Gisteren voor de zoveelste keer Out of Africa gezien op tv, alhoewel ik de film ook op DVD heb.
Meryl Streep en Robert Redford zijn schitterende acteurs, ze waren ook nog zo jong toen.
Voor mij één van de mooiste films ooit. Het leven in die tijd, de prachtige kleren, vrouwen die nog niet in de 'mannenclub' iets mochten drinken, Afrika in die tijd ...waanzinnig mooie beelden, en romantiek ten top !
Een tijd geleden heb ik me ook het boek aangeschaft, Karen Blixen schreef het onder het pseudoniem Isak Dinesen. Ik las ook haar biografie in het frans geschreven door Jean-Noël Liaut : Karen Blixen, une odyssée africaine en ook het kleine boekje Ombres sur la prairie dat onder de naam Karen Blixen uitgegeven werd. Het zijn verhalen met haar herinneringen nadat ze 30 jaar terug in Denemarken was. In haar boeken lees je dat Afrika in haar bloed zat, en je waant je efkens op dat andere kleurrijke continent.
Eén van de beelden in de film die me steeds weer treft, is het ogenblik waarop Meryl Streep een gedicht voorleest op de begrafenis van haar geliefde Denys, ik voeg het hier toe :
De eerste warme lentedagen van dit jaar, op 14 en 15 april waren heel aangenaam. Die eerste warme zonnestralen op je huid voelen doet wonderen. Ik woon aan een bos en als ik opsta zie ik de zon net boven de boomkruinen uitkomen, het geeft onmiddellijk een warm gevoel. Gisteren, op 16 april zag ik de eerste geel-groene kleur van het gebladerte opduiken, en onmiddellijk dacht ik : ze zijn vroeger dit jaar.
Ieder jaar kijk ik uit naar de eerste 'echt' warme dag, het is mijn referentiepunt naar het jaar 2006, nl 22 april, de dag dat mijn echtgenoot overleed. Het was de eerste warme lentedag van 2006, ons eerste aperitief op het terras van ons splinternieuwe huis. En ik herinner me dat de bomen in het bos toen nog geen bladeren hadden, zelfs nog niet op de dag van de begrafenis op 29 april, ze waren er maar tegen 1 mei. Dat zijn dagen, momenten en indrukken die in je geheugen gegrift blijven, en ieder volgend jaar keek ik dus uit naar de eerste warme lentedag, naar het bos, en wachtte ik op de komst van het bladerdek met zijn prachtige geel-groene kleur, het helderste groen dat je u maar kan indenken, vol van nieuw leven.
En ieder jaar denk ik dan automatisch : het bos is vroeger of later groen dan in 2006, en ik denk dat die maatstaf nooit zal overgaan, toch niet zolang ik hier woon.
Narcissen in bloei - Daffodils by William Wordsworth
Vandaag viel mijn blik op reeds bloeiende narcissen. Wij noemen ze soms ook paasbloemen, maar het is pas Pasen op 5 april dit jaar. Bloeien ze nu te vroeg of komt Pasen laat dit jaar ? De weerkundige lente werd reeds aangekondigd op 1 maart, maar er is nog weinig van te merken wat de eerste warme zonnestralen betreft. We leven volop in de maartse buien met een streepje zon, regen, wind, hagel en donder en bliksem eergisteren. Een allegaartje van weersomstandigheden.
De gele bloemen doen me ieder voorjaar aan het gedicht van William Wordsworth denken dat ik in mijn gedichtenverzameling bewaar en hier toevoeg :
I wandered lonely as a cloud That floats on high o'er vales and hills, When all at once i saw a crowd, A host, of golden daffodils; Beside the lake, beneath the trees, Fluttering and dancing in the breeze.
Ieder jaar krijg ik het bezoek van een koppel tortelduifjes dat in één van mijn bomen hun nestje bouwt. Het is liefelijk om te zien hoe ze heen en weer vliegen met takjes en twijgjes om hun optrekje in orde te krijgen. Achteraan heb ik een wilgenboom staan en die heeft heel veel kleine twijgjes die ik speciaal laat liggen voor de torteltjes.
Nu zaterdag zat ik echter met een probleem, de bomen aan de kant waar ze hun nest maken moesten gesnoeid worden en ze waren al begonnen met het platform van hun nest. Eén boom niet snoeien zou niet harmonieus geweest zijn en dus heb ik ze maar op 1 meter hoogte laten snoeien in de hoop dat ze toch nog aan hun plekje zouden verder bouwen.
