Maimi is de hippe stad waar films en tv-series zich afspelen en de latinohoofdstad van de States, waar salsa en hiphop samen weer klinken op de Ocean Drive, het hart van de art decowijk van South Beach .
Vrijdagavond op Ocean Drive, de meest legendarische straat van South Beach. Verkeer staat vrijwel stil maar dat stoort niemand . Uit de stoet van Amerikaanse sleeën, eindeloos lange limousines met getinte ruiten, 4x4's op hoge poten en glanzende cabrio's overstemmen r&b-beats de geluiden van de zwoele nacht. Op de terassen van de trendy cafés en restaurants wordt druk geconverseerd. Zoals elk weekend trekt de hipste badstad van Florida beautiful people uit heel de Verenigde staten aan. Want hier is de zee altijd blauwer, de zon warmer en de sfeer feestelijker dan waar ook .
Ups en downs
Nauwelijks meer dan een eeuw geleden was Maimi een moeras waar alleen muskieten zich thuis voelden, maar inmiddels heeft ze zich opgewerkt tot nummer elf op de hitparade van de hipste Amerikaanse grootsteden.
Tropische art deco
Het Art Deco District, van 6th to 23rd Street, telt ongeveer 800 artdecogebouwen, de grootste concentratie ter wereld. De architectuur van South Street is een geslaagde mengeling vandrie uitdrukkingen van deze unieke bouwstijl: de traditionele art deco, de moderne, meer futunistische Streamline en de Medieval Revival, geïnspireerd door de Frans, Spaanse en Italiaanse archictuur. De mooiste hotels en bars volgen elkaar op langs Ocean Drive: Park Central, Avalon, Beacon, Colony, Barolo, Marlin, Pelican, ... allemaal namen die de fantasie prikkelen. Al deze prachtige gebouwen proberen elkaar in elegantie de loef af te steken met friezen in snoepjeskleuren, door de kunst van de Maya's geïnsireerde bas-reliëfs, symmetrische decors en natuurlijk de beroemde neonreclames die de tropische nacht voortdurend doen oplichten. Aarzel niet om de lobby's binnen te gaan en hun ongeëven aarde interieurs te bewonderen! De grootste hedendaagse designers hebben meer dan één luxehotel in een heuse trendtempel veranderd. Een mooi voorbeeld is het Delano, een van de beroemste glamourhotels van Maimi, aan de superchique Collin Avenue. Het werd door niemand minder dan philippe Starck en Ian Schrager onder handen genomen en daar kunt u niet naast kijken. Een van de vaste klanten heet overigens Madonna... In de gigantische lobby, zo hoog dat u het plaffond met moeite kunt zien, brengen monumentale zuilenrijen structuur in de ruimte. Verderop zweven lange witte zeilen in de lucht en openbaart de lobby een schitterend uitzicht op de tuin en het zwembad, omgeven door weelderige palmen. De kamers zijn smetteloos. Alles is er wit, van de wanden en de vloer tot en met het meubilair en het marmer van de badkamer.
2000 kunstenaars, 250 galerieën
Maimi Beach is ook een belangrijk artistiek centrum. De Lincoln Road Mall, een autovrije straat die aan de Ramblas in Barcelona doet denken, telt bijna evenveel kunstgalerieën als boetieks. In deze wijk heeft het Art Center South Florida zijn deuren geopend om tal van kunstenaars in hun creatieve ontbloezemingen te steunen. Sinds 2002 ontvangt de stad bovendien Art Basel Maimi, een verlengstuk van het prestigieuze Zwitserse salon voor hedendaagse kunst. Drie dagen lang tonen ongeveer 2000 internationale befaamde kunstenaars en 250 galerieën uit de hele wereld hun avant-gardewerken aan het publiek. U hebt het begrepen: los van alle clichés is Maimi een stad die haar charmes maar al te graag onthult. De enige voorwaarde: Voldoende tijd nemen om ze te ontdekken!
Mallorca heeft twee gezichten: De megahotels aan de kust, die geven wat te verwachten en te voorzien is, en dan het groene binnenland; bossen, bergen, olijfboomgaarden en ruwe sierra's . Je kan er logeren in finca's, in oude landhuizen en herenboerderijen. Voor even Mallorcaan, net zoals schrijfster George Sand, die enkele wintermaanden op het eiland verbleef met minnaar Frédéric Chopin en haar twee kinderen .
In het spoor van Frédéric Chopin & George Sand.
