Een blogje na heel lange tijd... Alles ging hier zijn gangetje: ons kleine vriendje blijft ons verrassen, elke dag weer. Elk moment zijn we zo dankbaar dat wij deze kans toch hebben gekregen. 

Tijd om iets terug te doen, dacht ik. Daarom ben ik enkele maanden geleden begonnen met het proces om eicellen te doneren. Opnieuw de doktersbezoekjes, bloedprikjes enz. ter voorbereiding gedaan, deze keer met een heel ander gevoel. Een beetje angst om wat er weer allemaal te gebeuren stond (de spuitjes, de pickup en dagen erna), maar wel met een enorme drive. Elke stap die ik ondernam in het proces, was een enorme sprong voor minstens twee andere koppels (bij wisseldonatie, gaat er een koppel dat jou aanbrengt bij de databank, naar boven op de wachtlijst. Je helpt dus dit koppel én het koppel dat jouw eicellen krijgt, gezien dit andere mensen zijn met soortgelijke kenmerken aan jou). Per zes eicellen die je aanbrengt, help je een koppel. Stel dus dat je dertien eicellen 'aflevert', dan help je twee koppels en gaat er ook een eicelletje naar de wetenschap. 

Begin juli, ongeveer dezelfde periode als in onze procedure, ben ik begonnen met spuiten. Hetzelfde schema als de vorige keer, gezien dat erg succesvol was gebleken. Het ging minstens even vlot als de vorige keer, tot de eerste echo. Veel follikels, maar nog veel te klein. Extra medicatie en twee dagen later opnieuw een echo. Weer hetzelfde verhaal, tot de dag van vandaag. De follikels waren net groot genoeg en overmorgen volgt de pickup. 

Ondanks de frustraties over het iets vlotte verloop, kan ik niet uitdrukken wat een opluchting ik voel dit te kunnen en mogen doen. Ik had met ons zoontje al het idee dat alles compleet is, maar nu is de cirkel ook volledig rond. 

Ik hoop dat iedereen die toevallig of bewust op deze blog terechtkomt en in een soortgelijk traject stapt, hier hoop kan uit putten. Want hoe klein PGD-percentages ook lijken, vroeg of laat komt het voor de meesten onder ons in orde. Je vergeet niet wat je allemaal hebt doorgemaakt, maar het doet je wel anders naar je leven kijken. En de dankbaarheid die je voelt voor wat voor velen heel vanzelfsprekend is, maakt je eigenlijk wel een ander, rijker mens. 

Een afsluitend berichtje, het kon niet uitblijven. En wat ben ik blij te kunnen afsluiten, al komen de grote uitdagingen waarschijnlijk ook wel nog. Maar ze lijken in elk geval een pak natuurlijker dan het zwanger worden en zijn. 

Ik had al verschillende blogs getypt, redelijk lange zelfs, maar drukte altijd op de verkeerde knop waardoor ze verdwenen :) Dat in combinatie met vervelend lopen wezen door hoogzwanger zijn, is geen combinatie, dus zijn de berichten ook nooit verschenen. 

Ondertussen ben ik al meer dan een maand mama van een fantastische baby. Volgens mij weet hij dat hij redelijk wat moeite heeft gekost, want tot nu toe heeft hij beslist om ons het leven niet te moeilijk te maken. Een vlotte bevalling (eigenlijk gewoon eens niezen en hij was er ), een goede drinker en groeier en een schone slaper. 

Dus nu tijd om een hoofdstuk af te sluiten. En ik ben blij om te kunnen zeggen dat enkele andere vrouwen van op het PGD-forum dat ondertussen ook binnenkort kunnen doen. Jammer genoeg nog niet iedereen. En jammer genoeg zullen er altijd mensen blijven met een even grote kinderwens, misschien zelfs nog groter, die niet het geluk zullen hebben dat wij hebben gehad. 

