Het leven hier was echt zwaar en erg. De winter was er nu helemaal en mijn tenen vrozen er bij wijze van spreken bijna letterlijk af. Het was moeilijk om mijn draai te vinden tussen al die criminelen. De douches en kamers waren apart. Dus vrouwen in een hut en de mannen. Gelukkig.
Maar op de gemeenschappelijke plaats kwam iedereen toch bij elkaar. En dan was het best dat je je niet ergens achter verschool maar in het zicht bleef.
Toen ik werd ontslagen uit het ziekenhuis begeleide Pablo me nog steeds. Hij vroeg geen geld en bleef bij mij. Toen vertelde hij mij wat het voordeel was aan het aannemen van vrouwen.
- Het is uitzonderlijk dat vrouwen en mannen bij elkaar zitten en zoals je ziet brengt dat ook zijn gevolgen mee.
Ik keek voor me en zag een nog tamelijk jong meisje op de trap zitten. Opgezwollen, ik denk dat ik u niet meer hoef te vertellen.
- Blijf vooral in het oog van iedereen want als je je wilt verstoppen, of je kruipt ergens achter gaan ze je zeker niet met rust laten. En soms zie je daar dan ook wat je van vrouwen en mannen tezamen kunt verwachten.
Gezellig om te weten, persoonlijk vind ik het maar een vuil gedacht. Maar zoals ik al zei, ik ben niet zoals deze mensen hier. Na een tijdje stappen stopte hij bij een heel wat oudere man.
- Ana dit is de man die altijd en overal ontsnapt.
- Aangenaam meneer.
Hij draaide zich langzaam om en keek me diep in de ogen.
- Meisje hoe ben jij hier verzeild geraakt?
- Door dom te doen meneer, ik wou Alexander Petrovitch nader bestuderen door te gaan waar het allemaal begon
- Alexander.. Die is al lang uit de boeien.
- Ja meneer, hij schreef een manuscript over zijn leven.
Hij lachte en ik zag een herinnering inhem opkomen. En zag ik daar nu een traan glinsteren?
- Ze wilt hier weg. En liefst zo snel mogelijk. Zoals je ziet heeft de generaal haar al goed aangepakt.
- Ja ik denk dat ze haar lesje wel moet geleerd hebben.
Ik voelde me zwaar worden, ze hadden gelijk. Ik ben een dom wicht geweest. Maar ik had het er wel voor over. Ik knikte
- Ik zal je helpen. Maar dan moet je mij beloven dat als je vrijkomt de eerste drie jaar hier niet meer terug komt.
- Drie jaar?
Hij gaf me een oude man knipoogje.
- Tegen dan zijn ze alles vergeten en kan je mij een verse appel komen brengen.
- Ik beloof dat ik dat zal doen.
Hij lachte. Deze man zat hier al lang en miste de goede dingen. De kleinste dingen begonnen meer en meer belangrijker te worden.
Pablo hielp de man recht en hij wenkte ons beiden naar zijn barak. Hier zaten volgens Pablo de ouderen. Toen ik binnen stapte zag ik dat deze iets anders was dan die van mij. Properder en warmer. Kaarsen lagen hier en daar op de grond en toen zag ik ook teksten liggen. Ik raapte een blad op en las te tekst:
zo oud als het huis waarin hij leefde
gekraakt zoals het houten parket
een lijst omringd een oude glimp
vol roest in het palet
ogen waarnaast wortels lopen
zoals een boom in het bos
mond met kermiskraam
en zijn trouwe vriend, hond
starend naar het wakkerende ding
die langzaam naar beneden zakt
om uiteindelijk, zoals de zon
te verdwijnen in de nacht
Wat die ouderen niet allemaal doen om hun zielige dagen te slijten in de koude barak. De man opende een deurtje en nam een grote sleutelbos vast.
