27-11-2011 om 20:13 geschreven door gekri  

Een zeer goede dag aan iedereen,

Hier ons eerste verslagje vanuit Costa Rica. Onze trip ging van start zondagmorgen vanuit Oudenaarde. Met taxi Urbain naar het station, vandaar met de trein naar Zaventem en dan met de vlieger via Atlanta naar San José (de hoofdstad van CR) alwaar we na 24 uur ons eerste hotelletje beet hadden. De vlucht verliep vlekkeloos. We vlogen met Delta Airlines en eerlijk gezegd, dat kon wel beter. Het eten op vlucht 2 was te betalen en de tijd van de gratis Gin-Tonic leek ver weg. De hostessen leken ons ook eerder op hun retour. Of zijn we intussen teveel gewoon ? Dat kan ook. Tussen Atlanta en San José zaten we niet samen. Geert werd gestald naast een overenthousiaste, half lazarus, Amerikaanse party crashster. Wat eruit kwam was fucking niet te begrijpen. Ze zou fucking goed gaan feesten in het fucking crazy CR en ze vroeg zich af waarom ik zo fucking stressy was. Toen ze mij rugstrelend probeerde te ontstressen was de maat vol en hebben we een ander slachtoffer gezocht om naast haar plaats te nemen. Tot zover ons eerste incident. Aangekomen in San José werden we door een vriendelijke man (met naamplaatje Fris Cristal, nee geen frisse pint, blijkbaar onze naam toch niet zo goed begrepen na telefonische reservatie) naar een taxi gebracht en afgezet in ons hotel in de buurt van de luchthaven.

Dag twee bracht ons naar een autoverhuurfirma waar we onze geweldige Daihatsu 4 x 4 (Kurt en Liesbet : het gaat net iets beter vooruit dan de Huyndai Getz waar we in Portugal al eens mochten mee rond toeren)  konden ophalen.  Dan nog wat lokale centjes gaan afhalen en wij op pad. Stop 1 (en ook de enige van die dag) was een bezoek aan een vlindertuin, het grootste kweekcentrum voor vlinders in het Westelijke halfrond. Costa Rica staat gekend om zijn prachtige fauna en flora en dat was hier al meteen te merken. Honderden vlinders, in alle maten en kleuren vlogen ons bijna in de haren.  Anderen zaten ons dan weer (half dronken na het eten van het lokale fruit) verdwaasd aan te staren en waren een makkelijke prooi voor onze lens.

