|
Jezus, Je zegt:
"Ik was ziek en je bent me komen bezoeken."
Ik herinner me geen enkel geval in je leven
waar Je zelf ziek was.
Wel ziek van angst en verdriet
in de Hof van Olijven.
Toen vroeg je aan je vrienden
om samen met Jou te waken.
Maar ze waren er niet toe in staat
en vielen telkens weer in 't slaap.
Hoe menselijk hé.
Bij zieken waken, het is niet zo gemakkelijk.
ook al krijg je in het ziekenhuis nu een bed,
om bij je familie te blijven ook 's nachts.
Waken en aandachtig blijven en bij elk signaal
iets proberen om het lijden te verzachten,
of om gewoon je hand op de arm te leggen,
het voorhoofd te strelen, een beetje water te geven.
Iets geruststellends te fluisteren...
Jezus,
Jij bent daar en Je wil ons ook nodig hebben
om je Liefde concreet uit te drukken.
Je hebt zoveel zieken, zelfs besmettelijke zieken
aangeraakt, de handen opgelegd .
Je aanwezigheid, je woorden
waren helend en brachten hoop.
Sommige zieken genezen, anderen niet.
Het is een mysterie, soms moeilijk te aanvaarden
als je echt van die persoon houdt en die moet loslaten.
Ik geef toe dat ik er ook mee vecht
als het gaat om jonge moeders of vaders,
om een klein kind ...
Je vraagt ons de Liefde tot het uiterste te beleven.
Mensen dan naar de overkant te loodsen
in geloof en vertrouwen, dat Jij op hen wacht
met open armen, met een kans
om op een andere manier
de familie nabij te zijn en te helpen.
Hen de handen op te leggen
en over hen te bidden
net zoals Jij dat deed.
Jezus,
er zijn zieken die zichzelf pijnigen en soms
angstaanjagend op ons overkomen.
Maar Jij wist met iedereen om te gaan
en niemand in zijn eenzaamheid
of radeloosheid alleen te laten.
Vergeef me, als ik op bepaalde dagen
de moed niet heb om op bezoek te gaan.
Help me, mij in te leven in wat mensen
doormaken en hoeveel verschil het maakt
te ontdekken:
dat iemand om je geeft,
je niet vergeet, tijd voor je maakt,
een telefoontje doet en een kaartje verzendt
speciaal voor jou,
niet omdat het zo hoort,
niet met een koude voorgedrukte fomulering,
maar met een hartelijk zinnetje.
Wat een vreugde veroorzaakt een kindertekening!
Die krijgt een ereplaats!
Een foto met alle gezichten
van de familie, van vrienden...
Jezus,
hoe dikwijls laat ik Je alleen in de Hof van Olijven?
Hoe dikwijls ben Je aan het vechten tegen doodsgedachten?
En ik, ik slaap, ik dommel rustig in...onbewust en bijna
onschuldig als een kind. Je weet wat het is.
Je wil me bewuster maken:
"Ik heb je nodig!
Ik ben ziek! Waak met mij. Ik ben bang.
Geef me een teken van nabijheid."
Hier ben ik, Jezus,
een beetje te laat, maar, ik ben er.
|