Valldemosa, 28 december 1838. We wonen in de Chartreuse van Valldemosa, een schitterende plek, maar ik heb nauwelijks tijd ervan te genieten, zo druk heb ik het met mijn kinderen, hun lessen en mijn werk. George Sand werd verliefd op het eiland, maar niet op zijn conservatieve bewoners die ze choqueerde met haar mannenkleren en sigaren, en haar ketters gedrag. Ik wordt hier gezien als een duivelsaanbidder omdat ik noch naar de mis, noch naar het bal ga, en alleen leef op mijn berg. En toch. In 'Een winter op Mallorca' schrijft ze : 'Wanneer ik in Parijs bij het zien van de modder en de mist overstelpt word door zwaarmoedigheid, dan sluit ik mijn ogen en zie ik weer (...) die wazig groene berg met die okerkleurige rotswanden en die eenzame palmboom, verloren in de roze gekleurde hemel.' Ik begrijp haar volkomen.
Finca Es Castell: boerenchic in de geurende heuvels.
Een lange weg slingert door olijfboomgaarden en weiden vol schapen, tot aan de 11de-eeuwse finca Es Castell. De groene heuvels leggen een beschermende arm om het gebouw in grijze natuursteen. De finca is organisch gegroeid : in elkaar gepuzzelde delen rotshuis, trapjes die naar tussendeuren en weer andere vertakkingen leiden. Binnen de dikke muren is het altijd koel. 'De mannelijke helft van het koppel dat bij ons logeerde was dol op fietsen, en hij had zijn vrouw overtuigd om mee te doen' Lacht James, 'Na dag één kwam ze afgepeigerd terug, 'I wish I was dead' hijgde ze'. De finca van James en Paola ligt in het hart van de Sierra Tramuntana, en fietsen betekent hier je berop heisen. 'De meeste logés zijn sportief,' zegt James, 'zeker niet van dat chicky nicky volk. Je weet wel, dames met een dikke halsketting, die hun sherry-infuus van elf uur nodig hebben om de dag door te komen. Daar zijn andere adressen voor, hotels met tv én de onontbeerlijke ja-cu-zzi!' Hij spuwt het woord met dedain uit. Er is regelmatig grote droogte op Mallorca, de voorbije zomer moest een tankwagen water komen leveren, en zo'n jacuzzi slikt natuurlijk tonnen water.
James en ik klimmen naar een heuveltop in de buurt van Es Castell. De finca's van Mallorca zijn oeroude landhuizen, exboerderijen in het groene hart van het eiland. Vele zijn op gekocht en omgevormd tot hotels. Een finca kopen is populair geworden, dat de prijzen de laatste jaren stegen als gek. Voor een oude varkensstal betaal je al gauw een miljoen euro', zegt James. Hij is geboren en getogen in Engeland en Paola is een Italiaanse die opgroeide in Kenia. James is gek vnan sporten en van de natuur hier. Ik begrijp hem wel: geuren van kruiden, bloesems en droge aarde, getinkel van schapenbellen en het fluisteren van de wind. Het groenzilver van wilde olijfbomen. Boven op de berg trek James zijn rugzak open en haalt er een picknick uit: lokale kaas, salami en biscuitjes, gedroogd fruit, een fels rosado-wijn en bekers. Paola was in alle staten omdat hij geen borden en bestek had willen meenemen. 'But this is rural chique!', lacht hij. Boerenchic in de geurende heuvels.
Valldemosa: 18 graden in de winter
De kustweg van Soller naar Valldemosa kronkelt hoog boven de blikkerende zee. Dondere cipressen staan elegant geparkeerd tussen zuiderse dennen. Een halfverborgen finca soms, die nog nét een stuk van zijn traditionele schoonheid laat zien. Het woord lieflijk is voor deze plek, de vallei van Valldemosa, uitgevonden denk ik. Het vroegere kartuizerklooster torent hoog uit boven tuinen en boomgaarden. Enkele kloostercellen herinneren aan het beroemde koppel dat hier verbleef in die winter van 1838. Sand was er met Chopin naartoe gekomen omdat ze dacht dat het zachte klimaat hem goed zou doen, en natuurlijk ook om te ontsnappen aan de roddel van 'le tout Paris' . George vond de conservatieve Mallorcanen echter onbeschaafde boeren, en zij vonden haar een vreemd geval: gescheiden en dan nog samenhokken met een man die niet eens de vader van haar kinderen was. Chopin werd er echter alsmaar zieker, en over de dokters van het eiland was hij ook al niet te spreken, getuige een brief die aan de muur van zijn kloostercel hangt: 'Ik ben de laatste weken ziek als een hond geweest. Ik had kou gevat ondanks de 18 graden, de rozen, de sinaasappelbomen en de palmen. De drie bekendste dokters van het eiland hebben me onderzocht. (...) De eerste zei dat ik ging sterven, de tweede dat ik aan het creperen was, en de derde dat ik al dood was.'
