Goed en wel thuisgekomen. Gistermorgen om 09.30 uur vertrokken met de bus vanuit Santiago, met een rit voor ogen van 27 uren. Geen zorg meer voor de fietsen en een minimum bagage. De busreis verliep langs de kust, verrassend mooie natuur, enerzijds de Atlantische oceaan.,anderzijds het gebergte met de Pico de Europe een prachtig waardevol natuurgebied. Een slingerende autostrade met de ene viaduct na de andere, kunstwerken die het mogelijk maken deze verplaatsing te maken. Het heeft zijn voor en na, maar voor het toerisme is het een voordeel. Maar het was ook een terugreis met wat anekdoten. Alles verliep vlot, de bus verzorgd een soort lijndienst van het ene busstation naar het andere richting Parijs - Tours -Brussel enz...wijzelf hadden geen idee waar we allemaal terecht zouden komen. In Bilbao werden heel wat reizigers opgepikt, van alles wat, met en zonder hoofddoekje. Een kleurrijk gezelschap , ook twee mondaine dames, eentje met netkousen en een smoeltje vol kauwgom.....en maar knabbelen, en zonder pardon namen zij de plaatsen in waar hun gsm kon opgeladen worden en dan de hele nacht met dat ding bezig. Ach mens erger je niet....Bij de nachteklijke de grenscontrole in Frankrijk en die is er altijd voor dergelijke bussen had er een zwarte jongen pech, gesnapt geen geldige pas ....van de bus en kreeg zowaar twee armbandjes en kon mee op uitstap in de combi. Een reiziger met pech. Dan was er wel een reiziger met veel meer geluk. Op een bepaald moment horen wij achter ons miauwen, ja weer zo'n speciaal gsm geluid.....(tijdens de nacht) maar het was wel degelijk en kat. Een lieve zwarte dame had haar kat meegesmokkeld in een mooi aangepaste tas, maar de poes voelde zich daar waarschijnlijk niet zo gelukkig in en liet dit duidelijk merken. De maatschappij laat dit echter niet toe en zij hadden beiden geluk dat dit maar laat ontdekt werd..een 150 km voor haar halte Bordeaux. Ook nog een mooie herinnering aan de ontmoeting met een broer van Jan Hoet, die mee op terugreis was van een weekje stappen. Een waardevolle babbel, samen op de trein tot Gent , een treinrit die vooral veel te vlug verliep.......
Gisteren onze laatste km afgewerkt. Een kort maar mooi stukje. De laatste kilometers in het spoor van de voetgangers, tussen de welriekende eucalyptus bomen, met een stop op de Monte do Gozo, een groots monument ingehuldigd door onze vorige paus. In de verte zie je de eerste lijnen van de stad waar je einddoel ligt. s'Morgens bij het ontbijt treffen wij 2 jonge dames uit Catalunia die ook met de fiets op weg waren. In wat gebroken Engels raken wij aan de praat, ze vonden het ongelooflijk dat wij op deze ouderdom ( toen keek zij vooral naar mij.hub....) deze tocht deden. Wij zagen elkaar terug op de Monte do Gozo, en later op het plein voor de kathedraal vol enthousiasme en wilden een foto van ons 4 te samen. Bij het binnenkomen botsten wij op 3 Vlamingen waarvan iemand uit de Stokkelaan dan nog. Later op de avond hadden wij dan nog een leuke babbel met een koppel Nederlanders vanuit het raam van onze kamer ervaring uitwisselen over de tocht. Deze mensen hadden het vroeger gestapt, nu met de camper de plaatsen nog eens aandoen die voor hen belangrijk waren. Een dag vol waardevolle ontmoetingen...Ondertussen ook ons credencial afgehaald, langs St. Jacob voor de begroeting, samen met een rij pelgrims de schouder of de schelp aanraken van het beeld. Vandaag bezoeken wij de kathedraal en volgen er de misviering. Nu is het bagage verzamelen fietsen binnendragen voor het vervoer naar huis. Wijzelf vertrekken morgen met de bus huiswaarts met een hele boel herinneringen aan wegen, aan kerken aan mensen, aan gastvrijheid, aan het gefluit van de vogels, het genot van het fietsen in de mooie natuur......maar ook de momenten die moeilijk waren, halen wij het wel..... de regen, de hitte, weeral een klim.... Dank aan de lezers van onze blog, dank aan de mensen die het hebben gevolgd, ook dank voor de aanmoedigingen die wij mochten ontvangen. Groetjes vanuit Santiago. Hubert en Friet
Gisterenavond lukte het niet om tekst door te sturen, op zondag hebben wij geprofiteerd van het rustiger verkeer en de hoofdroute genomen. De wandelaars kruizen deze regelmatig, en volgen zo min of meer de N 547. Zo is er veel meer keuze aan alberges en pensions, restaurantjes enz...De uitgestippelde fietsroute is niet zo gekend en er is dan ook minder accommodatie. Hier hebben wij in de parochiekerk met patroonheilige St. Eulalie de viering gevolgd en hebben wij ook de pelgrimszegen gekregen. Ons avondmaal: lekkere pulpe (inktvis) en fris glaasje witte wijn.........dat is dan ook een stukje pelgrim zijn.
