Helaba,

Volgende week deze tijd hebben we onze eerste nacht in de tent al achter de rug in, wat de parel van Afrika genoemd wordt,  Uganda, voornamelijk bekend van zijn wildparken en meer bepaald de berggorilla's en chimpansees. Kristel die geweldig zot is van apen, kijkt hier ongelofelijk naar uit. Hopelijk krijgen we ze ook effectief van dichtbij te zien !

Deze keer hebben we geopteerd voor een georganiseerde groepsreis door Uganda, stukje Kenia en Tanzania. Normaal gezien eindigt deze reis op Zanzibar, maar dit hebben wij laten vallen en geruild voor een verlenging met een 6-daagse beklimming van de Kilimanjaro (5895 m). De niet getrainde maar over een goeie basisconditie beschikkende Geert ziet dat allemaal zitten, terwijl Kristel, die zich niets kan verwijten qua fysieke en conditionele voorbereidingen, hierover toch wel lichtjes begint te panikeren of ze dat wel zal kunnen. Enfin, we doen alle twee ons best, meer kunnen we niet doen en hopen dat we beide van die hoogteziekte gespaard blijven !

Momenteel thuis nog wat voorbereidingen aan het treffen : tandartsbezoek (niets hatelijker dan tandpijn op reis), doktersbezoek, volmachten voor de verkiezingen (gemeenteverkiezingen zijn te belangrijk om onze stem niet uit te brengen), ... Via onze huisarts kregen we de bevestiging dat we ons niet zo veel zorgen moeten maken rond het Ebolavirus dat uitgebroken is in Uganda, dit blijkt momenteel onder controle te zijn.

We weten al zeker dat Wifi ginder totaal niet ingeburgerd is, internetverbindingen zijn ook niet zo frequent aanwezig op de plaatsen waar wij overal kamperen, maar we zullen toch proberen in de mate van het mogelijke onze blog bij te houden. Het zou leuk zijn ook af en toe iets van jullie op deze manier te horen en zeker de verkiezingsuitslagen voor Oudenaarde !

Bedankt aan Tasch, Liesbeth, Nele en Ann-Sohie voor het bezorgen van de kinderkleertjes en - schoentjes, wij proberen deze allemaal in onze baggage mee te nemen, wat een hele uitdaging is aangezien we zowel zomerkledij als kledij tegen de vrieskou moeten mee nemen, alsook slaapgerief (matje en slaapzak).

Ondertussen genieten we nog 6 nachten van een echt bed, want dit zullen we de komende maand moeten inruilen voor een matje in een tent omringd door de geluiden van de natuur. Zaaalig, hier kijken we naar uit !  

Vele groetjes en tot een beetje later !
Geertje & Kristel

29-09-2012 om 00:00 geschreven door gekri  

04-10-2012 om 23:31 geschreven door gekri  

Hallo lieverdjes,

Na een goeie 10 dagen dan toch eindelijk wat nieuws uit Afrika. Het heeft wat tijd nodig gehad want de mogelijkheden om iets te sturen van op onze campings zijn redelijk beperkt. We hebben ook nog niet veel tijd gehad om ‘iets op papier te zetten’.

Start van de reis was dus zaterdag 6 oktober, vroeg in de morgen. Met taxi Christiane naar het station, met de trein naar Zaventem om vervolgens de vlieger te nemen (via Kigali) naar Entebbe. Onderweg hadden we ruimschoots de tijd om de passagiers te monsteren en om onze medereizigers te traceren. We wisten dat we met 9 waren en kenden de geslachten en geboortejaren  dus het gissen kon beginnen. Onze voorspellingen waren niet helemaal correct. We zijn met een toffe compagnie : enkel West- en Oostvlamingen + een Nederlands koppel. Na een korte rit richting Kampala (de hoofdstad van Oeganda) en na een lokaal biertje op onze eerste camping zijn we vrij snel tentwaarts getrokken.

Dag 2 was een bezoek aan Kampala, niet echt een must wat ons betreft. We hebben enkel  het Nationaal museum bezocht en een moskee om daarna de dag af te sluiten met een barbecue op de camping.

