Deze morgen zagen we elkaar om 8.20 bij Peter in Wijnegem. Carina bracht ons met de auto naar de kerk, waar pastoor Leo ook net aankwam gefietst. Hij had een hele sterke en heel persoonlijke zegening in elkaar gestoken met een Bijbelfragment over de Emmaüsgangers, twee pelgrimgebeden en een hele mooie zegening. Op het einde kregen we een kruisje en vertrokken we. Door het park van Wijnegem, via de Keerbaan en de Cruyenveldebaan naar het bos van Ranst. Aan de Mariagrot stopten we voor een paar wraps en een korte pauze. Ranst trokken we vlot door, om dan richting Lier te stappen. Onderweg nog even een korte siësta want één van ons kreeg last van de hiel.. we kwamen vlot tegen 14.00 in Lier aan, waar we duidelijk verwacht werden in de Brug. Een uiterst gastvrij onthaal, ook voor onze Dribbel, en we kregen twee kamers aangewezen. De rest van de namiddag hebben we de stad uitgebreid verkend, met bezoeken aan de Sint Jacobskapek, Sint Gummaruskerk, Sint Pieterskapel en het begijnhof. Na een lekkere pizza trokken we naar het Zimmerplein waar Bart ons kwam bezoeken én trakteren. Een superfijn weerzien met onze campanero die helaas moest afhaken wegens gezondheidsproblemen..
Dribbel was er voor het eerst bij en hij heeft er ook van genoten!
Het is fijn om weer op weg te zijn... deze keer in eigen land, maar het heerlijke gevoel van samen op weg te zijn is onbetaalbaar! Morgen trekken we naar Tongerlo, een flinke 26 kilometer verder. Wij hebben er alvast zin in!
Het ging nipt worden, dat wisten we op voorhand... om 7.00 vertrokken we richting Auschwitz, waar we om 12.45 moesten staan om ons ticket te verzilveren. De wegen wilden niet écht mee, het verkeer gelukkig wel. We namen slechts een pauze enkel om te tanken en kwamen om 12.35 aan op de parking. Klokslag om 12.45 kinden we het kamp binnen met onze Slovaakse gids (andere talen waren niet meer beschikbaar). Het deed iets.. de beroemde poort binnen stappen onder het beruche bord.. Auschwitz I is perfect bewaard gebleven... alle blokken waren er, allen met beklijvende tentoonstellingen. Het viel op dat het een vorm van massatoerisme geworden is.. al is het niet fout dat zoveel mensen deze plaats bezoeken... het kan en mag nooit vergeten worden!
Een shuttle bracht ons naar Auschwitz II Birkenau, het grootste van alle vernietigingskampen. Onder een loden zon en een zinderende hitte bezichten we met vele anderen het kamp.. zo groot, zoveel barakken, zoveel gevangenen, zoveel teveel lijden op een plaats samengebracht... het is niet vrijblijvend en het maakt eindeloos indruk. De poort met de treinsporen is hallucinant, net als de vele herdenkingstekens.
Een kirte rit bracht ons naar onze camping op een steenworp van het kamp. Het werd een stille en ingetogen avond...
Het ging nipt worden, dat wisten we op voorhand... om 7.00 vertrokken we richting Auschwitz, waar we om 12.45 moesten staan om ons ticket te verzilveren. De wegen wilden niet écht mee, het verkeer gelukkig wel. We namen slechts een pauze enkel om te tanken en kwamen om 12.35 aan op de parking. Klokslag om 12.45 kinden we het kamp binnen met onze Slovaakse gids (andere talen waren niet meer beschikbaar). Het deed iets.. de beroemde poort binnen stappen onder het beruche bord.. Auschwitz I is perfect bewaard gebleven... alle blokken waren er, allen met beklijvende tentoonstellingen. Het viel op dat het een vorm van massatoerisme geworden is.. al is het niet fout dat zoveel mensen deze plaats bezoeken... het kan en mag nooit vergeten worden!
Een shuttle bracht ons naar Auschwitz II Birkenau, het grootste van alle vernietigingskampen. Onder een loden zon en een zinderende hitte bezichten we met vele anderen het kamp.. zo groot, zoveel barakken, zoveel gevangenen, zoveel teveel lijden op een plaats samengebracht... het is niet vrijblijvend en het maakt eindeloos indruk. De poort met de treinsporen is hallucinant, net als de vele herdenkingstekens.
Een kirte rit bracht ons naar onze camping op een steenworp van het kamp. Het werd een stille en ingetogen avond...