Daarom, als echt allerallerlaatste mededeling een tip voor wie intens heeft meegeleefd. Ik draag alvast mijn steentje bij. 

http://eiceldonor.uzbrussel.be/

De grootste schrik is er ook uit en ik tel niet meer elk uur af tot de echo's, ik vind zelfs dat ze redelijk snel terugkeren, maar dat geeft niet, want het is altijd leuk om de baby te zien draaien, keren, stampen. 

We voelen ons best wel super, de baby en ik, we kunnen t precies al goed gewoon worden samen. Hopelijk blijft dat zo nog enkele jaren, een stuk ook vijftig, zestig ofzo minstens. We zijn alvast goed gestart!

 

De voorbije maand heb ik niet geschreven, maar eigenlijk was het niet alleen hier windstil, maar ook in mijn echte leven. Door de hormonen was ik doodop en had ik geen zin om ook maar iets te doen/buiten te komen. Ik geef toe dat ik ook verlamd was van angst, en eigenlijk vooral heb 'gewacht', van bloedafname naar bloedafname, gewacht op telefoon van de dagelijkse monitoring die je tussen 15 en 18 u op de hoogte houden van de toestand, en gewacht op, jawel... de eerste echo op zeven weken. En die was heel hoopgevend! 

Over tien dagen ongeveer mag ik opnieuw gaan, want de gynaeologe wou het me niet aandoen om te wachten tot twaalf weken. De menselijkheid van het personeel, zowel van het UZ als van mijn gewone ziekenhuis, is super. Sinds de echo lukt het ook weer om me te ontspannen en normaal te functioneren. Enkele dagen geleden kwam ook het verlossende telefoontje van het UZ dat ik mocht stoppen met de hormonen, omdat alles er zo goed uitziet. Ik loop dus even op een wolk en had niet gedacht dat dit zou kunnen, toch iets meer zorgeloos zijn. 

Bedankt voor jullie steun allemaal. Hopelijk kan ik jullie nog verder goed nieuws bieden!

Op zondag en maandagochtend heb ik gepuzzeld en gepuzzeld, omdat dat ongeveer het enige was wat me kon kalmeren, maar voorts voelde het als een rijexamen moeten afleggen x 10. Ik dacht dat ik iets meer stressbestendig was dan dit .

Mijn moeder heeft me quasi meegesleurd om me af te leiden, hoe goedbedoeld ook, op maandagochtend, om eens buiten te komen. Echt veel hielp het niet, vooral niet omdat ik mezelf had wijsgemaakt dat als ze na 11 u belden, het slecht nieuws zou zijn. Ik weet dat ik de laatste tijd veel aan magisch denken doe (zoals dat ik er altijd van overtuigd was dat wanneer de Rode Duivels zouden winnen, het voor mij ook positief zou zijn), maar op zondag en maandag waren de magisch denken-kansen niet bepaald in mijn voordeel. Ten eerste zijn de Rode Duivels ten onder gegaan tegen Argentinië en ten tweede was er op maandag om 11 u nog steeds geen telefoon. Achter de 'om 11 u bellen'-gedachte zat trouwens wel een heldere redenering: volgens mij bellen ze zo vroeg mogelijk, omdat je op tijd in Jette moet geraken. Mensen die niet naar Jette mogen, zouden daarom later gebeld kunnen worden. 

Misschien moet ik in de toekomst stoppen met zulke redeneringen, want ze doen me niet goed. Ik ben tegen 11.30 dan terug naar huis gegaan (afleidingsmanoeuvre mama niet geslaagd), en net toen ik uit stress een dramatische huilbui ging krijgen in de auto, ging de telefoon. Een lieve verpleegster van het ziekenhuis, die op slag nog duizend keer liever klonk volgens mij, want ik werd tegen kwart voor twee verwacht voor de terugplaatsing. Halleluja. Het verlies van de Rode Duivels was op slag minder erg, net zoals de dagen na de pickup waarin ik had afgezien, en het feit dat het solden zijn en mijn rekening daar niet zo voor openstaat. Kortom: alle wolken trokken op slag weg en ik kon weer rustig ademhalen. 