Dag 3 was dan weer een reisdag wat wil zeggen dat we voornamelijk op onze camionbus doorgebracht  hebben.  Het is het onderstel van een camion met daarop de zetels uit een bus, een gelast dak boven ons hoofd en rondom afgesloten met doorzichtige plastic zeilen. Zodra het weer het toelaat gaan de zeilen echter open en hebben we een prachtig zicht op wat er zich rondom ons afspeelt. De meeste mensen zijn hier uiterst vriendelijk. Voornamelijk de kinderen, de vrouwen en de wat oudere mensen staan uitgebreid te zwaaien en lachen zich de tanden bloot.  Wat ze in de handen hebben, gaat even aan de kant om toch maar de handen (bij voorkeur 2) vrij te hebben om te kunnen zwaaien. En het is echt hartelijk. Het lijkt alsof ze voor heel korte tijd even hun miserie vergeten want die is er wel degelijk. Uganda wordt de parel van Afrika genoemd, is heel erg groen (er valt hier redelijk wat regen tijdens de regenseizoenen) en de meeste mensen hebben wel wat grond om zelf wat groenten te kweken maar toch hebben ze het niet erg breed. Ze worden gemiddeld iets meer dan 50 jaar oud, het gemiddeld gezin bestaat uit iets meer dan 6 kinderen  en 1 op de tien kinderen sterft bij de geboorte. Het is hier leven om te overleven, als je dan ziet met hoeveel enthousiasme ze je ontvangen, is het echt hartverwarmend. Wij kunnen hier allemaal nog wel iets van leren.

De dag eindigde (zoals wel meer hier) in de regen. We zitten nu bij de start van het korte regenseizoen en vrijwel dagelijks komt er wel wat naar beneden, voornamelijk in de vooravond en ’s nachts. De rest van de dag is het meestal zonnig en droog met warme temperaturen. Het is niet altijd ideaal om dan je tentje te gaan opzetten maar goed, we nemen het zoals het komt.

De volgende dag gingen we op zoek naar het eerste hoogtepunt van onze reis, namelijk de chimpansees die hier in een nationaal park nog in het wild te vinden zijn. Na goed een half uur wandelen, hadden we een eerste groepje te pakken. Ik denk dat we er in totaal een stuk of 30 gezien hebben. We vonden het echt prachtig om ze hier in hun natuurlijke habitat te zien. Het is toch een gans andere belevenis dan in de dierentuin. In de namiddag hebben we even gerelaxed en zijn we niet verder geraakt dan een bezoekje aan een wat verder gelegen dorpje, waar we zoals steeds enthousiast onthaald werden.

Op dan maar naar het Queen Elisabeth wildpark alwaar we al gamedrivend (met de truck door het park) of via de boot al redelijk wat exotisch wild bij elkaar gezien hebben, voornamelijk dan ganse kuddes olifanten (het blijft steeds weer fascinerend), wrattenzwijnen, Afrikaanse buffels, krokodillen, nijlpaarden, reëen van diverse pluimage en heel veel mooie vogels. Men had ons ook gewaarschuuwd dat op de campsite redelijk wat nijlpaarden passeren bij nacht maar die hebben we (gelukkig) niet gehoord of gezien. Enkel wat wrattenzwijnen zijn de vuilbakken komen inspecteren.

Na een nieuwe, redelijk spectaculaire ‘camion-dag’  (eens het hier regent is de het een echte ijspiste op de rood-bruine wegen) zijn we aangekomen in het Bwindi National Park voor één van de grootste attracties in Uganda, namelijk een bezoek aan de gorilla’s. Ook al was alles op voorhand geregeld en betaald, toch heeft onze begeleidster hemel en aarde moeten bewegen om ons uiteindelijk aan de ingang van het park te krijgen. De permits waren slecht geregeld en stonden op verkeerde namen en het vervoer er naartoe was niet OK. Onvoorstelbaar hoeveel mensen er moeten tussenkomen en wat een moeite het kost om iets geregeld te krijgen. Uganda behoort niet voor niets tot de 5 corruptste landen ter wereld en van tijd moet er (nog meer) boter bij de vis zijn.

Vermits de kolonie apen waar we naartoe zouden gaan zich bovendien op dat moment aan de andere kant van het park bevond,  moesten we dan ook nog eens heel vroeg (te vieren) uit de veren om ons (met 7 vanachter in een jeep) naar de ingang van het park te brengen. Parijs-Dakar was die dag even werkelijkheid voor ons. Na goed een half uur stappen was het al prijs en hadden de vooruitgestuurde rangers voor ons de groep gorilla’s (13 stuks) gelocaliseerd. Het was echt prachtig om Guust (wie kent hem nog uit de zoo van Antwerpen ???) zijn soortgenootjes te mogen observeren. Immense  kolossen zijn het. En sterk … een gemiddeld boompje gaat zo tegen de vlakte. Na exact een uur (= de maximum tijd dat je ze per dag mag storen) was het avontuur ten einde en konden we met onze jeep terugschaatsen naar de camping.  Na een biertje en een overheerlijke maaltijd (onze kok kent er wat van) zaten we alweer vroeg onder de veren.

