Het zit er nu zo goed als op en alweer een mooi land laten we achter ons.
De laatste dagen van ons verblijf hebben we door gebracht in het zuiden van het
land, met eerst een tussenstop in Ho Chi Minh City (voormalig Saigon) en
aansluitend een driedaagse verkenning van de Mekongdelta.
Over Saigon (Vietnamezen gebruiken nog steeds deze naam) kunnen we kort
zijn. Het was niet echt onze dada en gelukkig hadden we hier niet al te veel
tijd voorzien.
Saigon is met zijn 6,5 miljoen inwoners de grootste stad van het land.
Grote boulevards, veel files (veel meer auto's dan in Hanoi), wel een grotere
eet/cafe en cultuurgebeuren, maar voor de rest kon het ons niet echt bekoren.
Het is wel hier dat we voor het eerst Belgische muziek gehoord hebben (Arno met
Dans les yeux de ma mere) en dat we een Duveltje op de kop hebben kunnen tikken.
Op de menukaart ook de geweldige Pol Remy zien staan (insider voor de
Oudenaardisten). Kost hier 9 dollar en wordt aanprezen als champagne, maar wij
weten wel beter ondertussen In de Auchan kost die hoop en al 1 euro
tegenwoordig !?
Een verplichte tussenstop van hieruit is het bezoek van het ondergrondse
tunnelstelsel van Cu Chi. Ruim 240 km aan tunnels (70 cm op 1 meter) werden hier
door de Vietcong gegraven in de oorlogsjaren. We hebben hier ongeveer 80 meter
op handen en voeten door gekropen. Het voelde een beetje aan als op schoolreis
gaan (elke toerist bezoekt dit), maar het geeft ons een beeld van hoe het hier
in oorlogstijd moet geweest zijn: een ware verschrikking. Smal, heel erg warm en
weinig zuurstof. Laat staan dat je er nog eens oorlog moet in voeren.
Aansluitend stond de trip naar de Mekongdelta op het programma. De Mekong,
goed voor 4100 km is de 3de langste rivier in Azie, de 10de langste ter wereld
en qua debiet de tweede grootste. Eens hij Vietnam binnenkomt vertakt hij zich
in honderden kanaaltjes (sommige toch wel een aantal km breed) alvorens hij in
de oceaan uitmondt.
Alle handel gebeurt hier via het water, een boot is als persoonlijk bezit
belangrijker (en gemakkelijker) dan wat dan ook. Daar we er zelf al wat
kilometers bus op zitten hadden, hebben we dan ook maar een cruise via het water
geregeld, vertrekkende uit Saigon. Via de erg vervuilde rivier (in Saigon) en de
achterliggende krottenwijken bereiken we de delta. Mooi, heel mooi zelfs, maar
ook nu weer een aantal stops waar we ons soms in een pretpark waanden.
Aanschuiven voor een klein bootje (cfr boomstammetjes in Bellewaerde), een stop
bij een bijenkweker, bij de lokale tropische fruitboer, dan naar een fabriek van
overheerlijke kokoscaramelsnoepjes en als afsluiter van dag 1 een boottocht naar
onze homestay, wat staat voor een verblijf in een gastenkamer van een lokaal
gezin. Het was wat improviseren (geen warm water, tegenstribbelende
electriciteit), maar het was best wel leuk. De avond werd afgesloten met een
gezamenlijke kooksessie.
Dag 2 waren we verlost van het massatoerisme en dat is ons heel erg
bevallen. Bovendien hadden we 's ochtends kennis gemaakt mnet een super
sympathiek Belgisch koppel (voor 9 maand op wereldreis) en zo konden we voor het
eerst ook eens ons Nederlands (Westvlaams) naar boven halen. Na een dag met
bezoek onder andere aan een rijstpopcornfabriek en een prachtig fietstochtje
door de zwoele delta, moesten we jammer genoeg afscheid nemen van onze companie
voor een bustrip naar Can Tho, een stad dieper in de delta.
Daar in de buurt (Cai Rang) hebben we vanmorgen een floating market
bezocht. Kooplieden komen van heinde en ver hun waren aanprijzen en verkopen.
Het merendeel is groenten en fruit. Alle handel gebeurt op het water, honderen
bootjes kriskras door elkaar, een spektakel zondermeer. Met een bedrijfsbezoek
aan een plaatselijke rijstvellenproducent plus een bustrip van 4 uur terug naar
Saigon, zat ook onze laatste dag erop.
Saigon zelf is ondertussen volledig in de ban van de kerst. De parken
hangen vol met lampjes, er werden heuse kerststallen gezet en gillende meisjes
poseren fier voor een foto met een witgeschilderde tak of willen maar al te
graag een kiekje met het edele pringelrendier.
Morgennamiddag trekken we huiswaarts, net op tijd om die ooo zooo
romantische witte kerst bij ons eens mee te maken. Een goeie gourmet zal ook al
eens binnen gaan, het rijst- en noedeltijdperk wordt hiermee afgesloten. Een
temperatuurschok zal het vast en zeker ook zijn, de temperatuur hier zakt 's
nachts nauwelijks onder de 25 graden.
Bij deze zetten we dan ook een punt achter deze reis en kunnen we snode
plannen beginnen smeren voor een volgende uitstap. Het was niet het mooiste wat
we ooit gezien hebben (het kan nu eenmaal niet altijd beter zijn), maar toch
sluiten we het land en zijn overwegend vriendelijke bevolking voorgoed in ons
hart.