Na een deugddoende tweede nacht in een Ardens aandoende chalet zouden we de Poas-vulkaan (www.coztarica.com/blog/wp-content/uploads/2009/12/Volcan_Poas_Grand.jpg) bezoeken (metéén 1 van de topattracties van het land). Ik zeg wel “zouden” want de weersomstandigheden hebben een stokje in de wielen gestoken. Door laag hangende mist was de krater niet zichtbaar. De jonge dame aan de ingang van het park was wel zo vriendelijk om ons dat voor het betalen te melden. We zijn dan ook onverrichter zake teruggekeerd en hebben ons programma wat aangepast door o.a. een slangenfarm te bezoeken. Na een lange trip door de bergen (het was eerder mistig, het is voortdurend draaien en keren en bovendien geen meter plat, ik schat dat we gemiddeld 30 km per uur avanceren) kwamen we aan bij het Arenal-meer, nog één van de trekpleisters van het land. Hier heeft onze jeep zijn nut al meteen bewezen want de laatste 15 km naar onze overnachtingsplaats waren ‘offroad’ . De keuze van deze overnachtingsplaats stond in het teken van een potentieel zichtbare lava-stroom op de flanken van de Arenal-vulkaan. Volgens de Lonely Planet reisgids zou dit spectakel dagelijks opgevoerd worden (http://www.google.be/imgres?q=arenal+volcano&um=1&hl=nl&sa=N&rlz=1R2MDNC_nl&biw=1024&bih=338&tbm=isch&tbnid=qGDsMgV8-le6eM:&imgrefurl=http://en.wikipedia.org/wiki/Arenal_Volcano&docid=Q0ylpmu4hv4KrM&imgurl=http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f6/Arenallong.jpg/280px-Arenallong.jpg&w=280&h=187&ei=eBfkTqivOYveggewrID_Dg&zoom=1&iact=rc&dur=7&sig=106450100014544757028&page=1&tbnh=92&tbnw=131&start=0&ndsp=12&ved=1t:429,r:3,s:0&tx=77&ty=53)  en dit was best te bekijken vanuit onze lodge.  Onze teleurstelling enigszins verbijtend, bleek dit volgens de eigenaar de laatste 11 maand niet meer te zijn voorgekomen. Daar kwam dan nog bovenop dat door één of andere fout maneuver, onze autosleutel alle dienst weigerde. Stonden we daar uitgeschud redelijk ver van de bewoonde wereld. In haar beste Spaans/Engels contacteerde Kristel de verhuurfirma en die zou de dag nadien wel voor een oplossing kijken. Maar dan kennen ze Kristel nog niet natuurlijk. Het moest en het zou opgelost zijn de morgen nadien want we hadden een strict programma af te werken (is wel niet waar want er ligt niets op voorhand vast maar goed nu en dan een leugentje om bestwil …). En inderdaad, in de loop van de ochtend hadden ze een mannetje op ons afgestuurd. Machientje uit zijn auto gehaaald en binnen de kortste keren hadden we een nieuwe ‘nagemaakte’ sleutel.  Het wachten op de man had ons wel de tijd gegeven om ter plaatse wat prachtige beeldjes te schieten van een ganse kolonie kolibri’s. Normaal niet gemakkelijk te fotograferen maar de avondles van Kristel werpt hier meteen zijn vruchten af. Tegen 10.30 uur waren we terug startensklaar, dit keer voor onze eerste (niet echt spectaculaire) regenwoud verkenning. Onderweg naar onze slaapplaats hadden we ook nog het geluk om een kolonie Coati’s tegen het lijf te lopen die naarstig de mieren uit de zijberm plukten. De slaapplaatsen in de buurt van Nuevo Arenal zijn dun bezaaid maar we hebben er toch een puik adresje uitgekozen. We zijn terechtgekomen bij een Amerikaan die 20 jaar geleden zijn hebben en houden in New York heeft achtergelaten om zich sindsdien in CR te vestigen. De man had een aantal voederplaatsen voorzien in zijn prachtige tuin en hij had deze ’s avonds met bananen vol gelegd. Nog voor het ochtendgloren werden we gewekt door een gekwetter van jewelste. Wij gauw wat kleren aangetrokken en met het fototoestel in aanslag vergaapten we ons aan de verenpracht van tientallen kleurige vogels, waarvan de toekan wellicht de bekendste (en mooiste ???) is. John, moest je dit lezen, uw papegaaien zijn teruggevonden. We hebben ze op de boot terug naar huis gezet. Vermoedelijke aankomst half januari in Zeebrugge. Mama DB, moest je wat socialer dwergpapegaaien willen, er kan voor gezorgd worden.

Na urenlang genieten en een copieus ontbijt zetten we onze trip verder richting het Noorden. Onderweg een verse kokosnoot naar binnen gewerkt, een opvangtehuis voor divers wild (poema’s, jaguars, e.d.) bezocht, gezwommen in een meertje bij een lokale waterval, om tegen de avond aan te komen in Liberia, hoofdstad van Guanacaste en vooral gekend om zijn cowboys met ranches van diverse honderden stuks vee (en paarden). Ook hier zijn de slaapplaatsen eerder schaars en kwamen we terecht in een omgebouwd schooltje met zeer nette kamers (wel een gaan en komen van mieren) maar wel aan een drukke weg. ’s Avonds gegeten in het beste restaurant van CR en dan (alweer) vroeg onze nest binnen. Ik denk niet dat we al later dan 22.00 uur onder de wol gekropen zijn maar ja, als je vroeg op bent en tis om 17.15 uur donker, dan zijn er niet veel alternatieven hé.

