Voor mij voelt het als veel langer dan drie dagen, niet enkel houd ik mijn telefoon angstvallig in het oog (want geen nieuws is goed nieuws) en wanhoop ik elke keer dat er iemand belt, maar ook moet ik me 'rustig' houden. De eerste dag ging dat nog relatief vlot, want dan had ik ook last en vreesde ik dat ik zou opstijgen als ik zou stappen. Ik was net een ballon. Sinds gisteren ben ik iets minder ballon én ook wat energieker, dus verveel ik me nu te pletter. Ik heb alle mogelijke programma's op Vitaya gezien, en zelfs de herhalingen. Doordat ik 't bakske van de tv kwijt was, ben ik ook noodgedwongen Sturm der Liebe beginnen volgen. Elke blog, elk forum heb ik al bekeken. Het onkruid in de tuin lonkt, de ruiten lonken om gewassen te worden, de vloer schreeuwt om een stofzuigbeurtje, het gazon zou graag gemaaid worden. Ik negeer hun smeekbedes en blijf binnen in de zetel. Mij gaan ze niet liggen hebben!

Maar daartegenover staat dat ik nog geen telefoon heb gehad en dat is super. Ik moet mezelf tegenhouden om niet zelf eens te bellen hoe het er nu mee staat, maar dan denk ik dat ik misschien beter niets weet, dan dat ik panikeer omdat er nog maar weinig cellen in de running zijn. Ik geloof dat vandaag of morgen de genetische test wordt uitgevoerd, dat is een voorlaatste cruciaal moment in de afvalrace. 

Hopelijk volgende keer nog steeds positief nieuws (ik weet dat deze blog niet zo positief is, en dat ik zeur, maar de slotsom is positief: er is nog geen telefoon geweest - Yihaah!).