Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
games
gam.
19-02-2012
call of duty modern warfare 3
Call of Duty is al enige tijd de best verkopende franchise binnen de gamewereld. De serie kreeg dit jaar echter voor het eerst serieuze concurrentie met Battlefield 3. Terwijl Battlefield 3 door de hele wereld getrakteerd werd op goede reviews was het voor Activision bang afwachten of Call of Duty: Modern Warfare 3 de fans zou kunnen bekoren. Ik trok voor de tweede keer mijn uniform aan en ging ten strijde!
Activision trok deze keer wederom de kaart van de Modern Warfare. Het verhaal gaat verder waar deel twee gestopt is en brengt ons terug in contact met personages als John "Soap" McTavish, John Price en Sergeant Wallcroft. Het is onze taak om ultranationalist Makarov op te ruimen voor hij zijn snode plannen kan uitvoeren en daar draait de hele game ook rond. Call of Duty staat weer garant voor een rollercoasterride rond de wereld met veel special effects en ontploffingen maar het verhaal is zoals altijd vrij pover en moeilijk te volgen.
De game wordt op geen enkel moment realistisch en zo wordt meeleven met het hele verhaal ook heel moeilijk. Het principe van de singleplayer wordt bijna volledig herleid tot vijanden neermaaien, 50 meter verder lopen en nog eens exact hetzelfde doen. Er is ook weinig variatie op het gebied van vijanden doorheen de game. Call of Duty heeft altijd al last gehad van het "monsterclosetsyndrome" waar talloze vijanden vanop dezelfde plaats en op dezelfde manier spawnen en dat is in Modern Warfare 3 ook het geval.
Je speelt altijd samen met enkele soldaten uit jouw team maar ook deze jongens zijn allesbehalve slim. Aan de verkeerde kant van obstakels cover zoeken, vijanden niet opmerken, zomaar doorlopen naar open locaties terwijl er geschoten wordt, etc... Vaak zal je merken dat de vijand gewoon teammates voorbijloopt om een blauwe boon in jouw hersenmassa te knallen. De collega's zullen ook zelden of nooit iemand een kopje kleiner maken en wachten dus altijd tot je zelf het vuile werk opgeknapt hebt. Frustratie alom!
De singleplayer kent enkele memorabele momenten maar na de vorige twee delen hadden wij het "whatelseisnew?"-gevoel. Deuren ontploffen in slowmotion waarna jij in bullettime 6 vijanden moet neerknallen, gebouwen storten in terwijl onze arme soldaat er nog in zit, de helikopter waar je net in plaatsnam wordt geraakt door een RPG, duikboten zinken terwijl je spurt naar de uitgang, enzovoort. Allemaal heel leuk maar we hebben het al allemaal eens gezien én gespeeld. Op naar de multiplayer!
Call of Duty is de laatste jaren uitgegroeid naar een ware multiplayer-game. Met 16maps, een heleboel challenges en het verslavende levelingsysteem zijn miljoenen gamers vertrokken voor veel online plezier. Er vallen wederom perks, killstreak bonussen en wapens te verdienen. In Modern Warfare 3 zijn de killstreaks in StrikePackages gestopt zodat elke speler zijn eigen stijl kan finetunen. Wie geen rekening houdt met grote killstreaks kan rustig een ammo of supportstrike-package gebruiken. Echt uitgebalanceerd is het nog steeds niet maar de ontwikkelaar heeft er duidelijk wel aandacht aan gegeven, persoonlijke finetuning is waar het allemaal om draait.
InfinityWard heeft ook een poging gedaan om de gameplay fris te houden door enkele nieuwe modi te introduceren zoals KillConfirmed en TeamDefender. Kill Confirmed is een goed voorbeeld van een leuke toevoeging. In deze mode krijg je pas punten als je de vijand neergeschoten hebt én zijn dogtag in jouw handen hebt. Punten kunnen afgenomen worden door de dogtag van een teammate op te rapen voor de vijand dat doet. Teamwork in Call of Duty? That's new!
Verder zijn alle oude modi aanwezig zoals Team Deathmatch, Domination en Free-for-all. De multiplayer is enorm uitgebreid en staat open voor veel aanpassingen op het gebied van gameplay, appearance en class. Activision introduceert ook Call of Duty: Elite, een gratis/subscription based service waar je als speler alle statistieken ziet, maandelijks DLC krijgt, competities speelt, analyses kunt bekijken en veel meer. Het prijskaartje bedraagt 49,99 euro per jaar maar is zeker niet verplicht aangezien je gratis het basispakket krijgt. Het valt te vergelijken met Bungie.net en kan bijzonder handig zijn voor clans.
