Een vtm-bewerking, een stripverhaal... Aspe is een populaire thrillerauteur. Niet meteen een argument om mij aan het lezen te krijgen. "De Japanse tuin" had ik liggen, omdat ik het had aangekocht voor de mediatheek. Een honderdtal bladzijden op klein formaat. Hapslikweg. Het kon alleen maar tegenvallen, dacht ik. Ooit was ik in een ander, dikker exemplaar begonnen, om te ontdekken waar al de fuss over ging. Dat was toen heel erg tegengevallen. Op de eerste bladzijden al kletterde het clichés en wisselden onwaarschijnlijkheden onmogelijkheden af. "De Japanse tuin" is duidelijk bescheidener en niet voor niets siert dat volgens het spreekwoord.
Vraagje: "Wat is het verschil tussen intimideren en brainwashing?" Antwoord: "Met intimideren wil je iemand bang maken, maar door brainwashing wil je zijn hersens spoelen."
Donderdag 5 maart, bibliotheek De Poort. Twee panels van telkens twee leerlingen hebben hun vragen klaar voor jeugdauteur Aline Sax. Links twee routinees, vorig jaar interviewden ze al Anne Provoost, rechts twee groener uitziende panelleden die wat zenuwachtiger in hun voorbereidingen duiken.
Aline Sax verbaast door haar cassettebandjes die ze insprak als vier-, vijfjarige, door haar gedurfde oefeningen - interactie met het leerlingenpubliek, door haar innemende spontaneïteit en door haar haast grenzeloos inlevingsvermogen. Luister naar deze muziek, kijk naar deze foto. Wat zie je? Wat denk je? Waarom doet dit personage dat? Hoe oud is hij? Hoe heet zij? Welke schoenmaat hebben ze? Geen detail ontsnapt aan haar aandacht en dat is wat ervoor zorgt dat een divers en jeugdig publiek aan haar lippen hangt en pas na anderhalf uur (twee lesuren zonder pauze) duidelijke tekenen van vermoeidheid begint te vertonen. Intussen is het halfacht, op een doordeweekse schooldag.
De schrijfster besluit dan ook met een stilistisch sterk fragment uit haar "Twee jongens", opgebouwd rond schelden en het harde werk in een restaurant begin 1900 en nog iets.
Hoog tijd om het boek in huis te halen, want als het even vlot leest als zijn maker spreekt, dan verslind ik het in één nacht.
De opgave was vrij eenvoudig. Na de nummers één tot en met acht moest een Engelstalige songtitel verschijnen, af te schrijven van het bord, of de boodschap "niet gehoord". Ik was dan ook verbaasd deze vraag te krijgen: "Tellen spelfouten mee, meneer?"
Na twee weken klassieke muziek in de lessen esthetica was het tijd voor iets moderners. Op de drum 'n' base van Panda reageerden de leerlingen met spontaan beatboxen en dansen in hun banken. Of ze zelf ook een soort muzikale reis konden bedenken? Alles in woorden en muziektaal omzetten bleek voor sommigen wat moeilijker, maar het viel op hoe stevig hun roots geworteld zitten in hun geboortegrond (of die van hun ouders). Portugal, Turkije en Cuba, om er maar een paar te noemen, waren ineens heel dichtbij...
Donderdagmiddag vertrok ik toen de leerlingen kwamen. Of ik een snoepje wou? Ja, dat wou ik wel! Ze zijn wel heel zoet, meneer! Alsof ik dat een probleem zou vinden... ;-) Lief van ze!
Ik heb ongelooflijk genoten van "Wintervögelchen" van en door Jan De Corte, samen met Companie Marius. Grappig, onderhoudend, creatief én uitstekend gebracht.
