Volgende week zondag is 't zover en zitten we op het vliegtuig richting Havana, hoofdstad van het mojitoland bij uitstek, Cuba. Momenteel zijn we thuis nog de laatste voorbereidingen aan het treffen want we zijn toch wel een tijdje van huis, 30 dagen om precies te zijn. Ons todo-lijstje bevat nog welgeteld 71 items die we nog moeten doen/kopen/niet vergeten. Komend weekend nog een vervroegd sinterklaasweekendje in elkaar geflanst voor de metekindjes zodat zij er toch niet de dupe van zijn.
Deze keer organiseren we onze reis volledig zelf, enkel de vliegtickets liggen al enkele maanden vast. Voor de rest nog niets ter plekke geregeld, we zijn er nog niet uit of we met het openbaar vervoer zullen rond trekken of zelf een auto huren of een combinatie van de 2 of wie weet zelfs ons laten rond rijden in een oldtimer met chauffeur ? Wat geen evidentie is, is alles ter plekke uitzoeken zonder internet (zeer schaars in Cuba, het gebruik ervan is 1 van de meest gecontroleerde ter wereld en als je er al vindt super traag en veel websites afgesloten owv embargo met Amerika). Dus zullen we voornamelijk met de locals moeten communiceren, Kristel is al in haar nopjes om weer haar spaans van onder 't stof te halen en kijkt er al naar uit om met de lokale cubanen te tetteren over van alles en nog wat.
Waar we wel al uit zijn, dat is dat we zeker niet de super toeristische resorts zullen bezoeken (waar de lokale cubanen zelf niet mogen komen), we zoeken de authenticiteit van het land op en dat kan je niet beter dan bij de mensen thuis slapen (casa particulares), zo verdienen ze ook een centje bij en geniet je mee van hun familiaal leven. Als het lukt (da's niet zeker), dan proberen we via deze site wel af en toe eens wat fotookes te posten van wat we ginder allemaal te zien krijgen.
Terwijl hier de temperaturen onder 0 duiken, zien onze vooruitzichten er qua temperaturen heel wat beter uit : rond de 30° en sunshine
Nu nog duimen dat het met Kristel haar gezondheid snel weer de goeie kant op gaat.
Als jullie nieuws hebben voor ons, stuur gerust een mailtje via de rechterknop op deze blog, dan komt dat zeker bij ons terecht !
Hasta luego XXX
20-11-2013 om 19:39
geschreven door krfeys
29-11-2013
Land van sigaren, salsa & rum
Helaba,
Aangezien het met Kristel haar gezondheid de laatste paar dagen veel beter gaat, hebben we net een GO gekregen van de dokter dat we mogen vertrekken naar het land van Castro. De formule zal wat aangepast worden, meer relax ipv avontuur."Luisteren naar je lichaam", is de boodschap ! Op algemene vraag en omdat niet iedereen (regelmatig) op Facebook zit, zullen we jullie in de mate van het mogelijke af en toe een op een reisverslagje per mail trakteren. Als jullie uit deze mailinglist willen geschrapt worden, reply gewoon met "I don't give a shit" en dan vallen we jullie hiermee niet langer lastig. Indien mogelijk, houden we ook onze spiksplinternieuwe blog bij (zie http://www.bloggen.be/gekricuba) zodat jullie ook via deze site onze avonturen kunnen volgen en misschien ook wat foto's zien (als dat lukt). En als jullie nieuws hebben, laat maar horen op onze reismail (krfeys@yahoo.com) want via onze telenet- en belfiusmail zijn we eventjes niet bereikbaar. Hasta luego ! Geert & Kristel
29-11-2013 om 13:39
geschreven door
07-12-2013
Onze eerste indrukken in Mojitoland
Buenos dias muchachos y muchachas !
