De tweede kanshebber voor de Inktaap 2009 is al een pak lijviger dan de eerste. "Het grote uitstel" gaat over Rega, een jonge student die zeer geïnteresseerd is in de vaak rebelse levensvisies van (leef)tijdgenoten.
Levensvisies kun je niet droog serveren zonder je lezers te verliezen. Het verhaal werd dus gelardeerd door een sausje seks. Aanvankelijk lijkt dat sausje er niet echt toe te doen, maar naarmate het verhaal vordert wordt seksualiteit meer en meer het middel om Rega's karakter bloot te leggen, terwijl het voor Rega zelf een belangrijk element is in zijn zelfontplooiing. (Amaai, mijn uitleg klinkt alsof hij ook toe is aan een scheut van bil gaan.)
Drie hoofdstukken zijn er: Che, Dingeshauptstrasse en Das Rote Kabinett. Drie plaatsen die een cruciale rol spelen in Rega's leven. Ontmoetingsplaatsen vooral ook, waar hij geconfronteerd wordt met andere visies op politiek, muziek en, jawel, seks. Passend bij het tijdskader (onder andere dat van de punk) is dat alle drie de ruimtes in zekere zin sneuvelen. (Ik mag nog niet teveel verklappen).
Is het een goed boek? Dat zal wel zijn: een Gouden Uil verdien je niet zomaar. Personages krijgen er een gezicht en vooral een karakter zonder uitvoerige en overbodige uiterlijke details te moeten doorworstelen. De plot is prima opgebouwd en laat voldoende in te vullen aan de lezer. (Vooral het einde van deel twee: grrr, wat is er nu precies gebeurd tussen twee en drie? ) Bovendien krijgt het boek ook een bijzonder verrassend einde mee. Toch blijf ik ook ergens op m'n honger zitten en gebeuren veel van de leukste dingen in wat het boek oproept aan herinneringen, eerder soms dan in de verhaalgebeurtenissen zelf. De grote kracht van "Het grote uitstel" is voor mij dan ook de illusies die het opwekt, maar is dat niet net het thema van het boek? (retorische vraag )
Een verhalenbundel is een vreemd wezen. Het is onsamenhangendheid die werd samengebracht. Het is een bonte collectie personages en verhaallijnen.
Raarraar.
In de bundel van D. Hooijer (Wie is dat lachende gezicht op de flap? Nooit van haar gehoord! Waarvoor staat die D.? Staat het wel voor iets?) is elk verhaal ook nog eens een vreemd wezen, onsamenhangend en vol personages en intriges. Overdaad soms, want af en toe niet meer te volgen. Wie is nu wie, zoals in het verhaal over de stamgasten van een café. Een enkele keer ook: waar gaat dit nu helemaal over? Onaf, haast per definitie, maar dat stoort niet. Hoort zo.
Maar.
De auteur heeft een schrijfstijl om jaloers op te zijn: pittig, scherp, gebald (dat vooral!). Ze schuwt weinig of geen taboe (al lijkt dat er soms om gedaan: moest het wat teveel politiek correct zijn?), verrast en verrast weer en heeft ook interessante visies, invalshoeken, denkwijzes.
Dat veel situaties en personages uiterst ongewoon zijn, neem ik er graag bij. "Het grote uitstel" en "Het schervengericht" krijgen een eerlijke kans, maar, om het fatamorgaans te zeggen: "De eerste ster is binnen."
Het is vakantie natuurlijk, en het is warm geweest. Misschien zijn dat mijn beste excuses om niet veel te lezen. In de bib had ik nochtans interessante werken gevonden: "Candide" van Kristien Dieltiens, enkele boeken van Amélie Nothomb (ja, ik ben er echt wel weg van ) en "De weg naar Mekka" van Jan Leyers. Van die laatste ben ik intussen weg genoeg (sorry, kon het niet laten ) om hem te kopen, maar sindsdien zit er zo geen druk meer achter en heb ik maar een paar bladzijden gelezen. Nu het augustus is, wordt het stilaan tijd om die Inktaapboeken af te werken. "Sleur is een roofdier", de verhalenbundel, daar was ik al eens eerder aan begonnen. Reugebrink en A. F. Th. Nog Iets zullen dan wel volgen. Een dikke turf, die laatste: 1050 bladzijden. Dat wordt mijn persoonlijk record.
Vandaag maakte ik komaf met de "sleur", en misschien ineens met de hitte.
Een leerling had me "Tot stof vergaan" van Tami Hoag aangeraden, een boek dat ze echt héél graag had gelezen. Het was een thriller en het zou er wreed aan toegaan. In de bib hadden ze het boek staan: een dikkerdje van over de vierhonderd bladzijden, maar met thrillers kunnen die bladzijden als eens snel omgeslagen worden.
