Waar moet ik nu eigenlijk beginnen, buiten dat ik het gevoel heb dat ik sinds de komst van de kindjes niet meer gelukkig ben geweest, denk ik toch dat de problemen al veel eerder begonnen zijn. Eigenlijk ben ik al van zover ik iets over mijzelf kan herinneren heel gevoelig geweest. Ik werd vroeger veel gepest, terwijl ik mijn pesters troostte als zij zich slecht voelde. Dat typeert mij wel, ik wil altijd andere goed doen voelen, en plots besefte ik gisteren dat ik al die jaren vergeten was om mijzelf goed te doen voelen. Eigenlijk wilde ik gewoon aanvaard worden, ik wilde er gewoon bij horen, ik wilde mij ook gewoon goed voelen. Ik heb mij altijd beter gevoeld tussen jongens, van zodra daar meisjes bij kwamen had ik een probleem. Ik heb mij altijd lelijk gevonden maar als ik nu foto's bekijk van mijzelf toen ik tiener was besef ik nu dat ik best mocht gezien worden, ik was best mooi. Waarom voelde ik mij dan toch zo lelijk. Daar draaide het allemaal om, jaloersheid. Maar waarom? Ik begrijp het niet. Ik had wel wat vriendinnen maar vooral als zij problemen hadden. Maar wat als ik mij slecht voelde? Inderdaad, dan had men geen tijd. Want wie is nu geïnteresseerd en de problemen van een ander? Dus wat doe je dan, inderdaad, doen alsof. Maar ik had een grote vriend, mijne bompa, en plots werd hij ziek, ziek terwijl ik begon aan mijn moeilijke tienerjaren. En ineens beslist die meneer hierboven dat mijne bompa, de man die mij nooit veroordeelde en mij graag zag zoals ik was, dat hij niet meer op deze aarde mocht vertoeven. Daar stond ik, hij was er niet meer. Het jaren zorgen voor hem had zo een weerslag gehad om het gezin dat het sindsdien ook nooit meer geweest was zoals daarvoor. Het was heel zwaar geweest voor ons, mijn mama had het heel moeilijk nadien, dat ze er ziek door geworden is. 

Er is nog veel meer te vertellen maar nu ben ik zelf mama, met 2 mooie kindjes die hun mama nog heel hard nodig hebben. Maar mama zit zelf niet goed in haar vel. Tot mijn zwangerschap had ik goed werk in de ICT, ik had een mooie auto, ik was vrij ver geraakt op de ladder, van een meisje dat er niets van kende tot net onder mijn bazin, met het hoogste niveau en de meeste rechten en verantwoordelijkheden. Een wandelende encyclopedie, waar iedereen bij terecht kon. En dan werd ik zwanger, en ja hoor, zoals ik alles met overgave doe gebeurt het weer, we krijgen niet 1 maar 2 kindjes. Ik moest vervroegd stoppen met werken. Ik had een goede maar pijnlijke zwangerschap en zoals het meestal gaat met tweelingen zijn ze wat vroeger gekomen, het was van moeten trouwens want mama haar gezondheid ging erop achteruit. Maar alles was in orde, wat een opluchting. Maar daar stopte het dan ook, een roze wolk ben ik nooit tegengekomen. Ik heb een hele goede partner maar toch, hij moest terug aan het werk. Ik zat dan thuis, met 2 huilbaby's, nog altijd oververmoeid van de zware zwangerschap en dan nog eens de bevalling die heel lang geduurd heeft met de nodige fysieke gevolgen omdat men uiteindelijk ingezien had dat het zo niet ging lukken en het resulteerde in een keizersnede. Maar we hadden 2 gezonde kindjes, dan moet je blij zijn, toch? Niet dus, gehuild dat ik heb, vooral als mijn man niet thuis was, wat was ik jaloers, hij kon gaan werken en ik zat thuis. Ik sliep niet, letterlijk, ik was te moe om te slapen, ik geloofde niet dat het bestond tot toen. Je kan echt te moe zijn om te slapen. Gelukkig kreeg ik wat hulp van mijn mama. En