Ietwat onverwacht zijn we dit jaar bij Cuba uitgekomen als reisbestemming. Internet is hier nog helemaal niet ingeburgerd, dus we verwachten wel wat problemen om nu en dan iets van ons te laten horen. Hier in Vinales is er een klein internet-winkeltje dus moeten we er van profiteren. Na een vlucht via Madrid, zijn we hier zondagavond rond tien uur aangekomen. Het uurverschil met Belgie bedraagt 6 uur dus bij jullie was het dan 4 uur in de morgen. De vluchten op zich zijn zeer goed verlopen. De immigratie zelf + afhalen baggage en wisselen van Euro?s naar Cubaanse pesos verliep minder vlot. Het duurde zowat drie uur eer we de luchthaven buiten waren. Een taxi bracht ons naar ons hostal in Havana. Na een biertje te hebben genuttigd zijn we al snel onder de wol gekropen. Beiden konden we moeilijk de slaap vatten. Bovendien werden we middenin de nacht opgeschrikt door een luidruchtige discussie op straat. Politie is na een uur de gemoederen komen bedaren. Dag 2 en 3 stonden in het teken van een verkenning van Havana, de hoofdstad van Cuba met een kleine 2 miljoen inwoners. In tegenstelling tot andere hoofdsteden waar we eerder geweest zijn, is het hier vrij rustig en veilig. Geen drukdoenerij en evenmin verkeerschaos. Veel gemotoriseerd vervoer is er dan ook niet. De auto?s die er al rondrijden zijn voor het merendeel taxi?s en zijn ofwel oude lada?s ofwel Amerikaanse slees uit de jaren vijftig of zestig. Ze zijn echt prachtig ! Wel met een verbruik van om en bij de 20 liter per 100 km. Het is een ervaring op zich om er de stad mee te verkennen. Geert wou kiezen voor de mooiste auto, maar Kristel was eerder uit op een chauffeur die meerdere talen sprak of zou ze gevallen zijn voor zijn mooie blauwe ogen :) ? De uitkomst laat zich al raden. De stad op zich is zeer mooi, vooral inzake koloniale architectuur. Alles gaat hier op ´t gemak zijn gangetje en de sfeer bevalt ons bovenwel. We zijn hier dan ook graag, 1 van de mooiste hoofdsteden ooit bezocht ! Ook al is Kristel haar Spaans zeer goed, toch zijn we er dinsdag in geslaagd om 2 keer op rij op een verkeerde boot te zitten naar de andere kant van de stad. Cubanen zijn over het algemeen zeer behulpzaam en spreken je constant aan om te helpen of iets aan de man te brengen, maar daar hebben ze ons toch (zij het niet moedwillig) met een kluitje het riet in gestuurd. Tussen de twee boottochten in werden we nog de hand gelezen door een waarzegger. Geert zal de komende dagen last hebben van zijn darmen (is intussen ook al gebleken want al 2 dagen met de vliegende spetter gezeten) en sukkelt ook met de rug (is ook wel correct). Kristel heeft volgens hem gezondheidsproblemen en zal bovendien nog zwanger geraken ook. Dat belooft ? Na 2 dagen Havana zijn we woensdagmorgen ons voituur gaan ophalen. Het is een zwarte Renault Scala. Een automatique dan nog. Na een kleine aanpassingsperiode (remmen met links komt echt hard aan) verliep de eerste rit al bij al vrij vlot. Vooreerst namen we een stukje van de autopista, de enige autostrade in Cuba. Drie rijvakken maar nauwelijks verkeer. Het is vooral oppassen voor paard en kar, tractoren, fietsers en ander traag gezelschap. Staat de auto in panne, dan wordt die gewoon midden op de autostrade gerepareerd. Cuba is ook het land van de lifters en je wordt verondersteld om hier en daar ook iemand mee te nemen. Alle truken zijn goed om de mens te doen stoppen. Een eerste keer hadden we ons laten vangen door een kerel die een politiepet had opgezet. Wij dachten dat er een controle was en zijn gestopt. Bleek dat hij gewoon 20 km wou meerijden naar een verderop gelegen stad om stukken te gaan halen voor een auto van