sinds de vrijdagavond, na bezoekje bij plastisch chirurg neem ik stipt mijn antibiotica. De druk aan t litteken was nog niet verbeterd maar het duurt toch zeker 48u voor de antibiotica echt begint te werken dus ik maak me niet te veel zorgen....
Tot op het moment dat er ineens vocht uit mijn buik loopt... Ik kijk en de buiknaad was open gekomen. Er loopt etter uit van de ontsteking. Eerst was ik een beetje ongerust maar kris zei dat t beter was dat t eruit kon. Ik ben blijven duwen tot er niks meer uitkwam . Ik moet zeggen dat t wel beter aanvoelde. De druk was weg. Maar er was nu wel een gat in mijn buik... Kris durfde niet te kijken.
Ik ook amper... Ik heb dan naar dienst van wit gele kruis gebeld om te horen of er een verpleegkundige kon komen om de wonde te verzorgen. Een uurtje later was er al iemand.
De verpleegster vond dat t er niet zo goed uitzag en raadde me toch aan om naar een dokter te gaan.
Een dokter.... Pfff op zondag. Ik heb dan maar gebeld naar t verdiep in t uz waar ik opgenomen was . Zij kennen de problematiek na zulke operaties.
Maar de verpleegkundige zei dat ik best toch naar spoed zou gaan.
Ale , daar gaat mijnen zondag... Hup in de auto en naar spoed in Gent.
Gelukkig was de assistent - plastisch chirurg daar nog. Hij zei me dat hij dit had verwacht omdat er te veel tractie op buik zat. Men had enorm moeten trekken om buik dicht te krijgen en er zat dus erg veel spanning op. Die spanning is misschien oorzaak van de ontsteking en van het open komen van de naad.
Hij zei dat dit elke dag goed verzorgd moest worden door thuisverpleegkundige en dat dit dan vanzelf wel zou genezen.
100% gerust was ik niet maar binnen 2 dagen moet ik al op controle...
Omdat er nog steeds zoveel vocht uit opening kwam moest ik dit savonds zelf nog eens verzorgen.
Op maandagavond zie ik dat er precies iets inzit, een soort draadje. Ik neem dat vast met goed ontsmette handen en knip t af.
De dag nadien kijk ik naar de opening en ik zie dat deze nog veel meer open staat. Wat een groot gat, ongeveer 6 cm op 2 cm, redelijk groot dus.
Nu was ik erg ongerust want zo groot was dat gat gisteren nog niet.
Vandaag moet ik naar chirurg maar ik wil niet wachten tot in de late namiddag.
Bel eerst naar mijn huisarts om te vragen wat k moet doen. Hij zei dat hij t anders zou naaien ( in t geval voor een vinger ofzo) maar dit laat hij toch liever over aan een plastisch chirurg.
Ik bel dan naar t uz en men verbindt me door met de assistent. Ik leg uit hoe t er uitziet en hij wil me voor de start van de consultaties zien.
Gelukkig ...
Die reisjes naar het uz doe ik alleszins niet voor mijn plezier. Rondstappen lukt niet goed en in /uit een auto stappen is enorm pijnlijk.
Maar ik geraak er en ben blij als de dokter arriveert.
Hij kijkt en schrikt een beetje. " oei dat is dieper dan ik dacht, ik zie zelfs je spieren liggen..." ( dat moet hij juist tegen mij zeggen.. 😉)
" dit is een twijfelgeval, zo laten of terug opereren...het probleem is dat t niet opbrengt om t oppervlakkig toe te naaien want dan komt dat toch terug open..."
Dr Stillaert komt ook binnen en kijkt... " dit moet van binnen naar buiten toe dicht groeien, verpleegster zal er wiekte in steken...." En weg was hij...
Ik begon te wenen, niet van pijn of angst maar gewoon omdat t weeral tegen zit. Waarom weeral complicaties, kan t nu niet eens gewoon vlot en goed verlopen ?
De assistent zegt dat t wel allemaal goed komt maar dat t gewoon langer zal duren.
De verpleegster probeerde me ook gerust te stellen en zei dat dit een vervelende complicatie is maar dat er bij zulke operaties nog veel ergere complicaties voorkomen...
Op dat moment was dat niet echt een troost moet ik toegeven... Tis toch wel weer een complicatie ...ze moeten de mensen nog wa vroeger naar huis sturen na zo n zware operatie...
Dr Stillaert komt nog even terug binnen om te zeggen tegen de verpleegster wat ze exact moet doen voor de verzorging.
Ik vraag hem intussen of hij kan kijken of t pathologisch rapport al binnen is van t weefsel dat tijdens operatie is weg genomen ( litteken weefsel en borstweefsel van goede borst).
T zweet breekt me uit, stel dat de uitslag niet goed is...
" alles goedaardig" zegt hij
Oef, dan toch nog goed nieuws. Geen nieuwe kanker in borst die k preventief liet amputeren. Ik heb zeker geen spijt dat ik die borst preventief heb laten amputeren en reconstrueren, het is niet omdat er nu geen kanker zat dat dit in de toekomst niet zou kunnen gebeuren... Tkan maar weg zijn!
De verpleegster steekt wiekte in "'het gat', ontsmet alles goed en alles wordt goed ingepakt. Ik kan naar huis.