Eerlijk? Ik heb nog nooit veel zin gehad in Chrysostemossen. Omdat het meestal uitdraait op smossen met viezigheid en wat rondhossen om de lagere jaren bang te maken. Creativiteit en plezier zijn er soms ver te zoeken. De belofte dat het dit jaar "onvergetelijk" zou worden nam ik dus zeer licht op. Vooral de twee uur durende show is vaak een palliatieve draak die zich voortsleept naar het hol van "mogen we nu eindelijk vertrekken?". Aanvankelijk leek het erop dat de clichés alleen maar zouden bevestigd worden. Enkele zesdejaars hadden nog maar eens de witte maskers boven gehaald die ik al kende van hun eerdere fratsen en van nieuwsverslagen over betogingen en stakingen. Iemand had in plaats daarvan een leeuwenmasker op... Maar toen bemerkte ik Jack Sparrow en zag ik even later enkele andere Disneysprookjesfiguren de revue passeren. Hé, dat was al heel wat leuker. Iemand had zijn lange haar zelfs in twee vlechtjes gedraaid, had een rokje aangetrokken en zette de dag als meisje in. Ze hadden er toch echt zin in! En ze zorgden er ook voor dat het plezant werd voor iedereen! Een paar vooroordelen sprongen beschaamd overboord. Van de show zag ik alleen de tweede helft. Net daarvoor was mijn naam blijkbaar gevallen in combinatie met de woorden "bezemkast" en "rode vlekken" en met de naam van een vrouwelijke collega. Ze fantaseren maar raak... Voor een ganzenbord werden er zes leerkrachten geloot. Wie zijn vraag kon beantwoorden werd gespaard; wie dat niet kon, moest een opdracht ondergaan. Het zou vies en smerig en akelig zijn, beloofden ze. Het bleef rustig, braaf en beleefd. Niet dat ik klaag. Het was goed zo: het was leuk, goed gebracht en mooi gemaakt (en ik had geluk met de vragen).
Of het 's namiddags nog leuk gebleven is? Of iedereen de fuiven 's avonds heelhuids heeft overleefd? Ik zou het niet kunnen zeggen, maar de voormiddag was geslaagd. (Dat ik dat nog eens zou zeggen van een 100dagendag!)
Waarom kozen al twee van voorlopig drie leerlingen een boek dat ze niet zo geweldig vonden voor hun presentatie over dat boek? Waarom worstelden ze zich door al die tientallen pagina's met stijgende tegenzin? In de ijdele hoop dat het toch wel zou beteren? Omdat ze dit boek nu toch al hadden? En laat het leerlingen zijn die toch al geregeld eens een boek lezen zonder dat het moet voor een vak als Nederlands, Engels of Frans.
O, van mij hoeven ze het niet goed te vinden. Liever een gefundeerd afkraken dan een onbestemd dwepen. Iedereen leest anders. Maar kies dan toch een boek dat je ligt, als je dan toch de keuze hebt!
Zelf heb ik de keuze momenteel niet. Dat wil zeggen: ik lees de boeken die leerlingen uit mijn leeslijst selecteerden. De lijst heb ik wel zelf opgesteld. Zo komt het dat ik "Brisingr" op amper vijftig bladzijden voor het einde laat liggen voor Annelies Verbekes "Reus". Zonder spijt evenwel: het is hartverscheurend mooi. Dat ik het al die maanden (jaren?) in mijn kast had staan zonder eraan te beginnen! Hoe bestaat het! Benieuwd wat die leerling ervan vindt. Misschien kraakt hij het tot op het bot af.
Was het een goed idee om met twee klassen samen naar de filmversie van Dracula te kijken? Misschien niet. Er was plaats voor, dat wel, en hoewel de leerlingen duidelijk wat moesten wennen aan de ongewone situatie waren ze ook niet overdreven rumoerig. Het zat in andere dingen: de vele boeken Nederlands (het volgende uur toets) die maar moeizaam van de banken verdwenen, het tegensputteren bij het uitdelen van de opdracht. Alsof we een fijn avondje cinema verpest hadden.
