5 mm. dik gelegd zoals op de foto is te zien.
Met een speciaal gereedschap wordt een dunne r.v.s. draad schuin door de laag gestoken tot aan de onderkant van de rietlat; het handvat van dit gereedschap steekt nog iets boven de rietlaag uit (aan de onderkant van het blauwe zeil). De rietdekker steekt het andere gereedschap dat hij in zijn hand heeft ook schuin naar beneden maar precies aan de andere kant van de rietlat. De draad komt in het oog van het gereedschap, hij trekt dit omhoog en de draad kan vastgetrokken worden om de metalen ronde staaf van 5 mm. Op deze manier zit het hele rietpakket muurvast op het dak.
Hier een detail van het dak waar precies onder de schoorsteen de houten rietlatten te zien zijn waarop het riet later wordt vastgezet met r.v.s. binddraad. Het dak bestaat uit spanten waarover weer gordingen zijn aangebracht; op deze gordingen worden vervolgens weer om de 30 cm. rietlatten bevestigd. Dit heet een open dak. Tegenwoordig wordt er een dakbeschot toegepast zodat je van de binnenkant niet tegen het riet kijkt; het is ook brandveiliger. Dat vastzetten van riet vereist een speciale techniek. Ik heb me dat door één van de rietdekkers nauwkeurig laten uitleggen. Hiervoor is speciaal gereedschap ontwikkeld maar daarover later meer.
Na het verwijderen van het oude riet wordt op het dak laagsgewijs een nieuwe rietlaag aangebracht. De bossen riet worden naast elkaar gelegd, over de volle breedte verdeeld tot een gelijkmatige laag en daarna vastgemaakt aan de rietlatten. Steeds schuift men een laag naar boven toe op.
Rietdekkers staan bijna de gehele tijd schuin op het dak, een niet zo prettige werkhouding, lijkt me.
Het in lagen gelegde riet wordt vervolgens met een speciaal gereedschap aangeklopt om een mooie en vlakke zijkant te krijgen.
Hier nog weer eens een detail hoe de rietdekker de rieten laag vlak klopt om een mooie strakke zijkant te krijgen.
In de buitengebieden - maar ook wel in dorpen en steden - zie je regelmatig huizen en (woon)boerderijen die geen dakbedekking van pannen maar van riet hebben. Ik vind dat altijd een mooi gezicht en het doet me aan vroeger denken toen bijvoorbeeld boerderijen bijna altijd een rieten dak hadden. In de loop der tijden is dat beeld zo langzamerhand aan het verdwijnen door de hoge kosten van zo'n dak. In het verre verleden was dat anders want toen waren rieten daken veel goedkoper dan een pannendak. Nu kost een nieuw rieten dak zoals hier afgebeeld al snel ruim 20.000 euro! De hoge prijs wordt voor het grootste deel veroorzaakt door de arbeidskosten want met dit huis waren de rietdekkers bijna drie weken bezig!Tegenwoordig zie je deze daken meestal alleen nog bij grote en duren huizen en woonboerderijen.
Bij mij in de buurt staat zo'n mooie woonboerderij met een rieten dak dat kennelijk aan vernieuwing toe is. Ongeveer zes weken geleden begon een aantal rietdekkers met het verwijderen van de bestaande rietbedekking. Het vroor dat het kraakte maar deze mensen hadden daar kennelijk geen last van. Het oude rieten dak wordt laag voor laag verwijderd en dat is op zich al een heel karwei. Het riet is met ijzerdraad vast aan de rietlatten verbonden en deze verbindingen moeten allemaal weer los worden geknipt. Bovendien moet het oude riet - dat nog bruikbaar is - eerst in bossen worden gebundeld. Nieuwsgierig als ik ben vraag ik aan de rietdekker wat ze met dat oude riet doen. Het wordt hergebruikt voor reparaties en om bestaande daken weer dikker te maken, het zgn. bijstoppen. In de loop der tijd wordt het rieten dak wel zo'n 15 cm. dunner. Door dit oude riet te gebruiken valt zo'n reparatieplek nauwelijks op. Op deze foto zijn hier en daar de rietlatten goed zichtbaar waaraan het riet met ijzerdraad wordt bevestigd. Hoe dat in zijn werk gaat zal ik later beschrijven.
Had ik nou altijd gedacht dat riet uit de omgeving van Giethoorn - dus uit de kop van Overijssel - Noord Holland, Nieuwkoopse plassen en Friesland kwam. Maar nee, tegenwoordig komt 65% van het riet uit Oost Europa, met name uit Hongarije, Polen, Roemenië en zelfs uit.... China! Wat u hier ziet is inderdaad riet uit China. Riet groeit langs oevers van meren en rivieren en is een moerasplant. De stengels kunnen 1-3 meter lang worden. Het gebruikte riet is éénjarig en weegt ca. 130 kg/m³. Een rieten dak van 30 cm. dik weegt ongeveer 40 kg/m² en is daardoor veel lichter dan een pannendak. Daardoor kan de dakconstructie veel lichter gemaakt worden, terwijl de hellinghoek ook veel groter (30° en meer) kan zijn dan een pannen dak.