"Tot stof" is inderdaad een stevige, perfect opgebouwde thriller die geen bloed of wreedheden schuwt en die leest als een trein, of die, om in de sfeer van het boek te blijven, als een terreinwagen over de straten scheurt. De plot sluit als een stretch, de personages worden goed uitgewerkt en het blijft spannend tot het laatste hoofdstuk.
Dat het een modelvoorbeeld van een thriller is, met alle noodzakelijke elementen (de lezer op het verkeerde been zetten door sommige personages wel en andere niet verdacht te maken, mondjesmaat met de nodige puzzelstukken komen, veel perspectiefwissels en af en toe een cliffhanger) is zeker geen minpunt, maar af en toe krijg je wel een beetje een "been there"-gevoel. Bij de al even noodzakelijke romantische passages was het zelfs krabben van de jeuk: zo wollig was het! Agenten die te snel rijden, prostituees die worden vermoord en rijke stinkerds die iets te verbergen hebben, dat zijn enkele van de vele clichés van het genre die nog maar eens herhaald worden.
Toch beklijft het boek genoeg om er enkele korte nachten aan over te houden, want hoewel je af en toe kunt meekijken in het hoofd van de killer, krijg je pas op het einde de antwoorden op de vragen.
"Tot stof vergaan" is zeker geen grootse literatuur (en de uitgever mag wat meer aandacht besteden aan een correcte spelling), maar leverde wel enkele heerlijke ontspannen uren "misdaadvermaak" op.
After Dark (Haruki Murakami) Vorige maand al uit, maar om de een of andere reden nog niet vermeld. Niet de beste Murakami die ik al las, maar toch vrij indringend, vooral omwille van de surrealistische verdwijning van een slapend personage en het dwingende en zeer opvallend aanwezige camerastandpunt. In het Engels gelezen omdat ik er niet meteen een Nederlandse vertaling van vond en ik al langer nog eens wat in die taal wou...
Vuurwerk en Ventilators (Amélie Nothomb) Zoals alle boeken die ik van Nothomb (de laatste weken) al las een kort maar boeiend verhaal over een eigenzinnig, vrouwelijk hoofdpersonage. Dit keer is dat een zevenjarige Amélie in Peking, China, die kinderlijk enthousiast verslag uitbrengt over de wereldoorlog op kinderformaat die er woedde en haar onvermogen haar verliefdheid op de koele Elena beantwoord te zien. Heerlijk tussendoortje!
Give us a minute: Jongeren voor jongeren over kinderrechten (Plan België Youth Board) Confronterende reportage ism Averbode en Jim waarbij kinderrechten uit de doeken gedaan worden. Er is nog héél veel werk tegen 2015! Ben van plan hiermee in de klas aan de slag te gaan. Ergens op school zou een exemplaar moeten liggen. De makers van het boek beweren in elk geval dat het naar alle secundaire scholen werd gestuurd. Vooral de bijhorende dvd en cd-rom zijn interessant; zal ik zeker eens uitwerken...
Het was begin deze week. De punten waren binnen, maar er moest nog gedelibereerd worden. Af en toe surf ik wel eens naar de site van Studio Brussel. Daar geven ze geregeld cd's weg en aangezien ik een muzikale schrokop ben, speel ik af en toe mee met hun wedstrijden. Nu was er deze week ook een wedstrijd in verband met De Mens. De groep van Frank Vanderlinden heeft een nieuwe single uit: "wiskunde" en als promotiestunt voor de nieuwe single zouden ze vanmiddag optreden op de speelplaats van een school. Daarvoor moest je alleen vertellen wat de leraar wiskunde nog goed te maken had bij z'n leerlingen.
Om eerlijk te zijn: ik had niet het gevoel dat er speciaal veel goed te maken was. Maar het is natuurlijk wel zo dat de meeste vijfdes het laatste semester heel hard gewerkt hebben... en was dat niet vooral om wiskunde op te halen? Hadden ze ook niet het hele jaar gevraagd, gesmeekt om op "studieuitstap" te gaan. Naar Parijs. Minstens. Misschien was dat iets om "goed te maken". Ik typte dus het verhaal uit en verzond het naar Studio Brussel. Winnen zou ik toch zeker niet, maar het was gewoon al een leuke gedachte.
Groot was mijn verbazing toen ik woensdagmiddag ineens een telefoontje kreeg. Studio Brussel aan de lijn!!! Waar de school precies lag? Is dat in het centrum van de stad? Dat zou niet slecht zijn, want Frank (sic) wou niet van Tongeren naar West-Vlaanderen moeten rijden. Ze zouden nog iets laten horen. In gedachten mobiliseerde ik in amper een halve dag nog de vier campussen, want, en daar had ik nog niet bij stilgestaan, veel volk zou er normaal gezien niet zijn op vrijdagnamiddag, en dan misschien vooral ouders, voor het oudercontact. Ik zou ook nog de directie moeten zien te pakken krijgen en hen moeten overtuigen het te laten doorgaan... Maar goed, dat was een uitdaging. Een laatste project dit jaar.