En ja, vandaag was ik een stukje in 'de gelukkige Boeddha' aan 't lezen en ik hoorde 'koe-koe' 'koe-koe' : het vrouwtje was haar mannetje aan 't roepen en 3 minuten later was hij daar.
Tortelduifjes kunnen lief zijn voor mekaar, ze zijn niet voor niets het symbool van de liefde.
Meestal leggen ze 2 eieren per broedsel, maar ze kunnen tot 5 broedsels per seizoen hebben. Soms komen de kuikentjes niet uit, maar ze hebben mekaar dus een gans seizoen lief !
Het is heerlijk om zien van aan mijn bureau of als ik aan 't lezen ben hoe ze over en weer vliegen met twijgjes, het is een echte samenwerking.
De lente is nu echt in aantocht, hopelijk krijg ik dit jaar ook veel nieuwe meesjes, die beginnen iets later aan hun voortplanting.
De dag waar ik al heel lang naar uitkeek is onlangs aangebroken.
Mijn zoon en ik zijn al lange tijd mekaars toeverlaat door omstandigheden. Dit jaar werd hij 30 en in mijn binnenste vond ik dat het tijd werd dat hij zich settelde.
Kort na nieuwjaar merkte ik zo kleine veranderingen in zijn omgang met mij, maar ik stelde niet direct vragen en wachtte af hoe dit zou evolueren.
Voor de dag van zijn 30 ste verjaardag had hij me uitgenodigd voor een etentje, k verheugde me daarop, 30 is toch wel een beetje een speciale verjaardag, de herinnering aan zijn geboorte kwam nog eens naar boven, 'k herbeleefde die dag nog eens.
Op het ogenblik dat we met ons glas klonken keek hij me aan en zei dat hj iets te melden had, hij was sinds kort niet langer alleen! Het nieuws waar ik zo lang naar uitgekeken had bracht een shockmoment bij me naar boven, ' k stond versteld dat het me zo perplex deed staan. Een heel raar gevoel waar ik niet op voorbereid was.
Tegelijkertijd besefte ik dat de verandering in zijn leven ook voor mij een ommekeer teweeg bracht. Ik moest hem weer een stuk meer los laten, de zorg en de eerste nieuwtjes zal hij voortaan met iemand anders delen. En dan hoop je ook dat zijn uitverkorene een beetje zal meevallen.
' s Anderendaags was ik toch een beetje in spanning voor de eerste ontmoeting met de vrouw die 'mijn kind' zijn leven zal delen. Grote opluchting toen ik haar zag !!! Soms hoor je dat kinderen een beetje een gelijkenis in hun toekomstige met hun ouders zoeken (denk maar aan de geruchten ivm Albert van Monaco en zijn zoektocht naar een tweede Grace). Raar maar waar, ik zag in mijn verbeelding mijn eigen een beetje terug toen ik de leeftijd van 27 had.
De klik was er onmiddellijk, ik moet er niet mee leven, maar ' t is toch aangenamer als er een wederzijdse erkenning is. In plaats dat ik mijn zoon verlies heb ik er een dochter bij gekregen.
Zelf heb ik twee schoonmoeders gekend en heb me destijds al heel vroeg voorgenomen om niet dezelfde fouten van hen te maken, het scheelt dat ik me daar goed bewust van ben en ik hoop dat ik een goeie schoonmoeder word.
Mijn eigen leven kan nu ook nog voor een stukje meer ingevuld worden, dat is mijn nieuwe uitdaging !!! Een nieuwe periode is aangebroken en ook het besef dat er een nieuwe generatie aan komt.
130.000 Belgen kunnen geen eten kopen kwam er gisteren en vandaag in 't nieuws, de grootste stijging in de afgelopen vijftien jaar. Dit in een land van welvaart, waar mensen willen immigreren, waar ze denken een betere toekomst te vinden.
Heel vaak zijn het mensen die door ziekte, scheiding of tegenslag aan de rand van de armoede staan. Sociale uitkeringen en pensioenen zijn dikwijls niet meer voldoende om na huishuur en vaste kosten ook nog eten te kunnen kopen. De voedselbanken moeten inventief zijn om aan voldoende basisproducten te geraken om iedereen het minimum te kunnen geven.
Ocmw's starten in samenwerking met andere organisaties sociale kruideniers op, gerund door vrijwilligers die in winkelketens het net nog verkoopbare dagelijks gaan ophalen. Hier kunnen mensen met een minimumloon nog zelf een keuze in artikelen maken aan een heel minieme prijs, en deels krijgen ze gratis.
