Een nieuwe seizoensstart betekent ook nieuw leven voor onze blog. In de toekomst kan je hier terecht voor de laatste nieuwtjes, de kalender en de stand van het kampioenschap.
Aan de beentjes van de kleine Souverijns te zien gaat hij goed bergop kunnen rijden!
De eerste foto's vinden jullie onder deze link: Simon
Andy en ik danken jullie voor de fijne reacties, kaartjes en sms'jes die we tot nu toe al mochten ontvangen. We drinken er binnenkort een stevige pint op...
Een toekomstig lid is geboren zoals zijn papa ons wil doen geloven. Hij heeft de kuiten van zijn papa volgens onze Steve,is zijn fietscarriere dan voorbij? Tja want zonder kuiten.... Een dikke proficiat aan Andy en Steve met de geboorte van hun zoon Simon. Dit vanwege het bestuur en de hele toeristenbende.
In de gietende regen richting Zoutleeuw vertrokken. Na een vlotte inschrijving vertrokken voor de langste afstand, zijnde 155 km. Ik vertrok alleen, maar kwam in gezelschap van een 5tal renners uit Antwerpen waarbij er vooraan vlot afgewisseld werd. De eerste 60 km werd aan gemiddelde van 31,1km/u gereden met forse tegenwind en regen. De rit ging richting Marche-les-dames waar er 4 hellingen beklommen werden met stijgingspercentages van 12%,13%,16% en 18%. Versnelling van 39-25 op de steilste punten. Daarnaast nog hellingen met kleinere stijgingspercentages, maar toch ook nog 6,5%-8%. Versnelling van 39-21. Zeer mooi parcours in de buurt van Hoei, Marche-les-dames en Andenne, met een perfecte afwisseling van hellingen en rustige wegen. Vanaf kilometer 100 draait het parcours richting Zoutleeuw. Ik ben samengekomen met een groep uit Hoogstraten. Zeer sterke tegenwind op sommige stukken waardoor de groep op een lint en in waaiers getrokken werd. De snelheid werd constant richting de 40 km/u gedreven. We werden even "afgeremd" door de laatste bevoorrading-controlepost op 12 km van het einde van de rit, maar in de laatste 10 km werd er niet meer beneden de 40 km/u gereden en bereikten we Zoutleeuw tegen 48km/u.
De organisatie was van ZEER GOEDE kwaliteit.
1/ Ontvangst in de sporthal met zeer veel medewerkers zodat de inschrijving zeer vlot verloopt. 2/ gevarieerd parcours waarbij er tijdens de rit van 155 km zeer mooie hellingen beklommen worden. 3/ een SCHITTEREND uitgepijld parcours. Als de weg in slechte staat is, wordt dit met rode verf op de weg aangegeven. Kritische punten worden lang op voorhand aangegeven. Hellingen worden met stijgingspercentages aangekondigd. Zelfs tijdens de afdalingen worden er instructies en meldingen van gevaarlijke punten gedaan.
4/ Goede bevoorradingen met voldoende medewerkers en sportdrank, fruit, cake, peperkoek,... 5/ Tombola met prijzenpakket twv 5.000
opmerking - er was geen bewaakte fietsparking tijdens het begin en op het einde van de rit.
Volgend jaar terug de Dynatek-classic opnieuw in de agenda opnemen omwille van;
Moedige deelnemers: Steven "Vino" Thijs, Johan "Il Grillo" Thijsen en ondergetekende Steve "Speedy" Souverijns.
Zaterdag konden we zelf gaan vaststellen hoe goed de organisatie van deze rit is en inderdaad, de verwachtingen werden ruimschoots ingelost: prima uitpijling, prima parcours, prima bevoorrading en daarbovenop nog eens een tombola die geen van ons gewonnen heeft.
De rit zelf liep van Tienen in min of meer rechte lijn richting Hoei (wind tegen aangezien het zaterdag ZW wind was), dat kon echter vooral bij Steven de pret niet drukken want die was vast besloten om er stevig tegenaan te gaan, ik denk niet dat we ergens onder de 35 km/u gereden hebben, zeker niet op de momenten dat Steven aan de kop ging sleuren en ikzelf halverwege het groepje van 40 man alleen maar lintvorming kon vaststellen (veel gevloek gehoord bij andere deelnemers).
Het uiteindelijke resultaat was dat we Johan - van wie ik dacht dat hij in mijn wiel zat - kwijtspeelden ergens 3 km voor de eerste bevoorrading, gewoon eruit gewaaid, begrijpelijk want de krekel uit Hoeselt had al enkele weken geen zaterdagrit meer gereden en mankeerde dus een beetje fond.
Na de bevoorrading kon de pret beginnen met de Ben-Ahin, gevolgd door nog wat andere côtes en overal was Steven de gangmaker. Hij was naar eigen zeggen in volle voorbereiding van de driedaagse (de deelnemers zijn gewaarschuwd). Johan en ikzelf hielden het op een strak tempo en boven kwam telkens alles weer samen. Net voor bevoorrading 2 konden we een kleine demonstratie geven van wat "ronddraaien" betekent, dat ging bijzonder vlot.
Op de côte de Namèche ging Steven weer vlot door met een groepje dat ons voorbijreed, eens te meer bleven Johan en ik ons eigen tempo rijden maar Steven was boven nergens meer te zien.
We moesten dus tijd goedmaken en reden dus afwisselend op kop tot bij een derde man die welgeteld één keer overnam en dan in het wiel blef hangen tot frustratie van Johan die een bloedhekel heeft aan profiteurs, hij moest en zou er af... Johan bleef op het vlakke een strak tempo rijden en ik nam op de hellingen telkens over, na 2 hellingen en een kruispunt was de veer gebroken bij ons aanhangwagentje.
Aan de derde bevoorrading stond Steven te wachten, daarna kon volgens hem de koers beginnen. Er werd dus ook (nu met de wind in de rug) stevig doorgereden en ondergetekende begon een lichte vorm van kramp te krijgen die bij de huidige snelheid (ergens tussen de 35 en de 40 km/u) alleen maar kon verergeren... en zo gebeurde, in de laatste 10 km werd dit kramp in beide benen, bij de laatste 5 km moest ik er af en in de laatste 2 km stond ik bijna stil, bijgestaan door mijn 2 teamgenoten halden we de finish met toch nog een gemiddelde van 29 km/u. Not bad!
Na wat extra magnesiumsupplementen deze week kijken we uit naar de Dynatek Classic volgende week in Zoutleeuw, hopelijk dan zonder krampen...