Nieuwe afspraak binnen 3 weken..
Wordt vervolgd
Sofie
vannacht opnieuw goed geslapen. Dat kan alleen maar in mijn voordeel zijn voor mijn herstel denk ik dan.
Ik ga terug wandelen vandaag. Nog steeds kan ik niet rechtop lopen maar zal dit tijd moeten geven. Blijven bewegen zal er wel goed voor zijn.
In de namiddag valt t me op dat ik spanning krijg aan mijn litteken van buik. In t midden van t litteken ziet t ook rood.
Ik panikeer nog niet, ik denk dat t komt door onverwachts heel hard te niezen 2 dagen geleden. Dan heb ik binnenin iets gevoeld en op die plaats staat t nu gespannen.
Er zal misschien vocht of bloed in gekomen zijn...
Ik wil lauren verrassen en ga met mijn schoonma mee om haar op te halen.
Er is ook een kerstdrink met de collega s en ook hen verras ik door aanwezig te zijn. Niemand die dit had verwacht. Ik kan zitten dus dat is ok.
Na een uurtje werd t wel lastig . Kreeg steeds meer last van die spanning in buik. Ik word toch al wat ongerust. Ik had t gevoel dat mijn buik zou openspringen.
Ben blij als kris me half uur later komt oppikken.
Ik kijk in auto naar buik en deel staat echt rood en opgezwollen. Paniek!!
Dat gaat ontsteking zijn! Voila, daar heb je t al, 2 dagen thuis en miserie begint al...
Ik bel naar secretaresse van plastisch chirurg... Ik vertel wat er gaande is en ik mag vanavond nog bij hem thuis langs gaan.
Hij kijkt en vermoedt dat er idd een ontsteking zit. Hij schrijft me anitbiotica voor.
Het is de eerste keer dat ik D'r Stillaert zie sinds de operatie. In t ziekenhuis zag is steeds assistent -chirurg .
Hij zegt dat de rest er goed uit ziet. Ik vraag ook nog eens naar die verhardingen. Ooooh, dat lossen we wel op bij corrigerende ingreep.
Ik vraag ook of hij mijn rechteroksel dan uitgekuist heeft ( littekenweefsel verwijderen van bestralingen) . Hij wist t niet goed meer maar hij zei dat ze dat altijd doen als ze zien dat er veel aanwezig is.
Ik verwijs ook nog eens naar pijn iets boven mijn navel, aan de 2 kanten. Ik zeg 'm dat dat tegen trekt bij t rechtstaan.
Hij zegt dat dat allemaal normaal is omdat hij in buik heeft gewerkt en dat t tenslotte nog maar week geleden is.
Met mijn voorschrift ga ik naar huis. Ik hoop dat t met de anitbiotica opgelost raakt...
Wordt vervolgd
Sofie
amai wat heb ik goed geslapen. Mijn eigen bedje is toch beter dan dat ziekenhuisbed, hier zakte ik alleszins zo niet in .
Ik moet vandaag wel mijn plan trekken want kris gaat werken en lauren is naar school.
Een goeie nachtrust heeft me goed gedaan dus ik voel me wel ok.
Maar nog geen 2 uur na t opstaan slaat de vermoeidheid al toe. Ik leg me dan maar in de zetel. Ik slaap een uurtje.
Op t gemakje beetje was in de kast leggen , eten, eens stofzuigen ( mocht eigenlijk niet maar ik heb t heel voorzichtig gedaan) en ik ben alweer moe
Herstellen vraagt heeeel veel energie precies.
In de namiddag slaap ik terug in de zetel, een uurtje of 2 zelfs.
Zo gaan de dagen wel vooruit.
Na mijn dutje ga ik ook eens wandelen , half uurtje in de buitenlucht zal me wel wat energie geven.
Maar geloof t of niet, na de wandeling terug zo moe... En ik die anders zo in goede conditie ben... Hopelijk neemt die vermoeidheid snel af...
Ale de eerste dag thuis is voorbij. Savonds zie ik lauren en ze is lief voor mij. Legt t dekentje over mij als ik me in de zetel leg.
Ik word hier nogal gesoigneerd hoor 😃
Wort vervolgd
Sofie
Woensdag 16 december: deze Avond naar huis, nog geen week na operatie
vandaag zal ik naar huis moeten. Er is voor de dokters niet echt een reden waarom ik nog langer zou moeren blijven. Slapen kan ik ook thuis en een pijnstiller nemen ook.
T klopt dat ik thuis ook kan rusten maar thuis doe je toch net iets meer dan dat je in t ziekenhuis ligt dus dan rust je sowieso minder.
Straf eigenlijk dat ik op nog geen week tijd al naar huis kan. Zelf dacht ik tegen t weekend thuis te zijn in t beste geval en t is nog maar woensdag...
Maar 100% gerust ben ik toch niet... Wat als ik vannacht dan opeens koorts krijg? Of een bloedklonter?
Ik bel naar kris dat k naar huis mag en die zal vroeger stoppen Met werken en me in de namiddag komen halen.
Kijk er wel naar uit om Lauren terug te zien want heb haar sinds zondag niet me gezien.