Aan de andere kant van de medaille is er nog nooit zoveel keuze in grootwarenhuizen geweest : 30 soorten kaas, yoghurt, vleeswaren, dranken, noem maar op. Nog nooit waren er zoveel kant en klare maaltijden te koop, terwijl er nog nooit zoveel kookboeken op de markt gebracht werden die waarschijnlijk allemaal netjes in een kast verdwijnen, af en toe wordt er eens in gebladerd om dan toch maar te kiezen om een schotel te gaan afhalen !
Ik stel me de vraag of die hoeveelheid aan keuze's nodig is ? Keuze's maken in het leven is iets van het moeilijkste dat er is, en tot in de grootwarenhuizen toe zijn we verplicht om ons hersenen te pijnigen om te beslissen wat we uit die enorme hoeveelheid uitgestalde voedingswaren gaan kiezen. Zelfs producten die normaal aan een seizoen gebonden zijn kunnen het ganse jaar door verkregen worden. Moeten we in de winter ingevoerde aardbeien kunnen eten ?
Het gevolg van dit alles is dat er enorme hoeveelheden voeding naar de vuilbak gaan, er is heel wat aan vooraf gegaan om voedsel dat nog net verkoopbaar is te mogen gaan ophalen om aan hen die geen keuze's kunnen maken iets eetbaars te schenken.
Ik durf bekennen dat ik me soms ongemakkelijk voel als ik ga winkelen, want als vrijwilliger ken ik de andere kant ook heel goed. Probeer maar eens rond te komen met 50 per week als alleenstaande met kinderen, die mensen moeten niet kiezen welke soort kaas ze gaan kopen, ze moeten kiezen of ze kaas of melk of iets anders gaan kopen.
Demis Roussos is niet meer. De zoveelste beroemdheid op rij die dit aards bestaan verliet. De man met die speciale keelklank, zijn groot postuur in een aparte klederdracht. " For ever and ever" blijft in mijn hoofd ronddraaien, je kan dat zo hebben met liedjes die 's morgens in je gedachten komen en er ' s avonds nog zijn.
Het is al een lange rij van bekende personen die de laatste maanden gestorven zijn : Joe Cocker, Udo Jurgens, onze eigen Luc De Vos, veel te vroeg gestorven, van een latere generatie, maar sommigen leven twee keer zo hard als de doorsnee mens, dan zijn er nog de politieke figuren die een grote invloed op ons welzijn gehad hebben : Leo Tindemans, Jean Luc Dehaene, Wilfried Martens en als laatste ook nog een koningin : Fabiola en dan zal ik er ongetwijfeld nog wel een paar vergeten zijn.
Stuk voor stuk hebben ze een indruk achtergelaten, een steen verlegd, ons verblijd of iets bijgebracht.
Ik las een gedicht van W.H. Auden 'Funeral Blues' dat ik als eerbetoon hier vermeld :
Stop all the clocks, cut off the thelephone
Prevent the dog from barking with a juicy bone
Silence the piano and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling in the sky the message : he is dead
Put crêpe bows round the white necks of the public doves
Let the traffic policemen wear black cotton gloves
He was my North, my South, my East and West
My working week and my sunday rest
My noon, my midnight, my talk, my song
I thought that love would last for ever, I was wrong
Na het zien van een aantal documentaires heb ik een bewondering gekregen voor deze, momenteel bedreigde roofvogel . Zij hebben het grootste vleugeloppervlak van alle vogels, 1,2 tot 1,3 m2, en een spanwijdte tot 3,20 m.
Ze kunnen tot 200 km ver vliegen om voedsel te vinden en zweven vrij op thermiekbellen tot 5000 m hoogte, vanwaar ze een groot gebied kunnen overschouwen. En.....ze zijn monogaam, een niet onbelangrijke factor .
Trefwoorden zijn dus : zeldzaam, overschouwend, monogaam, drie woorden die een niet onbelangrijke betekenis hebben.
Het werkt ontspannend en creatief als men zijn gedachten ook eens compleet vrij kan laten zweven, zaken eens van op afstand overschouwen om nieuwe mogelijkheden te ontdekken om er dan weer tegenaan te gaan.
