Ik ben Fre Ameel
Ik ben een vrouw en woon in Napier (Nieuw-Zeeland) en mijn beroep is backpacker ;-).
Ik ben geboren op 27/02/1982 en ben nu dus 43 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: reizen, film, muziek, lezen.
In Tauranga aangekomen, wist ik direct dat ik gerust een tijd in dit stadje kon blijven. Het heeft een zeer gezellige uitstraling en de hostel waarin ik verbleef had een balkon met uitzicht op de zee. De eerste dag dat ik daar was ben ik naar een uitzendbureau gegaan om mij in te schrijven voor een job in de visfabriek. Na ongeveer 2 uur introductie werd ons beloofd dat we binnen de volgende 2 dagen aan de slag konden. Maar ondertussen was ik al gewoon in Nieuw Zeeland dat alles niet zo vlug gaat en dus werd het een week wachten.
In de hostel was ik in die tijd veranderd van een kamer naar een soort van flat in de hostel. Die flat was echt super, we deelden die met 10 en we hadden onze eigen badkamer, eigen living en keuken. De eerste week daar voelde ik mij een beetje onwelkom want het was juit ik met allemaal duitsers die het blijkbaar niet nodig vonden om sociaal te zijn en engels te spreken. De week daarna echter zijn is er een Amerikaans koppel ingetrokken en Barry, een engelsman waarmee ik om 6 uur altijd naar Neighbours keek.
De eerste dag in de visfabriek was een hele aanpassing. De shift begon om 5 uur, wat wilde zeggen om 4 uur opstaan en tegen 4u25 vertrekken want het was zo'n half uur wandelen. Daar aangekomen moest je een witte overall aantrekken, botten, een haarnet en handschoenen vooraleer je de fabriek binnen mocht. Jammer genoeg heb ik nooit geen foto's kunnen nemen, dus kan jullie niet tonen hoe grappig ik eruit zag. De eerste anderhalve week moest ik de ingewanden van de vissen verwijderen. Echt bandwerk, je neemt een vis van de band, je gebruikt een soort van eivormige lepel om de ingewanden eruit te scheppen en dan leg je die vis op een andere band. En dit deden we voor 11 uur en een half per dag. Na die periode ben ik bevorderd tot het inpakken van vissen. Een iets aangenamere job, maar zeer pijnlijk voor de rug. Het weekend bestond meestal uit het gaan werken zaterdagochtend tot een uur of twaalf (zeer grappig als je naar je werk wandelt midden in de nacht en superveel nog zatte mensen tegenkomt van de avond ervoor), de rest van de dag relaxen om dan 's avonds uit te gaan met onze toffe bende. De zondag was een uitblaasdag.
De vrijdag voor kerstmis was een aangename dag op het werk. We moesten slechts tot 13u werken en kregen dan een gratis BBQ en gratis drank in de vorm van een kerstfeestje. Natuurlijk als je werkt met backpackers, dan weet je dat die allemaal blijven hangen voor de gratis drank. Zijn daar blijven kletsen tot een uur of 5, om dan naar huis te gaan om nog wat verder te kletsen met Barry en Nico (een Belg waarmee ik ook werkte). Gelukkig voor hen moesten ze 's anderdaags niet werken, maar voor mij was het bedtijd om 21u na een lange maar gezellige dag, om dan om 4u terug op te staan om vis in te pakken. Moet zeggen, er waren er veel op het werk die er niet zo fris uitzagen en de geur van de vis hielp niet echt ;-)
Kerstavond in Tauranga was heel rustig, doordat de meeste van mijn flatgenoten 's avonds werkten. Dus geen fondue of raclette zoals we normaal thuis hebben, maar een gezellige avond gevuld met verschillende kerstfilms. Kerstdag daarentegen was toch een beetje een viering. In de hostel hadden we beslist dat iedereen iets van eten zou klaarmaken en dan gezellig op het balkon van al dat lekkers genieten. Daarna konden we de cadeautjes openen van onze 'secret santa' om de rest van de avond gezellig te keuvelen.
