In Harar, de Arabische stad in het oosten waar we verbleven sinds ons vorig reisverslag, hebben we nog het bekende hyena-voederen mee gemaakt. Elke avond nemen de hyenamannen lappen vlees in hand of mond en staan ze oog in oog met de lokale hyena's, om hen van het nodige voedsel te voorzien. Wij staan er onafgeschermd op een meter van af. Heel moedig als je weet dat zo een hyena als toproofdier gecatalogeerd staat.
Na 18 dagen bus hebben we deze ingeruild voor 4*4 jeeps, nodig voor het ruigere zuiden en zijn diverse stammen te verkennen. Dag 1 was meteen een reisdag: vroeg weg en tegen zonsondergang ter plaaste. Althans, dat was de bedoeling. Maar nog geen 10 km weg en het was al prijs. Eén van de 5 jeeps bleef achter en haalde geen snelheid meer. Bergop ging al helemaal niet meer. Even sleutelen dachten de mannen en hup weer weg. Vijf km verder weer van dat. Onderdeeltje vervangen, weer weg. Na vier, vijf stops hadden ze ook in de smiezen dat we het zo niet zouden redden en werd er een vervangwagen opgetrommeld. Die moest komen van de stad waar wij naartoe moesten dus dat was wel een tijdje wachten. Tegen schemeravond was hij daar, de bagage werd overgeladen en we konden weer op pad voor de laatste 100 km. In het donker en op slechte wegen. Onderweg overal niet verlichte mensen met paard en kar of ezel. Gevaarlijke onderneming dus in het donker. Iets voor 22u waren we ter plaatse. Het avondeten werd vervangen door een groentensoepje met brood. Het is niet de eerste keer dat we hier soep eten en die is telkens wel heel lekker. Je kan er meestal wel je lepel in recht zetten. Nu we het over eten hebben, toch nog even vermelden dat we hier voor de rest wel lekker eten (beter dan verwacht). Meestal is er - naast de lokale keuken - op de kaart nog wel plaats voor meer westerse gerechten genre spaghetti, macaroni, kip, ... Iets eenzijdiger is de keuze bij het ontbijt. Meestal kunnen we kiezen tussen brood & ei of ei & brood. Daarnaast is er ook soms eens porridge (havermoutpap, al een aantal keer gegeten en best wel lekker) en af en toe wentelteefjes of pannenkoek met honing. Niets mis mee maar een boterham met kaas of hesp zal ook al n'een keer smaken als we weer thuis zijn.
Het was dus donker toen we de dag voordien aankwamen, maar bij het ochtendgloren konden we vaststellen dat we in Arba Minch op een prachtig domein waren aanbeland (elk had zijn eigen kleine huisje) op een heuvel met zicht op een groot meer. Hier zouden we 3 nachten blijven.
Dag 1 stond in het teken van een bezoek aan de Dorze, een stam bekend om hun bijenkorfachtige hutten gemaakt van hout en bamboe. We zien hoe van een nep-bananenboom er een pannenkoek gemaakt wordt en kunnen proeven van de lokale (vermufte) jenever. Na een dansje (waarbij Geertje natuurlijk werd uitverkoren om met schild, speer en gehuld in tijgervelletje mee te dansen) en bezoek aan een heel traditioneel marktje hebben we de avond afgesloten in een lokaal restaurantje met een gegrild visje (zeg maar vis want hij had de grootte van een A4-blad).
Dag 2 stond een gecombineerde boot/stap-safari op het menu. Het begon weinig spectaculair met wat varen op een groot meer. Al gauw werd duidelijk dat het geen plezierreisje zou worden. De golven werden groter en het bootje ging jolig op en neer. Na een kleine 2 uur bereikten we de overkant, echt nat tot op ons vel. Niemand die er echt om rouwde. Geen zwemvesten aanwezig aan boord, het zou bij ons in Europa absoluut niet waar zijn. De brandende zon zorgde ervoor dat we snel droog waren en onze trip landwaarts konden verder zetten. We zagen een aantal kuddes zebra's en in de verte schichtige gazellen. Al bij al niet zo heel veel spectaculairs gezien (zowat alles wat wildlife betreft werd hier bij gebrek aan voedsel afgeschoten) en dus weer de boot op voor de reis terug. Wat aanvankelijk een saaie bedoening was (water kalm, geen golven meer, weinig te zien) mondde uit in een zelden gezien fauna en flora pracht op de oevers van een schiereilandje. Honderden pelikanen, flamingo's, mariboes, visarenden en tientallen andere soorten vogels verdrongen zich voor onze lens. Prachtig schouwspel van landen, even pauzeren en een visje mee pikken en terug vertrekken. Wat verderop kregen we heel even een glimp te zien van 2 nijlpaarden maar het beste was evenwel voor het laatst gereserveerd. Krokodillen met tientallen. En groot, ongezien. Er zaten er bij met een lengte van ongeveer 5 meter. We hebben er vroeger al hier en daar gezien, maar dit sloeg alles. Wat een kolossen. Echte monsters toen ze zich in beweging zetten. Soit, het laatste uur maakte de ganse dag goed en wij tevreden huiswaarts.