Inmiddels zijn we wat opgeschoven naar het Oosten en bevinden we ons  aan de rand van Lake Bunyonyi. Prachtige camping is het hier met zicht op het meer.  Op wandelafstand hebben we een weeshuis bezocht (opvang voor 150 kinderen – prachtig initiatief) en tot vanavond doen we voor de rest lekker niets. Wel straks nog een beetje helpen bij de barbecue maar echt werken kan je dit niet noemen.

Zo, dit was het dan met een eerste tussenkomst. Tot de volgende !

Enkele fait divers:

·         Uganda ligt pal op de evenaar. Erboven loopt het water in een putje naar rechts weg, eronder draait het de linkse kant uit. Laatste en eerste kwartier van de maan zijn hier omgekeerd als bij ons. Het trucje met ‘premier’ en ‘dernier’ lukt hier dus niet.

·         We mogen hier op sommige plaatsen echt onze tent niet uit ’s nachts owv de wilde beesten die er rond lopen. Behoorlijk vervelend als je weet dat we totnutoe al iedere nacht naar het toilet moesten.  Een plastieken bassin voor de prijs van 3 USD is dan ook een goeie investering geweest.  Een plastic fles is een goed alternatief.

·         In tegenstelling tot wat we verwachtten zijn de meeste huisjes wel van steen gebouwd (bakstenen die ze zelf bakken), de daken zijn allemaal golfplaten, hier en daar schilderen ze deze bruin.

·         Tot op heden zijn we van allerlei kwaaltjes gespaard gebleven. De darmen liggen nog niet in een knoop en het gaat al bij al goed met het aantal beten.  Op een tekenbeet na bij Geert en voor de rest wat muggenbeten, komen we er tot op heden goed vanaf.

·         Ze vervoeren hier koeien in de koffer van een auto (zie foto op onze blog), onvoorstelbaar ! Erin krijgen is één ding, eruit halen is iets anders.

·         Voetballen doet men hier met bij elkaar gebonden plastic-zakjes

16-10-2012 om 15:54 geschreven door gekri  

16-10-2012 om 16:18 geschreven door gekri  

16-10-2012 om 16:56 geschreven door gekri  

Allo allo,

vandaag (24/10) is het redelijk wat uren truckzitten, dus hebben we wel even de tijd om nog wat neer te pennen. We verlieten jullie toen we aan Lake Bunyonyi zaten waar we de dag nadien nog een weeshuis (goed voor 150 kinderen) bezocht hebben. Prachtig hoe ze daar zaten (met 5 op een bankje, met 55 in een klasje) en voor ons zongen. Kristel werd direct onder handen genomen door een 5-tal kinderen om haar een vlechtjeskapsel aan te meten.

Die nacht is er nog een inbraak geweest in een tentje net naast de onze. Een zwarte medemens (volledig naakt, qua camoufflage kan dat wel tellen) had zich de toegang verschaft tot de tent maar moest (na luid gekrijs van de bewoonster) onverrichter zake het hazenpad kiezen. De nachtwakers (zeker 5 stuks, gewapend met kalasjnikovs) lagen vermoedelijk ergens in de bosjes te slapen want geen enkele had iets opgemerkt. Typisch  Afrikaans zullen we maar zeggen. 

Van Lake Bunyonyi ging het naar Lake Mburo voor bezoek aan ons volgende Nationale Park. Het park op zich was heel erg de moeite (veel zebra’s, impala’s, buffels, Thompson-gazelles, waterbokken, topi’s, nijlpaarden, vogels, enz …), de camping daarentegen was de slechtste die we tot dusver gehad hebben met sanitaire voorzieningen beneden alle peil. Dan nog liever snel-snel de bosjes in met het risico dat een wrattenzwijn of enig ander wild je uitspattingen komt gade slaan.