Jaja, na lang zoeken op het internet heb ik besloten om naar Te Puke te gaan voor werk, een dorpje waar er veel kiwiboomgaarden te vinden zijn. Eens toegekomen was het toch een shock, het dorpje was exact een straat lang met slechts vier blokken. De hostel waarin ik verbleef zei dat het werk nu elk moment kon komen, dus ik dacht eindelijk!!! Echter, na 4 dagen was er nog steeds geen werk en had ik niet veel anders gedaan dan gelezen aangezien er echt niks te beleven valt in Te Puke.
Na bijna een week wachten en mij steendood te vervelen had ik besloten om tegen het einde van de week ergens anders te gaan om werk te zoeken, maar dan was er eindelijk een aannemer die ons werk kon geven. Job: plukken van de mannelijke bloemen in een kiwiveld. Er zijn namelijk mannelijke en vrouwelijke kiwibomen en de vrouwelijke zijn diegenen die de kiwi's produceren en de mannelijke zijn er enkel om de vrouwelijke te bevruchten. Maar aangezien die velden zo groot zijn en er niet genoeg bijen zijn om de bevruchting volgens een goed tempo te doen verlopen, moeten de mannelijke bloemen geplukt worden om dan in een fabriek de pollen te verzamelen en zo aan kunstmatige bevruchting te doen.
Onze job was dus om die bloemen te plukken, maar enkel diegene die al een beetje open zijn, maar niet te open. Moet zeggen, was in het begin moeilijk om een onderscheid te maken want volgens mij is een bloem een bloem, maar na een tijdje wist ik exact wat te plukken. Enige nadeel, de meeste bloemen waren nog te gesloten dus het duurde een lange tijd om een aantal kilo te plukken en we werden slechts 4,5 dollar per kilo betaald. Ander nadeel van het werk is dat je de ganse dag naar boven in de bomen moet kijken, wat niet zo bevorderlijk is voor de rug en nek.
Na 6 dagen hard labeur heb ik besloten dat het genoeg was, dat dit echt geen job voor mij is. Na 8 uur werken haalden we met moeite 6 kilo en na 6 dagen had ik slechts 150 dollar verdient (zo'n 75 euro), van onderbetaald gesproken!!! Gevolg: bye bye Te Puke!
Na een iets te lange tijd in Auckland heb ik eindelijk de knoop doorgehakt en besloten om ergens anders werk te gaan zoeken. Volgende stop: Rotorua. Dit is een heel gezellig klein dorpje vol met 'geysers' (zou echt niet weten hoe dat in het vlaams noemt). Hiermee bedoel ik dat de grond hier heel warm is en dat er op bepaalde plaatsen modder of stoom opborrelt. Is behoorlijk cool om te zien, alleen iets minder om te ruiken, ruikt een beetje zoals rotte eieren, een geur die toeneemt naarmate het avond wordt ;-)
In de drie dagen dat ik daar was ben ik onder andere museum gaan bezoeken. Was behoorlijk interessant, je kon er wat meer leren over de Maori cultuur en over de 'pink and white terraces', blijkbaar een 8ste wereldwonder dat vernietigd werd door een vulkaanuitbarsting. Hierna heb ik een beetje rondgewandeld om het dorpje te verkennen en natuurlijk een aantal van de geysers te gaan bezoeken. Een andere dag heb ik een wandeling van in de Lonely Planet gevolgd, die ondermeer langs het Maori-dorp Ohinemutu paseert. Dit was echt leuk om te bezichtigen, de houten beelden die ze maken vind je echt overal terug in hun leven, zelfs in de kerk en de school.
Al bij al een heel gezellig dorpje om te bezoeken, zelfs met de geur.
Na onze toffe roadtrip kwamen we terug toe in Auckland. Heel veel heb ik daar niet gedaan, vooral heel veel tijd gespendeerd op het internet op zoek naar een job. Het meeste leuke was dat ik een ganse week deftig gegeten heb, want Cesar had zichzelf tot onze persoonlijke kok benoemd. Was echt een toffe tijd, samen gaan shoppen en dan helpen met het voorbereiden van het eten ofwel na het eten de afwas doen. We hadden zo'n beetje een beurtrol. Heb uiteraard heel veel mexicaans gegeten in die week.