Aanbeland op dag 22 van de reis zetten we koers naar Konso voor een bezoek aan de gelijknamige stam. Het werd een tegenvaller van formaat. Bij onze aankomst viel het normale leven stil en werd alles in het teken gezet van "op welke manier kunnen we een toerist op korte termijn zo veel mogelijk geld (hier birrs) afhandig maken?". Photo one birr, photo two birr,... was zowat het enige wat we hier te horen kregen. Alle truken werden uit de kast gehaald om het onderste uit de kan te halen. Kinderen werden ontkleed en vrouwen ontblootten de borst omdat dit spectaculairdere foto's oplevert. Wij willen hier gerust wat geld achterlaten, maar niet op deze manier. Totaal ontgoocheld verlaten we de stam en dit is dan ook het gespreksonderwerp bij het avondeten (dat trouwens doorgaat bij kaarslicht want er is hier al 3 dagen geen electriciteit). Er staan nog veel bezoeken aan stammen in het zuiden op ons programa. Zal dit allemaal op deze manier verlopen ?
De volgende dagen hebben we - wegens gebrek aan degelijke accomodatie - ons tentje opgeslagen in Turmi, niet zo heel ver van de Keniaanse grens. Van hieruit gaan we ook nog op zoek naar een aantal plaatselijke stammen, onder andere de Hamar stam. Die zijn echt heel mooi: geitevelletje, sieraden en het haar gevlochten en ingewreven met een bruinkleurig vettig goedje (http://www.columbusmagazine.nl/afrika/ethiopie/oromiya/reisreporter/fotos/270459.html). Het is zo'n stam waar een Belgische familie een aantal jaar terug te gast was in het VTM-programma "Toast Kannibaal". We zouden die namiddag ook een ceremonie mogen meemaken waar een jonge vrijgezel moet bewijzen dat hij huwbaar is. Eén van de opdrachten is dat hij twee keer over en weer moeten lopen over de ruggen van bijeengebonden stieren (bull jumping). Vrouwen, zussen en nichten van de potentiële trouwer) in trance worden tot bloedens toe afgeranseld om te tonen dat de man tot een sterke familie behoort. Hoe meer littekens zo een vrouw heeft, des te meer aanzien ze geniet. De ceremonie hebben we echter niet kunnen mee maken want een fiks warmte-onweder gooide roet in het eten. Een uitgedroogde rivierbedding die we moesten oversteken was binnen de kortste keren uitgegroeid tot een kolkende rivier. Geen brug over de rivier, dus ook geen doorkomen aan. Rechtsomkeer dan maar en terug naar de campsite. Tenminste dat was de bedoeling want ook dat liep mis. In een klein stroompje waar we 10' eerder over waren gereden, stond nu bijna 1 meter water. Wat doen ze hier in dat geval ? Jeep aan de kant zetten en wachten tot het water weg trekt. In ons geval ongeveer 1,5 uur. Net voor het bereiken van de camping hetzelfde tafereel. Het levert alleszins spektakel op. De bull jumping is dan wel niet door gegaan, het alternatief was ook niet slecht.
15-11-2010
Ethiopie: groeten uit het oosten
Eerst en vooral bedankt voor jullie mailtjes, mailen lukt hier nog net (na 10 minuten is die opgestart), surfen al helemaal niet, dus als we jullie niet horen weten we hier nauwelijks van iets. Weer een week verder (iets over halfweg) zijn we aanbeland in Harar, met zijn 90 moskeeen de moslimstad in Ethiopie, gelegen in het oosten van het land op ongeveer 200 km van buurland Djibouti. In deze stad was het ook dat voormalig koning Haile Selassi - hier en bij ons in reaggaekringen ook gekend als Ras Tafari - zijn paleis had. De mensen zijn hier opvallend minder vriendelijk, er hangt een grimmig sfeertje als je je als toerist in de - veelal heel erg vuile - steegjes begeeft. Gedrogeerde mannen (Harar is gekend voor zijn qat/chat, groene blaadjes waarop moet gekauwd worden om het vereiste resultaat de bekomen) liggen links en rechts op straat. Het is moslimgebied en dat hoor je ook wel. Van 's morgensvroeg schallen de gezangen door de luidsprekers van de minaretten. Op dat gebied zijn we wel al wat gewend, want ook op orthodoxe kerken staan luidsprekers op de kerken gemonteerd. In de weekends (en dan nog enkel 's nachts beginnend rond 1u) wordt er onophoudelijk gezongen. Van tijd hebben we wel eens goesting om ene van zijn toren te gaan sleuren. Vooral afgelopen zaterdagnacht zaten we er wel heel dicht tegen en was het nauwelijks te doen. Uiteindelijk brachten oordopjes enig soelaas.