Vroeg uit de veren om de laatste 130 kilometer naar Treblinka aan te vatten. Een mooie dag, een waterig zonnetje en een afwisselend landschap. Tijdens het rijden viel het op hoe hard er in Polen gewerkt wordt aan de vooruitgang... gigantische wegenwerken zorgden voor serieuze vertraging, en pas tegen 10.45 kwamen we aan. Het museum was volledig in het Pools, wat het niet echt gemakkelijk maakte voor ons. Maar de sites waren enorm indrukwekkend... eerst bezochten we Treblinka II, het uitroeiingskamp. Een prachtige en intens ontroerende rij treinbielzen toonden de weg die de slachtoffers maakten. Dan enkele ruwe rotsblokken met daarop de landen van waar ze kwamen.. België nam een prominente plaats in. Het eigenlijke monument is enorm... in het midden van een gigantisch veld rotsblokken en stenen die de namen vermelden van de steden en dorpen die 'gezuiverd' werden. Soms een kaarsje erbij, soms een roosje, soms gewoon wat steentjes... deze plek ademde verdriet... het werkkamp lag 3 kilometer verder, en na een wandeling bezichten we dat ook. Soms wat funderingen, een kelder, clntouren in de grond... het was niet veel wat overbleef maar her kwam binnen.. de uitgekiende manier waarop mensen massaal vermoord werden..
Sobibor lag 230 km verder, maar het werd een rit van ruim 5 uur. Van het kamp werd niets bewaard; toen de gevangenen in opstand kwamen werd het gebied ontruimd om plaats te maken voor een boerderij die het gebeurde moest verdoezelen. Een monument, enkele infoborden... maar het meeste indruk maakten de stenen waarop de namen en leeftijden van slachtoffers stonden... hartverscheurend... mensonterend... zo gruwelijk fout.. mannen, vrouwen, kindjes, hele families moesten sterven... omdat ze niet in het naziplaatje pasten. Een woordenloze schreeuw van onrechtvaardig sterven...
Back to reality van vandaag... na het eten vonden we een camping vlakbij waar we ons installeerden. Een nacht bekomen van heel veel indrukken die we opdeden..
De ochtendstond heeft goud in de mond... dit in het achterhoofd houdend stonden we fluks op om 6.00. Een korte douche (3minuten met jeton..), een snel ontbijt en we vertrokken naar Sachsenhausen. Dit kamp is nog deels blijven staan en geeft een duidelijk beeld van hoe een concentratiekamp eruit zag en werkte. De sarcastische slogan 'arbeid macht frei' ontbrak niet en via mooie infoplaten kregen we een goed beeld van hoe het er in het kamp aan toe ging. Een indrukwekkend Sovjetmonument herinnerde aan de slachtoffers, al dient gezegd dat zij er ook heel wat maakten toen ze het kamp overnamen en voor Duitse gevangenen heringzricht hebben. Station Z maakte ons heel stil... z als de laatste letter, hier symbool voor het einde van het leven.
De weg riep, de tocht was nog wel een beetje lang, en we trokken verder. Over de grens met Polen tot in Chelmno nad Nerem. Daar hebben de nazi's voor het eerst geëxperimenteerd met vergassingen, daar lag ook een van de eerste kampen. Het monument was indrukwekkend, maar de aanduidingen van de massagraven nog veel meer. Op een stuk muur waren gedenkplaten bevestigd door overlevenden, en die gingen vaak door merg en been..
Intussen was het al na 18.00 en werd het duidelijk dat we Treblinka die avond niet gingen halen. Een alternatieve camping werd gezocht en gevonden... een 5* naar Poolse normen: met wcpapier en warm water... top! Een afzakkertje later en na nog wat napraten kropen we in onze bedstee.. een drukke dag wachtte ons de dag erop. Het was intens, beklijvend en het doet de vraag naar het 'waarom' enkel luider klinken..
Een korte stavaza nu we even internet hebben. Dag 1
De eerste dag kwamen we goed aan in Celle op onze camping. Na een lekker etentje met Duitsers die onze beste vrienden wilden worden genoten we van een sfeervolle afsluiter. De volgende ochtend waren we wakker om 5.30... en bezochten we Bergen Belsen... een verrassende en uiterst boeiende ervaring. Tegelijk werd ook duidelijk dat dit geen 'snoepreisje' ging worden.. de confrontatie met zoveel ellende en nietsontziende wreedheid is beklijvend.. ons bezoek duurde veel langer dan vooraf ingeschat... we kwamen pas laat aan op onze camping in Zuhlsdorf. Snel slapen was de boodschap na nog een korte reflectie en een blik vooruit naar de volgende dag.
Het was een ideetje dat al lang rondspookte... een reis maken langs de duisterste plekken van onze Europese geschiedenis. Na veel praten, denken en plannen is het nu zover: morgen vertrekken we naar het Oosten om de verschillende kampen uit de Tweede Wereldoorlog te bezoeken. Tegen het vergeten, om te ervaren tot wat haat kan leiden, om stil te staan bij de kwetsbaarheid van de mens tegenover pure barbarij...
Wie wil kan ons volgen via deze blog. In de mate van het mogelijke (lees: als er internet is) zullen we deze dagelijks aanvullen.