In de voormiddag probeer ik valies al beetje te maken. Af en toe leg ik er een paar spulletjes in , beetje bij beetje, want alles wat ik doe blijft zoveel energie vragen.
Ik voel dat ik redelijk veel pijn heb opzij van linkerborst. Had dit tegen dokter al gezegd dat dit hard aanvoelde maar kon nog beetje vocht zijn of opgestapeld bloed.
Vraag t toch nog eens aan een verpleegster. Zij roept een verpleger die daar specialist in is. Hij voelt en zegt dat hij zich daar geen zorgen over maakt. Moet t tijd geven .
Al bij al toch blij dat ik naar huis kan en dat er geen complicaties zijn. Goeie doorbloeding, geen ontsteking, geen bloedklonters,...gelukkig maar!
En nu herstellen. Als t elke dag beetje beter gaat zal ik me volgende week wel al redelijk ok voelen denk ik.
Kris is er, met de camionette,... Als ik daar maar in geraak...
We stappen naar de ingang en de mensen draaien echt hun hoofd om om naar mij te kijken. Ik wou dat t voor mijnen decolleté was maar dat is t niet 😉 tis omdat ik zo krom loop...
Dat krom lopen is wel erg pijnlijk voor de rug. Tussendoor moet ik eens stoppen om te steunen en rug even te ontlasten.
Kris gaat de camionette halen zodat ik toch niet té ver moet stappen. Al doet de buitenlucht me wel goed.
Instappen ... Dat duurt ongeveer 5 minuten. T lukte niet om er op een goeie manier in te geraken. Ik en kris moesten wel lachen maar lachen maakte t nog pijnlijker dus was blij dat k er dan toch nog ( niet op een erg fatsoenlijke manier) was ingemaakt.
De rit naar huis viel mee. Nie erg veel pijn.
Aaaaah home sweet home!!! T eerste wat ik thuis doe is proberen of ik zelf in en uit mijn bed kan. Want als dit niet zou lukken moet ik een ziekenhuisbed bestellen.
Ik probeer te gaan liggen maar lukt niet. Op verscheidene manieren maar niet simpel als je armen niet mag gebruiken en ook geen buikspieren.
Uiteindelijk laat ik me op mijn zij vallen. Hahaha daar lag ik dan , ik probeer me op rug te draaien. Na heel wat gedoe is dat gelukt. Maar zo helemaal plat liggen was helemaal niet comfortabel voor buik. Ik roep kris en zeg m dat k toch bed zal moeten bestellen.
Hij zei dat hij anders zou proberen om kussens ouders matras te leggen zodat deze iets schuiner komt te liggen.
Eerst er nog uit geraken...met beetje hulp van kris lukt t.
Kussens eronder en nog eens proberen... Dat is al veel beter. Zo zal ik wel kunnen slapen.
Samen met kris leeg ik de valies uit. Hij zegt dat ik moet gaan rusten maar ik help toch beetje.
Voel achteraf wel dat ik te veel heb gedaan. Vanavond vroeg in bed en hopen op een goede nacht.
Wordt vervolgd
Sofie
gisteren toch in slaap gevallen zonder inslaper. Had gezegd dat ik zonder wou proberen slapen omdat men daar snel afhankelijk van kan worden en dat wil ik niet.
Deze nacht superslecht geslapen. Er was veel lawaai in de gang en nog steeds in ruglig moeten liggen bevordert mijn slaap niet echt.
Ben dan maar vroeg opgestaan zodat ik me op mijn gemak kon klaar maken ( alvorens de dokters weer binnenvallen als k nog in mijn blote poep sta).
Net klaar en de assistent -chirurg is er al. Nu waren ze niet met zoveel.
"Alles ziet er goed uit, laatste drain mag er straks uit en voor mijn part mag je naar huis"
Ik vraag of dat echt moet want ik voel me nog niet goed genoeg om naar huis te gaan.
Hij zegt dat ik t dan met de verpleegkundige moet afspreken wat k ga doen. Als dokter weg is vraagt verpleegster me of ik naar huis ga.
Ik zeg haar dat ik t niet goed weet. Langs een kant wil ik wel want wil samen met Kris in bed liggen ipv alleen en wil Lauren zien.
En dat ziekenhuiseten komt er ook al langs mijn oren uit...
De verpleegster ziet dat ik twijfel en zegt dat ik op mijn gemak eerst mag eten en dat ik t haar straks moet weten te zeggen.
Ik denk erover na en besluit om toch te blijven. Dat is de verstandigste keuze voor mijn lichaam.
Na t eten verzorging... Drain mag eruit. Een stagebegeleidster komt me zeggen dat ze zo dadelijk zal komen met de stagiaire.
Na een tijdje komt de stagiaire binnen. Het is een knappe negerin. Ze spreekt Nederlands maar niet zo duidelijk.
Echt een hele lieve. Ze wrijft mijn voetjes terwijl ze kennis met me maakt.
Daarna komt haar begeleidster en worden de voorbereidingen gedaan voor t verwijderen van de drain.
Mijn hartslag stijgt de hoogte in...
Ik zeg dat ik er wel bang voor ben omdat t verwijderen van de andere drain uit buik heel erg pijnlijk was
De begeleidster probeerde me gerust te stellen en zei dat de stagiaire dat goed zou doen.