Terwijl Belgie getroffen werd door de zondvloed ( een dikke MERCI aan de familie DB die bij ons thuis het water hebben weg gepompt) hebben ook wij hier gisteren voor de eerste keer regen gezien. Temperaturen waren de laatste dagen opgeklommen tot boven de 30 graden en enige verkoeling was wel welkom. Gevolg van de regen is wel een zeer glad wegdek en heel wat accidenten (gisteren alleen al 6) met gekantelde vrachtwagens en bussen die van de baan zijn afgegaan. Vreemd als je weet dat hier weinig vervoer op de wegen aanwezig is. Er rijden hier nauwelijks auto's (hier en daar een jeep onder andere van de UN) het enige wat er wel is dat zijn vrachtwagens en bussen. Nu en dan (in de steden althans) zijn er ook tuktuks die dienen als taxi. Moto's of brommers zijn er al helemaal niet en ook fietsen zijn meer uitzondering dan regel. De meeste verplaatsingen gebeuren hier dan ook te voet en nog dikwijls op blote voeten.
In het reisschema van afgelopen week zaten heel wat "reisdagen". Meestal 's morgens vroeg vertekken en 's avonds net voor donkeren thuis. Veel op de bus gezeten dus, maar het verveelt geen moment. Er is altijd wel iets te zien langs de kant van de weg en de landschappen zijn nog steeds adembenemend en zeer gevarieerd. Daarnaast worden ook boeken verslonden, als iemand op zoek is naar een goed boek: "Het diner" van Herman Koch is een echte pageturner en ja Bart DW: ook De Rastarevelatie was een goeie tip !
Afgelopen dagen zagen we heel wat korenvelden. Het is volop oogstttijd en alleman zit met zijn sikkeltje op het veld. Een machine om ook maar iets op het veld te doen hebben we nog niet gezien, alles gebeurt nog manueel. Het stro wordt afgedaan en op een hoop gegooid. Koeien (5 a 6) lopen rondjes in het stro om het graan te dorsen.
Waar we nu zijn is het weer wat groener, maar ervoor was het heel dor. Hier en daar siert een acacia dit woestijnachtig gebied, meer was er niet. Niet zo verwonderlijk als je weet dat hier wat verderop zich de warmste plek ter wereld bevindt. Op gebied van wildlife is er niet veel te bespeuren. Nu en dan een verdwaalde struisvogel of mini-hertje (hoogte ongeveer 40 cm) en af en toe een familie aardvarkens of bavianen. Later op de reis krijgen we vermoedelijk nog wat meer te zien, maar veel verwachten we er niet van. Ethiopie is namelijk niet echt gekend als een topland voor wildsafari's.
De streek waar we zonet zijn door gereden wordt bewoond door de Afar-bevolking. Dit zijn semi-nomaden die een aantal keer per jaar verhuizen om op zoek te gaan naar een geschikte graasplaats voor hun vee (schapen en geiten, koeien, ezels en hier ook heel veel kamelen). De vrouwen vallen op door hun typische haardracht en sieraden, de mannen dragen veelal een mes (of geweer) in een gordel om hun middel. De stam gaat helemaal niet graag op foto (toestel wordt afgepakt en kapot gestampt als je je hieraan toch waagt) en bij een tussenstop hebben we ons toestel dus ook maar braafjes op de bus gelaten. Het was een aparte ervaring om even aan een marktje te stoppen en ons tussen de wat vreemd uitziende bevolking (sommige slijpen hun tanden op een punt en dragen kapsels die wij zouden huren bij de feestwinkel voor een discofuif) te begeven. Een aantal voelde aan ons wit vel of moest eens aan de haren op onze armen trekken. Het volkje staat er ook voor bekend dat, als ze iemand van een vreemde stam vermoorden, ze de penis als troffee mee naar huis nemen.
