Als je te letterlijk vertaalt, krijg je vaak vreemde combinaties. Volgende zin gaat over 'About a boy' van Nick Hornby en probeert somehow te vertellen dat de jongen de directrice van de school had beledigd en daarop het lokaal was uitgegaan:
- He insulted the directory of the school and the boy walked out of the local.
Blij verrast was ik, dat er in Staalkaart iets over de Japanse auteur Haruki Murakami te lezen was. Niet dat het helemaal uit de lucht kwam vallen. Zijn nieuwste worp, de eerste twee delen van het nu al felbejubelde 1q84, kreeg heel wat persaandacht en werd hier en daar al tot zijn persoonlijke meesterwerk uitgeroepen.
Het was dan ook met groeiend ongeloof dat ik het artikel van Standaardjournalist Mark Cloostermans las. De inleiding wou ik nog door de vingers zien. Daarin somt hij enkele twijfelachtige meningen op: dat hij een hype zou genoemd worden (Murakami begon met publiceren in 1979; Cloostermans was toen 2 - beetje lange periode voor een 'hype'), dat zijn boeken te dik zouden zijn (892, 640, 500. Voor lezers van Staalkaart?) en vraagt of de lezer al een zitje heeft op de Murakamitrein (Waar slaat dat op? Doe daar dan iets mee.) Enfin, we worden het antwoord beloofd op de vragen waarover het oeuvre gaat en wat Murakami bijzonder maakt.
Het is me dan ook niet duidelijk waarom bij de bespreking van dat oeuvre alleen voor verhalenbundels wordt gekozen. Dat we een duidelijk beeld krijgen van thema's en stijl, beweert Cloostermans. Heb je dat dan niet in Norwegian Wood of in, wat je als geïnteresseerde lezer toch wil weten, in 1q84?
Wel goed is de analyse dat veel van Murakami's werken gaan over de tijd die niet wacht totdat mensen een beslissing hebben genomen, maar dat thema is zo alomtegenwoordig dat ik er zelf ook al lang achter was. Opmerkingen als 'even doordenken' daarbij doen vrij kinderachtig en denigrerend aan.
Verkoopspraatjes en analyses van het huwelijk van de auteur lijken me vervolgens compleet misplaatst in een artikel dat een interessante en diepgravende thematische bespreking van het werk belooft. Dat laatste heb ik er namelijk amper in gevonden.
Dat het artikel ten slotte ook nog enkele storende taal- en tikfouten bevat ('de laatsten' als verwijzing naar 'relaties', of het storende spel met aanhalingstekens in de volledige laatste kolom) is de spreekwoordelijke druppel te veel. Ik kijk reikhalzend uit naar een artikel waarin ik wél een boeiende kijk op deze auteur kan lezen, of nog beter, het wordt de hoogste tijd dat ik me de fel gehypete eerste twee delen van 1q84 in huis haal.
"The ecological footprint becomes smaller, so less animals can live on that piece of land." Een van m'n leerlingen neemt het begrip "voetafdruk" blijkbaar nogal letterlijk op, of wat moet je hiervan denken???
Gelezen in een examen: "Hunting the extinct animals can increase the number of animals, the variety of life on earth will increase." Met andere woorden: hoe meer je gaat jagen op uitgestorven dieren, hoe meer dieren en variatie in levensvormen er op aarde zullen zijn! Straf is dat!
"That I'm a girl, I think, is no reason to worry."
(als antwoord op de vraag of de leerling zich zorgen zou maken over zijn slaapgedrag, wanneer vergeleken met een onderzoek waarin naar voor komt dat vooral meisjes een groter risico lopen om een depressie op te lopen bij slaaptekort)
Een week lang aanlopen naar de 100 dagen. Eerlijk gezegd wist ik niet zo goed wat ik me daarbij moest voorstellen... tot ik de zesdejaars vanmorgen zag. Ze waren uitgedost in fiftiesstijl! Niet zomaar één of enkelen, maar nagenoeg allemaal. Het leek alsof ik volledig andere klassen had.
