Een blogje na heel lange tijd... Alles ging hier zijn gangetje: ons kleine vriendje blijft ons verrassen, elke dag weer. Elk moment zijn we zo dankbaar dat wij deze kans toch hebben gekregen. 

Tijd om iets terug te doen, dacht ik. Daarom ben ik enkele maanden geleden begonnen met het proces om eicellen te doneren. Opnieuw de doktersbezoekjes, bloedprikjes enz. ter voorbereiding gedaan, deze keer met een heel ander gevoel. Een beetje angst om wat er weer allemaal te gebeuren stond (de spuitjes, de pickup en dagen erna), maar wel met een enorme drive. Elke stap die ik ondernam in het proces, was een enorme sprong voor minstens twee andere koppels (bij wisseldonatie, gaat er een koppel dat jou aanbrengt bij de databank, naar boven op de wachtlijst. Je helpt dus dit koppel én het koppel dat jouw eicellen krijgt, gezien dit andere mensen zijn met soortgelijke kenmerken aan jou). Per zes eicellen die je aanbrengt, help je een koppel. Stel dus dat je dertien eicellen 'aflevert', dan help je twee koppels en gaat er ook een eicelletje naar de wetenschap. 

Begin juli, ongeveer dezelfde periode als in onze procedure, ben ik begonnen met spuiten. Hetzelfde schema als de vorige keer, gezien dat erg succesvol was gebleken. Het ging minstens even vlot als de vorige keer, tot de eerste echo. Veel follikels, maar nog veel te klein. Extra medicatie en twee dagen later opnieuw een echo. Weer hetzelfde verhaal, tot de dag van vandaag. De follikels waren net groot genoeg en overmorgen volgt de pickup. 

Ondanks de frustraties over het iets vlotte verloop, kan ik niet uitdrukken wat een opluchting ik voel dit te kunnen en mogen doen. Ik had met ons zoontje al het idee dat alles compleet is, maar nu is de cirkel ook volledig rond. 

Ik hoop dat iedereen die toevallig of bewust op deze blog terechtkomt en in een soortgelijk traject stapt, hier hoop kan uit putten. Want hoe klein PGD-percentages ook lijken, vroeg of laat komt het voor de meesten onder ons in orde. Je vergeet niet wat je allemaal hebt doorgemaakt, maar het doet je wel anders naar je leven kijken. En de dankbaarheid die je voelt voor wat voor velen heel vanzelfsprekend is, maakt je eigenlijk wel een ander, rijker mens.