Voor al onze trouwe lezers: bedankt voor de interesse en voor jullie
reacties en goeie feesten !!!
Alweer 5 dagen verder en de matras is ondertussen al lang gekeerd, wat wil ziggen dat we halfweg al lang gepasseerd zijn, binnen een klein weekje zijn we weer op de heimat. Het gaat dus wel heel snel maar we genieten er wel van. De 4-daagse trip met de Easy Riders van Nha Trang naar Mui Ne via de Vietnamese hoogvlakte zit er dus op. En het was prachtig. Twee stoere bikers met hun Honda 125 en wij + onze baggage er achterop voor 650 km op voornamelijk relatief goede wegen. In het begin was het wat aanpassen (slapend achterste, gespreide benen,...) maar vanaf dag 2 waren we het wel gewoon. Waar er wat te zien was, werd er halt gehouden voor een bezoekje of een foto.
Vooreerst wat plantaardige weetjes (al dan niet nieuw voor ons of voor jullie):
* pindanootjes groeien in de grond aan de wortels van een struik
* peperbollen groeien als vrucht op een struik
* maniok wordt gemaakt van wortels van een boom. Het is van diezelfde boom dat tapioca afkomstig is. Tapioca wordt (werd) vroeger gebruikt om de soep te dikken.
* koffie groeit als vrucht aan een boom. Ze worden geplukt, gedroogd en van de bolster ontdaan, om vervolgens de bonen te kunnen branden.
* hier wordt op relatief eenvoudige manier paddestoelen gekweekt in donkere (plastieken) serres. Een zakje opvullen met zand, een enzym inbrengen, wat gaten in de zak steken en 3 keer per dag water geven. Na korte tijd groeien de paddestoelen via die gaten naar buiten.
Dat was natuurlijk niet het enige wat we gezien hebben. We werden mee getroond naar een aantal schooltjes en lokale families, we bezochten de lokale fabirek van Vandemoortele (bakstenen worden hier nog volledig manueel in elkaar geflanst), we proefden van een overheerlijk suikerrietsapje en we mochten poseren met een "tamme" python van ongeveer 4 meter lang en goed voor 20 kilo en we kwamen te weten hoe men van de zijderups kledij kan maken. Een zijderups spint rondom een cocon (ongeveer 2 duimen groot) 800 meter zijdedraad.
Voorst stonden er ook nog een aantal culturele stops (tempels,boeddha's...) op het programma en hebben we ook diverse keren mogen genieten van een lokaal klaar gestoomde dis. Laat ons stellen dat we telkens voor 1 a 2 dollar gesteld waren. Onze portie groenten en heerlijk tropisch fruit hebben we dagelijks binnen.
De gidsen zelf probeerden ons aan de hand van een aantal verhalen legendes ook wat meer bij te brengen over de cultuur, de oorlogen en het land zelf. De ene (Nam, de lokale BA van het the A-team, met een ketting rond de hals waarmee wij onze brommer zouden vastleggen en een politiesirenen waarmee iedereen langs de kant gaat) sprak zeer goed Engels, kon wel wat overdrijven, maar was niet altijd stipt, de andere (Dung) probeerde dat met minder Engelse kennis te compenseren door steeds voor ons paraat te staan. Kortom een geslaagde combinatie die zijn fooi waard was.
De mannen lieten ons gisterenavond achter in Mui Ne, een stad aan het strand in het zuiden. Het is hier momenteel rond de 30 graden en we hebben genoten van ons 2de dagje zon, zee en strand. Wel vroeg opgestaan om scootergewijs het reilen en zeilen van de plaatselijke vissers gade te slaan en daarna plaat rust. Het doet ook wel eens deugd. De branding van de Stille Oceaan op 10 meter van onze bungalow doet ons zalig inslapen (al mogen we de gin tonics ook niet vergeten).
Morgen trekken we met de bus naar Ho Chi minh (=Saigon) waar we de laatste etappe van deze reis zullen aanvatten. Daar is het momenteel 35 graden.
Ook al is het hier een overwegend boeddhistisch land, toch is de kerstversiering uitdrukkelijk in de straten en de huizen aanwezig. Kerstdag is geen boedhistische feestdag, maar ze vinden de sfeer errond wel heel aangenaam. Kerstmarkten zelf kennen ze hier niet en dat zullen we dus komende zondag wel missen. Drink er ene op onze gezondheid, wij zullen dat hier ook doen !
We beginnen eerst en vooral met wat we in onze vorige mails vergeten zijn. Een hele gelukkige verjaardag voor de allerkleinsten onder jullie: Diele, Jibbe, Jules en Theo. Ook ook voor de grotere onder jullie: Faan (don't worry, life only starts at 40 ) en Carina. Hiep hiep hoera ! Hoop dat we niemand vergeten zijn (onze verjaardagskalender maakte geen deel uit van onze baggage).