een vriend te repareren. We vertrouwden de man niet en zijn verder gereden. Even later hebben we dan toch onze eerste lifter meegenomen, een jonge kerel van 16. Veel kwam er niet uit dus veel wijzer werden we er niet van. Wat later hadden we weer prijs : een zeventiger hield ons staande en vroeg of hij 25 km mocht meerijden naar Vinales, een vredig dorpje dat tevens onze eindbestemming van die dag zou worden. De man had duidelijk al in de rum gehangen, zweeg geen minuut en waande zich tevens muzikant bij de Buena Vista Social Club. Al bij al was hij wel een leuk en zeer interessant gezelschap waarvan we veel te weten zijn gekomen over locale gebruiken. Aangekomen in Vinales hadden we al vrij vlug onze eerste Casa Particulares (CP) gevonden. CP staat voor een slaapplaats bij de mensen zelf. We hadden het adres doorgekregen van een Belgisch koppel dat we tegen het lijf gelopen waren in Havana en het blijkt een schot in de roos te zijn. We hadden gepland om hier 2 dagen te verblijven maar hebben inmiddels verlenging aangevraagd. De patron des huizes maakt de beste cocktails (Mojito, Cuba Libre, Pina Colada, Daiquiri, ?) en moeder de vrouw bereidt voor ons heerlijke gerechjes aan zeer schappelijke prijzen. De eerste avond hier hebben we kreeft gegeten op Creoolse wijze. Kreeft mag hier normaal niet geserveerd worden maar in den duik doen ze het toch. Een maaltijd met soep en daarna kreeft of vis kost ons hier rond de 7,5 euro. Met vlees is dat 6 euro. Een cocktail draait rond de 1, 5 euro (en ze komen halfweg nog wat rum bijgieten ? waar is da feestje ? Hier is da feestje.). De eerste dag Vinales hebben we het rustig aangedaan. ´s Morgens wat aan het reisverslag gewerkt, dan even tot in het dorp gewandeld en ´s namiddags zijn we gaan paardrijden. Onderweg zijn we langsgegaan bij een lokaal tabaksboertje (had klakske en fleske van Duvel) en hebben we een coco loco (rum met kokos) en bijhorende sigaar gedegusteerd. Vuurwerk in de darmen gegarandeerd ? Kristel, die zelf van haar 12de tot haar 18de in de tabaksplantage van haar pp gewerkt heeft tijdens de vakantiemaanden, heeft hier kunnen vaststellen dat het er hier toch nog veel ambachtelijker aan toe gaat dan bij ons. Na een prachtige trip van vier uur onder stralende zon en door heuvelachtig gebied vond Geert het welletjes. De rug begon op te spelen en de weinig getrainde buikspieren lieten het wat afweten. Kristel daarentegen vond het prima en had een paar intense gewaarwordingskes :) Na een alweer subliem avondmaal (kip) zijn we nog naar een plaatselijk salsa/rumba gebeuren geweest in het dorp. In eerste instantie niet met de volle goesting wegens redelijk moe maar een aantal glazen rum en enkele sensuele dansjes later, waren we volledig in de sfeer. Dag drie in Vinales bracht ons naar een idyllisch bounty-strandje aan de Noordwest kust van Cuba. Lekker niets doen, nu en dan een zwemke doen en wat in de zon liggen : meer moet dat soms niet zijn. Voor de terugweg hadden we geopteerd voor een alternatieve route maar dat bleek niet zo een goede keuze. Niet voor het eerst hier liep deze over heel slechte wegen. Het was laveren rond de vele putten en maar hopen dat we niet plat zouden rijden. Op onze 50 km hebben we hier ook geen enkele andere auto tegen gekomen. Het enige wat je ziet zijn mensen te voet of met paard en kar of met de ossenkar. We schatten dat we een jaar of 60 70 terug in de tijd moeten gaan om dit bij ons aan te treffen. De avond hebben we afgesloten met een prima gebakken visje in onze CP. Onder de indruk van ons verblijf hebben we nu nogmaals besloten om hier een dagske extra te verblijven.
Meer nieuws volgt (hopelijk) later.