Vanuit Liberia trokken we naar Nationaal Park Rincon de la Vieja, ook al bekend omwille van zijn gelijknamige vulkaan. Op het programma stond een trektocht doorheen het park. Zeer mooie natuur met tal van borrelende (en naar rotte eieren riekende) water- en modderpoelen en met hier en daar een voor ons nog niet eerder tegen gekomen diertje, waaronder het capucijnenaapje. ’s Avonds werden we verrast door een Kerstparade in Liberia. Een kilometers lange optocht met wagens, fanfares en schaars geklede majorettes. Achteraan de stoet de Kerstman met zijn helpers. Het voelt nog steeds wat raar aan om in een tropisch land de ganse ‘Kerstbeweging’ met kitch versiering e.d. niet te kunnen associeren met koude,  sneeuw, vorst,  enz… zoals bij ons.   

Weer een dagje verder (zaterdag) en terug naar het Nationaal Park Rincon waar we ons een cowboy en een koppel paarden hebben ingehuurd om op die manier het park te bezoeken. Leuke belevenis maar nu wel zeer aan de poep. Vernoemenswaardig is ook dat we vandaag voor het eerst in ons leven ‘in het echt’ een boa constructor (tussen de 1,5 en 2 meter lang) gezien hebben. Meneer of mevrouw (ik durfde er niet mee schudden) kwam parmantig en zonder kijken de straat over gestoken en kon ternauwernood ons paard ontwijken . Dat dit uitzonderlijk was, kon ook onze cowboy getuigen want in zijn lange carrière als gids had hij nog maar 2 slangen gezien (en dergelijk exemplaar nog nooit).

Morgen zouden we dan een Canopy Tour (parcours van 7 opéénvolgende death rides tussen en boven de boomkruinen – de langste 500 meter) doen maar het gaat niet door.  Men vertelt ons dat het parcours in onderhoud is (lees : we waren vermoedelijk de enige deelnemers en ze zien het waarschijnlijk niet zitten om het voor ons alleen te organiseren). We zullen dit maar ergens anders proberen te versieren.

Zo, dit was het dan voor ons eerste verslagje. Geniet van jullie zondag (of van jullie eerste werkdag maandag).

Geert & Kristel

11-12-2011 om 00:00 geschreven door gekri  

16-12-2011 om 01:06 geschreven door gekri  

Gegroet iedereen,

vooreerst bedankt voor de vele reacties. Al is er hier echt overal wi-fi aanwezi (veel meer dan in België) en kunnen we zelf het één en het ander van nieuws checken, toch is het altijd fijn om van jullie ook iets te horen !

Ook hier gaat de tijd met rasse schreden vooruit, we zijn intussen zowat halfweg. ‘Ge moogt uw matrasse keern’, zou mama DB (en ons Tante Cile zonet ook nog) zeggen.

Na onze overnachting bij de vulkaan Rincon de la Vieja, zijn we Westwaarts getrokken naar de kust waar we voor twee nachten een puik onderkomen gevonden hebben in Playa Coco. Dag 1 hebben we wat gezond (we moeten ervan profiteren als de zon uitzit want het is hier nogal redelijk veel overtrokken – temperaturen zitten wel steeds rond de 25 à 30 graden). Dag 2 stond in het teken van een bezoek aan Nationaal Park Santa Rosa waar we een wandelingske of twee gedaan hebben. Waren op post : de kapucijnenaapjes, een verdwaalde schildpad, een aantal kleurrijke spechten + een dozijn andere vogels, de traditionele eekhoorns maar het was vooral de miereneter (zie één van de foto’s) die onze aandacht opeiste. Het was de eerste keer dat we die konden spotten. Een avondlijke zwempartij bij ons hotelletje zorgde voor de nodige verkwikking.