Wie de singleplayer uit heeft en niet echt graag online speelt, kan zich altijd verdiepen in de SpecOps. We kwamen deze mode al tegen in de vorige Modern Warfare-games en deze keer zijn er weer een heleboel stages om tot een goed einde te brengen. In de SurvivalMode kan je samen met een vriend opboksen tegen waves van vijanden die telkens sterker en sterker worden. Dit is niks spectaculair maar zeker een leuke toevoeging.
Grafisch is Modern Warfare 3 geen hoogvlieger, versta ons niet verkeerd, het spelletje ziet er zeker niet lelijk uit. Het heeft echter zijn ups en downs. Het ene moment valt je mond open van al die grafische pracht en twee minuten later frons je de wenkbrauwen bij enkele flaters. Het begint soms op te vallen dat de ontwikkelaar blijft poetsen aan de oude engine van Modern Warfare 2. Het grafische geweld blijft echter altijd draaien aan een stevige 60 FPS wat natuurlijk een voordeel is. De besturing is zoals vanouds dik in orde en staat garant voor een vlotte speelstijl. Voor de volgende Call of Duty gebruikt de ontwikkelaar best een nieuwe grafische engine, al staat Modern Warfare 3 goed zijn mannetje.
Call of Duty doet wederom wat de spelers verwachten. Een wilde rollercoasterrit in de singleplayer en een zeer uitgebreide online-mode in de multiplayer. Call of Duty krijgt echter concurrentie van Battlefield3 dat realisme en tactiek mengt met bloedmooie graphics. Om de strijd te winnen gooit Call of Duty veel te weinig vernieuwing in de schaal en recycleert het vooral van de vorige games uit de reeks. Vergelijk deze twee games met Need for Speed en Gran Turismo. Ga je voor keihardeactiezonderrealisme, of valt de keuze op meeleving, tactischekeuzes en teamgevoel? Dat ze allebei plezant zijn is echter een feit.
Sam Fisher is terug! We hebben er
lang op moeten wachten, maar Ubisoft heeft eindelijk de game afgeleverd die het
voor ogen had. De uitgever heeft een aanpak gehanteerd die wij wel kunnen
waarderen. Toen de eerste preview van het spel door journalisten werd afgebrand,
stuurden de Fransen de ontwerpers terug naar de tekentafel. Ubisoft gaf de
makers meer tijd en die keuze betaalt zich uit. Splinter Cell: Conviction is
waarschijnlijk het beste spel in de serie en een van de vermakelijkste
actiegames die we ooit hebben gespeeld.
Conviction gaat verder waar Double Agent ophield. Het
spel gaat via een aantal cutscenes en in-game filmpjes in op de kernpunten die
je moet weten om het verhaal te begrijpen, en het is dus niet nodig om de vorige
games te hebben gespeeld. Fisher, niet langer verbonden aan geheim agentschap
Third Echelon maar nog altijd een keiharde, goed getrainde spion, komt in actie
als hij een tip krijgt over Sarah, zijn dood gewaande dochter. Fisher gaat
achter de mensen aan die meer lijken te weten over haar dood, en niets lijkt hem
daarbij in de weg te kunnen staan. De ene na de andere crimineel of omstreden
politicus wordt achterhaald door Fisher, tijdens zijn zoektocht naar de
waarheid.
Afmaken
Daarmee kunnen we
het verhaal verder vergeten. Hoewel een verhaal een verplicht element is in een
goede actiegame, draait Splinter Cell: Conviction om de gameplay. Het spel
betekent een evolutie, of misschien zelfs wel revolutie, binnen de franchise. De
breuk met Third Echelon lijkt vooral belangrijk voor het verhaal, maar het heeft
ook veel gevolgen voor de gameplay. Waar Fisher voorheen een spion was die
vooral niet ontdekt mocht worden, is hij nu eigen baas en zint hij op wraak.
Vijanden hoeven dus niet meer te worden gemeden of in alle stilte te worden
uitgeschakeld. Sam maakt af wie hij wil, en hoe hij daarbij te werk gaat bepaalt
hij zelf.
Co-op en
graphics
Hoe lang je ook doet
over de singleplayermodus, het spel eindigt er absoluut niet mee. Wij zijn geen
grote fans van multiplayermodi in actiespellen. Vaak vormen ze slappe aftreksels
van de singleplayer-gameplay, waarbij verschillende functies niet eens worden
meegenomen. In Splinter Cell: Conviction is daar echter geen sprake van. We
durven zelfs te stellen dat het co-opgedeelte nog meer de moeite waard is dan de
singleplayer. In co-op speel je een klein verhaaltje door, dat zich afspeelt
voordat de gebeurtenissen in de singleplayer-modus van het spel plaatsvinden.