Wakker worden in een stad in een hotel op het derde verdiep door het gekraai van twee concurrerende hanen, stel je dat maar eventjes voor in Oostende. Tijdens onze avondwandeling was het mooi om zien. In het oude centrum tussen de gebouwen door was er een bejaarde man zijn kippetjes in hun hok aan het lokken. Hier blijkt dit allemaal te kunnen. Je ziet ook wel regelmatig mensen die tuinieren, mooi onderhouden en verzorgd. Een bepaalde koolsoort groeit hier wel tot 2 meter hoog, blijkbaar plukt men daar de bladeren van. Ondertussen zitten wij in Galicië en komt dit minder voor. De taal klinkt hier ook weer anders, Keltishe invloed. Mooie natuur maar deze morgen reden wij in de wolken, wel fris maar weinig te zien. Gelukkig kwam de zon er wat door en konden wij vanuit de hoogte de brug over het stuwmeer van Portomarin zien liggen. In Ligonde staat er een kruis uit1671 in de schaduw van een oude eik met aan weerszijden een beeld, een Christus figuur, en aan de andere zijde Maria met haar dode zoon. Dit is een stop voor de vele pelgrims onderweg op het laatste stuk naar Compostela. Vandaag waren er dat heel wat, je kunt niet vermoeden waar deze mensen overnachten en waar ze vandaan komen. Gisteren hadden wij al 2 fietsende dames opgemerkt, vandaag hebben wij hen weer ontmoet, een praatje maken. Zij kwamen uit Canada, hadden daar iets over gelezen en hebben dat daar kunnen boeken. Vanuit Astorga met de huurfiets en met bagagedienst naar Compostela. De wereld is toch maar klein denk je dan. Zo naderen wij ook ons einddoel, met klimmetjes en klimwerk met golvende gebieden, gelukkig weer een goed onderkomen gevonden, met het nodige slaapcomfort en een goede douche om het stof af te spoelen na weer een zeer warme namiddag......
Wakker worden in een stad in een hotel op het derde verdiep door het gekraai van twee concurrerende hanen, stel je dat maar eventjes voor in Oostende. Tijdens onze avondwandeling was het mooi om zien. In het oude centrum tussen de gebouwen door was er een bejaarde man zijn kippetjes in hun hok aan het lokken. Hier blijkt dit allemaal te kunnen. Je ziet ook wel regelmatig mensen die tuinieren, mooi onderhouden en verzorgd. Een bepaalde koolsoort groeit hier wel tot 2 meter hoog, blijkbaar plukt men daar de bladeren van. Ondertussen zitten wij in Galicië en komt dit minder voor. De taal klinkt hier ook weer anders, Keltishe invloed. Mooie natuur maar deze morgen reden wij in de wolken, wel fris maar weinig te zien. Gelukkig kwam de zon er wat door en konden wij vanuit de hoogte de brug over het stuwmeer van Portomarin zien liggen. In Ligonde staat er een kruis uit1671 in de schaduw van een oude eik met aan weerszijden een beeld, een Christus figuur, en aan de andere zijde Maria met haar dode zoon. Dit is een stop voor de vele pelgrims onderweg op het laatste stuk naar Compostela. Vandaag waren er dat heel wat, je kunt niet vermoeden waar deze mensen overnachten en waar ze vandaan komen. Gisteren hadden wij al 2 fietsende dames opgemerkt, vandaag hebben wij hen weer ontmoet, een praatje maken. Zij kwamen uit Canada, hadden daar iets over gelezen en hebben dat daar kunnen boeken. Vanuit Astorga met de huurfiets en met bagagedienst naar Compostela. De wereld is toch maar klein denk je dan. Zo naderen wij ook ons einddoel, met klimmetjes en klimwerk met golvende gebieden, gelukkig weer een goed onderkomen gevonden, met het nodige slaapcomfort en een goede douche om het stof af te spoelen na weer een zeer warme namiddag......
