Ik hou van "Alaska" op Radio 1. De radiodocumentaires die onder die vlag worden uitgezonden zijn van een dermate hoge kwaliteit dat ik het jammer vind dat er niet meer exposure aan gegeven wordt. Gisteren sprak Phara de Aguirre over hoe haar leven op 8 juni 2006 plots helemaal veranderde toen er bij haar borstkanker werd vastgesteld. Het was een heel intimistisch gesprek, dat je diep raakte, dat door de huid heenging, dat zo'n hoge graad van empathie veroorzaakte, dat bewees dat radio een sterk medium kan zijn. Phara is niet wie ze lijkt. Ze vertelde dat haar houding in Terzake een rol is, net zoals bij de geïnterviewden van het programma. Ze spelen een rol. Gevolg daarvan was dat velen haar buiten Terzake "een aardige madam" vonden. Moest ze om lachen. Waar ze niet mee kon lachen was met het feit dat bij een eerste diagnose absoluut geen kwaadaardige cellen werden gevonden. "Ach, mevrouw, maakt u zich maar niet ongerust, dit is een gewone cyste". Toen ze naderhand te horen kreeg dat er op basis van de eerste foto's toch wel vragen hadden gesteld moeten worden, is ze boos geworden. Je zou voor minder. Een adequate eerste diagnose had misschien amputatie kunnen vermijden. Als je het daarover nog eens wil hebben met de eerste specialist en een e-mail terugkrijgt met daarin de boodschap dat het niet gepast is om medische specialisten rechtstreeks aan te schrijven - in dat ziekenhuis toch - dan denk ik dat je boos wordt. Heel boos. Phara is en blijft hopelijk nog lang (en letterlijk) een grote madam. Schitterend hoe ze de essentie van het leven in "Alaska" omschreef, hoe ze de ware gevoeligheden in de kijker plaatste en ochgot, dat professionele leven... Het is er wel, het kan voldoening geven, maar essentieel is het niet.
Grote reorganisatie in het bedrijf! Je bent op kruissnelheid aan 120 per uur aan het rijden, doen ze je volledig stoppen om het grote reorganisatieplan mee te delen : vanaf nu is de kruissnelheid 125 per uur. Neenee, meteen zeggen dat er verwacht wordt dat je van 120 naar 125 moet, dàt zou te weinig op reorganisatie lijken. Het zou evenmin de kostprijs verantwoorden van de externe onderzoeksbureaus - consultants heten die gasten...
Daar moest ik aan denken toen ik in het journaal zag dat de oudste dokter van het land (zie lager : tot 2006 was dat een andere dokter) ermee kapte. Vooral de reden die hij opgaf was bijzonder veelzeggend. Heel kort was ook zijn berichtje te zien dat hij in de wachtplaats had gehangen :
Zeer geachte patiënten Tengevolge van de toenemende last door de administratieve verplichtingen en controles en bemoeienissen van de overheid heb ik besloten mijn medische praktijk te stoppen op 6 maart 2007, de dag van mijn verjaardag. Geluk en liefde ervaren in het uitoefenen van mijn beroep als huisarts zoals in 't verleden mis ik. Ik stop er dus mee !!! Met bijzondere dank aan allen die mij gedurende zoveel jaren trouw zijn gebleven.
De man die jarenlang zijn ervaring ten dienste van zijn patiënten had gesteld, moest plots een deel van die ervaring overboord gooien, want ene Demotte zou de diagnose wel in zijn plaats bepalen. Alweer dat boekhoudertje.
En dan maar leuteren over de verzuring van de maatschappij en de nutteloze financiële middelen die aan dwaze campagnes worden verspild om die tegen te gaan. Demotte zit echt wel op zijn plaats : fout voorschrijfgedrag en dan maar hopen dat er middelen gevonden worden om de nevenwerkingen tegen te gaan. En die leiden op hun beurt dan weer tot fout voorschrijfgedrag. Dàt is wat de oudste dokter van het land wou vertellen. Tegen selectieve doofheid bestaat helaas nog geen afdoend middel.
Rudy Demotte, de regelneef van de gezondheidszorg heeft weer een slachtoffer gemaakt : mijn goeie, letterlijk oude huisarts. De man leefde voor zijn beroep, met hart en ziel. Het zag ernaar uit dat hij met gemak en vooral actief makkelijk de honderd zou halen. Hij is vorige zondag op zijn 95ste overleden.