Afgelopen week hadden we onze beste en slechtste slaapplaats van de reis. De beste is naar Belgische normen nog steeds maar middelmatig en vlooien en kakkerlakken zijn ook hier dagelijkse kost. Je leert er wel mee leven en we trekken het ons eigenlijk niet zo heel fel meer aan. In een hotelletje hadden we ook een krekel in onze kamer en we kunnen jullie verzekeren: het maakt enorm veel lawaai. Hij zat achter de kast en we konden er niet bij, maar met wat insecticide (behoort vanaf nu dan ook tot onze baggage) hebben we hem uiteindelijk stil gekregen. Erger is het als er geen water is en ja na een stoffige dag niet kan douchen of als je juist door de reizigersziekte (waarvan we elk al ons deeltje gehad hebben) getroffen wordt. Er wordt telkens wel beloofd dat het binnen het half uur in orde zal zijn, maar dat was slechts larie en apekool. De dag nadien nog steeds geen water. Stopcontacten (als die er al zijn) hangen soms volledig uit de muur en af en toe is er ook geen electriciteit. In Harar (waar we nu zitten) is de kamer OK, maar dien je er bvb rekening mee te houden dat er enkel 's mogens tussen 6u en 8u en 's avonds tussen 18u en 22u water door de leidingen stroomt.
Qua spectaculaire uitstappen was het deze week wat minder. Het meest in het oog springend waren de 11 monolitische kerken in Lalibela - gebouwd door Koning Lalibela, die hierbij de hulp kreeg van engelen. Het gaat hier over 11 kerken die volledig uitgehouwen zijn uit rotsen. Dit wordt weleens beschouwd als het achtste wereldwonder. In ieder kerkje staat er wel een of andere priester die doet alsof hij wat gebeden aan het prevelen is, maar eigenlijk staat hij daar enkel om de toerist wat geld af te troggelen als die een foto wil maken. Jammer maar ook hier hoort het erbij.
Vanaf hier keren we morgen terug richting centraal Ethiopie alwaar we onze bus zullen inruilen voor jeeps om het grilligere zuiden te verkennen. Hierover later meer.
Vele groetjes en dikke knuffels Geert en Kristel
07-11-2010
Ethiopie : eerste indrukken - vervolg
Dag 3 en we moeten onze mening al even bijstellen. We trekken verder noordwaarts en hier wordt wel degelijk gewerkt. Er wordt volop geploegd, gezaaid en geplant en het gras wordt gehooid. Elkeen is wel net iets bezig. De tocht door bergachtig Ethiopie brengt ons naar Bahir Dar, waar we dezelfde dag nog een excursie doen naar de watervallen van Tis Issat, een beetje de Victoria-watervallen in het klein maar supermooi ! http://farm4.static.flickr.com/3090/2918856501_ec66a98417.jpg http://www.youtube.com/watch?v=OFuXXqejgRc
Slapen doen we aan het Tana-meer, met z'n 3600 km2 het op 1 na grootste meer van Afrika. De groepjes beginnen zich stilaan te vormen en wij trekken met 3 andere koppels de stad in om iets lokaals te gaan eten. We worden aangesproken door een jongetje van 13 (Momo) en deze brengt ons naar een plaatselijk restaurantje. Hij spreekt ongelofelijk goed Engels, is heel verstandig en vertelt veel over zichzelf (school, familie, gewoontes,...) en over het land en hij verovert ons hartje op zeer korte tijd. Na het diner (dat wij hem ook aangeboden hebben, omdat eten geven aan kindjes beter is dan geld geven) troont hij ons mee naar een lokaal cafee waar we ten dans worden uitgenodigd. Op weg er naartoe worden we - iets te veel naar ons goesting - aangesproken door mannetjes van een jaar of 10. Volgens Momo zijn het gedrogeerde kinderen die geen thuis meer hebben en die al schooiend proberen een graantje mee te pikken. We gaan er niet op in, worden nog met stenen bekogeld en kunnen ze uiteindelijk met de hulp van Momo van ons afschudden. Hij waarschuwt ons ook om heel goed op onze spullen te letten, maar niet geheel op ons gemak zijnd (al ons geld op zak, vergeten deel achter te laten in ons hotel), houden we het na 45 minuten in de danstent voor bekeken. Hij regelt voor ons nog een tuktuk (veel goedkoper dan wat we normaal als toerist zouden betalen) en in het drukke gedoe vergeten we afscheid te nemen en zijn we weg.