Toegegeven, Dracula is niet meteen het soort film waar ik spontaan zelf naar zou grijpen, maar het verhaal is toch enigszins fascinerend en het wordt op een boeiende manier in beeld gebracht... of ben ik te weinig gewoon? Als leerlingen willen griezelen grijpen ze wel naar Saw 1, 2, 3, 4 of 5. Maar dan vergeten ze wel dat heel veel griezels van vandaag geïnspireerd zijn op die ouwe Vlad de Spietser. Shocking trouwens om een gespietste tegenstander van een lans af te zien glijden. De leerlingen daarentegen vonden het vooral... grappig!
Lieve collega's, jullie moeten het me vergeven als ik al de hele week de melodie van de Moldau loop te fluiten. Het is een rechtstreeks gevolg van de lessen esthetica over hoe je een rivier omvormt tot muzieknoten.
Boeiend is dat: ontdekken hoe ver de fantasie van de leerlingen reikt wanneer je hen een rivier laat componeren. Mag het met een piano, of net niet? Hoe ga je elfen en nimfen in het bos typeren. En ja, ik geef het grif toe: ik ga zelf nog het verst van allemaal door na te denken over hoe laat het is op de dorpsbruiloft, wie er allemaal al naar huis is en wat ze daar dan doen... Niemand tot nu toe die zei dat het saai was of te klassiek... Houden zo!
(En die room, zul je vragen? Dat blijkt de betekenis te zijn van de familienaam van de componist: Smetana! Zo leer ik zelf ook weer bij...)
Als ik vreesde dat de sessies creatief schrijven elk moment konden verdwijnen, dan kon ik vandaag toch iets minder ongerust zijn. Nadat maandag niet lukte voor m'n twee leerlingen hadden ze zelf voorgesteld om vanmiddag bijeen te komen. Meer nog, er kwam nog een derde "schrijfster" mee opdagen. Samen fantaseerden we een boeiend plot bij elkaar, wars van alle film- en tv-clichés, of toch zoveel mogelijk. Ook de personages werden scherper gesteld, zodat we maandag beter weten welke richting we uit kunnen. Kernwoorden: carrièreblind, sneeuw, advocaten. Meer zeg ik voorlopig niet. ;-)
Met de krantenactie duiken ook de vele promopakketten van de verschillende kranten op in de leraarskamer. Vandaag bevochten de sprookjescd's "met boek" van Studio 100 de "Parels van de Nederlandse literatuur" elkaar, terwijl de spaarpunten voor dalmatiërs en aristocats nog altijd dagelijks worden afgedrukt. Of de "jonge vaders" de sprookjes dan niet kopen voor hun dochters? Ik heb bedankte ervoor en kocht voor de schoolbib de "parels". Sprookjes bij de vleet...
De dobbelstenen zijn gegooid. Op een enkeling na hebben alle vijfdes en zesdes uit de talenrichtingen hun opdracht gekozen en gekregen. Verwacht u dus de komende maanden maar aan - een PR-team voor de musical en het bezoek van de Finse school uit Naantali - een taalkamp Frans - vereenvoudigde versies van "The White Tiger" en "Odette Toulemonde" - romanbewerkingen van kinderstripverhalen - een tentoonstelling of presentatie in verband met bewerkingen van de Ilias van Homeros - een poëzieploeg die ondermeer de Gedichtendag (volgende week donderdag) in de spotlights moet plaatsen - een informatieve schoolkrant/schooltijdschrift die/dat driemaal zal verschijnen in de loop van het tweede semester - een online boek - een onderzoek naar de talige achtergronden van alle leerlingen van de aso-campus dat moet leiden tot adviezen aan het taalbeleid van de school
Vanmorgen ben ik door m'n fiets gezakt. Vraag me niet hoe. Het ene moment was ik klaar om de straat over te steken, het volgende stond ik midden op de straat verdwaasd naar m'n ketting te kijken. Eerst dacht ik nog dat het ding er weer afgegleden was, zoals dat de laatste weken al eens vaker gebeurde. Moet hij alweer gesmeerd worden, bromde ik in gedachten. Ik taxiede naar het trottoir, onderstebovende m'n vehikel en legde de schakels op het tandrad. Hielp dat? Vergeet het! Amper erop of ik kon alweer stoppen... Diagnose: tandwiel verbogen. Kon ik te voet verder naar school. Gelukkig had ik wat reservetijd gerekend. Je weet maar nooit dat ik nog kopies moest nemen en daar pas om halfnegen aan denk. Enfin, met zwarte vingers en een pijnlijke knie loodste ik m'n fiets de stalling in, gaf 'm wat hooi en beloofde hem de komende vier dagen niet meer lastig te vallen.
