|
Ondertussen zijn we morgen 23 weken ver. Proficiat baby! Niet slecht en vooral niet gedacht dat ik zo snel zo ver zou geraakt zijn. Het wordt dus heel wat concreter: hij is heel actief en stampt veel, ik word dikker (en mijn honger nog meer onstilbaar dan anders) (allez, honger... misschien niet echt honger, maar als ik t zo benoem, klinkt t alsof ik er echt niets kan aan doen en dat komt misschien toch beter over, neen?).
De grootste schrik is er ook uit en ik tel niet meer elk uur af tot de echo's, ik vind zelfs dat ze redelijk snel terugkeren, maar dat geeft niet, want het is altijd leuk om de baby te zien draaien, keren, stampen.
We voelen ons best wel super, de baby en ik, we kunnen t precies al goed gewoon worden samen. Hopelijk blijft dat zo nog enkele jaren, een stuk ook vijftig, zestig ofzo minstens. We zijn alvast goed gestart!
|
