Ik ben 49 jaar, sinds 20 jaar getrouwd, en heb 2 schatten van kinderen. Ook mijn ouders, die altijd voor me klaar staan, en waar ik eigenlijk zelf veel te weinig tijd in investeer zijn schatten van mensen en eigenlijk veel te goed voor deze wereld.

Financieel kom ik niets te kort, maar heb ook geen overschot.

Eén van mijn grote problemen is dat ik geen grijs ken. Voor mij is alles wit of zwart. Goed of slecht.

Ik ben niet diplomatisch of hypocriet. Je krijgt wat je ziet/zaait.

In al die jaren dat ik inmiddels op deze wereld rond loop heb ik een heel mandje vol frustratie's bij elkaar gespaard en enkele dagen geleden werd daar plots de bodem uit gestampt. De druppel die de emmer deed overlopen.

Hoewel ik mij ervan bewust ben dat ik veel dingen heb om gelukkig om te zijn voel ik mij heel ongelukkig, onbegrepen en vooral mislukt. Ik schaam me om de fouten die ik keer op keer terug heb gemaakt tov mijn ouders. 

Tijd die ik eigenlijk in hen had moeten investeren heb ik geinvesteerd in mensen die mij en mijn familie(ouders) eigenlijk als tweederangsburgers beschouwen en die mij enkel ge(mis)bruikten voor hun eigen gemak. Het ergste vind ik dan ook nog dat dit gebeurde door mijn schoonouders. Mensen die mij en mijn echtgenoot nooit hebben geholpen op geen enkele manier, maar die ons tel.nr heel goed kenden als wij iets voor hen konden/moesten doen. Voor plezier kenden ze de nr van hun dochter t best, voor het werk dat van de zoon.

Mijn ouders hebben mij altijd geleerd dat als je iets voor iemand doet, je dat niet moet doen omdat je iets terug verwacht. En ook daar hebben ze gelijk in. Ik verwachtte een klein beetje respect, maar zelfs dat was te veel. 

Gelukkig leven mijn beide ouders nog en ik hoop dan ook ( eens dat ik met mezelf in het reine ben) meer tijd met hen te kunnen doorbrengen en de verloren tijd goed te maken. Hoewel ze nooit geklaagd hebben en altijd begrip getoond hebben besef ik nu pas dat ik fout was.Ik hou ontzettend veel van hen en de paniek slaat me nu reeds om het hart als ik denk ze ooit een dag te moeten laten gaan. Gelukkig/ hopelijk is dat niet voor morgen.

Wat mijn schoonmoeder ( schoonvader is enkele jaren geleden overleden) betreft, is de liefde over. Ik ben door haar zo dikwijls gekwetst en misleid, ze heeft me zo dikwijls pijn gedaan, ondanks alles, dat ik dit niet meer kan toelaten. Ik weet dat ik hierdoor mijn man pijn doe en dat laat me zeker niet koud.Maar nu kom ik even op de eerste plaats. Ik heb mijn best gedaan, maar ben tot de vaststelling gekomen dat ik te zwak ben, dat ik het niet meer aan kan om nogmaals gekwetst te worden door haar. Om hoogoplopende en kwetsende woorden te vermijden heb ik besloten elk contact te vermijden. Op die manier kan ze mij niet langer kwetsen en heb ik er hopelijk geen verdriet en slapeloze nachten meer van.

In dit en de volgende berichten ga ik proberen om de frustratie's van mij af te schrijven. Ik ben er mij heel goed van bewust dat het zo niet verder kan en dat het totaal de mist in zal gaan als ik de koe niet bij de horens vat. Ik moet en zal een oplossing vinden voor de emotionele gevoelens waar ik vandaag mee worstel. 

Hoewel ik de laatste dagen al heel wat traantjes gelaten heb, hoop ik enerzijds misschien mensen te laten weten dat ze zeker niet alleen getroffen zijn door negatieve gedachten, dat het iedereen kan overkomen en anderzijds hoop ik binnen x tijd te kunnen lachen met de negatieve gedachten die ik vandaag heb.