"Mevrouw u mag goed inademen en bij t uitademen wordt drain eruit getrokken"
Ik denk ok, nog 1 keer en ben van mijn laatste pot vanaf.
De begeleidster staat de ene kant van t bed en de stagiaire aan de andere kant. Ik kijk naar de begeleidster en niet naar de kant van de drain.
Ik adem diep in, en uit... maar begeleidster zegt steeds opnieuw, blijven uitademen, ademen, inademen, uitademen, ... Duidelijk zelf beetje in paniek.
Ik had enorm veel pijn. De drain zat goed vast blijkbaar en was erg lang.
Opeens zei ze: " tis eruit!"
Oef , dat leek uren te duren. Ik weende want had enorm veel pijn. Dat was de ergste drain van de 4. Die zat er ook al t langste in dus zat daardoor misschien al wat vaster.
Een kwartier lang bleef de pijn aanhouden en dan begon t te beteren.
Ale , daar was k ook van af!
Smiddags heb ik afgesproken met een vriendin die in t uz werkt. We gaan samen eten in de cafetaria tijdens haar lunchpauze. Ik moet dus wel eerst naar beneden . Ik neem de lift en dan nog 20 m stappen... Ik loop zo krom als iets. Zie de mensen allemaal naar me kijken als ze me zien stappen. Ik schaam me dood. Ben blij als mijn vriendin er is en dat ik kan gaan zitten. Ik eet een lasagne. Mmmmm, dat smaakt, eindelijk iets waar smaak in zit.
Tijd voor een dutje heb ik niet meer want t volgende bezoek zal er bijna zijn.
En savonds komt Kris langs.
Een vermoeiende dag en mijn bed is meer dan welkom...
Wordt vervolgd
Sofie
Nog maar juist wakker en ik voel me ellendig. Zoals de vorige dagen, spierpijn en geen kracht... Na een tijdje betert dat wel mits pijnstilling.
Ik moet me vandaag helemaal zelf wassen. Ik mag douchen maar dat zag k niet zitten omwille van de naden. Ik doe het wel in deeltjes.
Eerst mijn haar wassen en dat lukt. Dan mijn benen afsproeien. Dat was zalig. Ik bleef maar sproeien. Ik hoorde opeens dat er volk in de kamer kwam. " mevrouw Verbeken?"
" euhm jaaaa"( shit dat is de assistent -chirurg en ik sta hier in mijn blootje..)
Gelukkig kwam er niemand binnen. " we komen binnen 5 minuutjes terug" "ok" zeg ik
Oh nee, 5 minuten, lukt me nooit om dan klaar te zijn. Alles gebeurt nogal aan een traag tempo doordat alles tegen trekt...
Me snel nog met washandje verder wassen en dan kleren aan. Nog maar net onderbroek aan of ik hoorde terug meerdere personen binnen komen...
" mevrouw Verbeken, nog niet klaar?" " jaaaaa , momentje duurt allemaal wat langer"
Ik hoorde dat ze bleven wachten op de kamer. Half aangekleed kom ik uit de badkamer..
" amai jij ziet er goed uit , zo mooi kleurtje, onlangs op reis geweest? " krijg ik als complimentje ( van een dokter die ik nog niet gezien had, alhoewel ja, ik denk gezien als ik op de recovery lag) " euhm dank u, beetje bruinen zonder zon en ne mens ziet er direct beetje beter uit he" Iedereen moest lachen... " ja jij ziet er echt goed uit "zegt de assistent...
Leuk te horen maar zo voel ik me alleszins niet ... Voel me echt ellendig.
Er stond 7 man rond mij. Dokter ( chirurg) , assistent chirurg, borstverpleegkundige, 2 verpleegsters en nog stagiaires,..
" mogen we eens kijken?" Juist mijn kleren aan en moet ze alweer uit doen 😊 Het went wel om den duur om je uit te kleden voor jan en alleman... Die mannen zien me toch als werkobject he en veel moois om naar te kijken is er toch niet ... Dat scheelt wel. Allemaal nog eens aan de borsten komen... ( niemand zoveel betast aan de borsten zoals ik denk k t voorbije anderhalf jaar...) " Ziet er mooi uit" krijg ik te horen. " das relatief he " antwoord ik met een knipoog ,...
"mevrouw dat komt wel hoor na de 2 de ingreep"
Vandaag mogen de 2 drains aan de borsten er ook uit, er is niet veel wondvocht meer uit gekomen dus verpleegkundigen mogen deze straks verwijderen.
" morgen mag de laatste drain eruit en dan mag u van mij naar huis" " héh, naar huis? 5 dagen na zo n zware ingreep? Dat zie ik echt niet zitten hoor..."
" we zien dan morgen wel " zegt assistent
Gans t team verlaat de kamer. Verpleegster zegt dat er straks iemand komt voor de drains...
De angst schiet me door t lijf. 2 drains!!! Mja, t moet he...
Ik ben angstig . De oudere verpleegster stelt Me gerust en de stagiaire moet ze verwijderen.
De pijn viel mee. De drains waren iets korter dan de vorige drain in de buik. Daardoor minder gevoeld ofwel iets minder gespannen ...