5 dagen, 2 vluchten en tientallen muggen- en andere beten later, zijn we hier terug, deze keer vanuit Nha Trang, stad aan de Zuid-Oost-kust van Vietnam. Het laatste nieuws was dat we de nachttrein terug naar Hanoi zouden nemen. We zaten gecompartimenteerd met een Vietnamese die geen woord zei (zelfs geen goeiendag) en met een Hollander die niet kon zwijgen over zijn studies (burgie), waarna hij wel aan de bak zou komen als directeur van een of andere multinational. Vroeg in de morgen (5 uur) waren we terug. Taxitje naar het centrum op zoek naar een eettentje dat al zo vroeg open was om ons ontbijt te nemen.Daarna de local bus op naar de luchthaven voor de vlucht naar Hue, de verblijfplaats bij uitstek van de vroegere keizers van Vietnam. Voorts niet veel meer uitgestoken die dag, wat rond gekuierd en 's avonds voor het eerst afgestapt van de nog steeds heerlijke vietnamese keuken om een pizza te eten in het rockcafe van de stad. Deed trouwens ook eens deugd om nog eens goeie muziek te horen. De Kate Ryans en de Alana Dantes van bij ons, kunnen nog een puntje zuigen aan de Vietnamese muziek. Onze oren bleven totnogtoe gelukkig gespaard van de gevreesde karaokebars waardoor we onze oordopjes nog niet hebben moeten gebruiken.
Daags nadien een fiets gehuurd (1 dollar per fiets per dag) om de stad en de naburige contreien te verkennen. Eerst de lokale markt (misschien wel 2 keer zo groot als die in Oudenaarde, maar dan met 6 keer zoveel kramen), dan de "verboden" purperen keizerlijke stad, de restanten van onze kinderkleertjes afgegeven bij zuster Chantal in een plaatselijk weeshuis en een bezoekje aan een pagode. Dan de boer op voor een trip door de achterbuurten, op zoek naar de tombe van een reeds lang overleden keizer. 's Middags even gestopt om te eten bij een genootschap waar waarschijnlijk nog niet veel toeristen gestopt waren en waar we voor de 2de keer deze reis ons hebben moeten verstaanbaar maken met een stylo en papier. We hadden zin in de lekkere noedelsoep met beef die ze hier hebben en da's een Vietnamees woord dat we ondertussen kennen: "pho". Blijkbaar wordt het totaal niet uitgesproken zoals je't schrijft, vandaar dat die gasten ons niet verstonden. Maar de "Aaaahhhhh" zoals wij zeggen als we na lang uitleggen iets eindelijk begrijpen, kennen ze hier blijkbaar ook.
En dan weer verder langs het water op zoek naar een brug want we moesten aan de andere kant geraken. Plots was het afgelopen met de weg, dan maar verder langs een klein aarden pad, maar al gauw was het ook daarmee afgelopen. Binnen de 5 tellen stonden daar 4 a 5 vrouwen rondom ons die vree veel leute met ons hadden en die ons wel konden overzetten per boot met fiets en al. Naar Vietnamese normen vonden we de prijs te hoog (5 dollar) en we waren bovendien niet zeker dat er langs de andere kant van 't water wel een weg was, dus keerden we op onze stappen terug naar de gewone weg. Na een keer of 4 de baan gevraagd te hebben, stonden we uiteindelijk dan toch aan de brug en konden we op zoek naar de keizerlijke site. Nergens een pijl te vinden, wij dus maar rijden. Weer de baan gevraagd en blijkbaar waren we al een aantal kilometer te ver. Terugkeren zagen we niet echt meer zitten want we zaten krap in tijd, de fietsen moesten om 17 uur weer binnen zijn en dat is hier ook het uur dat het al donker wordt en onze vehikels hadden geen licht. Iedereen bevestigde ons wel dat de weg terug naar Hue rechtdoor was. En wij maar fietsen. En zweten. En altijd maar bergop. En geen vitessen. En felle tegenwind. En de poep die al half open lag door het veel te harde zadel... Iedere bocht dachten we dat we er bijna zouden zijn, maar dat was buiten de waard gerekend. Toen het begon te schemeren eindelijk een afslag en eindelijk voorsteden. En dan weer gedaan met de voorsteden, en weer voorsteden en weer gedaan. En kindjes die ons duchtig zwaaiend bleven toe schreeuwen 'Haaallooo!", 2 blanke op een velo hadden ze blijkbaar nog niet vaak gezien daar op den buiten. Misschien best nog eens vragen dachten we bij onszelf. Jaja, ge zijt op de goede weg, nog een kilometer of 10. Pfff, en het ging al zo moeilijk, maar inderdaad, een half uur overtijd waren we terug. Een kilometer of 50 afgelegd ipv de voorziene 20. Pintje(s) voor de dorst en douchke gepakt en elk met 2 builen (diameter 5 cm) op ons gat iets gaan eten. We zouden normaal gezien de dag nadien achterop de motor mee rijden naar onze volgende stopplaats, maar hebben noodgedwongen dat plan opgeborgen (afstel is geen uitstel).
Daags nadien een bus geregeld (ipv moto) naar Hoi An. Afgezet op 2 km van centrum en dan te voet verder. Na een fikse mars, een volgeboekt hotel en een hotel met binnenzwembad (ipv het gegeerde buitenzwembad in de zon), zijn we beland in een comfortabel hotel op 5 minuten stappen van het centrum. Het chiqueste (30 USD voor kamer) en properste dat we totnutoe hadden en loopt daar toch wel een joekel van een kakkerlak van onder ons bed naar de badkamer zeker ? Even een helper erbij gehaald (hij was daar ook nie zo zot van) om het diertje onschadelijk te maken.
In Hoi An (aangenaamste stad totnutoe) hadden we een aantal culturele uitstappen op de agenda gezet, maar we hebben die laten varen voor wat meer relaxte activiteiten. Beetje aan het zwembad liggen, boeken lezen, dagje naar zee, ...