Van Playa Coco ging het verder zuidwaarts naar Tamarindo, zowat het Blankenberge van Costa Rica en vooral gekend als paradijs voor surfers. We vonden het eigenlijk maar niets. Vrij vervallen, stoffige wegen, veel leeegstaande gebouwen, etc … kortom voor ons te weinig om hier meer dan een dag te verblijven. ’s Avonds zijn we wel aan het strand blijven plakken en hebben we ons alcoholpercentage wat op peil gebracht  door ons op de cocktails te storten. Het was gezellig en best romantisch. Alvorens de volgende ochtend te vertrekken, hadden we inderhaast nog een bootsafari in de mangroves rond Tamarindo vastgelegd en met een deskundige gids trokken we op pad.  Veel vogels gezien, kleurrijke krabben, eveneens een aantal krokodillen maar vooral ook een kolonie brulapen. De eerste keer dat je ze hoort en je weet van niets, dan schrik je je een hoedje. In volgend filmpje kan je ze horen (geluid op vollen bak): http://www.youtube.com/watch?v=SV22Ua3zwN4.

Na Tamarindo zakten we verder naar Samara, nog zo een surfersdorp maar dit vonden wij gezelliger. Dag 1 wat rondgeslenterd op het strand, dag 2 zijn we gaan vissen op zee.  We waren nog maar net van wal gestoken en het was al prijs. Totaal verdwaasd, nog niet goed wetende wat te doen en fototoestel nog niet in aanslag, mochten we ons eerste visje aan boord proberen te heisen. Het bleek een tonijn te zijn, goed voor een slordige 4 kgr.  Even later, weer van dat. Hoe een onbeholpen visser dit voor mekaar brengt zie je in volgend filmpje : http://www.youtube.com/watch?v=W7tje6tkjXg&feature=g-upl&context=G25875afAUAAAAAAABAA

Het werd wat van het goede teveel want daar was al ons derde exemplaar. De spieren waren nog verzuurd van de vorige vangst en al gauw werd ik geveld door krampen tot achter de oren. Geertje zijn ego dan maar opzij gezet en de lijn doorgegeven aan de schipper (let op het evenzeer goddelijk lichaam).

http://www.youtube.com/watch?v=ika_lbQ6eWo&feature=g-upl&context=G2917faeAUAAAAAAAAAA

Toen was het welletjes geweest en gingen we verder de zee op op zoek naar dolfijnen. Deze zouden zich schuilhouden 7 à 8 mijl buiten de kust. Net toen dit op een sisser dreigde uit te draaien en we onverrichter zake zouden moeten terugkeren kregen we ze plots in het vizier. De boot een versnelling hoger gezet en binnen de kortste keren zwommen ze voor ons uit. Opnieuw een hoogtepunt.  Na een kwartiertje genieten (en foto’s schieten) keerden we dan toch terug. In de buurt van een eilandje voor de kust was er ook nog een snorkel-partij voorzien. Omwille van redelijke wind bleek het water nogal troebel en veel was er dan ook niet te zien. Fier als een gieter kwamen we met onze tonijn aan wal. We lieten er ééntje kuisen en de rest lieten we aan de schipper.  We waren net gelogeerd waar een barbecue voor handen was en die kans lieten we niet onbenut. Verse tonijn op de grill werd ons avondeten.   

Tijd om te vertrekken uit Samara. Vandaag zouden we het eens avontuurlijk aanpakken. In ons National Geographic boek stond een spectaculaire ruige kustroute van een kleine 100 km over hoofdzakelijk onverharde wegen die diende afgelegd te worden met een stevige 4 x 4. Onderweg moest een aantal keren een rivier worden overgestoken. Enerzijds stond er vermeld dat je bij de oversteekplaatsen eerst te voet moest verkennen om het juiste traject uit te kiezen. Anderzijds schrijven ze ook dat je  - als je het gevoel had bij het oversteken een boomstronk te hebben geraakt –  dan zeker niet mocht uitstappen omdat het wel eens een krokodil zou kunnen zijn.  Wij zouden dat varkentje wel eens wassen en gingen met volle moed van start. Het eerste stuk vlotte merkwaardig goed. Op en af en bij wijlen zeer ruw maar het ging. Ongeveer halfweg kwam onze eerste oversteeek eraan. Toen we de rivier zagen, krabden we beiden eens ferm in ons haar. Moeten wij hier over ? Het was toch minimum 50 meter dat we moesten overbruggen.  We zagen een brommer van de andere kant komen en die zat toch met zijn volledige wielen onder water.  De verhuurfirma had ons gezegd dat we toch ook de wielhoogte van onze jeep zouden moeten aankunnen maar ja, wij zonder ervaring hadden toch enige twijfels. Even later, met parelend voorhoofd en licht bezwete bilnaad hebben we het er toch op gewaagd. Je voelde wel dat de auto moest moeite doen en hier en daar diep in de steentjes zakte maar al bij al kwamen we (vol van de adrenaline) aan bij de overkant. Even later was het weer van dat. Dit keer iets langer maar het leek ons niet zo diep. Toch eerst even het traject uitgestippeld en dan zonder problemen erdoor. Vanuit de wagen gefilmd zag dat er zo uit :

