Hallo Iedereen,

Deze blog heb ik aangemaakt om te laten zien wat voor schade woorden kunnen hebben op andere mensen. Je hoort laatste tijd veel op nieuws van zelfmoord en zelf beschadigingen,

 omdat het blijkbaar tegenwoordig moeilijk is om mensen die anders zijn te respecteren. Hier kan je ook meepraten over dingen wat jij dagelijks mee maakt en moeilijk vindt om met andere mensen over te hebben.

Dan begin ik maar met mijn eigen verhaal wil het wel graag anoniem houden:

Ik ben bijna 21 jaar en woon helemaal in het Zuiden. Vanaf dat ik al geboren ben heb alleen maar ellende, Mijn moeder die zwaar mishandeld werd door mijn vader (ik noem het mijn verwekker), Vader die me meenam naar criminele activiteiten als kleuter zijnde, Verwekker die aan de drugs zat en alleen maar vast zat. Vanaf mijn 12e mocht ik eindelijk besluiten om niet meer na hem toe te gaan, ik durfde niet meer want werd al bedreigd door hem. Aangezien ik mijn puberteit zat ging thuis bij mijn moeder ook niet meer goed, ik werd uit huis geplaatst! Ik voelde me onbegrepen omdat ik met zoveel dingen in mijn hoofd zat, doordat ik mij zo onbegrepen voelde werd ik heel agressief. Mijn moeder waar ze borderline hadden geconstateerd die kon er ook wat van dus het was net of de 2e wereldoorlog brak als er ruzie was. Ik heb nog een broertje met ADHD dus was altijd lekker rustig in huis, NOT. Had vroeger gevoel dat ik niet alleen geen vader had maar mijn moeder ook langzaam beetje begon kwijt te raken omdat mijn broertje meer aandacht voor hem nodig had. Had gevoel dat ik met niemand kon praten omdat ze me toch niet begreep, als wat zei er over dan was ik maar een zielig kind en als niet aanstond moest ik maar weg blijven. Het maakte me niet alleen maar kwaad maar het deed echt heel pijnlijk van binnen, omdat ik me niet gewenst voelde. Ik dacht altijd dat het was omdat ik kind was van een andere vader die haar mishandeld had. Achteraf misschien begrijpelijk omdat ze een trauma aan had over gehouden van al die mishandelingen en ik leek vroeger ook nog eens sprekend op mijn vader, maar in die tijd deed echt pijn.

Daarna ik ging naar de hoge school, ik deed niveau VMBO-Kader. Eerste 2 jaar waren echt super jaren! Ik maakte veel vrienden en voelde me echt geliefd. Na 2 jaar moest je een keuze maken voor welke richting je op wou. Ik had de sport kant gekozen omdat mijn droom was om bij de politie te komen. Maar daar komt het ik was het enige meisje in de klas, in begin dacht ik oke, misschien wordt wel leuk. Maar na aantal maanden begon ik het steeds somberder in te zien allemaal. Ik werd beledigd op mijn uiterlijk en om wie ik was. Ik deed als of het me niet raakte maar ging er kapot aan, want aantal jaren geleden terug heb ik een zenuwklem in mijn hersenen gehad door alle stress waardoor een deel van mijn gezicht verlamd was geraakt. Ik was blij dat alles goed was getrokken, en voelde me weer op mijn gemak. En dan wordt je in een keer zo omlaag gehaald, want een kant van mijn oog als moe ben is groter dan de ander. Dat was het enige wat niet helemaal bij getrokken was. Ik deed er alles aan om maar niet naar school te hoeven, ik maakte valse briefjes met mijn moeders handtekening en ging gewoon ergens buiten de stad zitten of in een bos zodat het niet opviel dat ik niet naar school ging. Dat hield ik 3 weken vol tot dat mijn mentor contact op nam met mijn internaat. Dag er na kreeg ik een gesprek met mijn mentor en de rector, mijn mentor leek het allemaal te begrijpen omdat thuis een zware situatie heb en dan ook nog eens op school. Ik wist dat altijd bij hem terecht kon, maar ik schaamde me en wou me groter voor laten lijken dat dat ik was. Dag er na moest ik gewoon weer na school komen en het getreiter en de opmerkingen herhaalde zich weer. Die opmerkingen krijg ik gewoon niet meer uit mijn hoofd, ik weet nog precies op de dag van vandaag wat ze tegen me zeiden: Je bent net zo dom als je er uit ziet, je uiterlijk laat zien hoe verrot je binnen wel niet bent enz. Het is nu ondertussen al 5-6 jaar geleden maar nog hoor ik het vaak als in bed lig. In die tijd dat om VMBO kwam leerde ik een 24 jarige jongen kennen. Ik was helemaal verliefd op hem, natuurlijk hij was te oud. Maar ik wou ergens eens een keer zijn waar ik het gevoel had dat er iemand was die wel van me hield. Maar niks was waar, hij ging vreemd met mijn beste vriend (toen die tijd) en was alleen maar met andere vrouwen bezig. Yes, weer 2 mensen in een klap die ik kwijt raakte. Voelde me echt waardeloos want blijkbaar was iedereen beter en mooier dan mij. Voelde me net een hoopje stront. Ik ben qua jongens steeds meer de verkeerde keuzes gaan maken omdat ik me toch waardeloos voelde en toch niks waard was. Met de gevolgen van dien dat ik een geslachtsziekte kreeg, ik voelde me vies maar ja dat was ik van te voren ook al, zo dacht ik.