Hoi An is ook bekend voor zijn tientallen boetiekjes waar je aan zeer democratische prijzen kleren op maat kan laten maken. Korte + lange broeken gekocht, een kleedje of 2 voor mevrouw en een heus 2-delig maatpak voor meneer. Een keer of 2 gaan passen en klaar was kees. Laat de volgende bruiloft maar komen, wij zijn er helemaal klaar voor
Hoi An is ook de plek om van het uitgaansleven te profiteren. Een Amerikaans aandoende pub zorgde voor vertier na het eten. De Clawfingers, Neill Youngs en andere Smiths van deze wereld schalden door de luidsprekers als vanouds. Voor het eerst op deze reis waren er van wie het kopje daags nadien enige verfrissing kon gebruiken.
Na 2 dagen Hoi An, zat het er voor ons op. Vanmorgen met de ochtendtaxi naar de luchthaven en 2 uur later stonden we al weer in Nha Trang, de stad met de leukste stranden van het land. Deze namiddag hebben we hier een scooter gehuurd om wat cultuur op te snuiven en om de stad te verkennen. De Lonely Planet en de Trotter spraken ook van een leuk restaurantje waar je aan de tafel kon BBQen, dus dat was onze slag. Even op verkenning gaan, dachten we bij onszelf. Bleek het restaurant te liggen in een hele ongure buurt in het havenkwartier van de stad. Toch maar niet doen, dachten we bij onszelf.
Via de ondertussen Vietnamese Belg die Kristel kent van in BXL, hadden we een GSM-nummer gekregen van een lokale Easy Rider. Hem gebeld (de eerste keer gooide hij de hoorn weer op de haak, de tweede keer hem direct aangesproken als Easy Rider en dan luisterde hij wel) en 10 minuten later hadden we een afspraak. Na wat foto's te hebben gezien en kritiek te hebben gelezen in zijn persoonlijk gastenboekje (waaronder ook belgen), hebben we besloten om de komende 4 dagen met hem en zijn compagnon in zee te gaan achterop de moto voor een trip door het Vietnamese binnenland. Terloops hadden we het met hen ook nog eens over ons culinair plan van vanavond (graag BBQ) en eensluidend zeiden ze: in de buurt van de haven (die gore buurt waar wij deze namiddag door gereden waren) is the place to be voor de beste BBQ in de stad. Na met hen een contract voor de volgende dagen te hebben opgesteld in een lokaal cafeetje met een lokaal lekker biertje, waren de heren zo vriendelijk om ons een gratis testrit achterop de moto naar daar aan te bieden. En of het lekker was !
Meer over onze avonturen op 2 wielen horen jullie ongetwijfeld later nog.
Vele groetjes,
Geert & Kristel
PS: Hout vasthouden, maar tot op heden blijven we gespaard van diverse reizigerskwaaltjes
Na Ha Long Bay hadden we nog 1 dag tegoed in Hanoi. Het was keuzes maken tussen wat we nog zouden doen. Uiteindelijk gingen we in de voormiddag naar het Mausoleum van Ho Chi Minh, de man die ervoor gezorgd heeft dat Noord- en Zuid-Vietnam herenigd werden, na een strijd tegen de Fransen. Niet direct openbaar vervoer te zien, dan maar elk achterop een moto voor 1 dollar, leuk om op die manier het chaotische verkeer in Hanoi mee te maken. De regels voor het bezoek aan het Mausoleum waren strict: fototoestel afgeven, jas op de arm ipv rond de middel, mooi 2 aan 2 in de rij staan,... En dan wat aanschuiven om de voormalige leider opgebaard te zien liggen. Na afloop hebben we ook nog zijn museum en een pagode bezocht. In de namiddag zouden we dan naar het slangendorp Le Mat gaan, een plaats waar men al generaties lang slangen kweekt om op culinaire wijze te worden klaar gemaakt. Hiervoor een taxi aangesproken die ons wel naar daar zou brengen. Na 4 a 5 keer te hebben gestopt en de baan gevraagd te hebben, wilde hij ons afzetten. Geen van beide waren we ervan overtuigd dat we er wel degelijk waren. Dan maar snel voor de eerste keer pen en papier boven gehaald om ons verstaanbaar te maken en snel een tekeningetje van een slang gemaakt. Uiteindelijk waren we op het juiste pad en dicht in de buurt. Kristel wou wel eens die slang proberen, dus stapten we een restaurant binnen. We waren nog niet goed en wel gezeten of d'er kwam daar een man af met een jutezak voor ons en hup, daar lag die slang al kronkelend op de grond. Het was een cobra, een van de duurdere soort. Maar Geert was hier niet echt op verlekkerd dus vroegen we naar de menukaart, er hing immers buiten ook een everzwijn op een bord, hij was van plan dat te eten. Maar "no menu", 't was slang of niets. Wij dan maar afgedruipt op zoek naar een andere eettent. Via een tuintje stonden we plots op een binnenkoer waar ze bezig waren met het slachten van slangen. Na 20 minuten explicatie, kregen we uiteindelijk de menukaart in het Engels te zien, want Kristel wou per se kiezen op welke manier ze die slang zou eten. Blijkbaar kon je niet 1 gang kiezen, maar was het zowiezo een hele slangenmenu. Je kon ook duifjes krijgen, dus dat zat goed voor Geert. We besloten daar te eten en binnen de minuut stonden ze daar met een slang voor ons. Nog 5 minuten later was ze geslacht, gestroopt en gekuist. De details zullen we jullie besparen want het was redelijk confronterend. Andere Vietnamese gasten in het restaurant hadden schildpad besteld en ook dat was een redelijk wrede