Het is dus toch West-Vlaanderen geworden en het is ze gegund. Izegem, geniet ervan!
Liever bereid ik dertig lessen voor dan dat ik drie examens moet verbeteren. (Voor alle duidelijkheid: het is een boutade.)
Nu, vanavond, iets rond elf uur, zit het er weer op. Heb ik me door tonnen papier geworsteld, heb ik duizenden hele en halve zinnen geploegd en ben ik op zoek gegaan naar logica en samenhang in honderden antwoorden. Dat die soms ver te zoeken was, is niet bepaald prettig. Je vraagt je af wat je een heel jaar hebt staan doen. Daarom was het niet onprettig te kunnen eindigen met het doorlopen van de leesdossiers van de leerlingen. Daarin gaan ze zelf terug tot hun oudste herinneringen aan leeservaringen, voor de meesten de verhalen die werden voorgelezen toen ze nog een kleuter waren.
Het is grappig je je leerlingen als kleuter voor te stellen, met open mond luisterend naar de 365 verhalen voor het slapengaan, de sprookjes van Roodkapje of Sneeuwwitje en de boekjes van Musti of Nijntje. Opvallend veel lazen (of lezen) Rowling (Harry Potter), Dirk Bracke en Marc De Bel. Velen lezen alleen nog de boeken die "verplicht" zijn. En daar zitten soms wel aangename verrassingen. Iemand die ondersteboven is door het lezen van een boek uit een leeslijst die je heel zorgvuldig hebt samengesteld, die erover is beginnen nadenken, soms op basis daarvan opnieuw wat meer is beginnen lezen of toch die intentie heeft...
Voor sommigen is lezen nog steeds "crap". Iemand gaat er zelfs prat op in zijn hele leven niet veel meer dan tien boeken te hebben gelezen. Mij niet gelaten, maar ik ben niet van plan mij te beperken tot de nu al meer dan tien boeken dit jaar.
Een "Natureingang" is een idyllische beschrijving van een natuurtafereel, waarop in veel middeleeuwse verhalen een liefdesscène volgde. Een boeiend begrip is dat dus sowieso al, maar... Wat doe je wanneer je niet meer weet wat dat woord betekent en er wordt toch wel iets over gevraagd op het examen Nederlands, zeker?
Dan ga je zelf maar iets bedenken. Met een dikke duim en veel wishful thinking levert dat soms hilarische verklaringen op: "Dit is eigenlijk het vrouwelijk geslachtsdeel. Bij het bedrijven van de liefde is dit de ingang tot het nieuwe leven."
Wie graag weet hoe crimineel hij is, kan zijn misdaadprofiel laten becijferen bij "den Humo". De test is grappig, de uitleg bij de profielen te genieten, maar bij de boekentips gaat het mis. Waarom anders is de helft van de boeken voor het "softie" profiel hetzelfde als het "hardboiled" profiel? Dit vraagt nader onderzoek.
Bij een examen esthetica hoort muziek. In de omgebouwde kapel staat daar tegenwoordig voldoende apparatuur voor. Eén stuk klassiek en één stuk hedendaagse: genoeg om heel wat wenkbrauwen te doen fronsen... Het was niet aan hen besteed. Welgeteld één iemand kon een goed antwoord verzinnen voor het klassieke en één iemand (anders) voor het hedendaagse. Pfff...
Het was anders goed uitkijken: ik heb minstens tien spiekpogingen bemerkt, dus hoeveel zouden er in totaal geweest zijn? Bovendien regende het vragen. "Meneer, wat betekent dit?" "Meneer, wat bedoelt u met dat?" Allemaal met een glimlach tot achter de oren en om het vriendelijkst. Grrr...
Het resultaat? Een perfecte Gauss-curve, vermoed ik. Het is trouwens uitkijken naar de eerstvolgende optredens van Bart Moeyaert: hij is blijkbaar een beroemd componist, een Vlaams polyfonist nog wel!
"kmo": het blijft een mysterieus begrip, of wat dacht u van volgende omschrijvingen? - kleine multionderneming - kleine en matige overeenkomsten - korte en middelmatige ondernemingen - katholiek maatschappelijke onderneming
Volgens mij zijn dat allemaal KunstMatige Oplossingen.
verbeteren op de tonen van Wolfgang Amadeus Mozart
Op de fiets mag het rocken en electronica spuien dat het een lieve lust is, maar om te verbeteren heb ik graag wat klassieke muziek. Wolfgang Amadeus Mozart bijvoorbeeld. Enkele hoornconcerti begeleiden de examens van de vierde graad. Bijzonder boeiende examens zijn dat meestal. Wist u dat een "kmo" een "kleine middelmatige onderneming is"? Ik vermoed dat een "kzo" staat voor een "kleine, zwakke" en een "kgo" voor een "keigoeie onderneming". 'k Zal 't eens aan de student in kwestie moeten vragen.