De volgende dag worden we per boot afgezet op een eiland in het meer voor het bezoek aan 3 orthodoxe kerken. Vlooienkousjes aan, knieen en schouders bedekt en hup naar binnen. De 3 lijken nogal redelijk op elkaar en de interesse zwakt af. Dan maar even wat exotische vogels proberen te spotten (heel mooi en heel kleurrijk en in alle mogelijke maten en gewichten) en wat plaatselijke bouwvakkers bescherming gaan bieden tegen de brandende zon door hen te voozien van de klakskes van "Tour d'Ename". De witte tanden worden bloot gelachen, de duim gaat de hoogte in. Tegen goed bewapende mannen (kerkwachters) moet je dan proberen uit te leggen dat onze klakskes op zijn. Na ons bezoek zijn we de rest van de dag vrij en trekken we het dorp in voor een bezoek aan de plaatselijke markt. Beetje afstandelijk doen is aangeraden, zoniet loop je binnen de kortste keren met 20 man in je kielzog. Na een drankje in een plaatselijk cafee (koffie, bier, spa, tonic en verse vruchtensapjes zijn zeer lekker) zijn we 's avonds alleen iets gaan eten op het dakterras van een restaurant vol locals. Onder ons speelden zich de straattaferelen met zwerfjongeren af. Op een bepaald moment meenden we de jongen te herkennen die ons de dag voordien voorbeeldig en beleefd had rond geleid. Zelfde rode broek, jeansvest, kruis rond de nek,... Het vertrouwen in de jongen was helemaal zoek. Zou hij die ons waarschuwde voor diefstal, drugs,... ook in dat circuit zitten ??? Waren we dan toch te lichtgelovig geweest ??? Toen het groepje jongeren aanstalten maakte om te vertrekken, keek Geert nog even over de reling om te zien waar ze naartoe gingen want we wilden wel met 100 % zekerheid weten of het Momo was. Toen we naar rechts keken zagen we in een flits nog een andere rode broek, een hand dat de lucht in ging en een jongen met een smile tot achter zijn oren. Dat was dus de echte Momo. Een pak viel van ons hart. Hij kwam erbij zitten en wij offreerden hem een stuk van onze pizza. Hij schreepte alle beleg ervan af (was de eerste keer dat hij dit at) en at dus enkel de bodem op. Hij nipte ook even van onze tonic en ook dat kende hij niet. Hij trok een zeer zuur gezicht en vond het wat "confusing". Mixed met water was het wel OK. Hij vertelde nog over zijn vader die hij nooit had gekend en die "upstairs" was (in de hemel dus, hij zei nog "please be quiet and don't call him"), over de scholen, over de fiets die hij ooit zou willen, over zijn toekomst als dokter om voor zijn zieke moeder te zorgen, ... Zijn verhalen grepen ons hard aan en we hadden beide de tranen in de ogen toen we definitief afscheid moesten nemen. We kennen hem nog maar 2 dagen en waren er volledig aan gehecht, hij aan ons. We wensten hem het beste en hij beloofde ons nog een mailtje te sturen. Zijn droom was om naar Europa te komen. Ware het allemaal niet zo moeilijk, dan had hij nu al in ons valies gezeten. Maar goed, in de hoop er ooit nog iets van te horen, gaat de reis verder met vandaag nog een kerk- en kasteelbezoek. Echt de moeite ! Intussen zitten we op 2250 meter hoogte in Gondar, voormalige hoofdstad van de koningen van Ethiopie. De temperatuur is hier tussen de 25 en de 30 graden, brandende zon. Het eten is over het algemeen wel lekker, behalve de eerste keer toen we een lokale schotel vroegen en rauw vlees voorgeschoteld kregen. Toch maar gevraagd om dit voor ons warm te maken (en dus te bakken, laat ons zeggen dat het bleu terug op tafel kwam). De traditionele Ethiopische maaltijden zijn meestal vergezeld van een soort koude pannenkoek, maar is vrij zuur. Dat is dus ook even wennen. Voor de rest niets op aan te merken. Woensdag en vrijdag zijn hier vastendagen en dan kan je hier geen vlees krijgen. Voor de rest valt de groep goed mee en zijn er nog geen zieken ( hier en daar wordt er welal eens een immodium naar binnen gewerkt). Alles verloopt dus naar wens, we zijn benieuwd naar wat nog volgt, volgens onze gids (een Hollandse die in Kenia woont) gaat het alleen maar in crescendo.