 2jaar later ik sloeg voor mijn VMBO-Basis diploma, was een niveau omlaag gegaan met al die stress. Wat was ik blij om van die school af te zijn! dacht een nieuw begin!  Ik ging naar de kappersopleiding omdat ik toen nog te jong was om naar de politie/beveiligingsopleiding te gaan. Totaal niet wat ik wou maar moest van leerplicht.  Hele leuke mensen in de klas! Het ging goed tot de laatste maanden, ging het helemaal fout. Werd voor alles en nog wat uitgescholden, daar vrat een hond nog geen brood van. Ook daar ben ik gestopt omdat ik ook daar niet meer gewaardeerd werd. Ik ben daarna gaan werken in een drogist. Mijn zelfvertrouwen was al flink beschadigd, dus ik was vaak heel terug getrokken bij mensen die ik nauwelijks kon en was ook niet met gedachten er bij. Je kan het al raden ook daar was ik het doelwit, werd beledigd door de manager, ik werd raar aangekeken als ik eens keer een fout maakte, en vervolgens werd ik ontslagen. Niet dat erg vond dat ik daar weg was. Maar je hoopte dat ergens eindelijk eens goed zou gaan.

Daarna ik werd te oud voor de internaat waar ik zat en werd overgeplaatst naar begeleid wonen. Werd meteen hartelijk ontvangen en leerde daar mensen kennen. Maar er zat toch weer ene daar die het op me gemunt had. Ze kon er niet tegen dat zei niet meer alle aandacht kreeg, dus begon allerlei leugens over mij te vertellen. Nou dat was het dan, kom weer ergens waar ik niet gerespecteerd word. Naderhand vervloog het allemaal en alles was weer goed. Ik heb daar 3 jaar gezeten heb er vrienden en Niet-Vrienden gemaakt. Ik heb toen ik 19 was mijn beveiliging diploma gehaald en kreeg heel klein beetje zelfvertrouwen terug. Omdat ik eindelijk iets bereikt had in mijn leven. Ik ben daarna gaan solliciteren bij bedrijven en had gelijk 4 bedrijven waarvoor ik mocht werken. Maar toch is mijn zelfvertrouwen nog niet helemaal hoe het moet zijn en ik merk toch dat het invloed heeft op mijn werk vaak. Ik durf vaak de mensen niet aan blijven te kijken omdat ik dan denk dat ze na me zijn kijken dat lelijk ben, ik ben vaak terug houdend tegen sommige collega's omdat denk dat ze me toch niet mogen (heb trouwens niet bij iedereen hoor) ik kan ook met heel veel opschieten. Ik heb op mijn werk een hele lieve man ontmoet waar ik nu een kindje mee krijg, ik woon samen met hem en we hebben nu trouwplannen.

Ondanks dat alles goed is gekomen met mij, de liefde met mijn moeder wat nu mijn beste vriendin is, ben ik toch heel erg beschadigd. Ik vind het ergste dat wat ik leuk vindt om te doen, mijn werk bijv. dat soms toch nog invloed heeft door die beschadiging. Ik wil al mijn hele leven lang zo graag naar de politie school. maar dan zou ik eerst nu heel hard aan me zelf moeten werken. om mijn zelfvertrouwen weer terug te winnen. En dat allemaal door woorden! Het doet meer dan mensen denken, het kan iemands leven echt letterlijk kapot maken. Ik krijg liever klappen dan die pijnlijke woorden wat ik jaren lang heb moeten aanhoren. Het belemmerd vaak gewoon je dagelijks leven. Ik zit vaak liefste hele dag thuis wil niet eens na winkel omdat ik denk dat iedereen mij altijd is aanstaren, zo'n gevoel heb je dan. Ik heb dit zo ook nooit iemand verteld omdat ik sterker wil lijken dat dat ik ben, ik schaam me er voor. En ben daarom vaak fel omdat ik dan denk dat ik andere mensen afschrik zodat ze mij metrust laten.

Mijn leven is met grote voorsprong veranderd maar heb nog heel veel om aan me zelf te werken voordat ik mijn echte doel kan behalen.

En dat allemaal omdat andere mensen het nodig vinden om zo iemand omlaag te halen.