ik was ook blij dat ik eens iemand anders zag. Bezoek heb ik thuis niet toegelaten, ik liep dagen in dezelfde slaapkleren rond tot ik mijzelf begon te ruiken of mijn man er iets van begon te zeggen. Ik was zeker 8 uur per dag alleen al bezig aan flesjes geven, want borstvoeding lukte niet bij mij. Ik denk dat ze ongeveer 6 weken waren toen ik de eerste keer terug buiten kwam, een mooie herfstdag, eens gaan wandelen, snel iets eten en dan terug wandelen, zo vielen ze in slaap. Maar doorslapen, neen hoor, vergeet dat maar, ik sliep hooguit 2 uurtjes per dag, in het weekend probeerde mijne man mij wat te laten slapen maar in een appartement heb je niet veel ontsnappingsroutes, dus mama bij iedere kreet wakker. En dan is daar de babyborrel, oh my god, wat was dat allemaal. Zoveel volk dat ik totaal niet kende, die mij ineens begonnen vast te nemen en te kussen. Tegen dat iedereen ons gegroet hadden begonnen er alweer te vertrekken, alles ging zo snel, wij konden totaal niet meer volgen, en daarna gingen we uiteraard gezellig nog iets eten met de familie, waar we sneller naar huis zijn gegaan omdat ze natuurlijk toen besloten om hun keel open te zetten. Net als mama en papa even rust hadden. Iets daarna kwam ik te weten dat ik niet meer terug kon naar mijn huidig werk, wegens een reorganisatie bleek achteraf. Ik moest ineens intern in het bedrijf gaan werken, een bedrijf dat ik niet kende omdat ik al 11 jaar extern te werk was. Je krijgt wat meer zwangerschapsverlof maar uiteindelijk moet je wel terug gaan werken, onmogelijk bleek, ze sliepen nog niet door, ik was nog steeds een rondlopende zombie zonder enig sociaal leven, de kindjes huilde nog steeds constant, ze waren wel zo lief om mekaar af te wisselen. Dan maar een maand langer thuis blijven met ouderschapsverlof, en daarna halftijds terug gaan werken. De kindjes naar de opvang, om 5 uur opstaan, om 6 uur stond ik aan de deur van de opvang, om 7 uur op het werk, om half 4 terug vertrekken, rond half 5 terug aan de opvang, rond 5 uur terug thuis...... Op het werk was er geen werk voor mij, de eerste dag wist zelfs niemand dat ik kwam, ik wist niet wie mijn baas was, tot ik begon rond te lopen en een bekend gezicht tegenkwam. Ik had geen computer, ik had geen bureau, ik had geen werk, ik had zelfs geen team waar ik bij hoorde. In het bedrijf zelf was weer eens een reorganisatie bezig, de zoveelste, alleen zat ik er nu middenin, de vorige keren zat ik extern. En toen is het helemaal fout gegaan, ineens was ik niemand meer, ik kwam in een team terecht met een klote baas die mij zo gekleineerd heeft dat ik het nog begon te geloven. Ik ging er helemaal onderdoor. Dit heeft meer dan een jaar geduurd, het was zo erg zelfs dat ik besloot om terug halftijds te gaan werken. Want ik werkte ondertussen 4/5. Ik heb vorige week de brief nog in mijn handen gehad, ik krijg op de 26ste een goedkeuring van de RVA om halftijds te werken en een dag later wordt ik ontslagen. Wat ik niet wist was dat ze mij maar halftijds moesten uitbetalen daardoor. Ik had al een jaar geen werk meer, ik moest iedere dag bijna 200 kilometer afleggen naar en van het werk om 8 uur niets te doen, en dat terwijl ik thuis 2 kleine kinderen had.  Maar ja, ik had ook loopbaanbegeleiding gedaan en ik zat daar niet meer op mijn plaats. En nu kon ik dan toch wel werk gaan zoeken dichter bij huis, waardoor ik er meer voor mijn kinderen kon zijn.  Ik wist toen nog niet dat het ergste nog moest komen.