|
Lc 10, 25-37: Parabel van de Barmhartige Samaritaan
Jezus,
ik moet niet naar de hemel klimmen
om het Woord van God te vinden.
Jij bent zelf neergedaald tot ons
en Mens geworden midden onder ons!
Wat onbereikbaar leek, heb Je
dichterbij gebracht: tastbaar, voelbaar.
De Liefde van de Vader is
door Je Geest in ons hart uitgestort.
"Het Rijk Gods is nabij! "
Het leeft in ons hart, nù reeds!
"Wie is mijn naaste?"
Ach, Jezus,
we zijn van goede wil, maar traag van begrip.
Je parabel over de Barmhartige Samaritaan
doet elk kinderhart trillen van emotie.
Het is zo herkenbaar. Toch blijft het
een dagelijkse uitnodiging om ernaar te leven.
Geen woorden, maar daden!
Werkwoorden bij de vleet: hij ziet, heeft medelijden,
gaat er heen, giet olie en wijn op zijn wonden
en verbindt ze. Tilt hem op zijn rijdier,
brengt hem naar een herberg, verzorgt hem.
Betaalt voor zijn verblijf, staat garant voor hem.
Kom, Jezus, doe het nog eens voor
in medemensen om ons heen.
Ze zijn met velen, die mensenlevens redden
van onder puin, modder of uit brandende huizen ...
Ze zijn met velen, die als vrijwilliger elke week
tijd geven aan mensen, die zich verlaten voelen.
Je Hart klopt in ons hart, Jezus.
Kom, Heilige Geest, zet ons
op weg naar elke mens in nood.
Al schrikt de buurt ons af...Is de geur niet te harden,
al lijkt het een druppel op een hete plaat...
Voor Jou is elke mens-vriend of potentiële vijand-
een broer of zus: een uitdrukkelijke uitnodiging
tot daadwerkelijke verbondenheid.
Help me, Jezus,
niet op de vlucht te slaan ; geen excuses te zoeken
Maak me moedig en trouw in Je dienst,
want het Rijk Gods is ook mijn zaak!
|