Kennelijk heb ik de smaak van het spoorzoeken goed te pakken want vanmorgen, tijdens een fotowandeling, zag ik plotseling een hele verzameling sporen in een sloot tussen de weg en het weiland. U moet weten dat ik in een wijk woon die aan de buitenzijde van de stad Almelo ligt. Een paar minuten wandelen en ik bevind me in de vrije natuur. Dan zie ik rondom mij weilanden, bomen en bosschages en daar bevindt zich veel klein wild zoals konijnen, eekhoorns, hazen, wilde fazanten en soms ook kwartels. In de bosschages wemelt het van allerlei vogels.
De sporen op de foto's zijn van hazen. Niet dat ik zo'n uitstekende kenner ben van allerlei afdrukken die dieren achterlaten. Het enige dat ik weet, is dat er op de weilanden veel hazen zitten. Het is een prachtig gezicht als je de hazen midden in de weilanden ziet: rechtop met van die hele grote oren!
We dachten dat we nu wel van de sneeuw af waren maar mooi niet! Vandaag sneeuwt het dan wel niet zo hard want het is meer poedersneeuw dat er valt, maar toch! Alles is weer bedekt met die witte massa. Toen ik vanmiddag naar de garage liep, viel plotseling mijn oog op het spoor van een merel. Snel mijn camera gepakt en dit beeld vastgelegd. Als er een dik pak sneeuw van meerdere centimeters ligt, valt zo'n spoor nauwelijks op. Nu echter met een hele fijne en dunne laag als achtergrond wordt het voetspoor(of is het bij een vogel "het pootspoor"?) heel duidelijk zichtbaar. Je kunt ook goed zien dat de merel zijn pootjes niet recht vooruit verplaatst maar met een boogje.
Eén keer per jaar nodigen alle protestantse wijkgemeenten in Almelo de leerkrachten en kinderen van de basisscholen uit om mee te werken aan de scholendienst. Een scholendienst staat voor een laagdrempelige dienst vol verrassingen. De bassischolen in een wijk komen bij toerbeurt in aanmerking. Dit jaar is de basisschool " De Telgenborch" uit de wijk Schelfhorst weer aan de beurt. In de afgelopen week is er door zowel kinderen als leerkrachten veel energie gestoken om deze kerkdienst tot een succes te maken en goed te laten verlopen. Het is de gewoonte dat de predikant die in deze dienst zal voorgaan in diezelfde week ook veel contact heeft met de kinderen op de school zodat hij in grote lijnen weet wat er allemaal zal gebeuren. In overleg wordt de liturgie samengesteld: de liederen worden uitgezocht, kinderen zeggen gebeden, nemen deel aan de opening van de dienst, zingen liederen, doen een rollenspel, enz. Er wordt wel wat van de wekelijkse liturgie afgeweken maar de grote lijnen blijven gehandhaafd. Op deze foto steekt een kind de paaskaars aan met hulp van de ouderling van dienst.
Natuurlijk wordt er in de scholendienst veel gezongen. Deze twee kinderen zingen het lied "Dan is het feest" met muziek op een begeleidende CD. Zij zingen de coupletten terwijl de gemeente het refrein meezingt dat luidt: "Dan is het feest voor iedereen nu is er niets dat mist. Want zeg nou zelf, het is pas feest als iedereen er is".
Het te lezen bijbelgedeelte gaat deze morgen over "de verloren Zoon" en wordt door een leerkracht gelezen terwijl er door kinderen gemaakte tekeningen bij worden getoond op een groot scherm.
Normaal staat de predikant tijdens de overdenking op de preekstoel maar deze keer loopt hij door de kerkzaal en stelt allerlei vragen aan de kinderen. Het thema van de dienst is "Vermist" en een voor de hand liggende vraag aan kinderen is dan ook: "Ben je wel eens wat kwijt geraakt?" De antwoorden van kinderen zijn soms zeer verrassend! Eén kind antwoordt bijvoorbeeld met:" Ja, mijn lippenstift!"
Aan het einde van de kerkdienst is er altijd een collecte. De dienstdoende diaken wordt deze morgen geassisteerd door schoolkinderen en dat vinden de kinderen prachtig. Na afloop is er koffiedrinken terwijl de kinderen frisdrank kunnen krijgen. Sommige kerkbezoekers vinden zo'n scholendienst maar niks want het is dan zo rumoerig, de preek is te luchtig, anders dan anders. Als je het enthousiasme van de kinderen echter ziet besef je pas hoe mooi zo'n scholendienst kan zijn.