Liefde, een onmogelijk verlangen ? van Dirk De Wachter
Onlangs zag ik een interview met de psychiater-psychoterapeut Dirk De Wachter in het programma ' Alleen Elvis blijft bestaan'. Die man trok mijn aandacht door de manier waarop hij sprak : op zachte toon en in verstaanbare bewoordingen. Hij had het ook over zijn boek "Liefde een onmogelijk verlangen ? " en ik voelde aan dat ik dit eens moest lezen, wat ik deze week dan ook gedaan heb terwijl de griep me voor een gedeelte in zijn macht had.
Ik heb de gewoonte om tijdens het lezen een paar nota's te nemen, bijzondere paragrafen, verwijzingen naar een ander boek, mooie uitspraken enz. en voor dit boek heb ik dikwijls mijn pen nodig gehad.
Voor het beroep dat de man uitoefent is dit boek in een verrassend begrijpbare, eenvoudige taal geschreven en het leest vlot. Er staan veel zaken in die een mens eigenlijk weet, maar het dringt nog eens extra tot je door omdat je het zwart op wit ziet staan. Een geschreven tekst nestelt zich vaster op ons netvlies, waar gesproken woorden vluchtiger zijn.
We leven in zo een jachtige tijd, alles moet vlug gaan, we 'moeten' steeds bereikbaar zijn via mail en smartphone en vergeten ondertussen eens stil te staan bij de échte en eenvoudige dingen. De onderlinge concurrentiestrijd van mensen is zo hoog, we willen steeds maar meer in deze gecommercialiseerde wereld. En ook in de liefde hebben we de drang om steeds meer te willen, de media en film tonen ons een schijnbaar ideale wereld die echter in het echte leven zelden gehaald kan worden. Zelfs in de liefde vertonen we karaktertrekken van een wegwerpmaatschappij. Ander en beter lijkt niet meer zo moeilijk te zijn.
In zijn boek zegt hij ' we moeten leren om zelfs een beetje ongelukkig te zijn'. Daar zit wat in, de perfectie is zelden in iets bereikbaar, ook in de liefde niet. Een beetje meer verdraagzaamheid en begrip voor de partner tonen moet geoefend worden, iemand aanvaarden zoals hij of zij is, mensen zijn moeilijk boetseerbaar en dit wordt nog moeilijker naarmate we ouder worden.
Hij verwijst naar een paragraaf op blz 116 van het boek van Sándor Marai ' Kentering van een huwelijk' :
Ik kan eenvoudig niet geloven dat er passies zijn die een leven lang in de ziel smeulen, als een onderaards vuur, als een veenbrand. Misschien bestaan ze wel, maar ik denk dat het leven zulke vuren blust.
Dit is toch een nadenkertje, niet ieder huwelijk is ideaal, alhoewel er heel uitzonderlijke liefdes bestaan, die worden gekoesterd, ook na de dood van een van de partners en men mag zich heel gelukkig prijzen om dat geluk gekend te hebben, het is niet voor iedereen voorbestemd.
Ik heb dit boek graag gelezen ook omwille van de vele verwijzingen naar teksten uit songs van Leonard Cohen en andere literaire parels o.a. Zijde van Alessandro Baricco, Hoogteverschillen van Julian Barnes, zelfs nog Marcel Proust om er maar een paar te noemen.
Een aanrader om eens stil te staan bij de dagdagelijkse dingen, niet altijd naar de maan te willen reiken, eens louter naast mekaar genieten van de stilte en mekaars aanwezigheid, en zolang dit geen ambetant gevoel geeft kan je zeggen dat alles nog ok is.
Annemie Struyf kwam deze week in de media met haar reportage over illegale verblijven in België en één onderwerp werd iets uitvoeriger belicht : schijnhuwelijken. Hiervoor trok ze naar het Tunesische eiland Djerba.
Dat heel jonge mannen ginder op zoek zijn naar oudere, eenzame vrouwen is een fenomeen dat al jaren bestaat.
Er bestaat zelfs een woord voor : Bezness ! De Nederlandse Noor Stevens heeft er een boek over geschreven "Kus kus Bezness" en er bij ambassades op aangedrongen om vrouwen die alleen naar de Magreblanden reizen te waarschuwen voor deze praktijken. In al de ons omringende landen zijn er duizenden vrouwen die een financiële kater overgehouden hebben aan schijn-liefdesrelaties. Met de aankomende zonnevakanties in aantocht kunnen alleenreizende vrouwen maar beter op hun hoede zijn. Zeg nooit : mij overkomt het niet, die mannen zijn super verleiders en vrouwen worden geleidelijk aan in hun netten verstrikt.
. 