Samen met een vriend heb je de controle over geheim agenten Archer en Ketrel,
die op zoek zijn naar een aantal gestolen
massavernietigingswapens.
Het leukste aan deze modus is dat samenwerken een
absolute must is. Er is namelijk een aantal stellingen en omgevingen opgenomen
waar je solo niet langs zult komen. Een van de hulpmiddelen daarbij is dat de
tags voor Mark & Execute voor beide spelers tellen. Als Archer een vijand
tagged, is die dus ook meteen zichtbaar voor Ketrel. Degene die de vijand in
zicht heeft, kan de executie voor zijn rekening nemen. Doen beide spelers dat
ongeveer tegelijk, dan volgt een spectaculaire afrekening waarbij de vijand in
kwestie een dubbele dosis kogels ontvangt.
Conclusie
"een heerlijke
stealth-actiegame". Daarmee is eigenlijk alles gezegd. Ubisoft durfde het spel
op de lange baan te schuiven toen de ontwikkeling niet opleverde wat de uitgever
voor ogen had, en daarvoor wordt de uitgever nu beloond. Conviction is een dijk
van een game geworden. Nooit eerder was het zo leuk om gebruik te maken van
schaduwen om zo een groep vijandelijke soldaten gek te maken. Dit wordt mede
mogelijk gemaakt door de introductie van een aantal nieuwe gameplay-elementen en
een uitstekend dekkingsysteem. Het Irak-level is een vreemde eend in de bijt,
maar dat level ben je al snel vergeten als je de co-op missies eenmaal hebt
gespeeld of, eventueel, de multiplayer hebt bekeken. Het spel is wat minder
overhyped dan menig andere game, maar het laat zien dat je echt geen hype nodig
hebt om hoge ogen te gooien. We nemen Splinter Cell: Conviction alvast mee voor
de titel 'beste actiegame van het jaar'.
Halo: Reach is zowel het begin als het einde. De
gebeurtenissen op de planeet Reach zetten namelijk de Halo-saga in zijn gang.
Was Reach namelijk niet ontdekt door de buitenaardse Covenant dan was de Master
Chief ook niet de laatste overgebleven Spartan die met behulp van de Halos de
Flood en The Covenant wist te verslaan. Halo: Reach is daarnaast in zekere zin
ook het einde. Het is de allerlaatste Halo-game van ontwikkelaar Bungie die al
tien jaar aan de serie sleutelt. Even slikken dus voor fans van het eerste uur,
want misschien is dit wel de laatste keer dat we Halo spelen zoals we dat al zo
lang gewend zijn.
De planeet Reach is voor de mensheid een van de
belangrijkste koloniën. Niet alleen is de planeet wat klimaat betreft
vergelijkbaar met de aarde, miljarden mensen zijn van de rijke voedselproductie
van deze landbouwplaneet afhankelijk. Zon belangrijke kolonie moet daarom koste
wat het kost beschermd worden. Vandaar dat Team Noble, een eskader van
Spartan-supersoldaten, gelegerd is op de planeet. Als broekie sluit jij je als
Noble Six bij deze groep geharde vechtersbazen aan om een rebellenopstand de kop
in te drukken. Bij nader onderzoek op het platteland van Reach blijkt het echter
om een veel grotere bedreiging te gaan dan een stel opstandelingen. De
buitenaardse Covenant hebben de planeet gevonden en openen een grootschalige
aanval. Deze diepreligieuze groepering
van aliens gelooft er namelijk heilig in dat de heidense
mensheid uitgeroeid moet worden. In de oorlog die volgt moet Team Noble zichzelf
bewijzen en de planeet van de ondergang
redden.
De singleplayer is op veel gebieden onveranderd gebleven ten opzichte van
de voorgaande games en daar is zodoende weinig op aan te merken. Een vuurgevecht
in Halo is nog altijd strategisch omdat je het opneemt tegen verschillende
vijanden, die zich allemaal anders gedragen en dus om een verschillende aanpak
vragen. De suïcidale Grunts functioneren binnen The Covenant vooral als
kogelvoer terwijl de slimmere en sterkere Elites kogels en granaten ontwijken en
harder in de aanval gaan. Nieuw zijn de vogelachtige Skirmisher die vooral vlug
en venijnig zijn. De rol van The Covenant is in Halo: Reach duidelijk meer
teruggebracht naar echte kwaadaardige schurken, ze spreken bijvoorbeeld geen
Engels meer, wat de sfeer tijdens de gevechten ten goede
komt.
Bij nieuwe vijanden komen gelukkig ook nieuwe wapens
kijken. De iconische vuurwapens zoals de Assault Rifle en Battle Rifle keren in
een iets andere vorm terug en ook de welbekende sticky grenades ontbreken niet.
