Tot over een goede 16 maanden had ik dit niet voelen aankomen. "Ik hou van u, laten we een tweede kindje maken!" Vol van liefde voor ons kleine ventje - je weet wel, de echte mierzoete, 'is-hij-niet-om-op-te-eten?', onvoorwaardelijke ouderliefde- en duidelijk op het punt gekomen waarop we ons niet meer konden herinneren dat we nog geen 8 maanden eerder elkaar verwensingen toebeten na weer een lange slapeloze nacht. Een 'zo gezegd, zo gedaan' is hier wel op zijn plaats, want één ovulatie later was ik terug zwanger. Nog magischer deze keer als de vorige, want nu wisten we de uitkomst van zo'n zwangerschap: het geweldigste kind op de wereld met één volledige ronde voorsprong! Hoe de ranking nu precies in zijn werk zou gaan, bleef een vraagteken, gezien we al in het bezit waren van dat geweldigste kind, maar dat zou zich allemaal later wel uitwijzen. Een wijze vrouw zei me ooit dat je aan kinderen begint in een vlaag van zinsverbijstering. Ik breng hierbij een kleine nuance aan: je begint aan een tweede kind in een vlaag van zinsverbijstering, want je wèèt dan al wat je te wachten staat, maar toch besluit je dat het een goed idee is. Wij besloten dus dat het een prima idee was,werkelijk één van de beste die we al gehad hadden! Prima...prima...prima...
7 weken zwanger en onze eerste afspraak bij de gynaecologe. Erg spannend! Joris is niet het type man dat in de wachtzaal geruststellend met zijn bezwangerd lief praat; nee, boekje nemen, onderuit zakken en voor de rest vooral geen oogcontact maken met andere (vooral zwangere) vrouwen in de wachtzaal. Vermoedelijk uit schrik dat ze hem ook zouden aanklampen voor mentale steun. Dus hoezeer ik ook de drang voel om me vol overgave in een emotioneel moment te storten, ik heb uit ervaring geleerd dat ik die drang best eigenhandig onderdruk eerder dan dat die op apathische wijze doodge-uhu-d wordt door Joris. Rustig Katrien, lees een boekje. Goed idee! ( In die tijd was ik werkelijk een vat vol briljante ideëen) Een artikel over congres van eeneiige tweelingen, ontspannend en net dat stiekeme beetje voyeuristisch maar dan op de cultureel verantwoorde wijze...ideaal! Nog even snel de bedenking maken dat ik toch blij was dat wij maar één kindje zouden krijgen.
Een doorsnee gynaecologisch onderzoek is doorgaans niet de meest aangename ervaring. Ten eerste ben je al nerveus voor de ervaring op zich, ten tweede is er toch wat terechte vrees voor misschien wat minder goed nieuws. "Wel, dan gaan we eens kijken. Kleed u maar uit onderaan." Op voorhand heb je dan al nagedacht over de juiste outfit, belangrijk bij een gynaecologische outfit: lang genoeg zodat je er niet al te belachelijk uitziet met je nette witte hemd met daaronder je witte kont en fleurige kousen (ik ben wel van het fleurige kousen-type), niet te zware stof , want elk grammetje telt, makkelijk aan en uit te doen ( vreemde geluiden vanuit het hokje zijn zeker bij een gynaecologe betrekkelijk verontrustend). Na de afkeurende weegschaal-blik ( zijn er weegschalen die gillen als een varken wanneer je erop gaat staan? Nee? Dan zal ik het mij ingebeeld hebben...), dus beentjes netjes in de steunen... En dan nu, ik citeer: "Ja, we hebben hier een vruchtje! Eens kijken of het hartje klopt...ja, inderdaad, we hebben een levend vruchtje" De obligate maar zeer gemeende elegante traan van ontroering werd door zowel mij als Joris weggepinkt, we knepen teder in elkaars hand en waren zielsgelukkig. "Even kijken of er geen tweede verstopt...oei...aiai...oei, ja, er is dus een tweede vruchtje...ja, en het leeft nog ook!" Vanaf dat moment werd de herinnering wat waziger... Ik herinner me enkel nog flarden... twee namen?!...Een nieuwe auto...twee kinderen...dus in totaal drie kinderen...ik heb geen drie handen...wel drie kinderen...
En zo beland ik hier 16 maanden verder...twee heerlijke meisjes later! En ja, het is mogelijk om een gedeelde eerste plaats te hebben tussen de drie geweldigste kinderen op de wereld. Toegegeven, er zijn nog andere enorm leuke kinderen, maar die van ons...dat zijn de beste! Laten we wel heel erg duidelijk zijn over één ding: deze misselijkmakende euforie en eeuwigdurende moederliefde resulteert in geen geval in 'ik hou van je, laten we een vierde kindje maken', er worden onder geen beding nog zinnen verbijsterd!
Waarom 'moeder' het superlatief is van 'moe'