Dat is verdomme de vierde persoon waarvan ik weet dat die er na anderhalf jaar - verplicht - pensioen de brui aan geeft. Mijn huisarts is opzij geschoven door weer zo'n dwaas regeltje van Demotte : een huisarts moet om erkenning te krijgen of te behouden minstens 500 patiënten per jaar zien. Wat is dat weer een schitterend regeltje geweest. Mijn goede, oude, betrouwbare huisarts, een vat vol kennis en ervaring begon helaas steeds langer zijn patiënten te overleven. De jeugdige medemens zat met het vooroordeel dat zo'n oude man achterliep en de "moderne" geneeskunde niet kon volgen. Wij zijn hem als gezin tot voor kort trouw gebleven en wisten dat dit niet het geval was. Integendeel, hij toetste recente wetenschap continu af op wat hij aan ervaringen had opgedaan. Haalde bijgevolg soms kritisch uit, positief én negatief, maar wel iedere keer terecht.
Begin 2006 haalde de man op het telraampje de 500 niet meer. Deels zijn eigen fout natuurlijk. Een beetje huisarts die eurotekens in zijn patiënten ziet, zorgt ervoor dat ze minstens nog een nutteloze keer terug moeten keren "om te zien of alles in orde is". Daar heeft Demotte met zijn zot gezever geen vat op.
Vanaf 2006 bleef mijn huisarts wel zijn praktijk houden, maar er kwam dus geen terugbetaling meer van onze bezoekjes. Kon ons niet deren, maar de hoop oudere patiënten moest noodgedwongen op zoek naar een alternatief. Het wemelt hier in de regio van de kleine pensioentjes (nogal wat zelfstandigen), dus het is begrijpelijk.
Eerst legde hij er zich noodgedwongen bij neer. Ach, hij was toch ook niet meer van de jongsten. Inwendig zat hij te treuren. Als we dan nog eens langs gingen, dan moesten we altijd iets langer wachten omdat hij - op het vlak van kleding - perfect wou verschijnen - zoals vroeger : chique typ, klasse. We hadden het er soms over dat we misschien wel eens wat meer moesten gaan omdat hij dan zo lekker openbloeide bij het zien van nog eens een patiënt. Hij zou het echter snel doorgehad hebben en nutteloos doktersbezoek zou ons wel aangewreven worden, want hij was van het principe dat de mens in de meeste gevallen zichzelf moet genezen. Als wij te vaak zouden gaan, dan zou dat betekenen dat we zijn goede raad niet opvolgden.
Eind vorig jaar zijn we er de laatste keer langs geweest. De man die in geen 93 jaar verouderd was, zag er nu op één jaar tijd helemaal anders uit. Hij deed wel zijn best, maar had er moeite mee. De adrenalinepomp werkte niet meer naar behoren. Demotte heeft ze hem afgenomen. Zaterdag wordt onze oude vriend begraven. Op 10 juni zou ik Demotte willen begraven.
Als er één uitdrukking van toepassing is op Andy Warhol, dan is het wel dat hij 20 jaar geleden het tijdelijke voor het eeuwige heeft geruild. Warhol is eeuwig gebleven en het oeuvre van de artistieke duizendpoot is zo omvangrijk dat ik me er telkens weer over verbaas wanneer hij dat allemaal heeft gepleegd. De reactie van "de maatschappij" op wat halverwege de jaren zestig opgang kende was er één van : "Het zijn allemaal luiaards, leeggangers, druggebruikers, sexverslaafden en nietsnutten".
Lang leve de generatiekloof die toen manifest aanwezig was en waar we ons konden manifesteren als anders dan onze ouders, die in de accordeonmuziek waren blijven steken en niets begrepen van wat er toen gaande was. Er was een subcultuur ontstaan die eindelijk eens degelijk aan de boom van de gevestigde waarden ging schudden. Het eigenaardige aan die subcultuur was dat ze op zich zo mainstream was dat je als het ware van twee partijen kon spreken : pro of contra de evolutie van '68.