Zijn pleyel-piano, die ze speciaal lieten over komen uit parijs, staat er nog. Een portret van de jongen George Sand aan de muur, gehuld in zwart kant. Het manuscript van 'Een winter op Mallorca' ligt in een glazen kastje in haar cel. Een klein en helder handschrift, als vlugge insecten op een vergeeld blad gezet. 'Ik zit hier echt op het einde van de wereld, hoewel maar op twee zeedagen van Franrijk. Het weer is zo veranderlijk rondom ons eiland, en de beschaving is zo ten achter hier dat het twee maanden duurt voor ik antwoord ontvang op mijn brieven. Het is niet het enige nadeel van dit land. Er zijn er zo vele, en toch is dit het mooiste van alle landen. Het klimaat is heerlijk. Terwijl ik schrijf is Maurice aan het tuinieren in z'n hemdsmouwen, en Solange zit onder een sinaasappelboom ernstig haar les te leren.' In de witte kloostergang is het licht in brede vlakken uitgegoten op de vloer. Elke stap heeft een echo, een schaduwgeluid, 's avonds kon het hier spookachtig zijn. Ook de kloosterapotheek is er nog, waar George heemst en hondgras kocht 'tegen de prijs van goud'. Over de monnik-apotheker zei ze dat hij verborgen zat 'als een oude haas die bang is de honden op zijn spoor te zetten'.
Finca Puig Molto: stoer stijlvol landhuis op een kale heuvelrug
Senor Miguel, een rijke advocaat uit palma, heeft finca Puig Molto in Montuïri enkele jaren geleden opgekocht en gerestaureerd. Het ziet er prachtig uit stoer, een stijlvol landhuis op een kale heuvelrug, met zicht op een soort tafelberg in de verte. Senor Miueg woont er niet, maar verricht wel regelmatig werkjes in de tuin. Als ik de ramen van mijn ruime kamer opensla om de geur van oranjebloesem op te snuiven, slaat de rook naar binnen. Hij is het tuinafval aan het opstoken. De Duitse manager beweert dat het spookt in haar slaapkamer, dus overnacht ze in één van de hotelkamer. 'Het zijn Arabische geesten die hier nog rondwaren, ik voel het' zegt ze. Het huis is van middeleeuwse moorse oorsprong. Tijdens de restauratie werden nog overblijfselen bovengehaald uit de tijd. 'De emir van Cordoba veroverde Mallorca en Menorca aan het begin van de 10de eeuw. De Moorse periode duurde meer dan 300 jaar en dit huis is een van de oudste gebouwen van de streek, dus wie weet wat zich hier allemaal heeft afgespeeld. Achter de finca omcirkelt een oeroude muur een bosje en enkele velden vol wild gras en kruiden. De stenen zijn gestapeld, niet gemetst, en blijven al eeuwenlang in wonderbaarlijk evenwicht in mekaar liggen. Het lijkt wel of binnen die grote cirkel de volgels luider fluiten dan daarbuiten en de kruiden nog sterker geuren, alsof die oude muur een koepel is die alles verhevigt en bewaart.
Ik besluit mijn tour op Cap Formentor, het schitterende noordelijke uiteinde van het eiland, dat stoutmoedig vooruit steekt in zee. Afgelijnd met wit zandstrand, bezaaid met pijnbomen. Meeuwen zweven op de bries die van over zee naar hier is gewaaid, en van hieruit de Sierra Tramuntana over trekt. Langs de finca van Paola en het klooster van Luc, en dan bergaf vanuit Valldemosa, waar George Sand een winter lang woonde. Straks rijd ik terug naar Palma. Gelukkig is dat niet zo'n helse klus als in Sands tijd: Ravijnen, rivieren, modderpoelen, dichte heggen, kuilen, dat levert allemaal geen moeilijkheden op; voor zo'n kleinigheid stopt men niet. Trouwens dat wordt allemaal 'de weg' genoemd. In het begin vraagt men de koetsier wat dat voor een spelletje is . Het is de weg, antwoord hij u. 'Maar deze rivier dan? Het is de weg. En deze diepe kuil? De weg. En dat struikgewas soms ook? Nog steeds de weg. 'Mij goed'. Je kunt dan niets beter doen dan er maar in te berusten, je ziel van god aan te bevelen en het landschap te bewonderen in afwachting van de dood of een wonder.