Het enige echt interessante dat ik heb gedaan was de 'coast to coast walk'. Dat is een wandeling van 16 km van de ene haven van Auckland naar de andere. De map die we in het informatiecentrum hadden gekregen was echter enorm slecht, waardoor we toch een paar keer serieus verkeerd zijn gelopen (denk dan ook dat we meer dan 16 km gedaan hebben). De wandeling liep langs een paar heel leuke plaatsen, zoals Mount Eden en One Tree Hill (uitgestorven vulkanen) die we dan ook beklommen hebben. Moet zeggen, tegen het einde van de dag was ik toch goed moe.
Na iets meer dan een week terug in Auckland heb ik beslist dat ik eigenlijk niet in de stad wil wonen of werken, dus heb dan maar beslist om mijn koffers te pakken en ergens anders mijn heil te zoeken.
Vrijdagavond bsloten we met een deel om de volgende dag een roadtrip te maken naar Piha, ongeveer een uurtje rijden van Auckland. Dus, zo gezegd zo gedaan, de volgende morgen verdeelden we negen mensen en hun weekendbagage onder twee wagens. Het was nogal een culturele mix, twee chilenen, een mexicaan, twee canadezen, twee engelsen, een duitse en ik natuurlijk.
De rit daarnaartoe was nogal een moeilijke bevalling, aangezien zuid-amerikanen nogal koppig kunnen zijn. Rodolfo en Gustavo wilden met hun auto hun gps volgen, wat mij een goed idee leek, maar ik zat in de auto van Cesar die perse zijn wegenkaart wilde volgen. Dit zou natuurlijk ook elukt zijn, moest Dorothy, zijn navgator kaart kunnen lezen. Dus, ongeveer twee uur later en het niet zo vriendelijk afnemen van de kaart door Liz kwamen we eindelijk ook op onze bestemming toe, veel later dan de anderen natuurlijk. Het was echt prachtig, een mooi strand met zwart zand door al de vulkanen aanwezig in dit deel van Nieuw Zeeland.
We waren eerst van plan om 's avonds gewoon in onze slaapzak op het strand te slapen, maar de regen gooide jammer genoeg roet in het eten. Dus, wij dan maar ingecheckt in een kampeerplaats en daar wat op de tennisvelden ons geamuseerd tot het weer at beter was om het strand te verkennen. Dit was echt cool, aan de kant waren er allemaal rotsen waar je op kon klimmen voor een beter zicht.
Na onze kleine verkenningstocht en een beetje pootje baden in de zee vulden we onze maag met een bbq. Mmm, was echt heerlijk, de zuid-amerikanen weten wat lekker eten is. Daarna is het terug beginnen gieten, dus waren we genoodzaakt om in de keuken wat kaartspelletjes te spelen.
Tegen de tijd dat het bedtijd was, hadden we door dat we deze trip niet zo goed gepland hadden. We waren met 9 en Cesar had een matras achterin zijn auto waar twee mensen op konden slapen en Glenn had een twee persoonstent, waar ze net met drie in konden slapen. Bleven er dus nog 4 van ons over. Rodolfo en Gustavo hebben in hun auto geslapen en Elliot en ik hebben elk een zetel in de keuken aangeslegen wegens gebrek aan beter. Moet zeggen, is waarschijnlijk een van de ergste nachten van mijn leven. De zetel was slechts voor twee personen, dus moest in een bolletje slapen waardoor ik constant kramp in mijn knieen kreeg. Maar ja, het was beter dan niks.
Na een verschrikkellijke nachtrust merkten we dat het die ochtend nog erger regende dan de dag ervoor, hoewel ik niet dacht dat dat mogelijk zou zijn. We zijn dan maar in een klein cafeetje ontbijt gaan halen en na een paar uur staren naar de regen hebben we dan maar beslist om terug naar Auckland te vertrekken. Gellukkig was de trip terug iets gemakkellijker en deden we e inderdaad maar een uurtje over.