Een ander belangrijk element van Halo, de voertuigen, kennen nieuwe
toevoegingen. Denk aan een soort tweepersoons Ghost voor The Covenant, en hier
en daar een upgrade voor de klassieke vervoersmiddelen. Voor de buitenstaander
zal het verschil misschien niet zo te merken zijn, maar de kenners zullen
ongetwijfeld even moeten wennen aan hoe al het nieuws in elkaar
steekt.
De grootste verandering in de manier waarop je Reach speelt, zit hem in
de power-ups. Deze speciale vaardigheden geven namelijk een draai aan de
gebruikelijke manier van spelen. De mogelijkheid om bijvoorbeeld een kort
sprintje te trekken lijkt op het eerste gezicht niet zo bijzonder voor een
shooter, maar in Reach is het hiermee ineens veel makkelijker om aan een vijand
in een tank te ontsnappen. Ook een jetpack of de mogelijkheid om onzichtbaar te
worden kunnen op het slagveld goed van pas komen. De nieuwe vaardigheden brengen
nog meer afwisseling en onvoorspelbaarheid in de vuurgevechten. Een gevecht kan
compleet anders verlopen wanneer je besluit met een bubbelschild ten strijde te
trekken of juist voor een jetpack kiest.
De singleplayer, die op de Heroic-moeilijkheidsgraad
in een uur of acht is uit te spelen, slaat met name in de latere levels de
spijker op de kop. De formule van Halo is na vier delen geperfectioneerd en dat
levert veel spannende vuurgevechten op waarin je de ene naar de andere exotische
locatie op Reach, en zelfs even erbuiten (zie kader), opzoekt. Met genoeg
afwisseling en een aantal fantastische levels, waaronder een hele vette
helikoptermissie en een strijd in een ruimteschip in de atmosfeer van Reach, is
dit niets meer of minder dan een waardig nieuw verhaal in de Halo-saga.
Opvallend hierbij is ook dat er veel meer tijd is voor de personages en dat er
met de camera in de tussenfilmpjes behoorlijk creatieve dingen worden gedaan. De
altijd knappe klanken van Martin O'Donnell zijn weer te horen en de graphics
zijn duidelijk beter dan de voorgaande delen. Met name de schaal van de oorlog
op Reach wordt hier goed mee duidelijk gemaakt. Op sommige punten kun je
kilometers in de verte kijken naar gebombardeerde delen van Reach, een
behoorlijk indrukwekend gezicht.
Halo: Reach is echter veel meer dan alleen het avontuur dat je met Team
Noble doorloopt. Er is de gigantische multiplayer die hand in hand gaat met
Forge Mode waarin je naar hartenlust bestaande maps aan kunt passen tot in de
kleinste details. Met name in de map Forge World zijn de mogelijkheden eindeloos
en het is aan de creatieve spelers om hier invulling aan te geven. Met
verschillende plateaus, vlaktes en de mogelijkheid om hoog in de lucht te bouwen
is dit de grootste multiplayermap uit de serie waarin spelers dus zelf aan de
slag kunnen gaan. Slaat een map aan in de online gemeenschap, dan wordt deze
opgenomen in de verschillende playlists voor de online
multiplayer.
Dat de multiplayer goed in elkaar steekt, spreekt
eigenlijk voor zich. Jarenlang heeft Bungie lopen sleutelen aan wat uiteindelijk
een hele gebalanceerde ervaring is geworden. ie weer een leuke draai krijgt met
de load-outs die zorgen voor verschillende startwapens en power-ups. Maar zelfs
al ben je niet zo competitief ingesteld dan is er online genoeg te beleven. De
Firefight-modus uit ODST keert met glans terug en is deze keer op heel veel
verschillende manieren aan te passen. Omdat matchmaking deze keer wel inbegrepen
is in deze speelstand, ben je niet alleen afhankelijk van je Xbox Live-vrienden
om het op te nemen tegen de hordes Covenant die de verschillende levels
binnenvallen totdat jij het loodje legt. Met een sterk verbeterde Forge-mode,
waarin het maken van maps een stuk makkelijker is geworden, en de altijd
vermakelijke Theatre-optie, waarin iedere minuut die je speelt nog eens rustig
nabekeken kan worden, ben je wel even zoet met Halo: Reach. Het voelt dan ook
echt aan alsof Bungie je alle middelen wil geven om ervoor te zorgen dat je nog
jaren in de weer bent met deze titel.