De volgende dag zetten we koers naar Jinja, waar een aantal optionele maar spectaculaire activiteiten op het programma stonden. Je kon o.a. kiezen tussen raften op de Nijl (hebben we al gedaan dus dat slaan we hier over), benji-jumpen (was maar 44 meter hoog dus te soft ;-)) en een  wildlife cruise op de Nijl. Wij kozen ervoor om met een Jet Boat (Chrysler moteur, 450 PK) op stap te gaan omdat we dat nog nooit gedaan hadden. Tegen stroom de watervalletjes opvaren, spinnings van jewelste met snelheden net onder de 100 per uur, nat van kop tot teen, … een echte aanrader. Met de boda boda (moto doen stoppen, achter op springen en weg) zijn we in de namiddag onder ons tweetjes nog naar een plaatselijk dorpje geweest waar we een deel van onze thuis ingezamelde schoentjes en kleertjes achter gelaten hebben. Je start bij 1 kind en binnen de kortste keren komen de mama’s van alle kanten met ne kleine pagadder op de arm. Natuurlijk niet alleman kunnen voorzien van een nieuwe tenue maar des te meer genoten van hun vreugdedansjes. Dikke merci Nele, Tasch en Ann-Sophie ! Op de foto’s op onze blog zullen jullie hier en daar wel van jullie spulletjes herkennen.

Na Jinja deden we nog een ommetje langs de Sipi-watervallen om de dag nadien de grens met Kenia over te steken. De formaliteiten aan de grens (stempel halen om uit te checken in Uganda een verderop een nieuwe halen om binnen te mogen in Kenia) verliepen naar Afrikaanse normen relatief snel (net geen twee uur). Omgekeerd (van Kenia naar Uganda) stond er een file van een aantal kilometer (allemaal trucks met exportgoederen uit Kenia want Uganda heeft buiten zijn landbouw helemaal niets), wachttijd tussen de 2 à 3 dagen. Gauw nog even Keniaanse shillings gaan pinnen en op naar onze volgende slaapplaats in Eldoret. Prachtige camping was het met zwembad, heel goed sanitair en uitstekende en gezellige bar alwaar het knetterende haardvuur de frisse nachttemperaturen (ligging op 2100 meter) deed vergeten. Die nacht werden we rond 2.00 uur door een medereiziger  gewekt met de melding dat we niet alleen de tent uit mochten. Een vijftal honden zworven rond op de campsite en hadden twee Nederlandse toeristen aangevallen en gebeten. De ene kwam er vanaf met een stuk uit de broek, de andere (de reisbegeleidster van de Nederlandse groep die parallel met ons dezelfde reis doet en tevens onze begeleidster was twee jaar terug in Ethiopië) werd in het been gebeten en moest naar het ziekenhuis worden overgebracht voor verzorging. Dan wordt je zo gewaarschuuwd voor het eventuele wild om je heen en dan wordt je toch wel gebeten door een ordinaire hond zeker. De traditionele nachtelijke sanitaire stop werd dan maar onder begeleiding van een mede-reiziger-met-stok-in-de-aanslag uitgevoerd. Als klap op de vuurpeil werd die nacht ook een schuchtere poging gedaan om in onze truck binnen te breken, evenwel zonder succes. Ook die nacht waren de mannen van de security in de verste verte niet te bespeuren.

Van Eldoret ging het naar Nakuro National Park waar we de ganse dag gamedrivend door het park hebben rondgecrosst. Het bleek eén van de mooiste parken die we ooit al gedaan hebben met een pracht aan fauna en flora. Gevarieerde landschappen, zeer veel pelikanen, flamingo’s, ooievaars, reigers en nog een 400-tal andere vogelsoorten maar bovenal ook ganse kuddes zebra’s, buffels, bavianen, giraffen en witte neushoorns. Heel in de verte konden we ook nog heel even leeuwenoortjes ontwaren. Onze gids van die dag kampte met een spraakprobleem (in plaats van een L zei hij steeds R, nee niet omgekeerd zoals in het Jommekesboek De Gele Spin) met een aantal hilarische zinssnedes tot gevolg : “one of the fastest animars in this park is the rion” (op dat moment hadden we het nog niet door en wist niemand wat hij zich moest voorstellen bij een rion), “in times of erections, there was a lot of war”, “we were very rucky today, we saw everything except the brack rhyno en the reopard”. Soit, wij goed gelachen en veel gezien. Met zijn aftands busje (een aantal versnellingen ontbraken) bracht de lieve man ons naar de campsite.