Mijn eerste dag in Auckland was een beetje een aanpassing, ik had gedacht dat het zonnig en warm zou zijn zoals in Australie, maar dat was blijkbaar een misvatting, want toen ik opstond was alles grijs, het was aan het regenen en ijskoud. Tja, dan maar een extra dikke pull aantrekken.
Na een mini-verkenningstocht besliste ik dat ik te moe was en het te koud had om veel te doen mijn eerste dag, dus heb ik maar besloten om naar de cinema te gaan en vroeg te gaan slapen en hopen dat ik morgen een beetje frisser zou zijn. Zo gezegd zo gedaan, de volgende morgen vroeg opgestaan en beslist om met 2 meisjes uit mijn kamer naar Auckland Museum te gaan. De wandeling naar daar was een behoorlijk eind, maar toch leuk om wat meer van Auckland te zien. Het museum ligt temidden van een groot park, Auckland Domain, en daar toegekomen waren we getuige van het einde van een amateuristische rugby cup tussen een paar Australische en Nieuw Zeelandse ploegen. Was leuk om de ceremonie te zien, vooral toen de nieuw zeelanders hun beroemde 'haka' deden. Het museum zelf was ook een leuke ervaring op zich, heel veel bijgeleerd over de geschiedenis van de Maori's. Het was een gigantisch gebouw met drie verdiepingen, dus waren zoet voor de rest van de dag.
Suzanne en ik hadden beslist om de dag erna naar Rangitoto Island te gaan en toen we opstonden leek dit een geweldig plan, want het was de eerste warme en zonnige dag. Dus, wij op de ferry naar het eiland, dat eigenlijk een vulkaan is om die te beklimmen. Was echt cool, want langs het wandelpad lag nog oude lava en je kon de hitte nog steeds uit de grond voelen komen. Moet zeggen, het beklimmen van de berg was een beetje sterven want was lang geleden dat ik zoiets heb gedaan, maar het was het zo waard wanneer we op de top stonden met een pachtig uitzicht over Auckland en de andere eilanden.
De rest van de week heb ik vooral besteed aan het updaten van mijn CV, het opzoeken waar er in deze tijd van het jaar veel werk te vinden was en vooral het relaxen. Tegen midden de week heb ik wat meer geweldige mensen leren kennen, waarmee we dan donderdagavond naar het gratis pokertoernooi in een pub gingen. Was echt gezellig en ben tot aan de laatste tafel geraakt, als enige overblijvende meisje, maar jammer genoeg niet gewonnen. Nog een voordeel van het gaan op die dag, is dat er dan om 20u gratis pizza wordt uithedeeld en natuurlijk, als backpacker zeg je daar geen nee tegen ;-)
Op 6 oktober was het zover, tijd om eventjes een reis van zo'n 35 uur te maken en naar Nieuw-Zeeland te vertrekken. Alles begon goed, de treinreis geen probleem, het inchecken in Londen verliep vlot, maar dan begon het allemaal mis te gaan. Nog geen half uur na het opstijgen slaagde mijn buurvrouw erin om haar volle blikje schweppes over mijn schoot te smijten, een ongelukje natuurlijk, maar nogal ongemakkellijk met een natte broek in een krap zeteltje. Nog geen halfuur later, in het midden van mijn film The Proposal kondigden ze via de intercom aan dat blijkbaar een groot aantal mensen problemen hadden met hun entertainment toestel en dat ze het systeem dus gingen rebooten, gevolg film gestopt. Na zo'n kwartier wachten werkte het systemm weer, maar natuurlijk, nu werkte dat van mij niet meer. Ik dacht, dat wordt leuk, een 12 uur lange vlucht zonder enige vorm van entertainment!! Maar blijkbaar was ik niet de enige met dat probleem, dus voor een laatste keer het systeem rebooten en hopen dat het dan lukt. Nog zo'n half uur later was het dan zover, alles werkte weer en tijdens die vlucht geen problemen meer gehad.
