Ik ben Karen
Ik ben een vrouw en woon in Dilbeek (België) en mijn beroep is filosofe in spé.
Ik ben geboren op 13/04/1988 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek, lezen, humor, filosofie, cultuur, natuur, geschiedenis, politiek, sociale activiteiten, een lekkere discussie,...
Oh, wat was het gisteren heerlijk vertoeven aan de visvijver. Vergezeld door de maan en wat smorende apen werd ik overweldigd door een gevoel van rust en kalmte. Niet dat ik aan het smoren was gegaan, ik moet zo al genoeg na-kuchen the day after, maar de natuur heeft nu eenmaal dat effect op mij. Bomen die gedirigeerd worden door de wind en gerimpeld water begeleid door de vissen. Levendige vissen, dat moet ik ze wel nageven en even, heel even dook het beeld van het monster van Loch Ness in me op. Kinderfantasiën... Ik vind ze geweldig. De wereld door de ogen van een kind, een eindeloze nieuwsgierigheid door al wat ze omgeeft. De schittering in de ogen bij het voorbijfladderen van een vlinder. De onwetendheid als ze voor de eerste maal natte voetjes krijgen aan de zee terwijl ze eigelijk op het droge stonden.
De eerste angsten die ze trotseren wanneer ze mama niet meer vinden in de winkel of wanneer papa angstkreten uitslaat wanneer ze net dat kleine beestje met die lange staart wouden aaien. En plots keert de wereld zich dreigend naar je toe: de ooit zo fascinerende draaikolken wanneer het bad zich ledigt dreigen je mee te sleuren, nachten transformeren bomen naar dreigende grijparmen en elk geruis achter de struiken moet wel een weerwolf zijn.
Gelukkig is er mama en voorziet ze jou van de nodige afleiding. Kleurrijk speelgoed dringt je leven binnen. De eerste barbi-pop, de eerste action-man. Dapper trotseren zij jou angsten, nog later bouwen ze liefdesnestjes en in het laatste stadium vechten ze voor het leven wanneer je honend benen en armen amputeerd. Mama, ik vind barbi's stom, ik wil een game-boy, ... ik wil een playstation, mama, ik wil een X-box! Een computer, een gsm, nog een nieuwere gsm!
Stilaan worden we kinderen van onze tijd, materialistische beestjes, nooit helemaal tevreden en altijd wel wat te klagen. Lijkt de hemel van vroeger dan wel nog zo hemels? Of is het mogelijk weer perfect gelukkig te worden om een kommetje rijstpap met een gouden lepeltje?
Het onzichtbare kwaad heeft zich meester van mij gemaakt. Het ding vreet zakdoeken als zoete broodjes en creëert luchtverplaatsingen op topsnelheid. Het houdt me nachten wakker met gekuch en gesnotter. Terwijl ik er overdag meer en meer als een zombie bij loop. Maar, liefste lichaam, ik laat me niet doen, ik zal het ding verdrijven! Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat verzuip ik me in honing met thee en pilletjes Orofar hou ik steeds bij de hand.
Toch kon ik het me niet laten me woensdagavond op een avondje uit te trakteren. Uit de grote waaier van mogelijkheden werd de Q-party te Halle verkozen. Eén der weinige partijen waar je je als 19-jarige nog jong kan voelen. Maar als ik heel eerlijk ben, dan heb ik het wat gehad met fuiven. Geef toe, een doorsnee fuif, een overvolle zaal waar dansen de hoogste moeilijkheidsgraad krijgt en je hoogstens op en neer kan bewegen. Combineer dat met een dj die de krankzinnige gedachte krijgt jump te draaien. Met een beetje fantasie krijg je een uit de hand gelopen domino-day. Om dan nog maar te zwijgen van de tienersletjes die er rondlopen! Twaalf- en dertienjarigen gekleed in een breed uitgevallen broeksriem en een lapje stof rond hun "borsten". Een openingszin als "Hoeveel moet ik je?" zou ze allerminst misstaan. Een educatief lesje waar ze verdomd nog om zouden gieren ook!