Cristal y Gerardo
Voor de genteresseerden nog enkele wist-je-datjes :
* een gemiddeld inkomen van een Cubaan bedraagt niet eens 15 Euro * ze krijgen wel een boekske met ?bonnetjes? waarmee ze maandelijks een aantal basisbenodigdheden (rijst, kip, olie, ?) gratis maar zeer gerantsoeneerd kunnen gaan afhalen. De rest dienen ze van eigen geld aan te kopen, tegen prijzen die soms vergelijkbaar zijn met deze bij ons. * Zo goed als alle Cubanen kunnen lezen en schrijven. * De levensverwachting ligt rond de 80 jaar. * Een koe geeft hier om en bij de 5 liter melk per dag. Als ik het mij goed herinner van vroeger dan was dat bij ons toch rond de 30 liter. * Koeien- en paardenvlees mag hier niet worden gegeten. Daar staat een gevangenisstraf op van 20 jaar. Ne goeie cote l?os zal er hier dus niet inzitten. * Onze teller van aantal mee genomen autostoppers staat momenteel op 5 * Tasch, de eerste jongenskleertjes werden vandaag uitgedeeld aan een van de slachtoffers van de orkaan in 2008, die alles had moeten achterlaten (wij kregen een flesje vers mangosap in ruil wat we echt niet mochten weigeren) * Anneke, slapen lukt nog steeds niet goed bij ons Kristel, prepareer maar 1 van jouw wondermiddeltjes tegen dat we terug thuis komen aub, thx 1
07-12-2013 om 14:53
geschreven door krfeys
Nog wat extra fotookes
07-12-2013 om 15:00
geschreven door krfeys
18-12-2013
Vervolg van onze avonturen in Cuba
Hola muchachos y muchachas !
Onze extra dag in Vinales hebben we het rustig aan gedaan. Wat geld gaan wisselen in de bank, ons eerste verslag gestuurd en wat gelezen. In de namiddag hebben we een mountainbike gehuurd en zijn we op Õt gemak wat gaan fietsen in deze mooie omgeving. Na een paar kilometer werden we enthousiast binnen geroepen door een Cubaanse dame om ter plaatse haar zelf gekweekte koffie (bonen) te proeven. De koffie bleek heel erg lekker. We moesten niet betalen maar hebben haar toch rijkelijk beloond. Ze kon het wel gebruiken want ze woonden in een ãtijdelijkÓ hutje, gebouwd door de overheid na de orkaan van 2008. Ze wist ons ook nog een weggetje over het platteland aan te wijzen die ons zou brengen op een mooi uitkijkpunt. Ze had hiervoor haar schoonzoon opgetrommeld die ons zou begeleiden. Het eerste stukje was doenbaar maar daarna is het redelijk fout gelopen. Eerst ging het door een weiland (van rijden was al lang geen sprake meer), vervolgens door metershoog struikgewas (ãhay mucha vegetacion aquiÓ), zeer aangenaam op Crocs teenslippers - geschart langs alle kanten - en ten slotte nog een pittige klim door de modder waar zelfs onze veldrijders de neus voor zouden ophalen. En dat allemaal onder een blakende zon en ãvortÓ van de insecten. Ons gezicht stond op onweer (bij de een al wat meer dan bij de ander ) en het mannetje kreeg duchtig onder zijn voeten. Na afloop gaf hij wel toe dat het eigenlijk een pad was om met paarden te betreden en niet met fietsen. Soit, zwetend als een rund kwamen we boven. Het uitzicht was inderdaad wel mooi maar op dat moment van ondergeschikt belang. Na onze fietsstonde zijn we nog eens gepasseerd bij de man waar we de dag voordien kleertjes hadden achtergelaten en waar we nu nog wat kinderschoentjes bezorgd hebben. Na 4 dagen Vinales was de tijd gekomen om ons oostwaarts te begeven. De eerste uren verliepen rimpelloos. Geen kat op baan en na goed 2 uur waren we weer in Havana. Daar is het compleet verkeerd gelopen (geen enkele pijl als je ze nodig hebt) en zijn we regelrecht het centrum binnen gereden. We dachten ons te kunnen behelpen met een GPS die Kristel op haar smartphone staan had en zaten ei zo na op de autostrade toen we tot stoppen werden gebracht door een andere auto. ?Jullie zijn totaal verkeerd, dat is hier een autoweg waar enkel camions toegang toe krijgen, dus je moet terugkeren?, zei de man. Hij gaf daar een ganse uitleg over de te volgen weg, het was nogal complex en we schreven op wat hij zei. Uiteindelijk reed de man weg en stapte de vrouw achteraan bij ons in. Ik moet naar mijn werk, zei ze en ik zal jullie wel