Eindelijk toegekomen in LA moesten we eerst via de douane, dan onze zak ophalen om die 5 minuten daarna terug in te checken... Dus, ik met mijn ingevulde papieren aan het aanschuiven bij de douane. Is het eindelijk aan mij, zegt die mens dat ik het papier niet goed heb ingevuld, dat ik mijn getallen niet op de 'amerikaanse schrijfwijze' heb geschreven. Mijn argument dat ik er mij niet van bewust was dat er een amerikaanse en een europese schrijfwijze was viel in dovemansoren. gevolg: ik weer helemaal terug naar het begin van de rij om mijn papieren te laten invullen door een amerikaan aan de informatiedesk om dan terug opnieuw an te schuiven. Begon mij al af te vragen wat er nog meer kon mislopen.
Maar ja hoor, het kon nog meer fout gaan. Na een wachttijd van 4u30 in LA waren we eindelijk onderweg naar Nieuw-Zeeland, maar nog geen 2u30 later stonden we alweer met ons vliegtuig aan de grond in LA. Reden: tijdens het opstijgen hebben we een gans geraakt, de volledige neus ingedeukt (was echt wel serieus, heb er enkele foto's van gezien) en een heel deel van de apparatuur die niet meer volledig werkte, dus te riskant om een vlucht van 12 uur te maken. De vraag is dan natuurlijk wat een gans op een luid vliegveld doet om 12 uur 's nachts. Maar goed, na ongeveer een half uurtje wachten in het vliegtuig werd er beslist om ons onder te brengen in hotels voor de nacht, want de vlucht zou met 12 uur vertraging vertrekken. Dus, iedereen terug uit het vliegtuig, naar bussen gebracht, dan afgezet aan een hotel en dan in een lange rij wachten en aanschuiven om in te checken in een kamer. Tegen 4u 's morgens had ik eindelijk een pracht van een kamer ter mijn beschikking, met twee dubbel bedden. Heb echt zalig geslapen, hoewel het maar voor zo'n 4 uur was.
Tegen 8u dan terug opgestaan, een douchke genomen in een geweldige badkamer, dan terug mijn vuile kleren mogen aantrekken want onze grote bagage was nog op het vliegveld, geen tanden kunnen poetsen en dan naar beneden om te gaan genieten van een gratis ontbijt buffet. Het moet gezegd, Qantas weet hoe ze hun klanten tevreden moeten houden! Busje op, terug naar het vliegveld en dan een normale, lange vlucht naar Auckland, waar we zo'n 13 uur later dan gepland toekwamen...
Zoals de meesten onder jullie wel weten ben ik zo'n 3 maanden in Perth gebleven en had er een geweldige tijd. Een vn de weekenden vond de Redbull Airrace er plaats over de Swan River, dus hebben zijn we met z'n allen daarheen gegaan waar we konden genieten van het spektakel. Was echt super, de Airrace trekt de wereld rond en Perth was de laatste bestemming waar er dus beslist werd wie de titel voor 2007 won.
De week erna begon ik een nieuwe job in een cafetaria van een kinderziekenhuis. Aanvankelijk bestond mijn job uit het doen van de afwas en het afruimen van tafels, maar na verloop van tijd kon ik de mensen bedienen, wat op zich veel interessanter was en minder saai. Heb daar zo'n twee maand gewerkt en was echt een toffe sfeer, de collega's waren geweldig en ik mocht constant gratis eten tijdens het werk, wat voor een backpacker veel geld uitspaart... Met kerstmis zijn we zelfs met z'n allen ergens gaan eten en hebben we cadeautjes uitgewisseld...
Om in het weekend eens iets anders te doen dan in Perth rond te hangen zijn we met een deel van de hostel naar Rottnest Island geweest, zo'n anderhalf uur op de ferry. Moet zeggen, ik ben nog nooit zeeziek geweest, maar de zee was toen zo verschrikkelijk dat ik niet veraf was. Eens daar aangekomen hebben we een paar fietsen gehuurd om het eiland te verkennen. Na lang afzien, aangezien het eiland een paar serieus steile hellingen heeft, zijn we gestopt bij een klein strandje, waar we de rest van de middag hebben doorgebracht. 's Avonds hebben we dan een barbeque gehouden in de jeugdherberg waar we verbleven en werden we omsingeld door quokka's die enkel op dit eiland voorkomen. Deze beestjes lijken een beetje op oversize ratten, wat ook de reden is waarom de hollanders dit eiland rattennest eiland doopten, wat de australiers dan verandert hebben in Rottnest... De zondag hebben we nog wat gerelaxed en rondgewandeld op het eiland om dan in de late namiddag de boot terug te nemen naar Perth.