http://www.youtube.com/watch?v=7lzPMpsJlsY&feature=g-upl&context=G2917faeAUAAAAAAAAAA

We kwamen aan bij een verlaten strand en moesten daar 6,5 km Zuidwaarts volgen. Na goed één km was er – omwille van het opkomend water – geen passage mogelijk. Wij dus een stuk terug, weer door het water en op zoek naar een alternatieve weg. Hier en daar de weg gevraagd en uiteindelijk weer in de goeie richting.  Het bleek wel een weg te zijn met weer twee passages door rivieren. Zonder nog veel te zeggen tegen elkaar (onze blikken spraken boekdelen) reden we verder. De eerste oversteek was kort maar diep, de tweede keer moesten we door de rivierbedding 90 meter stroomopwaarts rijden, alvorens dan aan de andere kant weer de rivier te verlaten. Hier was de gevaarlijke passage met mogelijks krokodillen dus zonder verkenning en met een half ei in de broek hebben we het erop gewaagd.  Zonder noemenswaardige problemen kwamen we ook hier doorheen. Daarmee hadden we de lastige passages gehad. Nu was het nog een tiental km uitbollen tot in Mal Pais. Uit de tegenovergestelde richting kwam ook nog een koppel  gepensioneerde Duitsers die eveneens dit traject wilden afleggen.  Wij waren al bijna 5 uur onderweg en het was dan al 14.30 uur in de namiddag. Wetende dat het tegen 17.15 uur donker is, wetende ook dat hij niet echt wist hoe zijn 4 x 4 aan te zetten, hebben we er nu het raden naar of ze de eindstreep wel zullen bereikt hebben ?!?

Die avond genoten we in Mal Pais nog van ons zwembad in een uiterst verzorgd resort en van een deugddoende pasta.

Tot schrijfs.

PS  

Wist je dat …

… de Costa Ricanen zichzelf Tico’s noemen

… ze over het algemeen heel vriendelijk zijn

… er heel veel dikke mensen (vooral tienermeisjes dan) zijn

… het overal WC-papier met één laagje is (voorlopig nog geen grove accidenten mee voorgehad)

… dat je dit niet in het toilet mag gooien maar wel in de vuilbak ernaast

…. het hier zeer warm en vochtig, maar ook veelal overtrokken is (of hebben wij gewoon pech ?!? een helderblauwe hemel zou niet misstaan op onze foto’s)

… ze hier als ontbijt rijst met zwarte bonen en eieren eten (en dat ons dat ook al eens smaakt)

… je hier veel strand/water activiteiten kan beoefenen (of ondergaan) zoals surfen, wave boarden, massages + bijhorend tentje opzetten (cfr. één van de foto’s)

… het tropisch fruit hier verrukkelijk smaakt en we zeker onze dagelijkse portie binnen hebben

… de gemiddelde Costa Ricaan veel minder verdient dan ons maar ons helemaal niet arm lijkt wetende dat prijzen in de supermarkten vergelijkbaar zijn als bij ons

… we voorlopig van alle reiskwaaltjes gespaard zijn gebleven behalve dan van insektenbeten (ik schat toch zo een 50 per man momenteel)

