|
Vakantie in de mist, Jezus,
het is levensgevaarlijk!
'k Las onlangs de korte mededeling:
'Wandeaar uitgegleden en in de ravijn gestort.'
Jezus, toen ik 14 jaar was en op tweedaagse tocht
in Zwitserland, maakte ik het mee, dat we
na een zonnige dag en een goede nachtrust in de berghut,
op pad moesten in een heel dichte mist.
Ik zag geen 20 cm voor mij. We liepen op een smal,
kronkelwegje langs de flank van een berg
als broze kuikentjes achter moeder eend.
het werd stiller en stiller, gevaarlijker en gevaarlijker...
We hebben allemaal inwendig tot Jou geroepen, Jezus,
maar dat vernamen we pas uren later.
De leiding vond het niet meer te doen
en riskeerde iets anders. We moesten bij een skilift
elk om beurt op zo'n zitje springen, dat gewoon doordraaide
en ons goed vastgrijpen. Ik had het gevoel
helemaal in de afgrond te springen, maar
door de dichte mist kon je die afgrond enkel vermoeden.
We hebben het allemaal vlot gehaald.
Voor mij was het een unieke ervaring om vertrouwen
te leren en gevaar in te schatten.
Het was duidelijk dat we in goede handen waren,
maar toch bleef ik bidden, want hoe goed we
het ook voorbereiden of bedoelen, er is altijd wel
een risico of onverwachte mist die kan opduiken.
Jij, Jezus, Je was me nabij en ik heb me
aan Jou vastgeklampt, bij Jou bescherming gezocht.
Ik bid, Je,
laat me elke dag met Je meestappen,
ook doorheen de mist van onveilige omstandigheden,
de mist van het niet-weten: wat en hoe, waar of wanneer.
Met Jou zal ik veilig zijn! Jij, mijn Goede Herder.
|