De contra's lustten het langharig tuig rauw, want het zorgde voor overlast, het droeg jeans, kende geen normen en waarden, het luisterde naar lawaaierige muziek - dat wàs zelfs geen muziek meer, het gehoorzaamde niet en het wou niet werken. De pro's gingen er in op, leefden zich uit en beleefden een fantastische tijd.En ik kwam tot de vaststelling dat ik 5 jaar te laat geboren was om er helemaal in mee te kunnen gaan. De mentaliteit en de overtuiging waren er echter wel. Dit was het gedroomde leven : vrijheid, blijheid, creativiteit, niet gebonden aan gevestigde structuren. Ik was tien toen ik - door bedlegerige omstandigheden - de beste radiozender aller tijden ontdekte : Radio London. Daar was het te doen! Niet op de "gewestelijke zenders" waar vader en moeder een vaste stek hadden. Naast Radio Londen was 23:00 ook een vaste stek : LP-muziek bij Tineke de Nooij op Veronica. Omdat toen de andere tracks van LP's te horen waren en niet het locomotiefnummer. Niet alleen andere tracks, maar ook andere LP's...
Toen ik - in tempore non suspecto - "Chelsea Girls" in de fantastische Studio Skoop in Gent ben gaan bekijken kwam ik tot het besef dat dit nieuwe genre ver op zijn tijd vooruit was. Wie komt er in godsnaam op het sublieme idee om een film te maken volgens de principes die nu worden gebruikt voor (eerlijke) docusoaps? Eenheid van tijd en van plaats, fly on the wall, het verhaal zelf laten evolueren. De mix van zwart-wit en kleur, een soundtrack die door de filmoperator zelf moest worden gekozen. Enfin, kijken was ondergedompeld worden tot je zelf mee in het Chelsea Hotel zat. En dat was maar één aspect van Warhol. Warhol was een kunstrichting, zoveel is ondertussen duidelijk.
Missen trendwatchers soms de expertise om over één trend voldoende te weten?
Eén van de volgende aanstormende evoluties op het vlak van e-commerce (en heel waarschijnlijk straks nog ruimer binnen de grotere contentaanbieders) is "clickless browsing".
Moet een trendwatcher dan op de hoogte zijn van Web 2.0, Ajax, (asynchroon JavaScript en XML)? Ik vermoed van niet. Het volstaat dat hij op een site terechtkomt waar die technologie gebruikt wordt, vervolgens gegarandeerd een Aha-Erlebniss krijgt en kan inschatten of dat systeem al dan niet in ruimere mate zal gebruikt worden. Meer toelichting : http://blogs.websidestory.com/nl/2006/10/
Probeer http://www.kayak.com eens... Op het eerste gezicht een belachelijk simpel introscherm. Geen overdadige plaatjes of shockwaves waardoor het inladen slechts één flitsje tijd in beslag neemt. Voer dan eens een vertrekplaats en bestemming in en be amazed.
Ander nootje : schoolbank.nl heeft een Vlaamse tegenhanger die http://www.schoolbord.be heet en op drie weken tijd 36.000 inschrijvingen kon genereren. Als dat geen trend is. Genealogie blijft sluimerend aanwezig en steekt af en toe de kop op, maar de reünieneigingen nemen steeds meer toe. Logisch. De leeftijd van de internetgebruikers gaat er ook aardig op vooruit en daar zit zeker een categorie bij die al eens graag in de achteruitkijkspiegel gluurt.
Er zitten er twee bij die de aandacht trekken : Trysumers (wie al eens op de site van kieskeurig.nl is beland, weet wat dit inhoudt) en The Global Brain. Dat laatste wil zoveel zeggen als de intensieve zoektocht naar talent met ervaring.
Ondertussen kijk ik reikhalzend uit naar de volgende editie van het Carrefour-reclameblad. Sinds ik de gewaagde (sic) humor erin heb ontdekt, ben ik een vaste lezer geworden.
Natuurlijk blijft Kim Clijsters van zichzelf, maar zoveel natuurlijkheid, zoveel emotie, zoveel gevoel is niet meteen eigen aan topsporters. Sommigen beschouwen het uiten van emoties als een zwakte. Dat doe je niet vanaf een "bepaald" niveau. Klopt, ik herinner me als de dag van gisteren dat ene Louis Schweitzer, topmanager van Renault, als een koele, berekende kikker de sluiting van Renault Vilvoorde aankondigde. Hij vond het niet eens jammer, want zijn boekhouders hadden berekend dat Vilvoorde te duur was. Ik vraag me af hoe Kim dat in de plaats van Louis had meegedeeld. Helemaal anders. Zeker weten. Ze zou op zijn minst heel veel empathie hebben getoond, het over de gezinnen gehad hebben, over outplacement, over initiatieven in overleg met het beleid... In ieder geval meer dan één koel zinnetje.