Ik heb al veel vreemde dingen gehoord over de orthodoxe joden in Antwerpen, maar dat ze in reïncarnatie zouden geloven? Dat was nochtans wat één van mijn studenten kwam beweren. Met een uitgestreken gezicht. Nu heb ik reïncarnatie altijd een boeiend iets gevonden, niet om in te geloven, maar puur als denkoefening. Waarin kun je niet allemaal reïncarneren? En hoe zou dat zijn? Te leven als een bedelares, een schipper, een woelrat, een hennaplant?
Even een kwartiertje examentoezicht overnemen is als in een andere wereld binnenstappen, de klassfeer opsnuiven, denken: "Hier wil ik nog wel lesgeven." Alles ziet er vredig en kalm uit in de examenperiode, wanneer iedereen racet tegen de tijd om zijn examen wiskunde klaar te hebben.
Het lag bij de aanwinsten in de bibliotheek, maar blijkbaar zijn de verhalen zelf al flink opgeschoten pubers. Bakvissen, zullen we maar zeggen. Twee oude vrouwtjes zien elkaar ontzettend graag. Toch telkens één, twee of drie pagina's lang. Soms sterven ze heel romantisch net niet samen; soms komt er op hun gezegende leeftijd toch nog een kink in de kabel. Niets menselijks is hen vreemd, wou ik zeggen, maar dat klinkt net teveel als sluikreclame voor een psychologisch magazine. Of het mooie verhalen zijn? Soms wel, soms niet. Soms is het teveel een spel: "Welke situaties kan ik nog verzinnen met mijn basisgegeven?" Soms ook is het er recht op en ontroert Tellegen met zijn oude dametjes. Het geheel is wat teveel en misschien ben ik ook nog te weinig dame en te weinig oud om er écht van te genieten, maar omdat de verhaaltjes zo kort en af en toe ook zeer verrassend zijn, is het best vol te houden. Een aanrader vind ik het echter niet. Daarvoor heb ik te graag pakweg "De genezing van de krekel" van dezelfde T.T. gelezen.
"Ten zuiden van de grens" is een boek zoals ik het zelf graag had geschreven, maar dan duizend keer beter. Net als in "Norwegian wood" gaat het over een onmogelijke liefde en alle consequenties die daarbij horen, net als in "Norwegian wood" is "Ten zuiden van de grens" zéér romantisch, in de interessantste betekenis van het woord. Toch valt het tegelijk ook tegen. De boeiendste verhaallijn wordt net niét verteld, maar moet de lezer zelf invullen: hoe het leven van Hajime's aanbeden jeugdvriendin eruit ziet. Dat zorgt ervoor dat je je nog meer gaat inleven in zijn personage, maar dat een fascinerend verhaal ook bij fantasie blijft. Misschien is dat net een voordeel: dat je het zelf kunt bepalen. Misschien is dat net interactief. Misschien krijg ik daardoor net zin om dat verhaal zelf te schrijven. Maar dan moeten mijn schrijfkunsten wel nog duizend keer beter worden, natuurlijk.
Discussie voeren over holebirechten kan boeiend zijn, maar als je ook nog eens weet dat de pro's en contra's eerder andersom liggen en je ook nog eens weet dat er een koppel tegen elkaar debatteert over zaken als huwelijken en liefde, dan is het lachen geblazen. De twee waren zich er ook nog eens zeer van bewust en speelden het spel intens mee. Heerlijk!
Eerlijk? Ik had het al verwacht. Maar ze hadden niet "nee" gezegd. Tot vanmiddag dus. Het was druk aan de deur van de leraarskamer. Meneer Buytaert? Meneer Van Dyck? Meneer van Vooren? Of het erg was dat ze niet kwamen voor het creatief schrijven? Wat kan ik zeggen? Natuurlijk niet. Het is studeertijd. Dat ze maar goede punten halen voor Nederlands. En wiskunde. En nog een dozijn andere vakken. Het is leuk geweest. Een twintigtal maandagmiddagen in totaal, schat ik. Soms vooral praten en enkele lijnen op papier zetten. Soms was het een race: wie krijgt een blad vol in dat halfuurtje? Altijd was het gezellig. Even dacht ik aan tracteren... maar dat leek me er ook weer over. Studeren werd het dus vandaag. Of verbeteren, voor mij.
geheugenhectaren
) Bovendien krijgt het boek ook een bijzonder verrassend einde mee. 
) om hem te kopen, maar sindsdien zit er zo geen druk meer achter en heb ik maar een paar bladzijden gelezen.