... we hiervoor naar de lokale apotheek gestapt zijn en we sindsdien iedere avond een teder moment mogen inlassen waarbij we elkaars beetjes inwrijven

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=7lzPMpsJlsY&feature=g-upl&context=G2917faeAUAAAAAAAAAA   

27-12-2011 om 01:18 geschreven door gekri  

Een goeie week en nog 43 beten later, zijn we intussen aanbeland in ons laatste week. We hebben veelal in de buurt van de kust verbleven en dat heeft ons ook wat luier gemaakt, vandaar ook dit wat late verslag. We hadden jullie verlaten na ons jeep-avontuur door rivieren e.d. meer. De dag nadien was het evenwel opnieuw prijs, dit keer niet bewust. We hadden op kaart een route uitgestippeld om vanuit het zuiden van schiereiland nicoya in een aantal uren naar onze volgende bestemming te gaan. De rode routes op kaart leken ons de beste en die zouden we dus nemen. Nog geen half uur na het vertrek was het al prijs. Meteen 2 rivieren over gevolgd door een tiental kilometer ongemeen steile (ik schat Koppenberg maal 1,5) en slechte weg midden in jungle gebied. De weg was net iets breder dan onze wagen met ferme sleuven en hier en daar een rotsblok die op ons pad lag. Zwetend en met de benen toch ietwat toegeknepen kwamen we uiteindelijk boven waar we even halt hielden om de stinkende en oververhitte jeep te laten rusten maar zeker ook om zelf wat te bekomen. Nog even de legende van de kaart bekeken en we hadden ons dus miskeken. Rood was heel slecht, wit iets minder slecht. Het parcours dan lichtelijk gewijzigd en met grote vertraging weer op pad. Doel van de dag : bezoek van nationaal park Carara waar we in de late voormiddag arriveerden (althans dat dachten we). De hoofdingang bleek niet via deze kant bereikbaar wegens een ferm opgezwollen rivier waar we niet over konden. Rechtsomkeer en via een omweg van goed 100 km (over voornamelijk goede wegen) geraakten we er dan toch. Wandelingetje gemaakt in het vrij slecht georganiseerde park en al bij al vonden we het niet echt de moeite waard. Met serieuze vertraging en al goed aan het schemeren, reden we verder richting Montezuma, alwaar een reusachtig nevelwoud, tevens één van de attractiepolen van Costa Rica, ons te wachten stond. Van de hoofdweg leek het ons nog een half uurtje naar de bestemming maar ook hier hadden we ons ferm misrekend. De witte weg mocht eigenlijk rood ingekleurd geweest zijn want het kostte ons maar liefst 1 uur en 45 minuten om ter plaatse te geraken. Nog een deugddoende dagschotel naar binnen gewerkt en ons nestje binnen. Einde van onze eerste baaldag.

Monteverde Nationaal Park kan op verschillende manieren bezocht worden, wij kozen voor een tocht waarbij ‘hangbruggen’ de boomkruinen met elkaar verbinden. Het weer zat ons redelijk mee en uiteindelijk kwam zelfs nog een zonnetje piepen. Het park was van uitzonderlijke schoonheid. Na een snelle snack deden we vervolgens ook nog een kikkerfarm aan (zeer de moeite maar overdag zijn de kikkers weinig actief dus moesten we ’s avonds nog eens terugkeren) en om 17.30 uur stond een nachtwandeling geprogrammeerd. Dit was evenzeer de moeite want we kregen een aantal dieren te zien (zie foto’s) die ook voor ons nieuw waren (o.a. de luiaard die tot 18 uur per dag omgekeerd in een boom hangt te niksen, een tarantula, een groene slang, wandelende takken, …). Afsluiter van de dag was opnieuw de kikkerfarm waar inmiddels veel meer activiteit te bespeuren viel … kikkers in alle maten (gaande van een vierkante centimeter tot een volwassen hand) en kleuren.

