|
Vredesweek: Iedereen thuis
God,
hoe anders zijn we als we mekaar begroeten.
Hoe totaal verschillend als we de deur openen
en mekaar binnenlaten en begeleiden
naar de zitkamer.
Ons leven thuis, op straat of waar dan ook,
het is als een andere wereld, die we binnentuimelen
in een ander land, bij mensen van een andere taal,
een andere cultuur of godsdienst.
Het is wel fijn als we op reis zijn
en zelf onze bestemming hebben uitgekozen.
we bereiden er ons op voor
en probeerden op voorhand al alles te voorzien.
Toch is het onverwachte deel een grote kans.
Jij hebt ons als broers en zussen geschapen
van dezelfde mensheid.
Onvoorstelbaar uniek en verschillend van mekaar,
we lijken op elkaar.
In veel gevallen is hetgeen ons zo
verschillend maakt van elkaar, het boeiendste.
Tenminste toch voor mij,
al geef ik toe, dat ik toch ook wel eens bang ben
voor die grote 'onbekende' die plots voor me staat.
Maar de drang naar vriendschap en de nood aan
een vredelievende maatschappij doet me toch
de stappen zetten naar een eerste kennismaking.
Ik weiger in de 'vreemdeling' voor me
een potentieel 'gevaarlijke persoon' te zien.
Jij, hebt die mens op mijn pad gezet
en ik wil van die ontmoeting echt iets maken.
Ik ga er vanuit,dat hij of zij dezelfde behoeften heeft
aan vriendschap, vrede, aanvaarding, respect, veiligheid
en geborgenheid. En als ik een vraag stel om hulp
valt het mij op, dat ik direct de vreugde
zie in de ogen van die persoon.
Zoiets als: "Die persoon kan ik helpen, die heeft me nodig".
Ja, ik heb de anderen nodig en zelf wil ik
er ook graag zijn voor hen.
Als we mekaar binnenlaten en een kans geven,
dan kan er echt iets van dat thuisgevoel doorbreken.
Dan zijn er ogen, die me aankijken,
rechtstreeks en met een twinkeling nog wel.
Dan zijn er handen, die me tegemoet komen.
Ja, God daar heb je mij voor op de wereld gezet.
We zijn hier samen.
Allemaal hebben we een plaatsje in je wereldwijde Hart.
Zou dat niet onze echte thuis zijn?
|