Kerstmis en nieuwjaar heb ik ook in Perth doorgebracht, en moet zeggen het is toch enorm anders dan thuis in de hitte hier. Kerstavond moest ik werken tot half acht en daarna zijn we gewoon naar de pub gegaan en gaan dansen, om dan op kerstdag een barbecue te houden in de hostel. Was wel gezellig, maar het voelde toch niet echt als kerstmis, zeker zo zonder cadeautjes De dag van oudejaar was het in Perth 42 graden, met andere woorden veel te warm om iets actief te doen, dus zijn we maar in de hostel gebleven en hebben we een filmnamiddag gehouden. In de avond zijn we dan de straat opgetrokken, waar er vanalles te doen was. Er waren een aantal podia waar er verschillende soorten muziek werd gespeeld en iedereen was aan het dansen op de straat. Het was wel gezellig, het enige teleurstellende was dat er geen aftelling naar het nieuwe jaar toe was. Het ene moment was de dj nog aan het spelen, om dan eventjes te onderbreken met de woordem 'oh ja, welkom in 2008' en dan gewoon verder te spelen. Het leek alsof ze vergeten waren waarom iedereen daar was Maar al bij al was het toch een gezellige avond...
Ben voor een keer niet te laat gaan slapen, want moest de er om 9u alweer uit, want had voor de eerste keer plannen op nieuwjaarsdag... We zijn met een deel naar de Perth Cup getrokken, of in andere woorden de paardenrace. Was echt super en een mega evenement waar zo' 30 000 mensen naartoe komen. Heb een aantal gokjes gewaagd (when in Rome...) en een aantal keer gewonnen, maar denk dat ik toch iets meer geld verloren heb dan ik heb gewonnen, maar het was echt de max. Enig minpuntje, was de zonnecreme vergeten, dus was tegen de avond zo rood als een kreeft
Na nieuwjaar ben ik nog tot de 14de in Perth gebleven om dan naar Melbourne te vliegen.
Dinsdagavond terug toegekomen in Perth en ondertussen veranderd van hostel op aanvraag van Wes en Dougie, twee vrienden van vorig jaar in (jaja) Mildura. Zit nu bij hen in hetzelfde hostel en is gewoon de max! Woensdag had ik al een interview in een interimkantoor, om zo snel mogelijk werk te vinden, zeker met kerst en nieuw die eraan komen. Had geluk en mocht de donderdag al beginnen werken in David Jones (de plaatselijke Inno, waar ze echt alles verkopen). Die eerste dag werkte ik op de kinderafdeling, babykleertjes uitpakken en ophangen, speelgoed uitstallen, al bij al geen al te slechte job. Ze vroegen of we de dag erna ook konden komen, en natuurlijk zei ik geen nee. Die volgende dag mochten we vanalles inpakken, zodat de klanten een aantal dingen reeds verpakt konden kopen voor kerstmis (jaja, nu al, de versieringen hangen hier zelfs al zo'n 3 weken op ) De volgende dagen heb ik niks anders gedaan dan cadeautjes in gepakt, tot en met donderdag, met de zondag vrij en kan zeggen wil in de volgende maanden geen cadeautje meer zien!!! Ik heb er volgens mij zeker zo'n 1000 ingepakt, als het niet meer is, en dan vooral van die kleine doosjes met parfumflesjes in, maar niet vooraleer ik eerst de barcode van al die producten en hun beschrijving had opgeschreven... Maar ja, het is een job en geld, maar was toch niet triestig dat de job vorige donderdag ten einde was, een week inpakken was meer dan genoeg!