Bedankt voor de vele superfijne reacties die we kregen op onze toneelvoorstellingen van "de wijze kat". Dat doet echt deugd. We hebben er allemaal enorm van genoten, maar het is ook heel vermoeiend geweest.
Hier al enkele foto's van de kindjes, net voor de generale repetitie (woensdag). Binnenkort hopelijk meer foto's.
Vanmorgen nog een overgebleven stuk podium en de staande klok van het toneel naar school verhuisd. Niet gedacht dat mijn armen het nu nog zouden voelen... maar het was wel een hoogst originele uitstap, zo om halftwaalf 's morgens met de hele klas naar het theater en met die grote stukken door de winkelstraten stappen.
Soms liggen fantasie en werkelijkheid dichter bij elkaar dan je zou denken. In "de wijze kat", het toneelstuk van dit jaar, saboteren ratten het paleis van de koningin. De wijze kat moet raad brengen. En dan lees je dit in de krant...
Als m'n Frans beter was las ik ze misschien meteen in de oorspronkelijke versie. Misschien moet ik dat gewoon eens proberen? Amélie Nothomb heb ik pas vorig jaar leren kennen, maar sindsdien heb ik al heel wat van haar boeken gelezen. Ze lezen dan ook als een trein en tellen zelden meer dan honderd bladzijden. Ook "Champagne" is geen uitzondering op de regel. Kort en sprankelend. Helaas overstijgt deze jongste aanwinst in de Nothombbibliotheek het niveau van de stijloefening nauwelijks. Opgave: "Wat als een onbekend iemand in jouw huis komt te overlijden?" Antwoord: dit boek. Zo eenvoudig is het. Een onbekende, rijke Zweed krijgt een hartaanval in het huis van Baptiste Bordave, die prompt de identiteit van de onfortuinlijke Olaf Sildur overneemt. Het resultaat: een spannende job, een dure auto en een knappe vrouw. Oei, heb ik daarmee bijna het hele boek verteld? Jammer, maar dat is ook wat de flaptekst doet. Natuurlijk, Amélie Nothomb kan schrijven. Het spelen met woorden en betekenissen beheerst ze ook in dit boek volkomen. Bovendien is het onwaarschijnlijke aan de plot ook de charme ervan. Het maakt de plot voorspelbaar en onvoorspelbaar tegelijk. Toch is "Champagne" wat te licht, wat te benevel(en)d en kijk ik toch meer en meer uit naar een boek van Nothomb dat dieper spit, complexer ineen zit en ja, zelfs een beetje realistischer is.
Soms merk je pas dat je aan vakantie toe bent éénmaal die vakantie er effectief is. Het is zaterdagavond en ik ben al vierentwintig uur "in rust". Vrij moe opgestaan, nu al aan 't knikkebollen en me de hele dag door ook al niet zo geweldig wakker gevoeld. Het is leuk dat het ook gewoon enkele dagen kàn. Ik heb met de Duploblokken gespeeld en heb allerlei vreemde maaltijden gegeten die m'n drie deugnieten klaarmaakten. Tussendoor las ik eindelijk deel 9 en 10 van de Deathnote manga's. Deel 11 heb ik voor morgen gespaard. Voor mij hoeft Kerstmis en Nieuwjaar niet, maar die vakantie, daar geniet ik vandaag toch even met volle teugen van...
geheugenhectaren