begeleiden tot op de autostrade, vandaar zal ik mijn plan wel trekken. We reden terug, kwamen buiten het centrum terecht (we vonden het al raar want ze was nu toch wel ver van haar werk) en uiteindelijk belandden we ook op de juiste autopista. Wij dachten dat hiermee de kous af was maar de vrouw belde flux een taxi en wij zouden die moeten betalen (40 a 45 CUC, omgerekend toch goed 30 euro). We vonden dat wel heel veel naar Cubaanse normen, vonden dat ze ons dat wel op voorhand had mogen zeggen en boden haar aan om haar zelf naar haar werk te brengen. Dat kon dan ook weer niet omdat de taxi al geregeld was en nog veel vijven en zessen. En we moesten ook niet wachten tot de taxi daar was want dat zou 1 a 1,5 uur duren. We hadden ook geen goesting om zo lang te wachten en we hebben haar dan 16 CUC gegeven en hebben haar met veel minder noten op haar zang achtergelaten. Bij ons begon het op dat moment te dagen dat heel het gedoe opgezet spel was en dat we in de val gelopen waren. Haar man die wegreed zodat we niets anders konden dan haar mee te nemen, haar telefoontje voor een taxi (zal naar haar man geweest zijn) , enz ? We waren pissed off , zowel op dat koppel als op ons eigen omdat we ons zo in de luren hebben laten leggen. Het zou ons niet meer overkomen. Ondertussen nog van anderen vernomen dat ze soms wel heel creatief zijn in hun verhaaltjes om je er op te leggen, dat zijn dan de minder goeie petie-loeties (die heb je bij ons ook), gelukkig zijn ze in de minderheid, we zien ze echt wel graag die Cubanen en we zijn hier geirn. De rest van de rit verliep vlot en met wat retard kwamen we ?s avonds na goed 400 km aan in Playa Giron. Op het menu : kreeft a la plancha. De zoon des huizes bleek een duikinstructeur te zijn en voor een mooi prijsje zijn we ?s morgens gaan snorkelen, wat ongelofelijk de moeite was ! Veel koraal, een scheepswrak maar bovenal honderden visjes, in alle maten en kleuren., echt prachtig, nooit eerder gezien ! Er zal hier nog gesnorkeld worden, vooral Kristel is into it, voor Geert mogen de visjes niet te diep zitten anders ziet hij er niet veel van zonder bril. Na een biertje om het zout water door te spoelen, zijn we via Cienfuegos aanbeland in Trinidad. Men had ons gewaarschuwd dat de jineteros (plaatselijke ronselaars voor van alles en nog wat) ons bij het binnenkomen van de stad zouden staande houden om ons wat aan de man te brengen (ook slaapplaatsen) en dat we daar niet mochten op ingaan. Het gebeurt wel eens dat ze nagels strooien voor de banden zodat je zou lek rijden en zodat zij dan zouden kunnen helpen om de band te vervangen (waarvoor ze tot 50 Euro vagen). We wisten waar naartoe en hebben de raad wijselijk opgevolgd. Trinidad zelf (waar we drie keer zullen slapen) was heel erg de moeite. Een oud klein stadje waar ook nog alles met paard en kar dient te gebeuren. Voor ons vertrek werden we op ons dakterras nog getracteerd op een prive airshow van een tweedekker die vlak boven onze hoofden gedurende een kwartier cirkeltjes trok. Na Trinidad stonden er 2 ?reisdagen? op het programma. De eerste bracht ons naar Las Tunas, ongeveer 400 kilometer verder. Weinig spectaculaire rit door een streek waar voornamelijk suikerriet wordt geteeld. Wat we in Las Tunas gezien hebben, is de keerzijde van de medaille van het toerisme in Cuba. Vadsige, oude, blanke Europeanen (vooral Duitsers en Engelsen) lopen hier rond met piepjonge Cubaanse schoonheden die zich prostitueren voor een maaltijd op restaurant of zelfs voor een toegangsticketje tot de lokale discotheek. We waren gechoqueerdÉ De tweede rit bracht ons naar de Zuid-Oost kust van Cuba. Hier weinig of geen Casas Particulares maar wel enkele hotels. Het eerste bleek volzet, het tweede zijn we voortgelopen wegens teveel boenke-boenke bij het zwembad, dus werd het maar het derde, een kleinschalig etablissement met eerder Cubaans clienteel. De Cuba Libres gingen vlot naar binnen en na enige tijd zijn we aan de klap geraakt met een Cubaanse familie die daar die avond een verjaardagsfeestje