slachtwijze. Voor wie z'n nieuwsgierigheid echt niet kan onderdrukken, hierbij een link naar een filmpje dat een goed idee geeft van wat we te zien gekregen hebben (opgelet: niet voor gevoelige kijkers: http://www.youtube.com/watch?v=Jrmjp9hN1vc ) Goed, wij dan maar een plaatsje uitgekozen en meteen was de eerste "gang" daar. Het bloed wordt in een glaasje opgevangen en moet samen met slangenlikeur gedronken worden. Overslaan die handel, evenals "gang 2": gal met slangenlikeur en "gang 3" het hart. En dan werd het wel lekker: slangensoep, gebakken slang, gekookte slang, spring rolls (loempias dus) met slang, gehaktballetjes, gefrituurde slangenhuid,... in totaal 10. En het moet gezegd: bepaalde dingen waren echt wel lekker en heeft Geert ook gegeten. Met de local bus terug naar Hanoi en toen was er zo nog een uurtje tijd over voor een deugddoende body & foot massage. De vrouwen waren natuurlijk bezet, dus moesten we het beide met een man doen. En of het deugd deed... En of het pijn deed... Kristel kon een luide "au" met de beste wil van de wereld niet onderdrukken toen die aan haar voeten bezig was. Geert probeerde zich halsstarrig kranig te houden. Tegen de avond werden we in het station verwacht, alwaar we de slaaptrein naar Sapa genomen hebben. We zaten met 4 in een coupe, wij samen met een gemengd Frans-Belgisch koppel dat in Nice woont. Rond 6 uur in de morgen klopte er iemand op onze deur om te melden dat we er waren. Van de ganse nacht bijna niet geslapen wegens bedden veel te hard (en we hadden nochtans soft sleepers). De bedden zijn hier in het algemeen overal zeer hard. We waren dus in Lao Cai. Alvoor je zelf een bus kon regelen, werden we al door een local aangesproken bij het afstappen van de trein. Na een rit door de bergen van ongeveer 1 uur waren we ter plaatse. Snel een hotel gezocht en een ontbijt genomen en dan op stap in Sapa. Sapa ligt in een bergketen in het NO van Vietnam. Er was echter veel mist, dus van het puike landschap konden we niet genieten. Dan maar op zoek naar een aantal etnische minderheidsgroepen die rondom Sapa gelegen zijn. Met een hele goeie gids kregen we heel wat uitleg over de rijstteelt en het leven van deze mensen (Black Hmong http://images.google.be/images?hl=nl&source=hp&q=vietnam+black+hmong&btnG=Afbeeldingen+zoeken&gbv=2&aq=f&oq= en Red Dao http://images.google.be/images?gbv=2&hl=nl&sa=1&q=vietnam+red+dao&aq=f&oq=&start=0). Op dag 2 zijn we - na bezoek aan de plaatselijke markt - op eigen houtje een ander dorp gaan bezoeken. Daar staat wel degelijk alles in het kader van de toerist. Ja kan het wat vergelijken met Bokrijk bij ons. Ingestudeerde nummertjes ("Hello, buy something from me", "where are you from", "what's your name",...) waren schering en inslag. Wat je ook zegt, ze hebben steeds een antwoord klaar: "O what a beautifull name", "what a nice country", "you look so young",...). Dit is dus de keerzijde van de medaille. Ze zijn arm en in plaats van naar school te gaan worden ze van jongsaf gedrild om u allerhande "brol" proberen te verkopen. En wat blijkt, na de dag gaan ze hun verdiende centjes gaan opdoen aan drank, snoep, ... Sparen willen ze niet, ze leven van dag tot dag. Heel goed voelen we ons daar niet bij, mede door het toerisme wordt de authenticiteit van zo een dorp toch wel wat weg genomen. Dan maar terug naar Sapa en een busje terug geregeld naar Lao Cai, dicht tegen de Chinese grens. Van hieruit dan verder met een local bus naar Bac Ha, waar we de zondagsmarkt zouden bezoeken. De bus lag vol gestouwd met lavabo's en andere badkameraccessoires, maar we konden er toch nog net bij. Na 5 minuten krijgt iemand telefoon, wat zal het nu zijn ? De bus wijkt af van de route, stopt en rijdt achterwaarts een parking op. Wat blijkt ? Een andere bus stond in panne en alleman (+ ganse hoop baggage) moesten met ons mee. Alle baggage dan maar op het dak en hup, een half uurtje later afgeladen vol verder naar Bac Ha. Na een aantal km viel er iets van het dak. Gans het pakket aan scherven zo te horen. Maar ja, die konden toch niet gelijmd worden, dus waarom zou er gestopt worden. We waren blij toen we er waren. De uitstap naar Bac Ha stond in het teken van de markt, een wekelijkske happening waar alle bergbewoners uit de omliggende dorpjes naartoe komen om hun waar te verpatsen: veel groeten, fruit en kruiden, veel kleurrijk handwerk, maar ook vlees (en echt alles wat aan een varken, kieken,... eetbaar is) en een levende dierenmarkt: honden in een zak, varkentjes tussen 3 bamboestokken samen gebonden om te kunnen wegen, katten aan een koordje, de beste waterbuffels, veel te veel kippen in een veel te kleine mand, kortom folklore van de bovenste plank. We waren tijdig in de morgen gegaan, kwestie van als toerist nog redelijk anoniem te kunnen rond lopen. Het was de moeite. Hier kregen we ook een nieuwe, kleurrijke stam te zein, nl de Flower Hmong (http://images.google.be/images?gbv=2&hl=nl&sa=1&q=vietnam+flower+hmong&aq=f&oq=&start=0) Er was nu nog een halve dag over, dus trokken we maar de bergen in voor een fikse wandeling van een uur of 3. Wat een