Ok, ben hier nu al een goeie maand, dus wordt dringend eens tijd dat ik jullie een beetje op de hoogte breng van wat ik al allemaal meegemaakt heb. De eerste week was eigenlijk zeer rustig ten gevolge van een serieuze jetlag en beperkte zich tot bioscoopje, dagje strand, wandelen in de stad, lezen in Kings Park, enz.
De eerstvolgende vrijdag ben ik dan vertrokken op een vijfdaagse tour naar Esperance, wat in het zuiswesten ligt, een beetje koud, maar heb er enorm van genoten!! De eerste dag bestond vooral uit een groot aantal uren in de bus richting Esperance, met toch een zeer belangrijke stop in Hyden, waar we de Wave Rock bezocht hebben. Heb een poging ondernomen om een beetje te surfen, maar is niet echt gelukt Tegen de avond kwamen we dan uiteindelijk toe in Esperance, maar na een ijdele poging in het vinden van Sammie de zeeleeuw die regelmatig onder de plaatselijke pier huist, was het richting hostel. Eten, wat tv zien en dan moe maar tevreden bedje in.
Zaterdag was een fantastische dag vol verrassingen. In de vroege ochtend vertrokken we naar Cape Le Grand National Park om daar eerst en vooral de Frenchman Peak te beklimmen, een toch wel enorm steile berg, maar eens boven en kunnen genieten van het prachtige uitzicht was het zeker de moeite waard! Eigenlijk was het naar boven gaan niet zo erg, maar voor iemand met hoogtevrees was het naar beneden komen een hele beproeving... Al chance dat Fin, onze gids/chauffeur zo symathiek was onm voor mij te blijven lopen zodat ik de afgrond niet zag Na deze zware inspanning was het tijd om te relaxen, wat we zeker konden doen op een van de mooiste stranden die ik ooit heb gezien, nl Lucky Bay. Echt, heb nog nooit zo'n wit en fijn zand en zo'n blauwe zee gezien, tijd om te genieten van wat pootje baden Daarna een leuke wandeling tussen de bossen en over de rotsen om uit te komen op een ander strand Thistle Cove, ook al zo mooi. Dan terug de bus in om te stoppen in Hellfire Beach voor lunch, echt, deze stranden doen hun best om nog mooier te zijn dan de ander, is echt niet normaal! Alleen spijtig dat het wat te koud was om te gaan zwemmen In de middag een kleine tour gedaan rond Esperance, een wandelingetje naar de pier waar we dan toch eindelijk Sammie gezien hebben en dan terug naar de hostel om te eten. Aangezien het zaterdagavond de plaatselijke karaokeavond is, moesten we toch zeker naar de pub gaan. Na een kleine weddenschap met Fin heb ik dan toch ook maar mijn podiumvrees overwonnen en een liedje gaan zingen
Toen we zondagochtend opstonden was het aan het gieten dat het niet normaal was, al chance dat we weer redelijk wat uren in de bus zaten, want vandaag gaan we richting Albany. Eigenlijk waren de weersgoden ons redelijk gunstig gezind, want elke keer we uit de bus stapten om iets te gaan bezichtigen stopte het eventjes met regenen, om dan daarna terug verder te gieten ... 's Avonds toegekomen, beslisten we om de pub te gaan bezoeken, waar we konden genieten van een zelfgebrouwen bier en live muziek. Aangezien zondag alles in Australie sluit tegen 21u, was het daarna een rustige avond in onze hostel waar we konden genieten van Ocean's Thirteen op het grote scherm en gratis popcorn. Geef toe, wat wil een backpacker nog meer...