had georganiseerd. Niet veel later stonden we ook op de dansvloer en hebben we op de opzwepende salsa-muziek onze eerste danspasjes gezet. Vergeleken met de warmbloedige Cubaantjes zelf (wat gaan die poepjes - zowel bij de mannen als bij de vrouwen - heerlijk over en weer, brrrrr) waren we waarschijnlijk 2 stijve harken. Het moet toch zijn dat we het niet zo slecht deden, want de complimentjes vlogen ons rond de oren: Mi princesa, mi amor, te quiero, É Salsa is en blijft een geweldig sensuele dans. We hebben ons alleszins kostelijk geamuseerd. Naar goede Belgische traditie, hebben we daar het kot gesloten en zijn we halfweg de nacht naar onzen tram getrokken. Daags nadien opgestaan met een ãplakmuilkeÓ en een mannelijke kat, ons even aan een plonsje in het zwembad gewaagd en dan vertrokken voor een legendarisch ritje naar Santiago de Cuba. Het traject van 168 km heeft ons meer dan zeven uur gekost. Wat een rotbaan (als die daar al was want hier en daar zijn stukken verwoest door de orkaan Sandy van vorig jaar wat natuurlijk niet in onze reisgidsen vermeld stond), het was echt slalommen rond de putten, hier en daar kapotte bruggen en ik kan het u verzekeren : dat valt niet echt mee als de rum nog in uw lijf hangt van daags voordien. Gelukkig was de omgeving en het landschap waanzinnig mooi. Langs links de bergen (waar Che en Fidel zich tijdens de revolutie schuil hielden) en langs rechts de wondermooie Caraibische zee met zijn prachtige kleurenpalet, voor ons de mooiste zee ooit gezien. Het was lastig maar het was fantastisch en we zijn er heelhuids doorgekomen. Moe maar voldaan zijn we al vrij vlug gaan slapen. Santiago zelf is niet echt ons ding. We hebben er een aantal uur rondgewandeld maar het ligt ons niet echt. We zijn een fototentoonstelling gaan bekijken van de ravage die de orkaan Sandy hier vorig jaar aangericht heeft. Impressionant, dat wil je hier echt niet live mee makenÉ Vandaag trekken we naar Baracoa, het meest oostelijke punt van Cuba. Net als hier in Santiago zullen we daar temperaturen hebben los boven de 30 graden. Het is ons intussen ook al duidelijk dat we weer veel te veel (warme) kleren bij hebben ook. Hopelijk tot later voor een vervolg !
Gerardo y Cristal
PS Behalve om eens een mail te versturen (die we op onze telefoon kunnen checken) hebben we hier nog nauwelijks de kans gehad om te internetten. We vermoeden dan wel dat Club Brugge momenteel alleen op kop staat in eerste klasse, dat Bart Wellens opnieuw heeft aangeknoopt met de zege, dat kleinen De Croo nog eens de regering heeft laten vallen, dat de Arco-spaarders zullen worden uitbetaald en dat Nelson Mandela dan toch het loodje heeft gelegd maar zeker hiervan zijn we niet. Alle nieuwtjes zijn dus welkom.
18-12-2013 om 23:09
geschreven door krfeys
Nog wat extra fotookes
18-12-2013 om 23:12
geschreven door krfeys
Extra foto's
18-12-2013 om 23:13
geschreven door krfeys
30-12-2013
New pictures
30-12-2013 om 22:26
geschreven door krfeys
New pics
30-12-2013 om 22:31
geschreven door krfeys
Extra pictures
30-12-2013 om 22:35
geschreven door krfeys
Nog wat fotookes
30-12-2013 om 22:43
geschreven door krfeys
31-12-2013
Cuba : laatste verslag
Zie ook verder op onze blog voor heel wat nieuw fotomateriaal: http://www.bloggen.be/gekricuba/
-------------------------------------
De Cuba Libres, mojitos, eieren (iedere ochtend bij het ontbijt), enz. komen ondertussen onze oren uit waarmee we ook willen zeggen dat het hier bijna afgelopen is. We zitten nu op de trein naar huis en hebben een bewogen 24 uren achter de rug. Gisterenavond met heel wat vertraging vertrokken vanuit Havana, vandaag onze nieuwjaarscadeaus (Havana Club rum) mogen achterlaten aan de douane in Madrid en zonet onze bagage die niet mee was in Zaventem. We zijn dit gaan aangeven en daar konden ze ons bevestigen dat ze inderdaad nog in Madrid staat. De positieve kant van de zaak is dat we er nu niet moeten mee sleuren, dat ze ons niet nog extras kunnen afpakken aan de douane (sigaren) en dat we de was nog niet moeten doen.