Ooit heb ik een leesclub op school willen opstarten. Het is er nooit van gekomen. Nu zijn de bijeenkomsten teruggebracht van wekelijks naar tweewekelijks: eerstejaarsmeisjes die de Twilightboeken verslonden hebben en al likkebaardend uitkijken naar het vierde deel dat -blijkbaar- in april moet verschijnen in het Nederlands.
Twee jaar geleden organiseerden de toenmalige vijfdejaars met heel wat moeite een lessenmarathon voor de vierdes in het kader van de lessen seminarie talen. Een herkansing, want het jaar daarvoor waren ze er niet in geslaagd het voor zichzelf op poten te zetten. Dit jaar willen leerlingen de spreekwoordelijke trein weer op de rails zetten. Ze hebben al een datum: 2 februari, want dan is het 's avonds toch vroeg donker en op zo'n moment willen we dat nog allemaal doen, niet in mei, wanneer het warmer en lichter wordt. Benieuwd of het ze zal lukken!
Alles voor de veiligheid, maar je moet natuurlijk wel weten wat de veiligheidssymbolen willen zeggen. Deze bijvoorbeeld: "Spoil the body after contact".
Hoe je dat moet doen, werd er niet bij vermeld. ;-)
Lage verwachtingen eindigen vaak in hoge appreciaties. Bij 'Een nieuw requiem' was het niet anders. Muziektheater, zo luidde de perstekst. Wat zet je in zo'n tekst? Met klinkende namen, natuurlijk: Wolfgang Amadeus Mozart bijvoorbeeld, Josse De Pauw ook, en Jeroen Brouwers.
Maar hey, een requiem? Het mag dan wel december zijn, een avond lang debiteren over de dood is niet meteen topvijf van mijn 'favourite pastimes'...
Ik had thuis kunnen blijven, het Rondo Alla Turca uit mijn Mozartverzamelbox persen en een glas rood opentrekken. In plaats daarvan werd ik opgezogen door Brouwers' meesterlijke metafoor van de dood als verachtelijk oud wijf dat niemand nog moet hebben, liet ik me opstoten door de sopraan die volgens mijn buurvrouw (een ex-diva, vermoed ik) wat tekort schoot en warmde me aan de houten klanken van het blaasensemble XL. I solisti del Vento waren ook beschikbaar als gratis staal (en ook in die vorm zeer te genieten).
Was het dat vreemde, doorschijnende projectiescherm dat ik herkende van 'Onder de vulkaan' of de Brouwersperformer die ik in datzelfde stuk al had meegemaakt, dat ik toch volledig meestapte in Mozarts meest mysterieuze meesterwerk? Was het door het tegenwerk dat de tekst bood? Het bevragen van het allesneutraliserende leven-na-de-dood? Het sarcastisch, zelfs cynisch neermaaien van alle zoeken naar zingeving aan dit leven?
Roger Raveel heeft mooiere dingen gemaakt, maar afgezien van zijn tekeningen was 'Een nieuw requiem' een aangename verrassing.
Gerrit De Cock en Reinert D' Haene zouden moeten zot zijn om niets met hun familienamen te doen. Beiden kunnen bogen op een muzikaal verleden, Gerrit bij MTV, Reinert bij bands als Ashbury Faith. Ze noemen zich 'De Beenhouwerij'. Hun show? Tok Tok!
Aanvankelijk lijkt het gewoon wat trommelen op de drumstellen: bij wijze van voorstellen slaan de twee heren afwisselend een ritme op het aanwezige percussiemateriaal. Het blijkt een vast gegeven voor de hele show: klop er lustig op los. Nu hebben we grotere projecten gezien rond dat thema, genre 'Stomp'. Vakkundig weet het duo echter de voor de hand liggende valkuilen te vermijden. Door gastoptredens van tekenfilmdieren in te lassen en voortdurend op een ander stokje te zitten blijven ze verrassen en zit je van begin tot einde op het puntje van je stoel, gezellig mee te tokkelen op de aanstekelijke ritmes van de heren.
geheugenhectaren