Nee, nee. Een avondje op café of bij vrienden thuis, daar kan ik van genieten. Geen storende muziek waar je je stem op kapot hoeft te schreeuwen en gesprekken die net iets verder gaan dan belabberd gegiechel. En nu het zomer wordt, kunnen we deze activiteiten eens verder aanvullen met heerlijk relaxte festivals. Graspop heeft overigens weer een schitterende affiche, examens of niet, ik denk dat ik zondag wel eens een kijkje ga nemen!
Op mijn gat zittend overschouw ik mijn kamer. Buiten een gigantische rolling-stones-tong die ik schilderde in één van mijn creatieve buien, een elektrische gitaar waarbij iedereen er naar smeekt ze in de hoek te laten staan, een omgetoverd wijnkistje waar cd's als "five" en "steps" in liggen te verstoffen, knuffels en ander tienerspul waar ik nooit veel om gaf, wat gepersonaliseerde foto's tegen de muur en behang waar ik al jaren op uitgekeken ben, valt er niet zoveel te bespeuren. Of toch? Ergens tussen al deze rommel door prijkt een getalletje 19, het aantal jaren dat ik hier reeds op aarde vertoef.
Plots kom ik tot het besef dat ik mijn kamer ben en dat mijn kamer mijn naam fluistert. Waar mijn kamer het verleden is, ben ik het heden. Dingen zijn veranderd, ik ben veranderd. Mijn kamer is een plek in het verleden, alleen de spiegel verraad in stilte wie ik de dag van vandaag ben.
Zeer mooi klinkt dat allemaal, maar tegelijkertijd is het je reinste bullshit. Een spiegel toont helemaal niet wie je bent. Een spiegel bezorgt je ten hoogste wat complexen waar je dan lekker depressief over kan doen. Lekker? Jazeker, we mogen niet vergeten dat het in is om je wat zielig te gedragen. Zeker de kudde-bende van deze nieuwe stroming vindt het heerlijk zich zwart te gedragen en plannen te beramen over collectieve zelfmoord. Foto's waar iemand net zelfmoord heeft gepleegd vinden ze overigens ge-wel-dig. Nou, zeg ik dan, de psychologische sector zal er maar deugd van hebben.
Waar wou ik ook weer naartoe...? Ohja, waar de spiegel je confronteert met je uiterlijk, confronteren mensen je des te meer met je innerlijk. Zeker wanneer ze net het omgekeerde beweren van wat jij beweert. Dit kan lijden tot interessante discussies, maar des te meer ook tot frustraties wanneer de andere persoon niet openstaat voor nieuwe inzichten. Ik ben van mezelf heel open en kan heel makkelijk andere inzichten accepteren, ookal ben ik het daar niet helemaal mee eens. Ik "eis" dat ook van andere mensen en erger me dood in discussies waar mensen hun mening opdringen als "de enige waarheid". Gek dat die discussies maar al te vaak vreemdelingen betreffen, of nog gekker, het Vlaams Belang. Imagine...
Het begon allemaal op een woensdag in '88. Tussen de spruiten en de patatten bewoog zich iets met armen en benen. Het was geen toevalsvondst, want dat ding schreeuwde heel de buurt bij elkaar. Om de buurt te troosten werden er suikerbonen uitgedeeld. En het scheen te werken. Ieders gezicht vervulde zich met een welgemeende glimlach. Wat een naïevelingen, ze wisten niet dat hun leven voor eens en altijd zou veranderen.
Na talloze fonteintjes op het hoofd en bebloemde barbi-pakjes is deze spruit de handen van haar ouders ontgroeid en zo is ze haar eigen weg ingeslagen. Momenteel vult ze één der gaten in dit universum als de meest knappe en meest intelligente vrouw dat er rondloopt. Met haar verleidelijke danstechnieken en haar vloeiende gesprekken weet ze iedereen om haar vinger te draaien. Daarnaast houdt ze ook enorm veel van sarcasme, ironie en allerhande humorpraktijken, so don't take it that serious all the time