tegenstelling tot de markt. Volle rust en een mooi landschap. Daar het toch 6 december was, hebben we zelf maar Sinterklaas gespeeld. We hadden van een aantal vrienden (waarvoor hartelijk dank!) kinderkleertjes mee gekregen en hebben die daar aan de meest behoevenden uitgedeeld. Mensen waren zeer dankbaar en pakten ons eens goed vast. Met een goed gevoel keerden we terug om een bus te regelen naar Lao Cai, waar we zondagavond de slaaptrein naar Hanoi zouden nemen. Het regelen van de bus was geen makkie. We wilden dezelfde prijs als in het heengaan (3 EUR voor 2), maar gezien de zondagsdienst wilden ze het voor deze prijs niet doen. Uiteindelijk passeerde er een local bus die ons voor een euro of 4 wou mee nemen, maar die zat al goed vol. "We kunnen er niet meer bij zeker?", vroegen we ons af. "Niet meer bij kunnen?", zei de man. Hup hup, alle baggage op het dak, wat plastieken melkstoeltjes in de veel te smalle gang en wij mee. Nog een goeie kilometer verder en opnieuw een stop. Nog een man of 15. "Ze gaan ze hier toch niet meer bij steken zeker?" Maar wat had je gedacht : mits wat reorganisatie zou het wel lukken. Als in een sardienenblikje konden we verder. Een rugzak in de rug, een vrouwtje met 3-dubbele rok van voor die al gauw op Geert zijn knieen zat, links en rechts een kopje dat zich ongegeneerd op onze schouders te slapen legde, heel comfortabel zitten was het niet. De kotszakjes werden algauw door gegeven en gebruikt. Er werd gefluimd (mannen en vrouwen) met de regelmaat van de klok. Af en toe werd er nog eens gestopt, om, u raadt het nooit, nog meer volk op te pikken. Een oud mannetje, die had plaats genomen redelijk van achter in de bus, kon plots zijn behoefte niet meer onderdrukken en vluchtte schielings langs het venster naar buiten en langs dezelfde weg terug naar binnen. Even later stapten de eerste mensen eraf. De baggage (waaronder een hond die zijn kop uit een jutezak steekt) wordt van het dak gehaald. Twee vrouwen discussieren druk gesticulerend over een verloren (of vergeten?) zak. Na een goeie 2 uur was de verlossing nabij en waren we terug in Lao Cai. Tevreden ? Dat zeker. Was het een gemakkelijke rit ? Neen. Wat was het dan wel ? O zo folkloristisch en charmant. Met een voldaan gevoel trokken we terug slaaptreinwaarts naar Hanoi.
Hier zijn we dan terug met een nieuwe stand van zaken. Veel valt er wel niet te vertellen t.o. eergisteren maar nu we toch opnieuw een PC op de kamer hebben kunnen we er maar beter gebruik van maken. Geen idee of dit de volgende dagen zal lukken. Morgen en overmorgen alvast niet. Laatste nieuws was dat we naar Halong Bay zouden vertrekken, beroemd geworden door de film Indochine. Het gaat om het grootste ondergronds karstgebergte ter wereld met tweeduizend bergtoppen, in alle vormen en formaten die hier boven de zee uitsteken. Met een iets te kleine jeep zijn we gistermorgen vanuit Hanoi vertrokken voor een rit van een uur of drie naar Ha Long. Daar zijn we ingescheept op een oude zeilboot waarmee we een dag (en een nacht) hebben rondgetoerd. Via deze link krijg je in google een aantal prentjes te zien van de boot : http://images.google.be/images?hl=en&q=halong%20cruise%20baitho&um=1&ie=UTF-8&sa=N&tab=wi . Het dient gezegd : het was iets te toeristisch naar ons goesting maar ja, je kan het dan ook op geen andere manier bezoeken en het is echt wel een must als je hier in de buurt bent. Ook al was het maar middelmatig weer (waarmee ik bedoel lauw zonnetje, 25 graden maar toch geen stralende blauwe hemel maar wat nevelachtig), toch was het heel erg de moeite. Voor de specialisten van sea food kon het al helemaal niet meer stuk. Gistermiddag een lunch met verse krab, scampi's, spring rolls en een stuk vis, gisteravond dan weer een vijfgangen diner met gamba's, opgevulde krab, inktvis, venusschelpjes en opnieuw een stuk vis. U ziet, echte gastronomie voor Kristel maar voor zij die niet zo aan de onderwaterwereld gehecht zijn, was het toch even op de tanden bijten. Maar goed, het viel al bij al nog mee. Vanmorgen rond 11.00 uur waren we terug en ging het (weer met dezelfde jeep) terug naar Hanoi. Het was opnieuw even aanpassen aan de drukte van de stad. Stel je de taferelen voor van de chaos 1 minuut nadat de Ronde van Vlaanderen op de Eikenberg is gepasseerd. Brommergeronk en getoeter alom, en dat een ganse dag lang. Voetpaden hebben hier ook een andere betekenis dan bij ons. Die dienen gewoon om een brommer op te zetten, loodrecht op de baan, de ene naast de andere. een zebrapad telt al helemaal niet mee. Een voorbeeldje van hoe het verkeer verloopt : http://www.youtube.com/watch?v=P2sTVGkDYsI&feature=related
Heel veel mensen dragen ook een monddoekje met 2 rekkers voor achter ulder oren, maar we zijn er nog niet uit waarvoor dit juist dient: de ene zeggen tegen het stof en/of de vervuiling, de andere tegen de zon om niet bruin te worden. Het is wel een feit dat, als ze zich schminken, dat ze zich wit schminken. Zo is't altijd iets: als n'een mens een bruin velleke heeft, willen ze bleker zijn en hebben ze een bleke huid, dan willen ze donkerder zijn.