Van daaruit trokken we gisteren verder zuidwaarts door Kenia met bestemming Kisii. Het landschap was de eerste dag eerder vlak maar nu werd het een zeer mooie (maar ook heel ‘bumpy’) rit door de met theeplantages bezaaide Keniaanse heuvels. Onderweg nog steeds veel zwaaiende mensen. Je zou je haast schuldig voelen als je er al eens ééntje overslaat en niet toezwaait. Voor de rest lijkt Kenia ons een stuk welvarender dan Uganda. De huisjes/hutjes zijn degelijker en  er staat al eens een afsluiting rond. Je ziet hier ook grotere partijen maïs en koren en er worden al eens machines gebruikt. In tegenstelling tot Uganda is er hier ook redelijk wat industrie.

Met de grens van Tanzania in zicht zullen we jullie nu maar laten. Hout vasthouden maar tot nu toe hebben we nog niets aan de hand gehad. De Immodium-teller staat op twee maar dat was telkens uit voorzorg.

Tot later nog eens (als het nog kan want is hier echt niet evident).

24-10-2012 om 14:58 geschreven door gekri  

24-10-2012 om 15:06 geschreven door gekri  

Jambo Jambo,

hier toch nog wat nieuws van ons. We verlaten intussen Kenia en steken de grens over met Tanzania. Al bij al komen we er goed vanaf, alles en iedereen kan passeren in een kleine 2 uur. We komen aan bij een camping aan het Victoria-meer waar het heerlijk toeven is. De Kilimanjaro (= plaatselijke bier) en de gin-tonics vloeien rijkelijk. Na een stop bij de plaatselijke supermarkt (we moeten proviand en drank inslaan voor 6 dagen) rijden we richting Serengetti National Park, één van de trekpleisters op onze reis. Na de nodige formaliteiten te hebben verricht rijden we het park binnen. Niet veel later spotten we het eerste wild. We doen ons te goed aan waterbokken, Thomson gazelles, impala’s, apen, zebra’s, gnoes (anderhalf miljoen stuks aanwezig in het park dus daar kan je niet naast kijken) en klap op de vuurpijl een olifantenfamilie die – voor hun eigen gemak – een heuse boom tegen de vlakte werkt. Tegen schemeravond arriveren we aan onze camping die zich middenin het park bevindt. Het kampvuur wordt in gang gestoken en we krijgen het stricte verbod om de tent ’s nachts niet te verlaten omwille van het wild dat zich wel eens tussen de tentjes durft te begeven. Al onze etenswaren en bijvoorbeeld ook de tandpasta dienen we achter slot en grendel in de truck te laten. Al bij al slapen we goed en behalve wat door hyena’s kapot gebeten keukengerief blijft het vrij rustig. De volgende voormiddag was er ééntje om duimen en vingers van af te likken. Gamedrivend door het park zien we honderden buffels, zebra’s, giraffen, vele dingen die ik nog vergeet maar vooral een 40-tal (!) leeuwen. Voor onze driver was ook dit een unicum. ’s Namiddags doorkruisen we de onderkant van het park (zowat de grootte van half België) op zoek naar het luipaard. Onze chauffeur doet zijn uiterste best maar we krijgen het niet te zien. Als compensatie krijgen we wel 2 cheeta’s (jachtluipaarden) voorgeschoteld die zich laven bij een waterpoel. Zich niets aantrekkend van onze aanwezigheid paraderen ze schijnbaar zorgeloos langs onze truck. Missie zo goed als geslaagd en tegen valavond terug naar het kamp. Na een verkwikkende maaltijd zoeken we weer ons bedje op.

De volgende dag maken we de verplaatsing naar de Ngorongorokrater, de zoo van Afrika. Het park uitrijdend, gaan we toch eerst nog even op zoek naar het luipaard maar andermaal geen succes. We zien o.a. wel nog leeuwen die een lekker buffelbiefstukje naar binnen spelen. De tocht naar de krater is redelijk hels. Het schokt van jewelste en we hebben de pech om net die dag op de weinig comfortabele achterbanken te moeten plaatsnemen. Bovendien komen we net na halfweg terecht in een heuse stofstorm. Zelden gezien maar redelijk apocalyptisch. Door een landschap dat ons wat doet denken aan Mongolië bereiken we de krater waar we op een viewpoint een aantal kiekjes kunnen schieten. Voorts tenten opzetten, kampvuurtje aan, wijntje drinken (zelf mee te brengen want in de verste verte niets (non-)alcoholisch te kopen) en terug naar Betlehem. Hier zelfde slaapregels als in Serengetti. Wijzelf slapen weer als roosjes en een kudde zebra’s die zich klaarblijkelijk tegen een aantal tentjes heeft aangeschurkt gaat aan ons voorbij.