Na de zware inspanning van gisteren vandaag de rest van de beklimming eerst naar Cebreiro (1310m) 9 -10% te doen, nog fris in de morgen. Prachtige zichten, wondermooie natuur, goddelijk. Het dorpje bezocht, mooi kerkje en typische huizen, deels in de grond, bewaard gebleven omwille van het toerisme . Onderweg naar Alto de Poio. (1335m eerst terug dalen naar 1250 m) toch nog bewoond dergelijke woning gezien. Alles onder een rond rietendak, een verblijf voor mens en dier. Mooie afdaling, vanuit een stralende zon op het hoog gebergte, een duik onder de wolken, een foto meer dan waard. Verder een rustige rit naa Saria, een stad met een oude kern. Hier komen de wandelaars toe. Veel Alberges, pensions, restaurantjes, wij als fietsers komen via de route principale en hebben niet direct een zicht op de mogelijkheden. Onze keuze viel op een hotel, anders waren wij de stad weer uit maar wij waren vast besloten hier te overnachten. Dus, una habitacion doble, una cama ,con banjo.....wat blijkt ....het was een goed werkend bubbelbad.....het schuimend bad was heerlijk. Na het baden, nog een wandeling in de oude stad, en ons avondmaal.Voorgerecht, gefrituurde calmares, secundo plato: Friet een sneetje kalfsvlees, Hubert een varkenskotelet om U tegen te zeggen amai wat was dat peuzelen.....dan nog een klein dessertje, wijn en water , en dan betaal je 17,50 voor alles, en dit voor ons twee.......Hoe meer ik dit bekijk hoe meer ik ervan overtuigd ben dat dit voor veel Spanjaarden de ideale formule is om op vakantie te gaan. Reken er dan nog bij dat een overnachting in een refugié tussen de 5 en de 10 ligt voor een bed in een zaal. In mijn soldatentijd kreeg ik daar toen nog wat solde voor.......maar nu betaal ik liever wat meer, het comfort neem je zoals het komt, vandaag hadden wij geluk, gisteren was het eenvoudig. Wat het morgen wordt dat zien wij dan wel weer.......
Na onze luxueuze kamer van gisteren weer wat afgedaald naar het normale, twee bedjes, een badkamer op de gang, maar voor ons alleen. De douche heeft evenveel deugd gedaan, en een hazeslaapje op ons bed doet een welverdiende nachtrust vermoeden, want dit hebben wij vandaag dik en dubbel verdient. Na een rustige start tot in Villafranca del Bierzo start de klim naar Alto de Poio. Het hoogste punt moeten wij morgen in voormiddag bereiken. Vandaag hebben wij al 29 km geklommen, eerst 6 - 7% dan naar 8-9%, de laatste 10 km waren wel heel zwaar, op het warmste van de dag.......gek zijn doet geen pijn (Stef Bos) maar onze spieren doen wel pijn......bijna geen fietser op onze weg tenzij jonge gasten op de MTB die moedigen ons dan aan, ook heel veel stappers op de weg, die wij samen een groot stuk hebben gedeeld. Op onze weg vandaag een heel mooi klein gerestaureerd dorpskerkje bezocht de echt de moeite waard om de remmen dicht te knijpen.....