Vanavond hebben we gekozen voor een iets bescheidener diner (Kristel beef met fried noodles, Geert kip met vijfkruiden en rijst) en om jullie eens een idee te geven van wat dat hier kost : we hebben hiervoor ongeveer 10 Euro betaald (inclusief 3 gin-tonics en een grote pint). Zoals ze hier zeggen : vely cheap, vely cheap (maar ze zeggen dat hier van zowat alles wat ze u proberen te verkopen). Wijn wordt er zelden of niet gedronken. Om zijn eigen producten te beschermen, legt de Vietnamese overheid zodanig hoge taksen op zodat dit nauwelijks nog betaalbaar is. Een fles wijn kost hier dan ook gemakkelijk 30 a 35 dollar. Om auto's uit het straatbeeld te weren, leggen ze ook daar enorm hoge taksen op.
Ons hotelkamer vanavond bijvoorbeeld kost 14 EUR voor 2 personen, ontbijt inbegrepen. Een T-shirt op de markt gisteren kostte bvb maar 1 EUR. Morgen blijven we hier nog een dag en 's avonds nemen we de slaaptrein naar Sapa, een bergdorp een aantal honderd kilometer ten Noord-Westen van Hanoi. Welke avonturen dat heeft opgeleverd, dat hoor je dan later nog wel.
Goeie avond Belgie vanuit Hanoi, stad van 3,500.000 inwoners in het Noorden van Vietnam.
Gisteren in de loop van de namiddag zijn we hier geland. ' s Morgens (na een veel te korte nacht - wat te lang uitgezeten bij pringelbroeders maar vriendschap heeft zo ook zijn prijs) rond 5.15 uur vertrokken met taxi Urbain naar 't station in Kortrijk, vandaar met de trein naar Rijsel, verder met de TGV naar Parijs Noord en vervolgens met de RER naar luchthaven Charles de Gaulle. Daar een uur of drie moeten wachten en dan de vlieger op richting Kuala Lumpur, misschien wel de properste en modernste luchthaven waar we al eens gepasseerd zijn. De vlieger zat niet gans vol en we konden ons herzetten zodat we elk twee zetels hadden. En dan denkt de mens : nu zal ik wel kunnen slapen maar niets was minder waar. Het is gebleven bij 'een oog dichtgedaan'. Soit, na 13 uur mochten we deraf. Dan maar geprobeerd in KL ons wat neer te leggen maar ook zonder veel succes. Dat liggen ging nog wel, in slaap geraken was moeilijker. Ook op de volgende vlucht (KL - Hanoi - 3 uur) is het niet gelukt. In Hanoi was het uitkijken naar een geschikte bus om naar het centrum te rijden (35 km). Ze zouden der u langs alle kanten opleggen en zo zitten we nu eenmaal niet in elkaar. Een half uur later zaten we dan toch op de bus voor een rit van een klein uur. Aangekomen in Hanoi was het voetwaarts naar een hotel dat we in ons gedachten hadden. Volledig uitgeteld, maar om mee te zijn met het nieuwe uur moesten we het nog een uur of 5 zien te trekken. Rap een douchke gepakt (deze staat geplaceerd tussen de lavabo en de WC, zonder scherm, zonder 'verhoogske'. Resultaat : de badkamer staat half onder water als er hem iemand doucht) en hup, de stad in. Waar je niet kunt naastkijken, dat zijn de honderdduizenden scooters (auto's zijn een zeldzaamheid en als er eentje passeert is het wel een erg chique) die van alle kanten op je af komen. Verkeersregels tellen niet of nauwelijks. Links of rechts kennen ze niet. Waar plaats is wordt er gereden, de rapste (of hij/zij die meest durft) heeft voorrang. De echte kunstenaars kunnen rijden, toeteren en SMS'en tegelijkertijd. Veelal zit gans de 'menage' op den brommer. 4 stuks is echt geen uitzondering. En als er nog plaats is, wordt de brommer nog volgestouwd met artikelen van diverse pluimage (bananenbomen, vogelmuiten, tafels, draineerbuizen, 37 bouquets bloemen, enz ... veelal ongebonden). Hoe er niet meer accidenten gebeuren, ge zijt het nie wijs. Een dag verder hebben we 'amper' twee accidenten gezien. Een meiske dat na een botsing met haar mobilette op de grond getuimeld was en een jonge knaap die van zijn fietssokkel gereden werd.
