Bijna twee weken terug werd ik ontslagen uit het ziekenhuis. Ik was enorm gemotiveerd toen ik er vertrok maar van de motivatie blijft vandaag niet zoveel meer over. Van m'n goeie voornemens om nu eens tijd vrij te maken voor vrije tijd en met die vrije tijd ook werkelijk iets nuttigs te gaan doen kan ik amper iets waar maken. Eergisteren spaghetti gemaakt, gisteren de afwas gedaan en naar het praatcafé van Ari-Vee geweest maar vandaag stelt het weer niks voor. Ik heb dan ook een enorm stresserende dag achter da rug. Ik had nochthans goede afspraken gemaakt met Paul, m'n baas, om tien uur per dag te werken en bij uitzondering kon elf uur ook wel eens. Vandaag m'n derde werkdag en ik kom weeral op twaalf werkuren uit. Van zo'n werkdagen kom ik dan totaal gestresseerd en misnoegd thuis. Een maaltijd maak ik dan niet meer voor mezelf. Ik plof neer in de zetel en begin te piekeren over alles en nog wat. Maandag moet ik op medisch onderzoek van het werk. Ik zou een volledig medisch verslag van m'n afgelopen ziekte moeten hebben maar ik besef dat dit geen zoden aan de dijk brengt. Wat gaan ze doen? Me afkeuren? Daar doen ze me alleen maar een plezier mee. Soms stel ik mezelf de vraag als het mogelijk is dat iemand die 's morgens om acht uur z'n eerste blikje bier opent en 's avonds om zeven uur z'n laatste blikje leegmaakt en in deze tijd gemiddeld drie à vier blikjes bier drinkt wel op een goeie manier nog een bedrijf van een dertigtal medewerkers kan leiden. Baasje denkt van wel blijkbaar want ik zie het hem toch al een vijftal jaar doen. Ik daarentegen denk er anders over. Voor mij is het in ieder geval geen leven dat ik leid. Ik heb het zelf niet in de hand. Baas beslist wanneer ik begin en wanneer ik stop. Voor hem maakt het echt niks uit dat m'n leven daardoor een warboel word. Me opstandig hiertegen opstellen kan er enkel toe leiden dat ik nog meer problemen krijg op het werk. Het op een vriendelijke, assertieve manier aankaarten lukt pas na vijf uur in de namiddag maar dan heeft de baas het druk en heeft hij al een pilsje of dertig achterover geslagen. Zinloos dus. Gelukkig heb ik iets om naar uit te kijken maar ook dit kan me niet postief stemmen nu. Aanstaande maandag verwacht ik een bericht in verband met een lopende solicitatie. Fabrieksjob in tweeploegenstelsel. Weekje vorrmiddag en weekje namiddagpost. Om de twee weken kan ik dan op woensdag, vrijdag, zaterdag en zondag terecht bij de activiteiten van Ari-Vee. En nu de herfst begonnen is zal ik me maar gelukkig prijzen in de week namiddagpost dat ik daglicht zie in m'n vrije tijd. De mailconversatie met Ineke is ook weer gestopt. Ik heb nu al vier dagen niks meer van haar gehoord. Ze zei dat ze nog wel bezorgd in me was en dat ze wel met we wilde blijven mailen maar ik heb zo de indruk dat ze me een beetje belachelijk maakt. Ik kan best begrijpen dat ze me niet als vriend wil maar ze eigent zich wel het recht toe om inzage te hebben in wat ik doe in mijn facebook. Ik doe er voorlopig niks meer en haar laatste mail heb ik ook niet meer beantwoord. Ze komt steeds weer met hetzelfde aandraven. Als ik eens zeg dat ik vroeg thuis was of zo komt ze steeds aandraven met strijken. Ik dacht dat het leven meer was dan strijken alleen.
