Ik las haar voor uit ons verhaal en ze herkende me. Ze wist zelfs mijn nam weer, Noah. Maar dat geluk was van korte duur. Na enkele minuten had ze weer geen idee wie ik was en begon ze me aan te vallen omdat ze bij me weg wou. Het breekt mijn hart maar ik ga niet stoppen met het voorlezen van de verhalen zoals iedereen zegt dat ik moet doen. 

Ik weet dat mijn Allie daar nog steed is, ze heeft gewoon wat hulp nodig.

Straks, als de meeste mensen slapen en er geen verpleegsters op de gang zijn ga ik weer bij haar. Ik moet haar gerust gaan stellen want ik weet dat ze bang is en mij nodig heeft. En morgen zal ik weer voorlezen voor haar, en de dagen daarna ook. Elke dag van de rest van ons leven samen. We komen hier samen doorheen want niemand gaat ons opnieuw uit elkaar halen.