’s Morgensvroeg stappen we in jeeps en dalen af in de krater. Wij comfortabel met 5 man, dak open en laat maar komen die handel. Nog geen half uur ver krijgt de chauffeur toch wel een oproep zeker van een andere jeep (met Hollanders – zie vorig verslag) die in panne staat. Vrijgevig als we zijn (en ook wel een beetje gedwongen) bieden we een aantal van hen een plaats aan bij ons. Dus toch met z’n achten werken we de rest van de excursie af. We zien zowat alles wat hogerop al is vermeld maar uitzonderlijk krijgen we ook de zwarte neushoorn te zien die dartelend ons pad kruist. Hyena’s spelend met een buffelkop en een 50-tal hyppo’s zwemmend in hun eigen stront (ze kakken tot 40 kilo per keer en hartelijk kwispelend liefst nog in andermans muil) wil ik nog even vermelden. Voorts veel teveel om op te noemen. Dit hebben we dan ook weer gehad.  ’s Avonds komen we op een camping waar we eens kunnen gebruik maken van echte douches (zij het met koud water) en dat doet al eens deugd, je had de kleur van het sopje niet willen zien.

De dag nadien wordt de laatste dag samen met gans de groep.  Een aantal vertrekt huiswaarts, een koppel heeft een verlenging geboekt naar Zanzibar en wij gaan met 3 de Kilimanjaro beklimmen. Adressen worden uitgewisseld, afrekeningen worden gemaakt en de fooien voor chauffeur, kok en reisbegeleidster (een hele goeie trouwens) worden verzameld. Na een innig afscheid blijven wij toch wel een beetje verweesd achter. Vooral de kok (Whitecliff) was ons maatje geworden, met een koppel uit Wingene konden we het ook heel goed stellen.

Wat het geworden is met de Kilimanjaro, dat hebben jullie nog tegoed. Wij weten het intussen al maar houden jullie nog even in spanning. Wat de uitkomst ook moge wezen, het was een geweldig avontuur ! Tot later. 

04-11-2012 om 19:57 geschreven door gekri  

Zoals beloofd hier ook nog het relaas van ons wedervaren op de Kilimanjaro.

Onze gids zou ons in het hotel komen ophalen tegen 10.00 uur.  Zoals wel meer hier in Afrika zijn die mannen echter niet van hun woord. Na zelf 2 keer geïnformeerd te hebben kwam hij tegen 11.30 uur toch aanzetten. Problemen met de auto gehad, was de uitleg. Jaja, we kennen dat intussen. Met een camionetje dat met haken en ogen aan elkaar hing seesden we naar de toegangspoort van het dak van Afrika. Daar aangekomen toont de gids ons een bericht van het boekingskantoor waarin staat dat het saldo op hun kredietkaart niet meer voldoende is om onze toegang tot het park te betalen. Er wordt gevraagd of we dit zelf (nog eens want we hebben dit een aantal maand eerder aan hen al betaald) nog eens willen voorschieten. Tegen het eind van de expeditie zouden we dan ons geld terugzien. We vertrouwen het zaakje echter niet en betalen in eerste instantie niets. Er wordt druk over en weer getelefoneerd maar na een uur gepalaver komt er geen schot in de zaak. Wij halen er de chef van het park bij, en dan nog een overste, en dan nog één, enz … Op de duur staan ze daar met tien man te discussiëren maar niemand die ons een oplossing kan aanreiken. Toch wel : de trip uitstellen en hopen dat het geld dan wel voorradig is. Soit, voor ons was dit geen optie want we kunnen nu éénmaal onze vlucht naar huis niet verlaten. En als het geld er dan ook nog niet is, dan staan we daar ook weer. Na contactname met onze reisorganisator stellen zij ons voor om toch maar zelf het bedrag nog eens te betalen met garantie dat we desnoods via hen ons geld wel kunnen recupereren. Zo gezegd, zo gedaan en met een uur of drie vertraging zet de karavaan (4 deelnemers, 10 porters (dragers), 1 kok, 1 gids en 1 assistent-gids) zich rond 15.00 uur uiteindelijk in beweging voor een eerste etappe van om en bij de 8 kilometer tot op een hoogte van 2700 meter. Daar het rond 18.00 uur begint te donkeren dienen we ons al meteen te reppen om tijdig binnen te zijn.

