Vrienden maken... eigenaardig concept... 

Ik las net een forumbericht over een student die tips vraagt aan mede-forumbezoekers over het maken van vrienden.
Hij voelt zich nl. wat onzeker en sociaal onaangepast: weet niet wat zeggen in groep, voelt zich oninteressant, heeft het gevoel dat hij met niemand een zodanige 'relatie' kan aanknopen om het tot 'vriendschap' te schoppen.
Natuurlijk wordt hij ook naargelang behandeld want hij wordt gezien als 'de stille' en 'diegene die liever alleen is'...
Dat deksel krijgt hij trouwens opnieuw op z'n neus wanneer iemand reageert met 'sommige mensen houden er gwn van alleen te zijn omdat ze andere mensen niet boeiend genoeg vinden om mee om te gaan of te converseren'.
Heeft deze persoon dan de noodkreet gemist? Deze gast snakt naar sociale appreciatie maar slaagt er niet in om zijn vaste stek op de achtergrond in te ruilen voor een warm plekje in de massa!

Ik voelde reeds wat ongenoegen borrelen maar mijn ingewanden trokken pas helemaal ten strijde toen ik wat verderop las dat websites als facebook en netlog toch wel zeer bevorderlijk zijn voor sociale netwerken.
Akkoord dat die netwerksites plezant zijn en ergens ook voor heel wat mensen een oppervlakkige meerwaarde betekenen op sociaal vlak.
Onder 'meerwaarde' versta ik dan het onderhouden van contacten met huidige vrienden en het terugvinden van mensen waarmee het contact verwaterd was.
 Met 'oppervlakkig' bedoel ik dan het stiekem opvolgen van foto's en news (willen we niet allemaal weten hoe dikke jef van in't 3e er uitziet nu hij 25 is en met wie hij is getrouwd?) of in het beste geval  sturen we dat ene berichtje met 'hey, lang geleden. Hoe gaat het met jou?'
Ik wil niet ontkennen dat een aantal van die herontdekkingen wel duurzaam kunnen zijn maar vrees dat dat slechts om enkelingen gaat...

Soit, ik wijk af.
'k wou eigenlijk vertellen wat maakt dat het 'facebook' voorstel, als reactie op de vraag van de jongen in kwestie, voor mij zo'n probleem stelt:
Moet je niet al vrienden/kenissen hebben om aan de slag te gaan op zo'n site?
Wat ben je met een profielpagina als niemand er ooit naar omkijkt of wanneer je zelf naar niemands profiel kan gaan kijken?
En wat als je er dan toch in slaagt om hier en daar wat zogenaamde vrienden te scharrelen? Betekent dat dan dan dat je er sociaal op vooruit bent gegaan? Dat je op vrijdag met iemand naar de film kan? Dat je op zaterdag wordt uitgenodigd om wat te gaan drinken? 
Neen, neen, neen en nog eens neen.
Oké, het is makkelijker om je digitaal assertief op te stellen en contact te zoeken met anderen maar dat maakt nog steeds niet dat je in staat bent om jezelf uit te nodigen om mee te gaan met een vriendenkliek. Ik heb toch wel zeer veel moeite om te geloven dat een digitaal contact net die extra boost geeft waardoor mensen zien dat ge nen toffe zijt. Eerlijk gezegd denk ik dat het effect van live contact veel langer blijft hangen en hoger wordt gewaardeerd en daardoor meer kans heeft om uit te groeien tot 'vriendschap'. 

Tja, kritische ik...
Het volgende gevoel komt in mij op: 'Hé gast, ik wil jouw vriend wel zijn!'
Om de 1 of andere reden verdwijnt die gedachte even snel als ze is ontstaan:
Die gast zit helemaal niet op mij te wachten!

Ik. Mejuffertje lawaai, haantje de voorste, giecheldoos in de hoogste graad!
Wat kan zo'n gast met mij aanvangen als vriend in wording behalve dan het verzopen worden in een onoprechte spraakwaterval?
Nochthans lijkt mijn issue heel erg op het zijne...

Ik heb een vaste en een goede relatie, ken heel wat mensen, ben mondig, altijd in voor een grapje en ben toch ook eenzaam.
Hoe is dat mogelijk? Tja, ik vraag het mij zelf ook vaak af.
Ik heb goede en vlotte contacten met mensen maar word zelden ergens meegevraagd, hoor bij geen kliekje, word als eerste geschrapt als er wat te schrappen valt.

Is het dan zo abnormaal dat je aan jezelf gaat twijfelen en op den duur je eigen angsten waarmaakt? Bestaat er wel een mogelijkheid om die cirkel te doorbreken?