- Voor dat het hier zo erg was kosten we een ambt beoefenen. Ik beoefende de ambt om te kopiëren. En ik wist dat dit nog eens van pas zou komen.
Weer zo'n lieve knipoog. Ik vroeg hem hoe hij dit heeft gedaan en sprak toen van zijn jongere jaren. Hoe hij de sleutels van de generaal nam en deze dan zonder dat hij het wist weer terug legde. Maar nu is hij oud en heeft het niet zoveel nut meer dat hij zoiets uithaalt. Tenslotte is er niemand meer die op hem wacht
- De andere gevangen mogen hier niets van weten. Het wordt anders toch misbruikt.
Hij nam er een grote sleutel vanaf en stak het in mijn handen.
- Wie nu zoiets zou doen zal hoe dan ook gepakt worden. Iedereen kent het gespuis hier.
- Wij moeten onze straf uitzitten en dan kunnen we met gerust hart weg.
Pablo meende het, een gevangenen die hier zat wilt niet liever dan de vrijheid, maar ze weten ook dat ze dit terug moeten verdienen, hoe erg ook. Hij vertelde mij dat hij nog 4 jaar moest gaan. En ik zie dat ik na die 3 jaar terug zal keren.
De avond viel en iedereen sliep. De zoeklichten schenen over de grond maar Pablo toonde mij de weg zonder op te vallen.
Ik stak het slot in de deur en glipte tussen de beide deuren. Ik keek even voor mij en zag de vrijheid en ik voelde me even Petrovitch.
"De boeien vielen op de grond. Ik raapte ze op... Ik wilde ze nog eenmaal van dichtbij zien. Ik kon het niet geloven dat ze een minuut geleden nog om mijn enkels zaten...
- Maak het goed ! zegden de dwangarbeiders, mer een ruwe stem waarin de vreugde doorklonk.
Inderdaad, maak het allen goed. En nu, gegroet, vrijheid!
Gegroet, het nieuwe leven... de verrijzenis uit de doden.
O onvergetelijk ogenblik! "
Nu was ik weer vrij, beloofde aan Pablo dat ik op hem zal wachten, nam de sleutel zoals ik de oude man beloofde en rende het bos in. En ik bleef rennen en rennen. Uiteindelijk terug waar ik was begonnen. En ik lachte naar de wassende maan.
Hij nam me mee en duwde me (weer) in een deur. Hij trok deze toe en wees naar de vele kleren dat er hingen.
- Doe maar een pak aan. En ik zou een warm kiezen want dit is al dat je krijgt.
-Ik heb niets misdaan.
Hij lachte.
-Dat bepaal jij niet. Hier zijn er regels die je moet volgen, en die regels worden bepaald door ons.
Met andere woorden oneerlijk dus. Dacht ik bij mezelf toen ik hem zag grimassen. Ik keek naar de pakken en nam dan één die er warm genoeg uitzag. Ik keek langs mijn schouder en zag de man er nog steeds staan.
- Zou ik me tenminste nog mogen omkleden zonder aangestaard te worden.
- Waarom zou ik dat doen? Je zal toch gezamenlijk moeten douchen.
Ik voelde een misselijkheid over deze man komen. Ik haatte hem, en wist dat hij niet ging stoppen. Ik draaide mij om en begon me snel uit te kleden. Ik hield mijn onderlijfje en alles daaronder goed aan en hees mezelf dan in het pak. Toen ik de knopen wou dichtdoen voelde ik een warme adem in mijn nek. Een hand gleed van mijn schouder langs mijn arm. Ik draaide mij om en sloeg in de man zijn gezicht.
- Afblijven!
Hij legde verdwaasd zijn hand op zijn wang en keek me woedend aan. Ik zag hoe zijn ogen kookte van woede en toen stormde hij op mij af. En alles wat hij toen deed was het ergste wat mij ooit overkwam. Hij hield zich niet in. Ook al was ik een vrouw, ik kreeg slaag zoals elke man. Mijn maag, mijn kaak, mijn been... . En toen plofte ik de grond op en toen sloeg hij mij nog één maal zo hard in mijn gezicht dat ik denk ik bewusteloos viel.