Onder een zomers zonnetje en in een prachtig natuurdecor malen we ook onze tweede etappe af. Slaapplaats ligt deze keer op 3700 meter en dat dit al eens fris durft aan te voelen ’s nachts hebben we geweten. Ons slaapzakje is net iets te licht voor deze omstandigheden en dat voelt niet echt comfortabel aan bij nachte. Dag drie is ingelast  in het kader van de aanpassing aan de hoogte en verder dan een wandeling van een uur of drie en wat bijslapen komen we niet. Al wat geleerd van de vorige nacht wordt het thermisch ondergoed aangetrokken en wordt onze slaapzak ‘verzwaard’ met zowat alles wat nog in onze rugzak stak (tot de vlag van Ename toe). Resultaat : geen kou gehad deze keer en fris en monter aan de start voor het traject dat ons naar 4700 meter moet brengen. Onderweg krijgen we een eerste keer zicht op de top en hij ligt er fantastisch mooi (besneeuwd) bij. In ons kamp hadden we afgelopen nacht heel wat regen gehad en op de top zelf had zich dat vertaald naar sneeuw.  Mooi decor, dat wel maar we vernemen wel dat het 30 % moeilijker is om in deze omstandigheden de top te bereiken. Nog steeds vol goede hoop (maar toch met een banger hartje) bereiken we rond 14.00 uur onze slaapplaats. We krijgen een snelle lunch aangeboden en leggen ons vervolgens wat te rusten. Om 17.30 uur worden we dan verwacht voor het avondeten en meteen erna duiken we weer ons bed in. Van slapen komt er echter niet veel in huis en tegen ten elven worden we weer gewekt met de bedoeling tegen middernacht de laatste klim van 1200 meter aan te vangen. Snel nog wat warme thee binnengekapt, wat droge koeken gegeten en ons verduiveld goed ingeduffeld (een laagje of 6 à 7) want het kan berekoud worden. Dat het deksels moeilijk zal worden hebben we van meet af aan door. Het tempo ligt niet echt laag met 2 sportmannen in ons team die heel graag tegen zonsopgang op de top willen staan. Het klimt omhoog met stijgingspercentages boven de 40 (!) procent.  Nog maar een half uur gestart en het begint zowaar nog te sneeuwen ook, dit voor gans de nacht. Na goed halfweg hebben we al flink wat pijlen verschoten en besluiten we om het noodgedwongen wat langzamer aan te doen, anders redden we het helemaal niet.  20 stappen voorwaarts en dan 2 minuten op adem komen.  Ons eerste doel (Gillman’s point, 200 meter onder de eigenlijke top en van daaruit loopt het iets makkelijker) komt in zicht maar het gaat steeds moeizamer. We krijgen beide last van hoogteziekte (Geert moet overgeven, Kristel is duizelig) en onze vingers en voeten raken stilaan bevroren.  Na goed vier uur bereiken we dan toch uitgeteld de rand van de krater. Na een snelle hap besluiten we tegen beter weten in toch nog een poging te doen om tot helemaal boven te raken. Al vrij snel merken we echter dat het vet van de soep is en dat we nauwelijks nog een meter vooruit komen. In ons achterhoofd speelt het ook dat we diezelfde dag nog 2 etappes omlaag moeten zien te geraken ook. Na veel bloed, zweet en ook wel tranen besluiten we er dan samen de brui aan te geven. We beseffen dat de top van de Kilimanjaro niet voor ons zal weggelegd zijn en teneergeslagen en totaal kapot slepen we ons terug naar het basiskamp. Einde verhaal !

De omstandigheden zaten uiteindelijk niet mee en we werden geconfronteerd met onze eigen fysieke limieten. Bovendien merken we ook dat we niet op alles voorbereid waren (waterdichte handschoenen, sportvoeding en snelle suikers, enz …).

Bedankt voor jullie medeleven en het branden van de kaarsjes, maar het heeft niet mogen zijn. Wij koesteren deze prachtige ervaring maar het is en blijft een ‘Once in a lifetime experience’ … Bezint eer ge begint …

Tot volgende keer !

06-11-2012 om 21:00 geschreven door gekri  

06-11-2012 om 21:07 geschreven door gekri  

07-11-2012 om 21:25 geschreven door gekri