De terugplaatsing zelf ging vlot, al lag ik daar nogal verkrampt omdat ik de pickup-pijn nog vers in mijn gedachten had. Om te illustreren hoe weinig kansen je kan hebben op geluk: van de 26 eicellen die er zijn opgepikt, waren er 16 groot/rijp genoeg om verder te delen. Van de 16 zijn er 13 verder gedeeld, tot de dag waarop de biopsie erop kon plaatsvinden (m.a.w. de test om na te gaan of ze aangetast waren door de genetische afwijking - daarbij halen ze een deeltje van de eitjes weg om te onderzoeken, en dat deeltje plaatsen ze daarna terug). Uiteraard is zo'n biopsie ook niet zo risicoloos+het merendeel van de eitjes is aangetast. Na de biopsie bleven er 4 gezonde (dus genetisch niet-afwijkende) embryo's over, waarvan er nog eentje is afgevallen de dag nadien. Eentje hebben ze teruggeplaatst (topkwaliteit, want ze spreken over categorieën) en twee andere van topkwaliteit werden ingevrozen. Van een van de twee die in de vriezer zitten, was de test niet 100% gelukt, maar ze zijn vrij zeker dat het niet was aangetast, dus stelde de embryologe voor het ook in te vriezen en eventueel achteraf te beslissen. Alweer waren de mensen van het CRG in Jette ongelooflijk lief en behulpzaam. Dit is echt fantastisch, want als patiënt ben je heel onzeker en ook wel wat gestresseerd, maar ze zijn zo vriendelijk, je krijgt duidelijk uitleg en ze stellen je gerust als dat kan (en tot hiertoe hebben ze me dus altijd al gerust kunnen stellen!). Ik vroeg wat nu de kansen zijn dat het embryo zich innestelt en verder groeit, en gemiddeld is die kans 30%. Ze hebben me wel op het hart gedrukt dat die 30 % een gemiddelde is van alle vrouwen samen, dus ook vrouwen boven 35 en 40 (waarbij de kansen enorm dalen, ik ben relatief jong), vrouwen waarbij een eitje van mindere kwaliteit (2,3 of 4) wordt teruggeplaatst ... Mijn kansen liggen dus iets hoger en ik probeer positief te denken. Al is dat natuurlijk ook wat gevaarlijk. 

Nu is het twee weken wachten, waarvan de eerste week al voorbij is. Ik heb vanalles gedaan en mezelf vrij goed kunnen afleiden. Dankzij de hormonen die ik allemaal neem, vliegen de dagen ook voorbij, want ik slaap en ik slaap en ik slaap. Het zijn slaapjes om in te kaderen, ik geniet ervan . Een andere bijwerking is dat ik net in mijn menopauze zit op vlak van opvliegers. Mama, bij deze snap ik volledig waarom je toen plots verdween als we winkelden of ergens binnen zaten, om buiten te gaan afkoelen. Bij de minste inspanning die ik doe, of ergens binnen ga met een iets warmere temperatuur, heb ik de neiging om al mijn kleren uit te trekken. No worries, mijn fatsoen houdt me tegen, maar het zou wel aangenaam zijn .

En nu maar wachten, wachten, wachten. Zaterdag (nog zes keer slapen in gewone mensentelling, in mijn eigen telling zijn dat nog zeker 12 slaapjes) mag ik bloed laten afnemen en weten we meer. 

Voor mij voelt het als veel langer dan drie dagen, niet enkel houd ik mijn telefoon angstvallig in het oog (want geen nieuws is goed nieuws) en wanhoop ik elke keer dat er iemand belt, maar ook moet ik me 'rustig' houden. De eerste dag ging dat nog relatief vlot, want dan had ik ook last en vreesde ik dat ik zou opstijgen als ik zou stappen. Ik was net een ballon. Sinds gisteren ben ik iets minder ballon én ook wat energieker, dus verveel ik me nu te pletter. Ik heb alle mogelijke programma's op Vitaya gezien, en zelfs de herhalingen. Doordat ik 't bakske van de tv kwijt was, ben ik ook noodgedwongen Sturm der Liebe beginnen volgen. Elke blog, elk forum heb ik al bekeken. Het onkruid in de tuin lonkt, de ruiten lonken om gewassen te worden, de vloer schreeuwt om een stofzuigbeurtje, het gazon zou graag gemaaid worden. Ik negeer hun smeekbedes en blijf binnen in de zetel. Mij gaan ze niet liggen hebben!