Nadat de alarmklok om 6u weeral eens afging, zaten we tegen 7u al in de bus, want een grote dag voor de boeg! Eerst en vooral een bezoekje brengen aan de Gap, Natural Bridge en de Blow Holes om daarna het Whale Museum te gaan bezoeken. Was eigenlijk nogal luguber, want alle apparaten waarmee ze de walvissen vingen en opensneden en zo waren daar nog aanwezig... Daarna terug in de bus en richting Pemberton. In de middag eerst nog gestopt om de Tree Top Walk te gaan doen. Dat is een brug die op zo'n 70 meter boven de grond tussen de bomen hangt en, om het idee te geven dat je je in een boom bevindt, lekker mee heen en weer wiegt met de wind. Kortom weer niet echt iets voor iemand met hoogtevrees, maar viel al bij al goed mee. Een tijdje later zijn we ook nog gestopt bij de Bicentennial Tree, wat vroeger een uitkijkpost was die je enkel kan betreden door de spaken de beklimmen die ze in de boom hebben geplant en zo een soort ladder vormen. Om deze boom te mogen beklimmen moest je eerst een papier tekenen dat moest er iets gebeuren, je zelf aansprakelijk bent, zo gevaarlijk is het. Natuurlijk, ik wilde het toch eens proberen, maar ben niet veel verder geraakt dan zo'n 10 meter boven de grond, fotootje getrokken en dan terug naar beneden Die avond hadden we een chaletje voor onszelf, echt in the middle of nowhere, waar we konden genieten van een fantastische BBQ. Daarna zijn we de tamme kangoeroe's gaan voederen, echt super! En zacht dat die beestjes zijn, je zou het niet denken, maar is echt niet normaal...
Weeral eens vroeg uit ons bed voor jammer genoeg de laatste dag van de trip. Mits een kleine toelage konden we vandaag in Dumborough aan 'whale watching' doen. Zoiets moeten ze mij geen twee keer vragen!! Dus, wij op de boot in de hoop een paar walvissen te zien. Het waren er echter niet slechts een paar, maar zo'n 13 a 15 die naast onze boot zwommen, was echt super. Eentje ervan ging zelfs op een gegeven moment op zijn zij zwemmen om eens mooi te zwaaien naar ons Amai, dit was een dag die ik absoluut nooit zal vergeten, zo'n mooie beesten en wij konden gewoon zo'n 2 a 3 uur naast hen dobberen zonder dat zij er last van hebben. Super, super, super, heb er echt geen ander woord voor!!!! Nadien nog een chocoladefabriek, kaasfabriek bezocht waar we een paar proeverdjes hadden en ook nog aan wijnproeven gaan doen, kortom een dag die niet meer stuk kon. Jammer genoeg reden we daarna terug richting Perth en kwam er een einde aan deze fantastische trip...
Ok, zal deze keer proberen jullie thuis een beetje beter op de hoogte te houden van mijn avonturen als een backpacker, waarvoor ik deze blog heb gecreeerd... Hoop dat jullie op die manier een beetje mee kunnen genieten van mijn fantastische ervaringen
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Na onze toffe roadtrip kwamen we terug toe in Auckland. Heel veel heb ik daar niet gedaan, vooral heel veel tijd gespendeerd op het internet op zoek naar een job. Het meeste leuke was dat ik een ganse week deftig gegeten heb, want Cesar had zichzelf tot onze persoonlijke kok benoemd. Was echt een toffe tijd, samen gaan shoppen en dan helpen met het voorbereiden van het eten ofwel na het eten de afwas doen. We hadden zo'n beetje een beurtrol. Heb uiteraard heel veel mexicaans gegeten in die week.
Mijn eerste dag in Auckland was een beetje een aanpassing, ik had gedacht dat het zonnig en warm zou zijn zoals in Australie, maar dat was blijkbaar een misvatting, want toen ik opstond was alles grijs, het was aan het regenen en ijskoud. Tja, dan maar een extra dikke pull aantrekken. 
De dag van oudejaar was het in Perth 42 graden, met andere woorden veel te warm om iets actief te doen, dus zijn we maar in de hostel gebleven en hebben we een filmnamiddag gehouden. In de avond zijn we dan de straat opgetrokken, waar er vanalles te doen was. Er waren een aantal podia waar er verschillende soorten muziek werd gespeeld en iedereen was aan het dansen op de straat. Het was wel gezellig, het enige teleurstellende was dat er geen aftelling naar het nieuwe jaar toe was. Het ene moment was de dj nog aan het spelen, om dan eventjes te onderbreken met de woordem 'oh ja, welkom in 2008' en dan gewoon verder te spelen. Het leek alsof ze vergeten waren waarom iedereen daar was 
Maar al bij al was het toch een gezellige avond...