Vele groetjes en tot mails (afhankelijk van de beperkte mogelijkheden) ! Geertje & Kristel
PS voor Louise (via Nele en Urbain): flink dat ze al een week zonder tuutjes slaapt, zeg haar maar dat de arme kindjes zeer blij zijn met hun tuutjes (leugentje om bestwil, hebben ze niet bij, dat kennen ze hier ook helemaal niet)
Ethiopie: groeten uit het noorden
Drie dagen verder en we bevinden ons in Aksum, voormalige stad van de keizers van Ethiopie, niet ver van de grens met Eritrea. Eritrea behoorde vroeger tot Ethiopie maar is - na de oorlog eind jaren 90 - een apart land geworden. Hier en daar zien we nog restanten van de oorlog lamgs de kant van de weg, meestal kapot geschoten tanks. Voor we naar hier zijn gekomen, hebben we nog een dagtocht gemaakt in het Simiengebergte. Het was gewoonweg prachtig ! Het ene mooie uitzicht volgde het andere op. Een van de mooiste natuurparken die we ooit bezocht hebben. We hebben het geluk gehad om op onze tocht een aantal kuddes Gelada babboons (http://farm3.static.flickr.com/2700/4477297353_d76829ac96.jpg) tegen het lijf te lopen. Deze apen zijn de enige vegetarische apensoort ter wereld. Prachtig hoe ze met hun kleine "handjes" het gras aftrekken en naar binnen werken. De dag werd afgesloten met een traditioneel buffet in het hotel. Superlekker was dat. De hotels die we aandoen zijn naar Ethiopische normen 3 sterren. Bij ons in Belgie zouden ze al niet aan 1 ster geraken. Soms moet je al eens een loodgieter zijn om de WC aan de praat te krijgen. Als er al eens water is, dan komt het er soms druppelsgewijs uit en is het niet altijd warm. Voor wat vlooien in de vloerbekleding of zelfs in bed, draaien ze hier hun hand niet om. Maar goed, we waren verwittigd en hadden het nog slechter verwacht en zijn dus tevreden. De trip naar Aksum was de lastigste totnutoe. 's Morgens om 7 uur vertrokken en 's avonds net voor zessen binnen. Een ganse dag bus op wegen die wij enkel kennen van Parijs-Roubaix. Gemiddelde snelheid van om en bij de 20 km per uur. En stof, niet te geloven, het kwam gewoon langs onder in de bus binnen. En dan moesten we de ramen nog dicht houden in die hitte ook. Het is hier ontzettend warm, zo tussen de 25 en 35 graden en brandende zon (al goed verbrande knieholtes). Kortom, half gekookt waren we blij dat we er waren. Het water in het bad kleurde bruin van het stof. Op weg naar hier hadden we nog een stop bij een weeshuis, opgestart door een Nederlandse dame. Ze woont nu 10 jaar in Ethiopie en werkt zich vol overgave aan dit project. Samen met een Engelse vrouw en Ethiopisch personeel ontfermt ze zich over 52 weesjes tussen de leeftijd van enkele dagen en 18 jaar. Ze hebben gezorgd voor de bouw van slaapplaatsen en keuken en hebben nu ook een eigen schooltje uit de grond gestampt. Daarnaast doen ze ook nog wat ontwikkelingswerk in een naburig vluchtelingenkamp met mensen uit Eritrea. Op de website http://www.bridgetolight.nl/ kan je zien waarmee "Grace Village" - zoals dit kinderdopje heet - zoal bezig is. Moest iemand willen steunen, niet twijfelen, het geld komt echt in goede handen terecht, direct waar ze het nodig hebben ! Hoe noordelijker we komen, hoe zwarter de mensen. We hebben de indruk dat ze het hier net dat ietsje beter hebben dan zij die we gezien hebben de afgelopen dagen. Het was echt armoe troef, onvoorstelbaar, nog nooit eerder zoveel armoede gezien en hierdoor ook zo geraakt. Met of zonder kleren aan staan ze nog steeds vol enthousiasme langs de weg te zwaaien. Hun enthousiasme slaat soms om in droefnis en diepe teleurstelling als ook deze bus niet wil stoppen om van hen iets te kopen of geen cent wil toestoppen. Sommigen laten niet na om de bus te bekogelen met stenen als die niet wil stoppen. De chauffeur staat echter op zijn strepen, stopt onmiddellijk en stuurt zijn helper uit om de kinderen (hardhandig) aan te pakken. Een flinke neep aan de binnenkant van de dijen moet hen nader tot inzicht brengen. Op eerdere reizen heeft onze chauffeur door bekogelde stenen ruiten moeten vervangen en dat wil hij echt ten allen prijze vermijden.
Overal waar je komt en de bus uitstapt, staat er binnen de kortste keren een ganse zwerm kinderen rond ons. Het is lastig, maar je kan ze niet altijd iets geven of een of andere prullaria kopen. Integendeel, zo houd je diegene die toch naar school gaan van school weg omdat ze geld verdienen aan toeristen. Kopen bij de ene is onrecht aandoen aan de andere. Het is echt aandoenlijk hoe ze proberen om 1 Birr (=plaatselijke munt, ongeveer een 2 oude Belgische franken waard) bij elkaar te krijgen. Het is soms zo ambetant maar je kan het ze niet kwalijk nemen. Ze kunnen gewoonweg niet anders want ze hebben echt niets. Hier en daar (op straat en in het weeshuis) proberen we wat kinderen blij te maken met de kleertjes of schoentjes die we thuis hebben verzameld en die we hier uitdelen (bedankt aan de gulle schenkers !). Ze zijn er echt heel erg blij mee en zijn ontzettend dankbaar, sommige maken zelfs een vreugdendansje voor ons.