De laatste 10 dagen hadden we weinig of geen internet, dus een verslag zat er dan ook niet in. Na Santiago zijn we doorgereden naar het mooie en rustige Baracoa waar we drie nachten hebben geslapen bij een lieve mevrouw. Nog maar 2 minuten aangekomen stonden we daar al met een beker rum in onze handen. Blijkbaar was er een verjaardagsfeestje aan de gang voor haar ex-man. Ze waren uiteen gegaan omdat de man teveel dronk. Alcoholisme is volgens wat men ons daar vertelde, hét probleem van het huidige Cuba. Meer en meer mensen (ook jongeren) zitten van s morgens vroeg al aan de fles.
Na 2 weken zonder nauwelijks een wolkje aan de hemel, kregen we in Baracoa ook voor het eerst regen te zien. Een beklimming van de Cubaanse tafelberg en een dagje strand vielen deels in het water. We hebben het ons niet teveel aangetrokken en hebben ons daar voor de rest wel goed geamuseerd.
Na drie dagen zijn we daar vertrokken richting Gibara. Nog maar net de stad buiten, was ik er al in gelukt om een rioolput te passen waarvan het deksel verdwenen was. Wat een pomp was dat zeg. Wij vermoedden 2 platte banden, zijn direct gestopt maar er bleek niets aan de hand. De wonderen zijn blijkbaar de wereld nog niet uit. Voor de rest was de weg weer heel erg slecht en bovendien zeer modderig en slippery vanwege de regen. In Gibara (vredevol kustdorpje waar vrij weinig te beleven valt), hadden we misschien wel onze mooiste slaapplaats op deze reis. Prachtige kamers in een stijlvol koloniaal huis. Bovendien 2 keer heerlijk gegeten vanop de barbecue waaronder kreeft met afmetingen die we hier niet kennen. Na Gibara was de tijd aangebroken om een aantal stranddagen in te lassen. Parijs-Dakar-gewijs kwamen we aan in een kleine nederzetting (hoop en al 25 huizen maar met een geweldige strandbar) waar toch 3 families ooit het lumineuze gedacht gehad hebben om een toeristenkamer te verhuren. Eén ervan werd tijdelijk de onze. Nog die eerste avond zijn we in die strandtent een ander koppel Belgen tegen het lijf gelopen, Stef en Kelly. Op het eerste zicht niet echt onze kap wegens niet echt Antwerps-gezind maar het klikte wonderwel. Redelijk betoeterd zijn we die avond huiswaarts getrokken.
Daags nadien hebben we voor het eerst een poging gedaan om het duiken onder de knie te krijgen.
Eerst wat theorie, vervolgens wat oefeningen in het zwembad en dan meteen de boot op voor een eerste duik in zee. Zo evident bleek het allemaal niet te zijn en Geert koos er al vrij vlug voor om het duiken te laten voor wat het was. Kristel, die we allen kennen als een doorzetter, gaf niet op en versierde zo haar eerste brevet tot op 10 meter. Dat moest gevierd worden en met dezelfde compagnie als daags voordien zijn we weer in de bar beland.