Yesss, slechts nog 1 drain die er dan allicht morgen uit mag. Mijne pot moet ik dan wel nog overal mee naartoe sleuren... Ik steek m altijd in een zakje, dan valt dat zo niet op dat t een pot met bloed is...
In de voormiddag rust ik nog beetje want in namiddag bezoek. In de namiddag voel ik me toch redelijk.
Ik laat nu ook al minstens 6u tussen 2 pijnstillers... Dan voel ik wel dat t terug verslecht. Maar ale, een 3 pijnstillers dafalgan per dag is niet zo veel he.
De dag passeert snel met t bezoek. Ben wel erg moe maar kan lang bezoek al iets beter verdragen.
Zoals men zei, elke dag iets beter...
Sofie
Wordt vervolgd
ik word wakker met de gedachte dat ik lauren vandaag zal zien. Eindelijk want ik heb haar niet meer gezien sinds de woensdag. Dat is t langste dat ik haar heb moeten missen.
Zij miste me ook wel want mijn ouders waar ze bij logeerde zeiden dat ze soms wel verdrietig was. Ze hoorde me ook eens zeggen tegen mijn mama dat ik pijn had en dan was ze beginnen Wenen... Toen brak mijn hart... Wa gaat er door da kind haar hoofd. Een kind verdient t niet om ziek te zijn maar verdient t ook niet om een zieke ouder te hebben want dat maakt hen oPok verdrietig, meer dan dat we zouden denken...
Eerst de kracht vinden om uit mijn bed te geraken. Ik moet dringend plassen maar alles doet zo n pijn. Alsof ik griep heb. Geen beetje kracht en alle spieren doen pijn. Ik bel verpleegster voor extra pijnstiller.
Daarna betert t een beetje en vind ik dan toch de kracht om op te staan.
Ik Mag me zelf al beetje proberen wassen. Gedeeltelijk lukt dat. De rest zullen verpleegsters komen doen.
De plastisch chirurg-assistent komt langs.
Borsten zien er ok uit. Doorbloeding ok. Litteken ok.
Ik hoop dat er een drain uit mag maar nog te veel wondvocht ... Tzal voor morgen zijn...
Infuus mag er wel uit. Pijnstilling zal oraal worden toegediend .
Ale de meest cruciale uren voor afsterven zijn voorbij. Controle is nu om de 2u en tegen vanavond om de 4u.
Dan zal k eindelijk beetje,kunnen doorslapen want als ze je zo om de 2u komen wakker maken dan slaap je niet echt goed.
Vandaag geen bezoek buiten lauren met mijn ouders en kris. Zij komen rond 16u . Overdag rust ik veel zodat k toch beetje energie heb tegen dat Lauren er is.
Op t moment dat Lauren toekomt stap ik juist rond in de kamer. Mijn potten van de drains zitten in een zakje. Lauren ziet dat ik anders stap en verschiet een beetje.
Ze kijkt ook naar de drains maar zegt er niks over.
Ik krijg wel een kusje maar ze is beetje afstandelijk. Duidelijk aangedaan van mij zo te zien. Al zag ik er relatief ok uit want had mijn kleren aan en me ook beetje geschminkt enzo.
Maar toch zag Lauren dat ik niet de mama was zoals gewoonlijk.
Na een tijdje beterde t wel... Ik had voor haar ook enkele kleine cadeautjes en dat vond ze leuk.
Ze vroeg dan opeens of dat bloed was in die potjes. Ik legde haar uit dat dit door de operatie was maar dat die draadjes en potjes morgen of overmorgen zouden weg mogen.
Dat stelde haar gerust zag ik. Voor de rest heeft ze er niks meer van gezegd.
Na t bezoek was ik terug erg moe. Nog geen 19u en ik val al in slaap voor even...
Sofie
Wordt vervolgd
we zijn nu zaterdag, dankzij de inslaper toch een aantal uren goed kunnen slapen.
Van pijn in de borsten of buik werd ik niet echt wakker maar wel omdat ik me wou verleggen. Mijn rug deed om den duur meer pijn.
Als je al 3 dagen in zelfde positie ligt dan wordt dat lastig.
Geen andere optie om te slapen. Zal proberen om vandaag al eens iets meer uit mijn bed te komen , dat zal mijn rugje deugd doen.
Na t ontbijt komen de verpleegkundigen om me te verzorgen. De blaassonde mag eruit en ook 1 drain. En ook 1 infuus want heb er twee in linkerhand.
Ik werd wel beetje angstig want een drain laten verwijderen doe je echt niet voor je plezier.
Men begon met de blaassonde, dit zou niet pijnlijk zijn. Een stagiaire moet onder begeleiding van de verpleegster alles doen.
Als dat maar goed komt...
Voor het verwijderen van de blaassonde onttrekt met vloeistof uit de sonde. Dan wordt dat balonnetje dat de sonde op plaats houdt plat gemaakt en dan kan men deze verwijderen.
Is idd pijnloos verlopen. Oef, dat is al 1 ding minder...
Nu nog 1 van de drains uit buik. Ik begon te Wenen. Ik was bang dat t zoveel pijn zou doen. Ik vroeg aan de stagiaire of ze dat toch kon .