Voor de rest nog enkele weetjes/faits divers/cijfers: * Ethiopie bestaat momenteel uit 85 miljoen inwoners, maar als de bevolkingsgroei zo verder gaat, dan kunnen die mondjes nooit allemaal gevuld worden. Dit is nu het grootste probleem in dit land, naast AIDS. * De helft van de bevolking is onder de 19 jaar en slechts 43 procent kan lezen en schrijven. De gemiddelde leeftijd is 45 jaar en het gemiddeld jaarloon is 450 USD per jaar (dus een gemiddeld maandloon van 30 EUR per maand) * De bezetting door de Italianen in de jaren 30 heeft hier z'n sporen nagelaten: spaghetti en lasagne kan je hier haast overal krijgen, zij het in veel pikantere vorm dan wij die kennen en als we ergens weg gaan, wuiven ze ons uit met "ciao" * Al 2 platte banden op een week tijd met onze bus, maar steeds zijn er zwarte helpende handjes in de buurt om dit euvel op te lossen * de jeugd (en zelfs de allerkleinsten) spreken een aardig mondje Engels, de meest gebruikte woorden zijn: "student", "pen" en "gimme money" (soms voel je je wel een wandelende bank) * "tot op de draad versleten" is een wel letterlijk te nemen uitdrukking die de kledij van heel wat Ethiopiers beschrijft (wij zouden onze afgedankte kleren in deze staat zelfs niet meer in een zak voor wereldsolidariteit durven steken...)
Voila, dat was het weer, wij horen graag iets van jullie terug uit belgenland. Bedankt voor de mailtjes die we al mochten ontvangen totnutoe, is altijd leuk !
Dikke knuffels van Geert & Kristel
04-11-2010
Ethiopie : onze eerste indrukken
21 oktober 2003, 21u25 plaatselijke tijd en hier zitten we dan in ons kamertje ons eerste verslagje te schrijven. Waarom weten we niet, maar de jaartelling is hier anders: ze leven hier 7 jaar en 10 dagen in het verleden, dus we voelen ons 7 jaar jonger hier En het uurverschil met Belgie is sinds vandaag 2 uur, dus dat is een meevaller. De reisdag van gisteren is zonder problemen verlopen. 's Morgens op tijd afgezet door Boullie (nogmaals dikke merci), dan eerst naar Frankfurt en van daaruit een kleine 7 uur naar Addis Abbeba, de hoofdstad van Ethiopie. A.A. telt een goeie 5.5 miljoen inwonders (3de grootste stad van Afrika) en is gelegen op een hoogte van 2500 meter.
We zijn op stap met een Hollandse reisorganisatie waarvan we de deelnemers pas bij aankomst leerden kennen. Op de vlieger werden een aantal potentiele medereizigers gemonsterd, de eerste indrukken worden opgedaan en een aantal conclusies werd reeds getrokkken. Mmm, met den diene zullen we wel nog een keer aan de toog zitten, ja seg, wat een groot lawijt is dat hier, oei die ziet er maar saai uit. Na geld te hebben gewisseld (veel minder dan voorzien want de bank was snel uitverkocht) en een korte kennismaking konden we richting hotel. Het was proper zonder meer, voor hier een luxe. Gauw nog wat instructies mee gekregen en dan konden we onze eerste pilsje soldaat maken in de bar. Niet overdreven voor onze eerste avond, maar toch waren het de belgen (er is nog een koppel belgen mee afkomstig uit Oostende, wonende in Breskens) die langst bleven plakken. Onze eer een beetje hoog houden zeker.
Na een goed ontbijt de bus op voor een eerste lange reisdag naar het bergachtige noorden. De bus is klein, er is geen airco en de vensters daveren er bij momenten uit. We weten niet hoe het elders was, maar je kan het wat vergelijken met de bus waarmee we destijds van 't school naar 't zwembad moesten. Het traject verliep vandaag door een zeer divers landschap: eerst heuvelend op en neer (beetje ardennenachtig landschap maar zonder veel bossen en met eucalyptusbomen), dan lange tijd door de hoogvlakten om vervolgens in een canyonachtige omgeving onze tenten op te slaan. Echt groen is het hier niet maar ook niet extreem dor. Beetje vergelijkbaar met bij ons in de zomer als het eens 4 weken niet geregend heeft. Onderweg niets anders tegen gekomen dan herders met hun vee. Koeien, geiten, schapen, wat ezels en hier en daar een paard. Aan gewasbouw wordt er in deze streek nauwelijks of niet gedaan. Onze eerste indruk is dat het niet echt de grote werkers zijn. Alles op het gemak, zo lijkt het. Onze opvallendste stop vandaag was aan een Orthodox klooster. Niet dat het klooster op zich zo echt spectaculair was, maar we moesten binnen zonder onze schoenen en moesten onze kousen inspuiten met insecticide tegen vlooien. Blijkbaar zijn dit hier zeer fervente kloostergangers. Na afloop de kousjes mooi hermetisch opbergen in een apart plastiek zakje om dan weer later te kunnen aandoen bij een volgend bezoek. Naast de mooie natuur hebben we vooral genoten van de doortochten door de plaatselijke dorpjes. Hutjes met strooien dakjes, afgeplakt met koeienstront. Geiten, schapen, koeien kriskras door elkaar en mensen en kinderen die enthousiast staan te zwaaien bij onze passage. Redelijk wat mannen met geweren ook, maar we weten nog niet echt waarom. Op het eerste zicht lijkt alles hier peis en vree.