Het artikel dat ik gisteren heeft me nogal wat emoties bezorgd. Ik vind het meelijwekkend wat er staat en het is niet de bedoeling om medelijden op te wekken. Ik werd bij het schrijven zelf overmand door een huilbui. Ik heb dit verhaal al eerder verteld maar niet zo gedetailleerd als ik het gisteren neerschreef. Het verhaal is nog niet compleet, er zijn nog aspecten die me vermoedelijk minder gaan emotioneren, maar die ik me wel herinner. Ik laat het nu even rusten, ik weet niet als het me goed of kwaad doet om zo diep in m'n verleden te graven. Ik merk wel dat ik in het verleden enkele onverwerkte trauma's opgelopen heb. Deze trauma's over het hoofd zien, balaniseren of ontwijken lijkt me niet echt de beste oplossing. Ik zie wel duidelijk verbanden tussen wat ik meemaakte in de periode die ik neerschreef en m'n latere periode tot zelfs hoe ik me vandaag gedraag , denk,...
Ik vraag me wel af hoe ik een trauma dat zo ver achter me licht vandaag kan verwerken. Ik weet het niet;
Ik heb er veel maar weinig goeie vind ik. Toch is het belangrijk dat ik ze neerschrijf.
1) M'n geboorte herinner ik me niet maar ik wil wel noteren wat ik er van weet via m'n moeder. De eerste drie dagen na m'n geboorte kreeg m'n moeder me niet te zien. Bij m'n geboorte had ik een blauwe tot donkerblauwe huidskleur. Dit zou te wijten geweest zijn aan een zuurstoftekort. Ik zou ook niet geademd hebben tot zes minuten na m'n geboorte.
2) De kleuter: M'n kleuterschool herinner ik me wel. Ik wilde bij de groep horen maar werd nooit opgenomen in de groep. Ik was van nature een roodharig kind en werd hiermee meerdere malen per schooldag gepest. "Rosten, hoeveel moet je kosten om achter m'n kiekens te crossen" ... een rijmpje dat tegen me uitgesproken werd door één leerling maar dat al gauw leuk bevonden werd door de hele groep. Ik heb dat rijmpje geen honderd keer gehoord maar duizenden keren. Op de speelplaats mocht ik meedoen met de spelletjes op voorwaarde dat er onvoldoende deelnemers waren. De speelkoer was van beton en werd in twee gedeeld door een zwarte peknaad tussen de betonplaten. M'n zus zat aan de andere kant van de peknaad. Meisjes en jongens werden van elkaar gescheiden en mochten zeker niet met elkaar omgaan op school, ook niet als ze broer en zus waren. Na de derde kleuterklas was er al sterke twijfel bij de lerares(een non) als ik wel in staat was om het eerste schooljaar in de lagere school aan te vatten. Na overleg op een ouderkontaktavond (wat mij heel wat stress bezorgde) werd beslist om me toch te laten naar de lagere school. Ik heb wel een uitbrander gekregen van m'n moeder en werd wel gestraft (op blote knieën, handen op het hoofd, een half uur in de hoek zitten) omdat m'n schoolresultaten beneden alle pijl waren. M'n moeder wees er me duidelijk op dat ik over deze straf niks mocht zeggen tegen m'n vader.
3) De lagere school: Is eigenlijk niet veel anders dan m'n kleuterschool alleen zijn de details me meer bijgebleven. Het meest gespeelde spelletje op de speelplaats was voetbal(het doel was met krijt op de muur getekend). De spelregels waren wel een ietsje anders dan wat we nu als voetbal kennen. Er was één doel, twee ploegen en er waren dertien personen die graag voetbalden. De ploeg die het meeste doelpunten maakte won, simpel. Maar hoe verdeel je dertien spelers over 2 ploegen? Twee maal zes spelers en eentje word de doelman. Ik was dus de doelman. De eerste keer vond ik dat wel leuk. Nu kon ik me bewijzen dacht ik maar al vlug had ik door dat ook dit niet m'n ding was. Beide ploegen hadden geen zes tegenstanders maar zeven. Die doelman liep meer in de weg dan dat hij iets goeds deed. Door de ene ploeg werd ik beschuldigd dat ik veel te makkelijk grijpbare ballen niet pakte en door de ander werd ik van spelbederf beschuldigd omdat ik een bijna gemaakt doelpunt verhinderd had. Nooit was het goed. Bij ziekte van een leerling had ik dit probleem niet. Maar ik kon ook niet mee voetballen want niemand wilde de "rosse" in z'n ploeg. Ik nam plaats op de vensterbank en keek toe hoe de anderen voetbalden. Een alternatief had ik niet.