Na een goed nachtje slapen, een rustig ontbijt, nog een babbeltje met Vlaamse gasten de fiets op en vooruit. Om 09.00uur had ons zadeltje reeds warm. Wat brengt ons de rit.....langzaam maar zeker de hoogte in. Vanaf Rabanal stijgt de weg voortdurend tot in Foncebadon, ooit een dorpje waar tot in de jaren 80 alleen een schaapherder in de zomer met zijn kudde optrok. Sedert de eeuwwisseling en wat Europese steun en het succes van de camino is er heel wat vernieuwt , het leeft opnieuw. Trouwens dit merk je overal langs de weg. Splinternieuwe Alberges, met hotelcomfort, zelfs met zwembad.......Cruz de Ferro blijft een belangrijk punt op de camino, je ziet er mensen die joelen van vreugde om dat ze deze top hebben bereikt. Je ziet er mensen vol emoties, met hun intenties, symbolisch hun steen achterlaten, zorgen achterlaten, een doel hebben bereikt. Trouwens de traditie wil dat je met je gezicht naar de zon, je steen(tje) over je schouder in de richting van het kruis werpt......voor veel pelgrims is dit immers een de belangrijk moment op de camino. Er is heel wat volk onderweg, de kleine bars, de kleine winkeltjes doen goede zaken, in Molinesca zochten de mensen zelfs afkoeling in de rivier, hier valt het ook op dat de meerderheid Spanjaarden zijn. De Japaneesjes zijn deze keer wel in de minderheid. Toch nog een (jonge) Belgische fietser ontmoet, was reeds op de terugweg naar La Wallonie. De twee oude(re) Belgen zetten morgen hun trip verder richting Compostella. Slapen deze avond in een nagelnieuw Hostel, airco, inloopdouche, kingzisebed, maar nu het onweer is uitgeraasd gaan wij op stadsverkenning.
Deze morgen niet zo goed uitgeslapen wegens matras met versleten resorts , toch goed vertrokken. Eerst in de verkeerde richting, maar gelukkig waren we al wakker genoeg om dit vlug op te merken. De navigatie voor vandaag heb ik maar aan Friet overgelaten, de bewering dat "vrouwen" geen kaart kunnen lezen??? laat ik nu maar varen......Wij hebben gekozen om onder Leon door te fietsen, dit is ons goed gelukt, jammer maar er was een straat afgesloten met het gevolg enkele km om. Terug op bekend terrein van de vorige trip naar Compostela toch enkele mooie herkenningspunten, een hostal, de primitieve huisjes ondergronds in de kalksteen, wat opvalt is dat de kerkjes nu meestal gesloten zijn in de dorpjes. Wat nog hetzelfde blijft in mijn herinneringen is dat het opvalt dat de fietsen hier meestal kleiner zijn dan de modellen bij ons, maar blijkbaar zijn de mensen hier ook wat kleiner, geen posturen van de felle Duitse heer, of een model van een Nederlandse dame.....de toerist is hier meteen herkenbaar...alle gekheid op een stokje maar het valt wel op. Wij slapen deze avond in een wat betere accommodatie, hier logeren ook een groepje Vlamingen voor hun eerste dag op stap met Pasar- Govaka, wij wensen hen een buen Camino. Wij smeren onze kluitjes voor de trip naar Cruz de Ferro, en nu oogjes toe en snaveltje dicht....
Vandaag een vlugge rit. Iets te snel, de wind vanachter, wat wil je. Gestart met "Rosewegeltjes" gestopt met " Georgekilometertjes" de Okra fietsers weten meteen wat dat is. Het vlotte zeer goed, wat sluierwolken en nog geen felle zon. Sagahun langs de N120, geen verkeer en maar fietsen, normaal afslag Sagahun maar Neyrinckje had er geen oren naar. Achteraf blijkt dar Friet dit stadje wilde bezoeken sorry......wel iets gehoord maar niet geluisterd.....met het gevolg dat je plotseling merkt dat je de N120 te ver hebt gevolgd, Jezus Maria Jozef 10 km om rijden om terug op onze camino te fietsen, mea culpa meaculpa mea maxima culpa. Het berouw komt na de zonde. Zo deden wij vandaag 86 km ipv 76.........morgen beter opletten en wat rustiger want weldra komt Crus de Ferro eraan en hebben heel wat klimwerk voor de boeg. Nu nog genieten van een fris pintje en een lekker avondmaal op het terras van ons hostal, en hopelijk een goede nachtrust..........
