De voorbije maand heb ik niet geschreven, maar eigenlijk was het niet alleen hier windstil, maar ook in mijn echte leven. Door de hormonen was ik doodop en had ik geen zin om ook maar iets te doen/buiten te komen. Ik geef toe dat ik ook verlamd was van angst, en eigenlijk vooral heb 'gewacht', van bloedafname naar bloedafname, gewacht op telefoon van de dagelijkse monitoring die je tussen 15 en 18 u op de hoogte houden van de toestand, en gewacht op, jawel... de eerste echo op zeven weken. En die was heel hoopgevend! 

Over tien dagen ongeveer mag ik opnieuw gaan, want de gynaeologe wou het me niet aandoen om te wachten tot twaalf weken. De menselijkheid van het personeel, zowel van het UZ als van mijn gewone ziekenhuis, is super. Sinds de echo lukt het ook weer om me te ontspannen en normaal te functioneren. Enkele dagen geleden kwam ook het verlossende telefoontje van het UZ dat ik mocht stoppen met de hormonen, omdat alles er zo goed uitziet. Ik loop dus even op een wolk en had niet gedacht dat dit zou kunnen, toch iets meer zorgeloos zijn. 

Bedankt voor jullie steun allemaal. Hopelijk kan ik jullie nog verder goed nieuws bieden!