We zijn hier nu onze tweede avond en komen net terug van het restaurant. De Vietnamese keuken is zeer lekker en gezond met veel groenten en kruiden. De lokale mensen eten meestal op straat (die er naar Aziatische normen nog behoorlijk proper bijligt). Daar ons spijsverteringsstelsel er nog niet aan aangepast is, zullen we dit pas later ook eens uitproberen. Morgen moeten we bus en boot op (tweedaagse naar Halong Bay) dus veel risico's nemen we nog niet. Vanavond hebben we een traditioneel restaurant gedaan waar je zelf je vis mocht bakken, samen met lenteuitjes, munt, dille en een soort mie. Dit wordt dan overgoten met een vissaus, kenmerkend voor het land. Kristel die was daar redelijk zot van, Geert had al wel eens betere sauzen gegeten en de geur deed hem denken aan n'een hond die 3 dagen in de regen heeft gelopen en dan in de warmte naar binnen komt ... iets in die zin. Niet dat we klagen hoor, verre van.
Hanoi zelf is aardig maar dus vrij chaotisch. Gelijk welke straat waar we al geweest zijn, is het het ene winkeltje naast het andere. Elke straat heeft zo zijn specialiteit. Dat kan gaan van snoep, groenten en fruit, kruiden, sjakossen en valiezen tot kleren, schoenen, smederijen en boedhistische beeldjes en altaren. Hier en daar zou er eens een restaurantje of een koffiebar tussenzitten. We vragen ons steeds weer af : wie koopt dit allemaal en wie verdient hier iets aan want het is echt veel, veel, veel. Momenteel zijn in een ganse straat alle winkels leegehaald en tot de nok gevuld met kitscherige kerstartikelen.
Nog even meegeven dat we ons hier nog geen moment onveilig gevoeld hebben, dat de Vietnamezen slecht Engels spleken en dat het hiel ledelijk bewolkt is (nog geen zon gezien) maal toch 25 gladen walm.
Zo, dit waren snel wat eerste indrukken. Morgen moeten we vroeg op en dus gaan we maar ons bedje opzoeken.
Komende nacht slapen we dus op de boot maar de dag nadien slapen we weer in dit hotel (waar we kunnen internetten op de kamer).
Alles wat we wilden op voorhand vast leggen (binnenvluchten, nachttreinen en excursie met boot) ligt vast. Hiervoor hebben we de vroegere buur van Kristel ingeschakeld, René die ze in BXL heeft leren kennen en die nu als Belg een reisbureau runt in Vietnam. Ook de internationale passen en de visums zijn in orde. Voor de rest gaan en staan we waar we willen, geen verbintenissen en dat is voor ons échte vakantie: het zelf ter plekke uitzoeken. Als we't ergens mooi vinden, dan blijven we wat langer. Hebben we't gezien, dan trekken we verder.
Bijna werd er roet in het eten gestrooid doordat Geertje afgelopen weekend een ongelukje had thuis al bomen vellen. Door de hevige wind was er een tak naar beneden gewaaid die hij ongelukkig genoeg midden op zijn hoofd kreeg. Resultaat : een gapende wonde, die dichtgelijmd werd en die momenteel wel redelijk geneest. 't Kon veel erger als hij van bovenaan zijn ladder naar beneden was getuimeld. Dan was onze reis misschien in 't water gevallen. Nu extra opletten met zijn hoofd in de zon, veel haar om te beschermen is er niet meer , dus factor 50 op smeren of een pet opzetten.
Nog een en ander van kleine zaken te regelen: doktersbezoek (voorschriften eigen spuiten, malariapillen, reisantibiotica,....), opzeggen abonnementen krant en tijdschriften, aanvraag woningtoezicht, vreemde munten bestellen, ...
Nu zondag nog een dagje voor Dexia werken en volgende week ook nog 3 dagen. Vanaf donderdag thuis en zaterdagmorgen vertrekken we !
Na enkele weken/maanden aan een stuk het internet afgeschuimd te hebben en menige reisgidsen van Vietnam doorbladerd te hebben, denken we voldoende info te bezitten om ons dagschema grotendeels te gaan vast leggen. Eerst waren we van plan om enkel de heen- en terugvlucht vast te leggen naar Vietnam (die liggen al enkele maanden vast), maar na het vele lezen, beseffen we dat we opnieuw keuzes zullen moeten maken. Het land is zeer lang uitgestrekt (van noord naar zuid ongeveer 2000 km) en dit noopt er ons toe om nog een extra aantal binnenvluchten vast te leggen. Dit betekent echter wel dat we ietwat van onze vrijheid zullen moeten opgeven, maar het grote voordeel is dan weer dat we meer van dit schitterende land zullen kunnen ontdekken. Ter voorbereiding zijn we ook bij 2 vrienden Koen & Tasch langs gegaan om hun foto's te bekijken van hun reis naar Vietnam in 2000 en hun reisroute te bespreken. We moeten eerlijk bekennen dat het wel deugd deed toen ze zeiden dat dit in hun "top 3" van mooiste landen staat. En ze hebben ook al een en ander gezien. Via Facebook is Kristel een "oude" buur van toen ze nog in Molenbeek woonde op het spoor gekomen en die woont nu al ettelijke jaren in Vietnam en heeft daar zelfs een reisbureau. Dé ideale man om tips te bekomen en om toch nog een aantal zaken voor ons te regelen (vastleggen binnenvluchten en slaapcouchés in nachttreinen). We proberen hem vanavond alle details te bezorgen, niets te vroeg, want binnen 3 weken zijn we al de piste in. Nog 20 keer slapen en nog 12 dagen werken
In de Auchan kost die hoop en al 1 euro
tegenwoordig !?
, dus factor 50 op smeren of een pet opzetten. 