Op dan naar Kerstavond en deze zouden we samen met het andere Belgische koppel doorbrengen in Remedios, gekend van zijn Parrandas : feest een hele nacht lang, gecombineerd met een hels vuurwerk en een stoet waarin de 2 wijken van de stad elkaar de loef proberen af te steken met de schoonst mogelijke praalwagen. Iets waar ze in Aalst nog kunnen van leren. De wagens waren zodanig groot dat ze niet door de straten konden en dienden op het marktplein te worden opgebouwd. Het vuurwerk was zeer spectaculair maar niet te vergelijken met het vuurwerk wat we hier kennen. Het zijn zelf gemaakte, eerder amateuristische pijlen die langs alle kanten in het rond vliegen. Terwijl wij ons gewapend met een fles rum in de hand - schuil hielden achter één of andere pilaar, maalde de gemiddelde Cubaan er niet om als alweer een pijl tot ontploffing kwam midden in de menigte.
Iets na vieren hielden we het voor bekeken en zijn we gaan slapen.
Na een korte nacht stond onze voorlaatste verplaatsing van de reis op het programma : terug naar het Zuiden voor drie daagjes relatieve rust op het strand van La Boca, bij Trinidad. Hier was veel koraal voorhanden en hebben we gesnorkeld dat het een lieve lust was. Kristel duidelijk gebeten door de microbe pleegde ook hier nog een duik (doel was tot op 10 meter te gaan, maar het ging zodanig goed dat ze toch tot op 16 meter gedaald is). Ze kan maar niet zwijgen over al het schoons dat ze onder water te zien kreeg. Wordt zeker vervolgd Ze gaat voor een volwaardig duikbrevet, achteraf bekeken beter in België te halen omdat het Cubaanse brevet niet overal geldig is.
Ook aan dit kwam jammer genoeg veel te snel een einde en dus begaven we ons na drie dagen weer naar Havana waar alles vier weken geleden voor ons begonnen was. Het stak ons zeker niet tegen om hier nog een dagje rond te lopen, echt een geweldige stad.
Terugblikkend op deze reis kunnen we zeggen dat we het hier erg naar onze zin hebben gehad. Een aantal kwibussen niet te na gesproken was het Cubaans volkje erg vriendelijk, vredelievend en behulpzaam. Omwille van hun nog steeds communistisch systeem (in de straten hangt het vol met revolutionaire, ideologische, communistische, socialistische spreuken) is men hier verre van rijk maar daarentegen hebben we ook minder armoede gezien dan in bijvoorbeeld Afrikaanse landen. Positief ten opzichte van vroeger is dat ze nu wel contact mogen hebben met toeristen en dat iedereen zowat een handeltje opzet om op die manier iets bij te verdienen.
Het embargo met Amerika brengt soms wel hartverschreurende toestanden met zich mee: een dokter waarbij we logeerden vertelde ons dat ze bvb niet aan Amerikaanse medicijnen geraken om kankerpatiënten bij hen te behandelen. Gelukkig kennen ze ook daar voor alles een achterpoortje en proberen ze via geëmigreerde Cubanen die in Amerika wonen, hier toch aan te geraken. Jammer dat een embargo ook telt als het om het redden van mensenlevens gaat.
Om het kort te verwoorden kunnen we concluderen dat het een heel speciaal land is (omwille van het systeem) en dat we content zijn dat we het op deze manier nog hebben mogen meemaken. Aan iedereen die plannen heeft om hier ooit naartoe te gaan: niet te lang mee wachten ! Veranderen zal het hier vermoedelijk ook wel als de Castros ervan tussen zijn. Hopen dat het (in de positieve zin ???) blijft evolueren.
Kristel wil er heel graag terug naartoe (owv de superlieve mensen en ook voor het duiken), Geert heeft ook genoten, maar wil ook nog andere landen zien.
En als ze nu ook nog eens die straten zouden willen heraanleggen
Op naar nieuwe avonturen in 2014 !! Aan alleman het beste gewenst !
Uw journalist van dienst Gerardo (& Cristal)
31-12-2013 om 12:31
geschreven door krfeys
Stuur ons een mail !
Druk op onderstaande knop om ons te mailen op reis
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in ons gastenboek
) en het mannetje kreeg duchtig onder zijn voeten. Na afloop gaf hij wel toe dat het eigenlijk een pad was om met paarden te betreden en niet met fietsen. Soit, zwetend als een rund kwamen we boven. Het uitzicht was inderdaad wel mooi maar op dat moment van ondergeschikt belang. 