Ze zei, jaja, heb dat al 1 keer gedaan... Amai dat was erg geruststellend 😉 was dan toch niet de eerste bij wie ze t moest doen...
Eerst wordt t ontsmet, dan worden draadjes met mesje doorgesneden en dan volgt het uittrekken..
De verpleegster zei dat ik diep moest inademen en bij het uitademen zal stagiaire drain eruit trekken.
Ik vroeg om even te wachten want ik was aan t Wenen. Ik werd een beetje gerust gesteld. " adem diep in mevrouw". Ik ademde en zei dan : " neenee, nog niet"
Even op adem komen en dan mocht t gebeuren. Ik ademde diep in en bij t uitademen werd de drain verwijderd. Het gevoel dat ik verwachtte had ik ook. Ik werd er misselijk van.
Je voelt dat door je lichaam schuiven en dat was pijnlijk en raar tegelijkertijd. Maar Hey, de drain was eruit. Oef!! ( nog 3 te gaan de volgende dagen)
Ik werd daarna proper gewassen. Zelfs de steunkousen mochten even uit en mijn benen werden gewassen. Dat deed deugd.
Verzorging had toch wel een tijdje geduurd. Ik was al terug zo moe. Ik besloot te rusten tot aan t middageten. Normaal gezien zouden er vrienden op bezoek komen in de namiddag maar ik voelde dat dit nog niet zou lukken. Heb gevraagd of ze op een ander moment konden komen want ik was zooooo moe!
Ik werd wakker en had me al verlekkerd op een lekkere warme maaltijd, mijn eerste in 3 dagen. Dat zou smaken..
Alleeeen was dat een grote tegenvaller.... Ik ben helemaal niet kieskeurig en ik lust werkelijk alles. Maar in dat eten zat gewoon geen smaak. Niks.
De soep smaakte als water waaronder 1 wortel onder gemixt was. De aardappelen waren uitgedroogd en de groenten smaakten zelfs niet naar groenten. Om nog maar over t vlees te zwijgen... maar honger is de beste saus dus ik at er wel wat van. Maar ging met honger van tafel.
Ik at aan tafel en dat vroeg weeral veel energie, na t eten heb ik alweer nood aan een dutje. Ik leg me in bed. Zelfs voor even tv te kijken heb ik geen energie meer.
Ik zet mijn oogmaskertje op tegen t licht en slaap.
Na een 3 tal uur geslapen te hebben voel ik me fitter. Kris zou er bijna zijn...
Kris verschiet ervan dat ik toch wel al redelijk kan rondstappen. Nog steeds krom maar tenslotte toch nog maar 2 dagen na operatie.
Veel praten doe ik niet met Kris want zelfs daarvoor heb ik geen energie. Als ik praat word ik kortademig en voel ik me direct nog meer moe.
Regelmatig krijg ik pijnstilling en dat is wel nodig. Als t bijna uitgewerkt is voel ik me steeds terug een stuk slechter.
Naar de avond toe komen er toch nog vrienden op bezoek. Ik voelde me toen wel redelijk maar wel moe. Nog even rusten en dan kwam t bezoek toe.
Was leuk maar merkte dat dat toch zo zwaar was. Nooit gedacht dat bezoek krijgen zo vermoeiend kon zijn.
Daarna blijft kris nog even bij mij. Ik voelde me toen niet zo goed. Ik gloeide in gezicht en voelde me koortsig. Ik belde een verpleegster.
Zij kwam eens kijken, ik had geen koorts maar ze zag dat ik zo bloosde. Waarschijnlijk door de vermoeidheid.
Bij t controleren van de borsten zag k ook dat mijn bovenramen vuurrood zagen en gloeiden.
Ik panikeerde beetje...verpleegster zei dat dit allicht zou kunnen komen door allergische reactie op lijm. De lijm die men gebruikt heeft om borsten dicht te maken. Dit is niet genaaid maar gelijmd. Allergische reactie hierop gebeuren vaak maar zijn niet gevaarlijk.
Ale hopelijk gaat dit snel voorbij.
De verpleegster is heel erg vriendelijk en praat met ons. Het gaat over mijn angsten. Ze merkt aan mij dat ik snel in paniek ben en uit eigen ervaring weet ze dat angsten je leven kunnen beheersen. Ze vroeg of ik psychologische hulp had ingeschakeld. Ik zei dat ik een tijdje bij psychologe ging maar dat mindfulness me geen stap vooruit hielp.
Ze vertelde over haar privéleven en over haar angsten voor tunnels en kleine ruimtes. Een jaar lang heeft ze intensieve begeleiding gehad om die angsten leefbaar te maken.
Ze zei dat ik echt zo niet verder mocht. Kris vertelde dan ook hoe erg t soms met mij en mij angsten gesteld is.
Dit was eigenlijk de eerste persoon die me volledig begreep. Kris steunt me en is lief voor mij maar als ik angstig ben dan wordt hij boos omdat ik hem meetrek in mijn angsten.
Maar zij begreep ook dat dit kris kon kwaad maken. Want haar vriend had t er ook moeilijk mee.
Dus zij begreep ons beiden.
Ik heb toen echt beslist dat ik op zoek ga gaan naar een psychologe die intensief met mij zal werken. Die angsten moet ik onder controle krijgen om terug gelukkig te kunnen worden.