En ja, ze had zelfs een leuke boodschap voor haar geliefde : ze denkt aan kindjes. Veel huisje, boompje, beestje zal ze de laatste jaren niet gehad hebben. Het is haar verdorie gegund. Ik betwijfel dat we op de tenniscourts na Kim een speelster zullen ontdekken met minstens half zoveel uiting van gevoelens en oprechtheid. De balans helt bij de meesten in één richting over : winnen. Bij Kim was/is er plaats voor spelen. Spelen in de ruimste zin van het woord : humor, ambiance, optimisme - zelfs met zoveel blessures - levenskracht, drive, evenwicht.
Als je Roland Garros links laat liggen, dan zullen we dat jammer vinden. Maar als dit impliceert dat je daardoor Wimbledon zal winnen, dan gaan al onze duimen omhoog. We proberen de planeten in de gunstigste stand te wringen
Recent ontdekten Californische wetenschappers dat mensen met een beschadiging van de insula (eiland), een klein pruimvormig stukje in de hersenen, meteen konden stoppen met roken. Stel je nu eens voor dat wetenschappers die insula zouden kunnen manipuleren en daardoor ons gedrag zouden kunnen sturen, dan zou dit een revolutie teweegbrengen. Dit is geen science fiction meer, dit is dichterbij dan we denken.
De insula is het deel van de hersenen waardoor we ons "menselijk" gaan gedragen. Neurologen geven nu toe dat dit hersenonderdeel te lang is verwaarloosd omdat stilaan blijkt dat het precies dit onderdeel is dat inzicht kan geven in hoe het voelt om een mens te zijn. De insula is de bron van sociale emoties, zoals verlange en afschuw, trots en vernedering, schuld en boete. Het bepaalt onze morele waarden, empathie en levert het vermogen om emotioneel op bijvoorbeeld muziek te reageren.
De insula is een soort sensor die (mee?) verantwoordelijk is voor het hongergevoel, voor trek in een braadworst, voor de zin in een sigaret of de volgende heroïnshot. Op het vlak van verslaving aan drugs, alcohol, angst of eetstoornissen blijkt de insula het sturende element.
Uiteraard moet er nog veel ontdekt worden over de werking van de hersenen, maar dat bij een hersenscan de insula oplicht als we pijn voelen, meevoelen met anderen, naar grappen luisteren, ons sociaal uitgesloten voelen, we een beslissing nemen om iets te kopen of niet te kopen, een keuze maken uit diverse soorten chocolade is heel belangrijk.
De insula is een soort stuurmechanisme dat naast levensnoodzakelijke impulsen (honger, dorst) om het metabolisme in stand te houden ook subjectieve impulsen oplevert.
Het risico is dus niet denkbeeldig dat "Big Brother" zich hier enorm voor interesseert. Als je koopgedrag met 100% zekerheid kunt bepalen, dan is dat wel de ultieme droom die waarheid wordt...
Je vraagt je af of je wel voldoende te vertellen hebt, je gaat aan introspectie doen en dan merk je dat een aantal onooglijk kleine feitjes na verloop van tijd toch belangrijker blijken te zijn dan op het eerste gezicht leek. Zeker als je vast moet stellen dat de crossmediale maatschappij je in een ijltempo vooruit duwt, dan heb je wel eens zin om de handrem wat aan te trekken, om sommige kortetermijnvisies vanuit een ruimer perspectief te bekijken. Door ze vanuit een andere richting te benaderen. Of om het met een Audi-boutade te zeggen : Rückschritt durch Technik komt vaker voor dan je denkt.
Aan allen die dit lezen : van harte welkom. Aan allen die dit niet willen lezen : ook van harte welkom. Want in één ding ben ik heel fundamentalistisch : open mind, geen beperkingen, blijven lachen en blijven beminnen ! De opstartdatum is niet voor niets 14 februari.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