Maar soms werd er ook heel vals gespeeld en hadden ze geen zin in een wedstrijd. Dan spraken ze af om niet met één bal te spelen maar met meerdere ballen. Dan was het niet de bedoeling om zoveel mogelijk doelpunten te maken maar zoveel mogelijk de "rosse" te raken en liefst zo hard mogelijk. Ik heb ontelbare malen een bloedneus opgelopen omdat ik recht in het gezicht geraakt werd terwijl ik over m'n pijnlijke billen (korte broek) wreef om de branderige pijn weg te krijgen. Ontelbare malen ben ik op m'n knieën gaan zitten met m'n gezicht in m'n armen zodat ze m'n gezicht niet konden raken. Ik maakte me zo gezegd kleiner, maar voor de anderen was het dan moeilijker om me te raken maar iedere bal die me nog raakte werd met luid gejuich onthaald en degene die de rakende bal getrapt had werd gevierd en beloond alsof hij een doelpunt gemaakt had.
Ok, alles heb ik nu getoetst aan de verschijnselen van Borderline en toch wil ik niet aannemen dat deze term op mij van toepassing is. Ik denk dat alle symptonen en psychische ziektebeelden andere oorzaken hebben. Ik kan ook niet aan alles tegelijk werken anders ben ik wel hele dagen bezig. Dit alles neerschrijven is niet de meest aangename tijdsbesteding. Ik vind van mezelf dat als ik over m'n probleem "minderwaardigheid" heen raak ik al een hele stap verder zal zijn. Ik weet ook wel dat dit niet van vandaag op morgen kan. Het zit zo diep bij me ingebakken dat het me belemmerd een normaal leven te leiden, laat staan gelukkig zijn of worden.
Ik heb trouwens al alle redenen gehad om gelukkig te zijn. Waarom was ik het niet? Waarom ben ik mezelf anders gaan voordoen dan ik werkelijk was? Waar is het fout met me gegaan? Ik kan hiervan wel enkele vragen beantwoorden en ik ben er wel klaar voor. Stof genoeg voor morgen.
Verschijnselen van Borderline: 8) Psychotische verschijnselen
Soms krijgen mensen met borderline last van psychotische verschijnselen, zoals in de war of achter-dochtig zijn en stemmen horen. Deze verschijnselen kunnen enkele uren of dagen duren.
Mijn herkenningspunten: Weinig herkenningspunten. Soms heb ik wel eens de indruk, vooral op openbare plaatsen, dat ik bekeken word of dat er over me gepraat word. Ik vermijd drukke winkelstraten omdat ik er me niet goed voel. Ik ga voor etalages staan, niet voor wat er in de etalage ligt maar omdat ik in de weerspiegeling van het vensterglas op zoek ga naar mensen aan de andere kant van de straat. Daar mensen met elkaar zien praten en in m'n richting zien kijken bezorgd mij een slecht gevoel. Ik kan het niet omschrijven. Hoe ik hierop reageer? Wegwezen en maken dat ik in m'n eigen vertrouwde omgeving ben, proberen te slapen, het slechte gevoel proberen te verslapen.
Verschijnselen van Borderline: 7) Dissociatieve verschijnselen
Mensen met borderline kunnen momenten van vervreemding hebben, het gevoel 'er niet echt te zijn' of een sterk en beangstigend gevoel van innerlijke leegte. Soms weten ze even echt niet wat ze gedaan hebben of hoe ze ergens zijn gekomen.