24-10-2010
Ethiopie - voorbereidingen
Helaba,
Volgende week is 't zo ver en zitten we nu op het vliegtuig via Frankfurt op weg naar Addis Abbeba, de hoofdstad van Ethiopië.
Momenteel zijn we de laatste voorbereidingen thuis aan het treffen want we zijn toch wel een kleine maand van huis en we moeten nog werken tot en met volgende week donderdag. Dus 1 dagje om alles in te pakken en weg te wezen.
Gelukkig is er net een AS Adventure geopend in Oudenaarde, komt ons zeer goed uit voor onze laatste spulletjes aangezien het toch wel weer een avontuurlijke reis wordt zonder ook maar enige luxe. De Fun naast de AS Adventure is ook een heel goed plan, want met 4 metekindjes moeten de voorbereidingen voor Sinterklaas nu toch ook al getroffen worden aangezien we pas de 28ste november terug in 't land zijn en het weekend daarna de Heilige Man al op bezoek komt, tenminste voor zij die braaf geweest zijn. Dat zullen wij ook zijn ! In de mate van het mogelijke proberen we weer eens een blog bij te houden. Volgens wat we in onze reisgidsen op voorhand lezen, bestaat er maar een kleine kans dat we hier en daar op internet kunnen (internet is toch worldwide web ? op andere reizen niet direct problemen hiermee gehad, dus eerst zien en dan geloven). Ook onze GSM zou in Ethiopië niet echt werken (je zou althans het gevoel hebben van wel, want bereik wordt aangeduid, maar in de realiteit zou dat belange niet altijd werken). Enfin, we nemen ons mobieltje mee en zien wel. Als het helemaal niet werkt, is ook dat geen probleem.
Mobieltje, we bereiden ons qua taalgebruik dus duidelijk ook al voor op onze medereizigers. Dit keer hebben we gekozen voor een georganiseerde reis met een Nederlandse organisatie, dus het uitstippelen van het traject en het vastleggen van de slaapplaatsen ter plekke hebben we deze keer uitbesteed. Het is een land dat zeer moeilijk alleen te bereizen is omdat er weinig openbaar vervoer is en zeer slechte wegen. Het noorden bereizen we met een soort bus en in het zuiden stappen we over in jeeps. Benieuwd wat het zal geven, we proberen jullie dus in de mate van het mogelijke op de hoogte te houden van onze avonturen. Houden jullie ons ook via de website (title="http://www.bloggen.be/geertenkristel
Druk op CTRL en klik als je de link wilt volgen" href="http://www.bloggen.be/geertenkristel">www.bloggen.be/geertenkristel) op de hoogte van eventueel nieuws ?
Heel veel groetjes en tot een beetje later, Geertje & Kristel
PS : oh ja, als er nog iemand is die zich geroepen voelt om ons volgende week zaterdagmorgen vroeg (rond 4u15) te komen ophalen om ons dan naar de luchthaven te brengen (er rijden nog geen treins dan ((), dan mag je dit altijd laten weten )) Jullie kunnen dit uurtje slaap nadien inhalen want nacht van zaterdag op zondag mag er een uurtje langer geslapen worden. Hier staat vanzelfsprekend een vergoeding tegenover. Ons plan B is Taxi De Meyer.
23-10-2010
Nog een speciale DANKUWEL...
...voor de vele kinderkleertjes en schoentjes die we hebben mogen ontvangen van heel wat vrienden. De oproep via Facebook heeft effectief resultaten opgeleverd ! We doen echt ons uiterste best om alles mee te nemen (dan pas hebben we ook garantie dat we van ginder ook wat kunnen mee brengen terug naar huis). Zal trouwens eens experimenteren door onze kleren ginder te wassen met van die flinterdunne blaadjes die je in water moet oplossen (ipv wasmiddel, alles wat ons gewicht kan beperken is welkom). Zelf hebben we dus geen kleren mee voor 30 dagen: wassen en hergebruiken is de boodschap !
Dada G&K
PS: we beloven fotokes achteraf. Hierbij enkele fotootjes van schenking kinderkleertjes in Vietnam vorig jaar:
Stuur ons een mailtje
Druk op onderstaande knop om ons een mail te sturen op reis !
((), 