Halo: Reach is in veel opzichten een waar eerbetoon aan de fans, van de
verschrikkelijk uitgebreide multiplayer tot het aan elkaar knopen van losse
eindjes in het verhaal. Zit je al helemaal in de serie dan valt dit natuurlijk
allemaal goed te waarderen, maar ook als nieuwkomer is Reach geen verkeerd
instappunt. Enige voorkennis is natuurlijk wel zo leuk maar omdat Reach geen
vervolg is hoef je niet het verhaal van Master Chief te kennen om het geheel te
kunnen waarderen.
Hoe uitgebreider, nieuwer en beter dan de vorige
delen Reach misschien dan wel mag zijn, het is een blijft een Halo-game en veel
is dan ook hetzelfde gebleven. Het grootste kritiekpunt dat ik dan ook kan
bedenken is dat Halo: Reach het wel een beetje op safe speelt. De verschillende
power-ups en het grotendeels veranderen van de wapens brengen wel enige
vernieuwing, maar waarom is het bijvoorbeeld niet mogelijk om commandos te
geven aan je squad als je toch altijd met meerdere soldaten te werk gaat? Het
zijn misschien voor de hand liggende keuzes die weer een andere draai aan de
gevechten hadden kunnen geven. Nu voelt en speelt Reach vooral als Halo zoals je
het gewend bent.
Conclusie en
beoordeling
Met Bungie voor een laatste keer aan het roer voelt
Halo: Reach als een waardige afsluiter van het verhaal. De Halo-formule wordt
tot het uiterste geperfectioneerd en dat levert heel wat toffe gevechten en
gevarieerde levels op. Met Halo: Reach kun je vooruit totdat de onvermijdelijke
opvolger van een andere ontwikkelaar het legendarische stokje
overneemt.
Toen Rainbow Six: Vegas (1) zo'n anderhalf jaar geleden verscheen was er
naast Gears of War niet echt veel online schietvermaak op de Xbox 360 te vinden.
Inmiddels is de markt al méér dan verzadigd met games als Halo 3 en Call of Duty
4: Modern Warfare die de ranglijsten domineren. Rainbow Six: Vegas 2 is geen
shooter die voluit voor het spektakel gaat. Rainbow Six: Vegas 2 is geen shooter
die je week na week tot vijf uur 's ochtends achter je televisie laat zitten.
Wat het wel is, lees je in de review.
Bishop Ubisoft voelde
waarschijnlijk al nattigheid en tegelijkertijd met de aankondiging van Rainbow
Six: Vegas 2 werd er meteen maar bijgezegd dat het hier om het laatste deel in
Las Vegas zou gaan. Na de avonturen van Bishop (de nieuwe hoofdpersoon in het
spel) pakt het Rainbow Six-circus weer in, wordt op de trailer geladen en
verscheept naar een andere locatie, waar we waarschijnlijk binnen twintig
maanden weer aan de slag kunnen met een andere campagne.
Toch voelt
Vegas 2 geenszins als een afscheidswedstrijd. Het spel straalt degelijkheid uit,
nog meer dan zijn voorganger. Er is een nieuw personage in het leven geroepen,
Bishop, die ook bij het Rainbow Six-team op de loonlijst staat. Logan Keller en
kornuiten blijven na het einde van Vegas 1 achter op de Hoover Dam, waar dat
verschrikkelijke open einde zich afspeelde en Bishop is degene die je onder de
knoppen krijgt. De eerste missies spelen zich vóór de gebeurtenissen van het
eerste deel af, terwijl latere gedeeltes van het spel ook parallel en opvolgend
aan Vegas 1 lopen. Hierdoor wordt Rainbow Six: Vegas 2 een prequel, een
uitbreiding en een vervolg in één.
Uitbreiding Toch bleef
het gevoel dat ik hier met een uitbreidingspakket te doen had na het uitspelen
van het spel het meeste hangen. Op de originele Xbox verscheen ooit Rainbow Six
3 met een klein jaar daarna Rainbow Six 3: Black Arrow. Vegas 2 geeft me precies
hetzelfde gevoel als Black Arrow, namelijk dat van een add-on. De graphics zijn
ietsje opgepoetst, maar vooral in de singleplayer stelt de vooruitgang niet veel
voor. Veel nieuwe wapens en bewegingen heb ik niet gezien en de levels uit het
eerste deel zijn vaak nog wat spannender dan die uit deze game.
Dat zit
hem vooral in het feit dat Las Vegas het Las Vegas niet meer is wat het in het
eerste deel was. Wanneer je naar Sin City afreist, kom je daar toch voor de
casino's. Afgelopen zomer liep ik er zelf nog rond en aangezien ik volgens
Amerikaanse wetgeving nog lang niet mag drinken of gokken had ik op de
casinovloer niet veel te zoeken. Toch heb ik vele avonden over The Strip
geslenterd, gestaard naar die kolossale hotels met hun extravagante shows om
mensen maar naar binnen te lokken. Het gekke is dat tussen al die miljarden aan
onroerend goed er ook gewoon hele kleine winkeltjes te vinden
zijn.