Mijn herkenningspunten: Ik vraag me nog altijd af wat er gebeurd is enkele maanden terug. Enkele keren ben ik bij bewustzijn gekomen op de meest vreemde plaatsen. Zonder alcohol of enig ander roesbevorderend middel gebruikt te hebben te hebben werd ik wakker door de onaangename koude van de harde vloer in m'n leefruimte. Ik weet echt niet hoe lang ik daar gelegen heb en wat eraan vooraf ging.
Het ontwaken op m'n terras ben ik ook nog niet vergeten. Daar ken ik wel de voorgeschiedenis van. Ik wilde het raam van m'n slaapkamer sluiten om te gaan slapen maar hoorde het geluid van vuurwerk. Ik wilde gaan kijken vanwaar het vuurwerk kwam. Die nacht heeft het geregend en ik ben ontwaakt uren later, kletsnat en verkleumd van de kou.
Maar dit is niet het ergste vind ik, er is meer. Soms heb ik problemen om me te herinneren waar ik geweest ben. Dit laatste komt vooral voor op het werk. De schadegevallen aan m'n vrachtwagen van de laatste maand dat ik werkte kan ik niet goedpraten. Eén schadegeval is duidelijk een verkeersbord dat ik raakte en enkele meters langs de zijkant van m'n vrachtwagen schade aanrichtte. Verkeersborden staan rechts van de weg...rechts van de weg rijden ook fietsers en lopen er voetgangers. Dit beangstigd me wel. Wat als ik me onbewust ben van een fietser of een voetganger naast m'n vrachtwagen? Dan rij ik die aan, breng ik die persoon uit evenwicht wat tot gevolgen kan hebben dat die persoon onder de achterwielen van m'n vrachtwagen terecht komt. In beladen toestand is het bijna onmogelijk dat ik hier iets van merk.
Soms rij ik op automatische piloot. Hiermee bedoel ik dat ik soms een half uur à vijfenveertig minuten rij tussen twee klanten en ik schrik als de stem van het gps systeem zegt "Bestemming berijkt". Het is altijd schrikken als ik weer eens een klant voorbij rijd. Mij achteraf proberen herinneren welke wegen ik gebruikte tussen twee klanten is een hopeloze zaak. Ik weet het niet.
Verschijnselen van Borderline: 6) Identiteitsproblemen
Mensen met borderline hebben meestal weinig zelfvertrouwen en een negatief zelfbeeld en zijn buitengewoon gevoelig voor opmerkingen die ze als kritiek ervaren. Ze twijfelen constant over wat ze zullen aanpakken en wat ze met hun leven willen.
Mijn herkenningspunten: Ik heb een zodanig zelf negatief beeld van mezelf dat ik nooit mezelf ben. Ik doe me steeds anders voor of verzin steeds zaken om me beter en interessanter te maken naar anderen toe. Kritiek is voor mij onaanvaardbaar, ik ga er totaal verkeerd mee om. kritiek kan bij mij tot een woede-uitbarsting lijden. Dit hoeft niet persé direct maar kritiek bezorgd mij een klein beetje woede die ik opkrop tot er een heel grote woede-uitbarsting komt voor een schijnbare futiliteit.
Het constante twijfelen is ook heel herkenbaar. Ik stel me een doel, dit doel is niet onbereikbaar zelfs heel bereikbaar. Toch kan ik m'n doel niet bereiken omdat ik steeds weer in een depressie beland waardoor het doel niet bereikt word en steeds weer uitgesteld word. Een depressie zorgt ervoor dat ik verlamd word en m'n doel uit het oog verlies.
Verschijnselen van Borderline: 5) Opzettelijke zelfverwonding (automutilatie)
Veel mensen met borderline krassen zichzelf met scherpe voorwerpen of branden zich met een sigaret. Ook gedachten over of pogingen tot zelfdoding komen veel voor.