We wonen al vanaf 1967 in de wijk Haghoek. Toen we in 1958 trouwden kochten we een huis in het zuiden van de stad waar we negen jaar prettig hebben gewoond. Er kwamen kinderen, je wilt een iets grotere woning en op een zeker moment deed die gelegenheid zich voor: in het noorden van de stad - in de Jan Janslaan - werden door het Bouwfonds mooie huizen gebouwd. In een al bestaande wijk, waar nog een heel groot stuk bouwgrond braak lag, ontstond als het ware een nieuwe wijk. Er werden woningen in blokken van vier gebouwd en we kozen voor een hoekwoning vanwege de ruimte om de woning. Hoe gaat dat in een buurt, mensen vertrekken weer op zeker ogenblik en er komen nieuwe bewoners voor in de plaats. Soms wisselt een huis wel vijf keer van eigenaar. Toen eind 2009 één van de buren haar 85e verjaardag vierde, leek het wel een reünie. Buren en oud-buren schoven bij elkaar aan tafel, verhaalden hoe het hen was vergaan, foto's kwamen te voorschijn, enz. De vraag werd op zeker moment gesteld wie van de bewoners er nog vanaf het begin in onze straat woonden, en dat bleken er slechts vier van de twaalf te zijn. Al snel kwam toen het voorstel op tafel om met die vier eens gezellig uit eten te gaan. Vaak blijft het bij zo'n voorstel want wie neemt het voortouw? Maar één van de buren was heel kordaat en regelde dit. Een datum werd geprikt en gisteravond was het dan zover. De regelaarster had het gezellige en intieme restaurant "De Oale Marckt" in Wierden uitgekozen. Eerst een drankje vooraf en toen kwamen de menukaarten op tafel. Hoe gaat dat meestal? "Wat neem jij, een zalmmoot?" "O, dan neem ik toch die lekkere biefstuk". U kent het wel want het is altijd het bekende ritueel bij een diner! Na de keuzes gemaakt te hebben moest er gewacht worden en ondertussen werd er natuurlijk veel gesproken (geroddeld!) over oud-buren.
Smeuige verhalen en anecdotes werden verteld. We hadden een prachtige avond met een overheerlijke maaltijd. De enige domper op deze avond was het feit dat degene die het verjaardagpartijtje had gegeven - zij was ook één van het eerste bewoners - door langdurige ziekte niet aanwezig kon zijn.
Vanmorgen heb ik met een aantal medemuzikanten weer een basisschool bezocht voor het geven van een muziekdemonstratie. De opzet hiervan is om kinderen te vertellen wat een fanfareorkest is, op welke instrumenten er gespeeld worden en ze bovendien enthousiast te maken voor blaasmuziek. Natuurlijk willen we graag kinderen zover krijgen dat ze muzieklessen gaan volgen. En dat niet alleen, natuurlijk ook wel om nieuwe leden te werven. Toen ik vanmorgen naar buiten keek was het laagje sneeuw dat gisteren gevallen was aangegroeid tot een behoorlijke sneeuwlaag. Ik moest in het zuiden van de stad zijn, normaal gesproken ben je daar met de auto binnen tien minuten. Gezien de weersomstandigheden dacht ik bij mezelf: " Laat ik maar ruim een kwartier eerder gaan". Vol goede moed vertrokken, ik was nog geen 500 m op weg of bij de rotonde bij Het Noordik was het al mis, hele files die stapvoets reden. Na lang wachten kon ik eindelijk weer verder. Overal scholieren die al glibberend en fietsend hun weg probeerden te volgen. Toen ik na ruim een half uur op de plaast van bestemming was, bleek dat de rest van mijn medemuzikanten nog ergens onderweg waren. Een schooljuf vertelde dat ze vijf kwartier nodig had om van Albergen naar Almelo te komen, een afstand van ongeveer 10 km. Met enige vertraging hebben we toch met veel plezier de muziekdemonstratie verzorgd, en wat het belangrijkste was: de kinderen waren zeer enthousiast! Wat een dag!
Hier een detail van het dak waar precies onder de schoorsteen de houten rietlatten te zien zijn waarop het riet later wordt vastgezet met r.v.s. binddraad. Het dak bestaat uit spanten waarover weer gordingen zijn aangebracht; op deze gordingen worden vervolgens weer om de 30 cm. rietlatten bevestigd. Dit heet een open dak. Tegenwoordig wordt er een dakbeschot toegepast zodat je van de binnenkant niet tegen het riet kijkt; het is ook brandveiliger. Dat vastzetten van riet vereist een speciale techniek. Ik heb me dat door één van de rietdekkers nauwkeurig laten uitleggen. Hiervoor is speciaal gereedschap ontwikkeld maar daarover later meer. 
Het in lagen gelegde riet wordt vervolgens met een speciaal gereedschap aangeklopt om een mooie en vlakke zijkant te krijgen. 
De bassischolen in een wijk komen bij toerbeurt in aanmerking. Dit jaar is de basisschool " De Telgenborch" uit de wijk Schelfhorst weer aan de beurt.
We wonen al vanaf 1967 in de wijk Haghoek. Toen we in 1958 trouwden kochten we een huis in het zuiden van de stad waar we negen jaar prettig hebben gewoond.