RainbowSix:Lelystad Zo vind je tussen de
gondels en haute couturewinkels van The Venetian en de onmetelijke rijkdom,
modern art en high-tech hotelkamers van het Wynn kleine éénverdiepingszaakjes
die hier in Nederland gelijk zullen staan aan de Zeeman of de Aldi. Het schetst
het ongelooflijk grote verschil tussen arm en rijk in de grootste nepstad die er
op onze planeet is gebouwd. Lekker zielig, maar wanneer ik naar Las Vegas ga,
dan kom ik daar voor de hotels en casino's en daar ben ik dan ook heengegaan.
Hoe jammer is het dan dat er in deze opvolger slechts twee casinolevels zitten.
Je doet de buitenwijken van Las Vegas, een recreatiecentrum, een groot
buitenverblijf, de Nevada desert en zelfs de Pyreneën aan maar veel van deze
locaties zijn een stuk minder leuk dan de casinolevels.
Deze levels
voelen bij vlagen ongeïnspireerd aan en soms lijkt het zelfs alsof ook de
ontwikkelaars er liever nog een casinootje tegen aan hadden gegooid. Er is en
blijft niks mis met de gameplay in deze levels aangezien deze nog steeds staat
als een huis, maar in een Rainbow Six: Vegas-game wil je in casino's knallen en
niet in een buitenwijk die net zo goed in Lelystad had kunnen
liggen.
Ervaring Gelukkig is Ubisoft Montréal niet alleen maar hetzelfde
wijsje blijven zingen. Zo hebben ze vermoedelijk goed gekeken naar Call of Duty
4: Modern Warfare en dan met name naar het ervaringspuntensysteem wat daarin
verweven zit. Iets dergelijks is nu ook in Rainbow Six: Vegas 2 geïmplementeerd
en daar zijn ze zeker in geslaagd.
Vanaf nu zijn er ervaringspunten te
verdienen bij elke kill die je maakt, zowel in de singleplayer- als de
multiplayermode, al dan niet in de coöperatieve modus. Domweg naar een vijand
toelopen en hem wat lood in zijn buik toestoppen levert de minste
ervaringspunten op, een goed opgezette aanval waar bijvoorbeeld een flashbang
grenade aan te pas komt de meeste. Op die manier dwingt het spel je haast om
tactisch te spelen, zodat dit ook in de makkelijkere standen loont. Daarnaast
worden goede spelers die het voor elkaar krijgen om iemand door het hoofd of om
een muurtje heen neer te schieten daar ook voor beloond.
Tot slot houdt
dit systeem bij welk wapen jouw favoriet is. Grijp je veel naar je shotgun om
targets van dichtbij open te rijten, dan zul je beloond worden met betere
shotguns. Ben jij echter iemand die het liever van een lange afstand doet met
zijn sniper, dan zal het spel ook dat doorhebben. Ook dit is zeker een
aanvulling op de toch al heel goede gameplay van het eerste deel. Het voelt niet
afgeraffeld maar juist zeer degelijk en betrouwbaar aan, wat alleen maar als een
compliment opgevat kan worden.
Online Uiteraard is de
onlinemodus ook weer aanwezig en het kan niet anders of dit wordt een groot
succes op Xbox Live en PlayStation Network. Het ervaringspuntensysteem houdt je
net zoals in Call of Duty 4: Modern Warfare aan het spelen maar het is vooral de
coöperatieve modus geweest die ik online nog veel heb gedaan.
Hoewel
deze mode nu ook op een offline console, dus in split-screen te betreden is,
blijft online co-op toch het leukst. Zeker door het ervaringspuntensysteem,
waardoor er een soort onderlinge wedstrijd ontstaat tussen de Team
Rainbow-leden. Een kill die jouw teammaat maakt geeft jou immers geen
ervaringspunten en daarom zul je moeten proberen om zo veel mogelijk kills zelf
op te eisen.
Dat hierdoor het tactische element waarbij je uitgebreid
kon plannen, voorbereiden en taggen onnodig is gebleken moeten we maar voor lief
nemen, aangezien deze nieuwe manier van coöperatief spelen ook zeer goed bevalt.
Daarnaast zijn de klassieke Deathmatch-varianten ook weer aanwezig waardoor iemand met een next-gen console,
deze game en een internetverbinding zich de komende weken niet meer hoeft te
vervelen.
Conclusie Zoals al eerder in deze review aangehaald voelt Rainbow Six:
Vegas 2 net zoals een uitbreiding. Vegas 2 doet precies hetzelfde als
bijvoorbeeld Ghost Recon: Advanced Warfighter 2, namelijk een bestaande
franchise verder uitbouwen. De grootste toevoeging aan Vegas 2 is zonder twijfel
het ervaringspuntensysteem, die de coöperatieve modus nieuw leven
inblaast.