Mijn herkenningspunten: Ik kras mezelf soms op plaatsen waar het niet opgemerkt word. Meestal borstkas en bovenlichaam. Waarom? Ik noem het nogal graag "vervangingspijn". Vervangingspijn is lichamelijke pijn die geestelijke pijn van een depressie vervangt. De laatste jaren gebruikte ik een scherp, getand keukenmes. De krassen die dit in m'n opperhuid veroorzaakt bezorgen me pijn genoeg om de geestelijke pijn te verzachten. Zo'n krassen genezen ook zonder litteken. Vroeger heb ik ook nog wel eens in een seks-shop een lederen zweepje gekocht. Ik bevestigde scheermesjes of glasstukken aan de uiteinden van de zweep en verwonde daarmee m'n rug. Kort, krachtig en een helse langdurige pijn. Ebde de pijn weg dan sloeg ik nog een keer. Nadeel: de wonden op m'n rug kon ik onmogelijk zelf verzorgen, dus werden ze niet verzorgd.
Verschijnselen van Borderline: 4) Extreme angst om verlaten te worden
Mensen met een borderline stoornis hebben een grote behoefte aan intieme relaties, maar zijn daar tegelijkertijd bang voor. Ze zijn extreem bang om in de steek gelaten te worden. Ze stellen mensen daarom voortdurend op de proef. Zo testen ze als het ware of en wanneer iemand hen in de steek laat. Op zich neutrale uitspraken of acties leggen ze al snel uit als een persoonlijke afwijzing. Mensen met borderline leggen vaak makkelijk contacten. Maar hun verwachtingen zijn zo hoog-gespannen dat niemand eraan kan beantwoorden. Alleen zijn vinden ze vaak erg moeilijk en kan hen in grote paniek brengen. Ze eisen daarom iemands aandacht en liefde volledig op. Hun relaties zijn vaak heftig, maar kort.
Mijn herkenningspunten: Ik hunker inderdaad naar een intieme relatie. Ik kom ook tot intieme relaties maar steeds door me beter voor te doen dan ik ben. De relatie word meestal beëindigd door mijn gekende woede-uitbarstingen.
Verschijnselen van Borderline: 3) Zwart-wit denken
Bij borderline wordt de wereld opgedeeld in uitersten: zwart en wit, goed en slecht, mooi en lelijk, alles of niets. Er bestaan geen grijstinten. Iemand is of fantastisch leuk of onuitstaanbaar. De mening over één en dezelfde persoon kan in korte tijd helemaal omslaan.
Mijn herkenningspunten: Volledig herkenbaar. Zwart is fout, wit is goed. Ik heb geen vrienden of sociale contacten. In m'n (werk)omgeving zijn er wel mensen die denken dat ze bevriend met me zijn. Ik vermoed dat vriendschap berust op wederzijds vertrouwen. Ik vertrouw m'n eigen moeder niet laat staan dat ik iemand anders zou vertrouwen. Ik zie in iedereen iemand die me potentieel kan teleurstellen, daarom hou ik vrienden op afstand.
Tot op heden had ik maar één goede vriendschappelijke connectie met iemand, we leerden elkaar kennen en ik misbruikte leugens om me beter voor te doen dan ik werkelijk ben. Niet de beste methode weet ik nu maar ik ken geen andere methode om een vriendschap met iemand aan te gaan. Ik mag me wel gelukkig prijzen dat ik dit mogen ervaren heb. Verdomme dat voelt goed, en bijna was ik klaar om die persoon in m'n gedachtenwereld toe te laten maar toen kreeg ik een woede-aanval...met alle gevolgen van dien. Maar ik heb me wel diep gelukkig gevoeld "tijdens" maar "na" is een heel ander geval. Ik had mezelf in heel grote nesten gewerkt. Ik was zwart, Ineke is wit. Ik ben de grootste vijand van mezelf. Maar tijdens m'n woede-aanval was Ineke zwart en was ik wit. Nu ervaar ik Ineke als grijs en mezelf zou ik willen als grijs ervaren. Grijs = goed genoeg.