Maar daartegenover staat dat ik nog geen telefoon heb gehad en dat is super. Ik moet mezelf tegenhouden om niet zelf eens te bellen hoe het er nu mee staat, maar dan denk ik dat ik misschien beter niets weet, dan dat ik panikeer omdat er nog maar weinig cellen in de running zijn. Ik geloof dat vandaag of morgen de genetische test wordt uitgevoerd, dat is een voorlaatste cruciaal moment in de afvalrace. 

Hopelijk volgende keer nog steeds positief nieuws (ik weet dat deze blog niet zo positief is, en dat ik zeur, maar de slotsom is positief: er is nog geen telefoon geweest - Yihaah!). 

Momenteel geen prikken meer, maar wel een pilletje 's avonds tegen overstimulatie, 's ochtends en 's avonds een pilletje ter bevordering van de innesteling en drie keer per dag Utrogestan, ook voor een eventuele innesteling. Ik moet er echt mijn hoofd bij houden!

Ik vind het heel moeilijk om vakantie te hebben (jawel, ik ben een van die gelukkigen die twee, TWEE, maanden vakantie heeft, een betere moment om te starten met PGD ging niet!) en niets te kunnen plannen, vooral omdat ik toch al enkele daguitstapjes had geregeld en er nu ook wel een aantal moet afzeggen want... tadaaaaah, overmorgen (op mijn 29e verjaardag nota bene) gaat de allereerste pickup door, 's ochtends. Ik ben er wat bang voor, maar ben wel heel opgelucht dat de hele spuitjesaffaire zo snel vooruit gaan. Niet teveel tijd om te denken en te piekeren, of om me te ergeren in het gespuit, want dat begin ik sinds gisteren wel bijzonder irritant te vinden. Mijn lichaam lijkt een beetje gevoeliger te worden, ik heb hoofdpijn en ben moe. 

Gisteren hadden we de echo om te zien hoeveel follikels er waren. Dat bleken er heel wat te zijn (iets meer dan dertig), maar er zaten er ook wel wat kleinere bij. De dokter gaf toen de prognose dat de pickup donderdag of vrijdag zou doorgaan. Ze gaf me ook decapeptyl mee, gezien er een risico is voor overstimulatie met zoveel follikels. Ze raadde me ook aan om het rustig aan te doen. Ik heb nog geprobeerd om het poetsen over te hevelen naar mijn man (op doktersvoorschrift!) maar dat was er volgens haar over. Ik dacht dat vrouwen elkaar hoorden te steunen?! 

Vandaag moest ik dan opnieuw bloed laten afnemen, voor het bepalen van de hormoonwaarden. Voor het eerst deed de bloefafname wel wat pijn, ofwel zit de groeiende aversie voor spuitjes en andere prikken in mijn hoofd (wat ik goed mogelijk acht, als ik ambetant loop, loop ik ook echt héél ambetant), ofwel ben ik gewoon even overgevoelig. 

Dus vanavond de laatste twee spuitjes zetten (decapeptyl) en morgen woehooeee, spuitjesvrij. Morgen wordt volgens mij een mooie dag: geen spuitjes, én de Rode Duivels die zich zullen plaatsen voor de kwartfinale. Soms zit het geluk in kleine dingen, heel vaak zelfs. 

Bedankt allemaal om dit te lezen, ik moet zeggen dat het me toch wel deugd doet om dit naar eender wie te kunnen schrijven. Hopelijk voel ik me na de pickup ook nog zo dankbaar en vrolijk :)