De singleplayercampaign is van gemiddelde lengte maar
misschien een beetje tegenvallend voor degene die had verwacht lang in de
casino's van Las Vegas te vertoeven. De gameplay op de andere locaties is ook
nog steeds erg goed, maar het Vegas-decor geeft het toch dat extra vleugje van
herkenning, dat extra vleugje van toegestane foutheid en dat extra vleugje
gevoel dat je hier met een AAA-titel te maken hebt. Visueel gezien is Rainbow
Six: Vegas 2 een mooie verschijning, maar superprachtig is het niet. Het is
duidelijk te zien dat Ubisoft Montréal vooral aan de graphics van de
multiplayermode heeft gesleuteld maar dat mocht ook wel, want die was in het
eerste deel niet om aan te zien vergeleken met de singleplayer.
Kort
gezegd is Rainbow Six: Vegas 2 een dijk van een game geworden. Geen klassieker,
geen absolute must-have maar ook geen spel dat je zomaar mag laten liggen.
Iedereen met een PlayStation 3 of Xbox 360 met internetverbinding doet zichzelf
hiermee een heel mooi cadeau.
SAINTS ROW THIRD Saints Row, een van de weinige concurrenten van Grand Theft Auto die het tot deze console generatie heeft gered. En dit is niet zonder reden. De eerste Saints Row game was een goedkope kopie van GTA maar dit veranderde bij het tweede deel. Het leek alsof Volition wist dat ze niet konden winnen van Rockstars topper. Daarom leken ze zichzelf en hun game niet zo serieus meer te nemen en dit resulteerde in een zeer vermakelijke game met goede humor en positieve kritiek. Nu is Volition terug met het derde deel en ze flikken het simpelweg weer. Terwijl de GTA reeks steeds serieuzer wordt en lijkt te krimpen in het aantal opties heeft Saints Row dit gat opgevuld. Saints Row: The Third is een game die zichzelf alles behalve serieus neemt. Dit is merkbaar vanaf de eerste seconde en continueert nog na de aftiteling. Het verhaal dat vertelt over de bende oorlog tussen de Saints en the Syndicate is extreem luchtig, over de top, zeer vermakelijk en blijft voornamelijk door de humor en het luchtige karakter boeien tot het einde. Maar ook alle nevenactiviteiten die in de stad, Steelport, te vinden zijn zijn simpelweg niet serieus te nemen. De game begint met een zeer vermakelijke bankoverval die fout afloopt, springt daarna in een flits naar de ontsnapping van de Saints en springt dan verder naar een sky dive stuk van enkele minuten waarbij het hoofdpersonage hele volksstammen afslacht terwijl hij duizenden meters naar beneden valt. Alle missies die je hierna tegen komt zijn allemaal van een vergelijkbare geweldige belachelijkheid. Je gaat nooit mee leven met je personage en je voelt je nooit verantwoordelijk voor je daden. Maar dit zorgt er voor dat je de game simpelweg blijft spelen voor hetgeen waarvoor je in eerste instantie je console gekocht hebt,
asassins creed revelations een van de mooiste games die ik ooit speelde
-het is een avontuur spel -een geweldadig spel online online zijn er vier verschillende speltypes -gezocht(gevorderd) -klopjacht -bondgenootschap singleplayer Desmond Miles beleeft wederom het leven van zijn verre voorouders met behulp van de mysterieuze Animus-tijdmachine. Ditmaal zakt hij af naar de vijftiende en zestiende eeuw om er als de ondertussen welbekende meestermoordenaar Ezio Auditore Constantinopel te van sinitere macht.De Ottomaanse metropool in deze game mag gerust als een tweede hoofdrol worden gezien. Waar je ook gaat, staat of klimt, deze spelwereld leeft en beweegt. De vier verschillende districten van de stad kunnen na een tijdje vrij doorkruist worden en achter elke hoek valt wel wat te ontdekken en beleven.
Volledige vrijheid Samen met de dynamische dag- en nachtcyclus (inclusief schitterende zonsondergangen, onheilspellend donkere nachten en het aanbreken van de dageraad) is dit meer dan ooit een rasechte free roaming-game geworden. En zoals typisch voor deze reeks: een openwereldspel met meerdere verdiepingen.