Als ik beetje hersteld ben thuis ga ik eens zoeken....
Eerst bezoek . Een babbel met verpleegster... Ik ben kapot. Mijn ogen vallen bijna toe. Kris vertrekt en ik ga slapen...
Voor even dan toch want als de nachtverpleegsters toekomen doen ze eerst hun ronde en komen ze alle parameters zoals bloeddruk, temperatuur ,... Nog eens checken.
Het is dan ook dat ik een inslapertje krijg. Rond 24u kan ik dan echt slapen. Ik val als een blok in slaap...
Oef, weeral een dag voorbij en de doorbloeding in de borsten is nog steeds goed. Het risico dat er nog een stukje afsterft wordt steeds kleiner...
En morgen komt Lauren voor t eerst op bezoek...
Sofie
Wordt vervolgd
na de slapeloze nacht was ik blij dat t uiteindelijk ochtend was. Ik hoorde precies regendruppels. Ik vroeg aan de verpleegster of t zo hard aan t regenen was. Ze bevestigde.
Ik besloot naar de regendruppels te luisteren en dat maakte me rustig.
Na een tijdje kwam er een chirurg bij me kijken. Ik vroeg onmiddellijk waarom die borst er zo lelijk uit zag . Of er toch geen slechte cellen waren gezien?
" aaaah neen hoor mevrouw, dat is een eilandje" " Een eilandje?" Vroeg ik. "
Om de doorbloeding te controleren heeft men bij mijn goeie borst ook een stuk uit de buik getransplanteerd. Dat stukje weefsel is er eigenlijk tussen geplaatst. Dit zal na 5 maanden terug worden verwijderd. Men zal dan ook nog een lipofilling doen en dan pas zal de borst er goed uitzien.
Oef, ik was gerust gesteld.
Daarna kwam er een verpleger , hij zei dat ik straks naar kamer mocht maar dat hij me eerst ging wassen.
Hij zei dat hij me eerst een "shot" zou geven met erg zware pijnstilling.
Hij spoot dit in en ik voelde dit letterlijk door mijn aderen stromen... Wat een straf spul zeg... Zalig! Geen pijn op die moment.
Toen schoot t opeens door mijn hoofd dat ' een verpleger' mij zou wassen. Ik dacht dat die me eventjes zou verfrissen maar niets was minder waar,
Hij waste me van kop tot poep ( benen niet omwille van steunkousen tegen trombose).
Gelukkig was t een oudere verpleger, want bij een jonge verpleger zou k dat wel niet zo fijn vinden.
Ik dacht er niet te veel bij na en liet t maar begaan. T deed eigenlijk wel deugd 😀 En de zeep rook zalig.
Na t wassen kon ik mijn ogen niet meer openhouden, ik werd opeens zo suf. Maar erg suf. Helemaal weg. Verpleger had me gezegd dat die "shot " kort werkte en dat t daar a sufheid veroorzaakt...
Voor ik t wist kwamen ze me halen om naar de kamer te gaan.
In de lange tunnel dacht ik bij mezelf "ale, weeral een stap verder, t ergste is voorbij"
Was blij dat k op de kamer was, veel pijn had ik niet maar t liggen op de rug was wel lastig. Wou me zo graag draaien maar dat kon niet.
Ik was voorzien van veel draadjes... Een blaassonde en 4 drains.. 2 drains in buik en ook enen in elke borst,
Even dacht ik eraan dat die drains er nu wel inzaten maar en dan ook weer uit zouden moeten... Oh nee!! Dat is zo vervelend!!
Ik viel in slaap....
Mijn hoofd deed erg raar als k sliep. Mijn ogen waren toe en toch bewoog ik precies van links naar rechts...erg raar.
Ik sliep dan even en was dan in mijn slaap precies vanalles aan t doen. Dan was t precies alsof ik bvb water aan t uitgieten was, op t toilet zat,... En toch was dat niet zo.
Ik werd dan wakker en dan dacht ik " huh, ik was foch water aan t uitgieten"en dat was dan gewoon in mijn slaap..
Amai, de narcose gaf toch wel wat bijwerkingen.
M'isselijk was k gelukkig niet.meer van de narcose. Had zelfs grote honger maar mocht nog niks eten. Mocht beginnen met slokje water en als k daar niet misselijk van werd nog een slokje...
En na enkele uurtjes beschuitje proberen,.,
Dienen eersten dag heb k dus vooral dutjes gedaan. Die sufheid bleef enorm aanwezig maar ik dacht dat dit wel zou uitwerken na een tijdje,
Savonds kwam kris op bezoek. Wat was ik blij hem te zien.
We zijn nu 24u na t einde van de operatie en ik moet echt naar t (groot ) toilet. Normaal komen darmen zo snel nog niet op gang maar bij mij dus wel.
Een bedpan lukte niet dus ik moest uit bed! Woooow, dat lukt, ik kan stappen. Maar hoe... Zo krom als iets 😀
Ik ben dan toch uit bed en eet savonds al een boterham aan de tafel. Daarna Terug mijn bedje binnen...
Krijg savonds een inslapertje en ik ga de nacht in...
