Op zondag en maandagochtend heb ik gepuzzeld en gepuzzeld, omdat dat ongeveer het enige was wat me kon kalmeren, maar voorts voelde het als een rijexamen moeten afleggen x 10. Ik dacht dat ik iets meer stressbestendig was dan dit .

Mijn moeder heeft me quasi meegesleurd om me af te leiden, hoe goedbedoeld ook, op maandagochtend, om eens buiten te komen. Echt veel hielp het niet, vooral niet omdat ik mezelf had wijsgemaakt dat als ze na 11 u belden, het slecht nieuws zou zijn. Ik weet dat ik de laatste tijd veel aan magisch denken doe (zoals dat ik er altijd van overtuigd was dat wanneer de Rode Duivels zouden winnen, het voor mij ook positief zou zijn), maar op zondag en maandag waren de magisch denken-kansen niet bepaald in mijn voordeel. Ten eerste zijn de Rode Duivels ten onder gegaan tegen Argentinië en ten tweede was er op maandag om 11 u nog steeds geen telefoon. Achter de 'om 11 u bellen'-gedachte zat trouwens wel een heldere redenering: volgens mij bellen ze zo vroeg mogelijk, omdat je op tijd in Jette moet geraken. Mensen die niet naar Jette mogen, zouden daarom later gebeld kunnen worden. 

Misschien moet ik in de toekomst stoppen met zulke redeneringen, want ze doen me niet goed. Ik ben tegen 11.30 dan terug naar huis gegaan (afleidingsmanoeuvre mama niet geslaagd), en net toen ik uit stress een dramatische huilbui ging krijgen in de auto, ging de telefoon. Een lieve verpleegster van het ziekenhuis, die op slag nog duizend keer liever klonk volgens mij, want ik werd tegen kwart voor twee verwacht voor de terugplaatsing. Halleluja. Het verlies van de Rode Duivels was op slag minder erg, net zoals de dagen na de pickup waarin ik had afgezien, en het feit dat het solden zijn en mijn rekening daar niet zo voor openstaat. Kortom: alle wolken trokken op slag weg en ik kon weer rustig ademhalen. 

De terugplaatsing zelf ging vlot, al lag ik daar nogal verkrampt omdat ik de pickup-pijn nog vers in mijn gedachten had. Om te illustreren hoe weinig kansen je kan hebben op geluk: van de 26 eicellen die er zijn opgepikt, waren er 16 groot/rijp genoeg om verder te delen. Van de 16 zijn er 13 verder gedeeld, tot de dag waarop de biopsie erop kon plaatsvinden (m.a.w. de test om na te gaan of ze aangetast waren door de genetische afwijking - daarbij halen ze een deeltje van de eitjes weg om te onderzoeken, en dat deeltje plaatsen ze daarna terug). Uiteraard is zo'n biopsie ook niet zo risicoloos+het merendeel van de eitjes is aangetast. Na de biopsie bleven er 4 gezonde (dus genetisch niet-afwijkende) embryo's over, waarvan er nog eentje is afgevallen de dag nadien. Eentje hebben ze teruggeplaatst (topkwaliteit, want ze spreken over categorieën) en twee andere van topkwaliteit werden ingevrozen. Van een van de twee die in de vriezer zitten, was de test niet 100% gelukt, maar ze zijn vrij zeker dat het niet was aangetast, dus stelde de embryologe voor het ook in te vriezen en eventueel achteraf te beslissen. Alweer waren de mensen van het CRG in Jette ongelooflijk lief en behulpzaam. Dit is echt fantastisch, want als patiënt ben je heel onzeker en ook wel wat gestresseerd, maar ze zijn zo vriendelijk, je krijgt duidelijk uitleg en ze stellen je gerust als dat kan (en tot hiertoe hebben ze me dus altijd al gerust kunnen stellen!). Ik vroeg wat nu de kansen zijn dat het embryo zich innestelt en verder groeit, en gemiddeld is die kans 30%. Ze hebben me wel op het hart gedrukt dat die 30 % een gemiddelde is van alle vrouwen samen, dus ook vrouwen boven 35 en 40 (waarbij de kansen enorm dalen, ik ben relatief jong), vrouwen waarbij een eitje van mindere kwaliteit (2,3 of 4) wordt teruggeplaatst ... Mijn kansen liggen dus iets hoger en ik probeer positief te denken. Al is dat natuurlijk ook wat gevaarlijk. 

Nu is het twee weken wachten, waarvan de eerste week al voorbij is. Ik heb vanalles gedaan en mezelf vrij goed kunnen afleiden. Dankzij de hormonen die ik allemaal neem, vliegen de dagen ook voorbij, want ik slaap en ik slaap en ik slaap. Het zijn slaapjes om in te kaderen, ik geniet ervan . Een andere bijwerking is dat ik net in mijn menopauze zit op vlak van opvliegers. Mama, bij deze snap ik volledig waarom je toen plots verdween als we winkelden of ergens binnen zaten, om buiten te gaan afkoelen. Bij de minste inspanning die ik doe, of ergens binnen ga met een iets warmere temperatuur, heb ik de neiging om al mijn kleren uit te trekken. No worries, mijn fatsoen houdt me tegen, maar het zou wel aangenaam zijn .

En nu maar wachten, wachten, wachten. Zaterdag (nog zes keer slapen in gewone mensentelling, in mijn eigen telling zijn dat nog zeker 12 slaapjes) mag ik bloed laten afnemen en weten we meer.