Elke vierkante horizontale en verticale centimeter van alle gebouwen en andere constructies in deze game kunnen beklommen en verkend worden. Over daken rennen, onbevreesd over gapende kloven springen, balanceren op levensgevaarlijk hoge richels en duizelingwekkende, maar sierlijke duiksprongen uitvoeren: het behoort allemaal tot Ezios dagdagelijkse activiteiten. De heel toegankelijke en intuïtieve besturing zorgt ervoor dat zelfs beginners zich binnen de kortste keren tot ervaren acrobaten ontpoppen. Soms zul je gedwongen worden om alternatieve routes te bedenken om ergens (hogerop) te geraken, aangezien de fysieke toestand van de held het af en toe niet toelaat om op eigen kracht te klauteren.
http://www.youtube.com/watch?v=hiYyEpEtB3E een coole schooter met vier verschillende classen van mannetjes -assault -engineer -sniper -support dit zijn de vier verschillende classen van de game iedere class heeft zijn eigen taak teamwork is noodzakelijk hou je van zo'n games dan is dit perfect voor u!!!!!mooie graphics in deze game - geweldadig
Deze review is gemaakt op basis van de pc-versie. De consoleversies wijken hier van af. Deze review en de score die we aan de game toekennen, gelden dus alleen voor de pc-versie van Battlefield 3.
In de wiskunde leveren de verschillende getallen in een som uiteindelijk een totaal op. Er is één juist antwoord, en dat is opgebouwd uit de losse delen van de som. Vaak geldt voor games ongeveer hetzelfde, maar net zo vaak blijkt dat het algemene beeld dat een reviewer bij een game heeft, niet één op één aansluit bij de verschillende plus- en minpunten die hij in zijn review aanstipt. Waar dit stukje slap geouwehoer naartoe gaat? Battlefield 3 is geen perfecte shooter en het heeft best een aantal kritiekwaardige puntjes. Maar het spel zal elke gamer desondanks wegblazen met alle onderdelen die wél goed zijn uitgewerkt.
Dat beeld leeft al maanden bij menig gamer, en een dergelijk verwachtingspatroon maakt het voor een game niet gemakkelijker om zichzelf te bewijzen. De perceptie van een game, zoals van ieder product, wordt bepaald door de verhouding tussen de verwachting en de uiteindelijke kwaliteit, en hoe hoger de verwachting, hoe lastiger het wordt om de perceptie van dat spel op hetzelfde niveau te krijgen. Een gamer zal een beter gevoel overhouden aan een game waar hij niets van had verwacht maar die toch nog best vermakelijk blijkt te zijn, dan aan een verwachte topgame die na release nét geen topgame blijkt te zijn.
Niet fair
Wie nu donkere wolken voelt samenpakken boven Battlefield 3 zullen we geruststellen: Battlefield 3 is die topgame wel. Punt is alleen wel dat in de community het idee leeft dat Battlefield 3 de nieuwe heilige graal is in shooterland. Dat is niet fair, want op die manier zadel je DICE op met een missie die niet valt te volbrengen. Ook deze studio heeft te maken met beperkingen die worden opgelegd door hardware en ook in Zweden kost het maken van een game klauwen met geld, veel tijd en mankracht. Het plaatsen van een dergelijke disclaimer lijkt wellicht een zwaktebod, maar het kan geen kwaad om even uitgesproken realistisch te zijn.
We geven ruiterlijk toe dat wij die realiteitszin niet direct hadden toen Electronic Arts ons vorige week voorzag van de pc-versie van Battlefield 3. Wij zijn Battlefield 1942-veteranen en hebben alle tussenliggende versies van het spel met veel plezier gespeeld. Ja, zelfs het tegenvallende Battlefield: Vietnam viel bij ons best in goede aarde. Niet verwonderlijk dus, dat we eerst drie rondjes juichend om het VNU Media-kantoor hebben gerend met de gamedisc boven ons hoofd alsof het de Champions League-trofee was. Geen zorgen, verder zijn we wel gezond.
Dat beeld leeft al maanden bij menig gamer, en een dergelijk verwachtingspatroon maakt het voor een game niet gemakkelijker om zichzelf te bewijzen. De perceptie van een game, zoals van ieder product, wordt bepaald door de verhouding tussen de verwachting en de uiteindelijke kwaliteit, en hoe hoger de verwachting, hoe lastiger het wordt om de perceptie van dat spel op hetzelfde niveau te krijgen. Een gamer zal een beter gevoel overhouden aan een game waar hij niets van had verwacht maar die toch nog best vermakelijk blijkt te zijn, dan aan een verwachte topgame die na release nét geen topgame blijkt te zijn.
al die games zijn gemaakt door mensen geintreseerd zijn in games maken en worden allemaal getest door gamers en dan wordt het beoordeeld hoe goed het is wat er moet verandert worden .
geweldadig
Niet fair
al die games zijn gemaakt door mensen geintreseerd zijn in games maken 