Woensdag verlieten we dan Monteverde om wat te zakken richting kust. Na een ‘verplichte’ toeristische stop op de brug bij Tarcoles, waar een dozijn grote krokodillen samengetroept van de zon lag te genieten, vonden we eerder toevallig een heel mooie lodge met deugddoend zwembad maar vooral met heel veel kleurige vogels rondom ons.

Daags nadien weer onze boots aangetrokken voor ons volgende natuurpark (het één ligt hier tegen het ander maar het is wel telkens verschillend) waar we de eerder zeldzame rood-blauw-geel gekleurde macaw te zien kregen. Je weet wel, dat is die papegaai die je bij ons in de dierentuin soms half onder het schurft en totaal ongelukkig vastgeketend op een stokje ziet zitten. Hier dus in het echt. Na de passage van enkele Bounty-stranden kwamen we aan bij Quepos, waar we 2 nachten zouden verblijven. Op het eerste zicht leek het ons een vrij groot, luidruchtig hotel maar het viel heel goed mee. Dag 1 hebben we daar nauwelijks een poot verzet (dagje zwembad) tenzij om wat levensnoodzakelijke geneugtes des levens in te kopen. Iets met Gin, nog wat tonic daarbij en wat kleine knabbelingskes, meer moest dat niet zijn. Verder nog lekker gegeten en alweer was een dag voorbij.

Dag 2 verkastten we richting Manuel Antonio Nationaal Park. Gelukkig waren we die dag vroeg uit de veren en waren we bijtijds in het park. Tegen de middag was er al een massa volk en voelden we ons zoals bij ons in de zoo. Wij dus weg, nog even de Subway binnengelopen om vervolgens na een korte rit te arriveren in Dominical, een onooglijk klein gehucht (maar uiterst gezellig) aan de Westkust van CR. Drie ongeasfalteerde wegjes, wat restaurantjes, een café of drie, een aantal surf-verhuur-barakken, heel wat (overjaarse) hippies (leuk om die pépés en mémés getatoeëerd, van oorringen voorzien en met een flesje bier in de hand te zien rondkuieren) en een aantal hotelletjes waaronder dat van een Nederlander waar we terecht zijn gekomen omwille van de uitstekende menu-kaart. Onze tapas menu op Kerstavond was echt top, bovendien geserveerd door een aantal plaatselijke schonen met dito mini-kerstkleedje aan.

Op Kerstdag zelf dan maar wat geluierd. Wat verderop een strandje aangedaan en wat geslenterd door de stoffige straatjes. Vandaag nog een bootsafari afgewerkt en morgenvroeg zullen we nog eens de Stille Oceaan te lijf gaan met een boogie board (klein surfplankje, voor de vrienden van BXL: da’s waarmee we afgelopen zomer in Surfers Paradise mee geëxperimenteerd hebben). Het zijn hier trouwens de hoogste golven die we ooit al gezien hebben. Ook al is het spectaculairder in het echt, toch geeft onderstaand filmpje min of meer een beeld van hoe dat eruit ziet: http://www.youtube.com/watch?v=LJrMZVxIWdM En surfen dat die mannen hier kunnen, echt om jaloers op te zijn. Vele plakkaten wijzen ons wel op het gevaar van ‘rip tides’. We hebben het zelf moeten gaan opzoeken wat dit te betekenen had. Het komt erop neer dat je door de krachtige golven in zee wordt gesleurd i.p.v. richting strand. Een aantal dagen terug is er hier blijkbaar nog iemand door verdronken. Voorzichtig zijn en voetjes op de grond houden is dus de boodschap.

Zo dat was het alweer. We wensen jullie nog een late maar daarom niet minder gemeende zalige kerst en voor de gelukkigen onder jullie die ook nog wat verlof tegoed hebben, geniet ervan ! Wij doen hier hetzelfde en tellen mee met jullie af naar de inzet van 2012. Hopelijk niet te veel last van onze jetlag zodat we dit kunnen mee vieren zoals het hoort !

Greetz,

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=LJrMZVxIWdM&feature=g-upl&context=G2917faeAUAAAAAAAAAA   

10-04-2012 om 20:34 geschreven door gekri