Wordt vervolgd
Sofie
"aaaauw mijn achterhoofd doet pijn" dat is t eerste dat ik heb gezegd als ik wakker werd op de Pacu.
Ik greep naar mijn Achterhoofd en t voelde aan alsof ik een dikke buil had ( achteraf zou blijken dat ik een doorligwonde had door zo lang op een harde operatietafel te liggen.)
Voor de rest had ik geen pijn. Ik lag in 'strandstoelhouding' , benen gebogen en rug recht zodat er geen spanning op buik zou komen.
Ik voelde me enorm suf en viel constant in slaap. Om t half uur kwam een verpleegkundige mijn borsten controleren. Men maakte me daarvoor steeds wakker. Telkens ze me wakker maakten leek t alsof ik uuuuuren had geslapen maar dan waren altijd nog maar een half uur verder.
Ik had geen benul van t uur. Ik wist dat kris om 20u op bezoek mocht komen dus ik hoopte dat ik hem snel zou zien.
Toen t bezoek binnen mocht was ik zo blij Kris te zien. Ik vroeg of ik er goed uit zag en hij zei dat dat wel meeviel. ( achteraf gaf hij toe dat ik er echt niet uitzag, ik zag zo bleek als de lakens , mits een paar witte strepen in mijn gezicht ( dat verhaal volgt later))
Ik vond van mezelf dat ik redelijk ok was. Kris vertelde me dan dingen maar dat drong toch niet echt door. Ik was te suf. Ik klaagde wel van dorst en droge lippen.
Ik kreeg een nat sponsje op een stokje op mijn lippen te bevochtigen. Dat deed deugd maar t liefste van al had ik gedronken uit t bekertje met water. Dat mocht niet maar ik mocht wel eens aan t sponsje zuigen zodat ik beetje vocht binnen kreeg. Kris was dan toch bij mij dus ik vroeg m dan om t steeds terug in t water te doppen.
Nadat kris weg was werd ik misselijk en zei ik tegen verpleger dat k moest overgeven. Die heeft gelopen om een anti braakmiddel toe te voegen aan mijn infuus.
Misselijkheid was snel beter. Kwam dus door te veel vocht op te zuigen. Dat sponsje heb k niet meer aangeraakt derna...
Kwartiertje is snel voorbij en dan moest t bezoek terug weg.
Ik viel toch constant in slaap dus kon alleen maar hopen dat de nacht snel voorbij zou gaan. De volgende ochtend zou ik naar de kamer mogen.
Maar de nacht passeerde supertraag. Pijn had ik niet echt dus dat viel wel mee. Telkens men de borsten kwam controleren zei men dat alles ok was.
Ik vroeg dan ook eens of ik mocht kijken en dat mocht.
Was me dat verschieten...
Zo lelijk! Mijn "goeie" borst die ik preventief liet amputeren en gelijktijdig liet reconstrueren zag er verschrikkelijk uit. Er zat een deuk in en er waren meerdere sneden in. Ik schrok en vroeg aan verpleegster waarom dat was. Ik dacht onmiddellijk dat men tijdens de operatie kankercellen zou gezien hebben en dat men daardoor extra weefsel had weggenomen. Ik kon bijna Wenen. De verpleegster zei me dat ze niet wist waarom dat was, dat ik dat aan chirurg moest vragen. Ik werd dan nog meer ongerust... Want zou men mij anders niet geruststellen??
Bij de volgende borstcontrole was t een andere verpleegkundige. Ik herhaalde mijn vraag en die zei hetzelfde... Dat moet u aan de chirurg vragen. Die zou de volgende ochtend komen dus dat was nog lang wachten... De uren gingen maar niet voorbij.... En lawaai dat er was. Constant gepiep van monitoren, gepraat, ...slapen was moeilijk.
Op een bepaald moment brachten ze naast mij een mevrouw . Ik kon ze niet zien omwille van een gordijn maar wel horen. Ik hoorde vertellen dat ze een verstokte rookster was, dat haar benen vol met sterns zaten ( om bloedvaten open te houden, soort paraplu, tegen vernauwing) . En dan meende ik te begrijpen dat ze operatie in haar hals had gehad, ook omwille van verstopte bloedvaten door t roken. Eigen schuld, dikke bult dacht ik even.. Maar dat was niet mooi he van mij. Maar ik kan dan niet begrijpen dat mensen zo met hun gezondheid kunnen spelen. Had k die madame een sigaretje aangeboden dan had ze t zeker geaccepteerd. Sommigen leren hun les toch niet... Maar soit, toen begon de miserie. Die mevrouw maar hoesten, dan roepen van de pijn, alle verplegers er rond, paniek, geloop, ... Ik werd er zelf erg onrustig van en begon bijna te hyperventileren. Ik dacht bij mezelf dat ik rustig moest blijven maar als je dat allemaal hoort zou je voor minder in paniek raken. Ik wou slaaaaaaapen!!
Ik heb toen verpleegster geroepen en gevraagd of ik oogmaskers kon krijgen en oordoppen. Dit hadden ze dus dan had ik toch een beetje meer rust. Al ging t bij die mevrouw toch nog even door... Waar was ik beland zeg...
Sofie
Wordt vervolgd
Ga weg uit mijn lijf!