Ik weet niet wat hij daarna nog heeft gedaan maar hoe dan ook deed ik mijn ogen open en lag ik in een bed. Pablo stond boven mijn bed en hield een kompres op mijn hoofd.
-Dat was een nare klap dat ze je gaven.
-Waar ben ik?
-In het ziekenhuis.
Ik opende mijn ogen nog meer en keek langzaam rond. Overal zag ik zieken. En het was net zoals hij het beschreef:
"Ik keek rond. De meeste zieken leden, op het eerste zicht, aan scheurbuik of aan een oogziekte die in de streek veel voorkwam. Anderen hadden koorts, waren tuberculeus of leden aan een andere ziekte. In de zalen waar de gevangenen verzorgd werden waren de verschillende zieken niet gescheiden ; zij lagen allemaal samen op één zaal. Ik spreek nu over de <<echte>> zieken, want de meeste dwangarbeiders waren zo maar gekomen, om wat uit te rusten. De dokters namen ze uit puur medelijden op,..."
Pablo keek me bezorgt aan, raar normaal zijn ze zo niet. Ik aanvaarde zijn hulp en besefte nu hoe gevaarlijk het hier was geworden en hij sprak me niet tegen.
- Sinds dat het hier veranderd is werd het alleen maar slechter. Het was niet slim om hierheen te komen Ana. Alexander leefde in een tijd dat het hier nog niet zo erg was. We moeten ons houden aan de boeken en deze gewoon aannemen. Want hoe het hier eens was zal het nooit meer zijn.
Hij sprak zo vriendelijk tegen mij. Ik moest hier zo snel mogelijk weg geraken, anders zou ik het hier niet overleven. Ik ben het gevaar en het lijden niet gewoon. Toch niet zoals elke man en vrouw dat er hier zit.
- Ik moet hier weg geraken.
- Weet ik, maar dat is niet zo makkelijk. Nu ze weten dat je hier bent zullen ze je niet zo snel laten gaan.
- Hoe pak ik het dan aan?
- Daarvoor heb je een echte vakman voor nodig. Gelukkig dat ik wel iemand weet.
Hij gaf me een lach. En zei dat alles goed ging komen. Maar eerst moest ik rusten.
En dat deed ik. Ik ruste uit. En de dagen vlogen voorbij voordat ik genoeg hersteld was om het plan uit te voeren.
Ik zag hoe Pablo pijnlijk naar hem keek, precies of hij iets had gedaan dat niet zo zuiver was, en al zeker niet goed was voor Pablo. Dus begon ik maar te praten.
- Ik ben Ana, ik ben hier voor een reportage over uw gevangenis. Ik ben ingelicht geweest door de manuscripten van Alexander Petrovitch.
- Alexander?
Hij nam mij vast bij mijn schouder en sleurde mij zonder omkijken me mee. Ik zag hoe Pablo hem wou tegen houden maar hoe hijzelf werd gestopt. Ze sloegen de arme man neer. Ondertussen was het gevecht van de anderen gestopt de man die vastzat lag te kronkelen op de grond en de man die hem beet had werd door officiers weggedragen. Ik hoorde ze nog zeggen:
- Geef hem de roedel!
Maar deze man gaf geen kick. De man die mij vast had glimlachte.
-Weer één die denkt dat hij de roedel niet bevreesd.
-Niet iedereen is er bang van.
Ik zie dit kordaat, omdat ik mij herinner dat er een man was die de roedel echt niet vreesde:
"Op een mooie zomerdag hoorden wij vertellen dat Orlof, een bekende bandiet, die dag getuchtigd zou worden en dat men hem naar de infirmerie zou overbrengen. De zieken vertelden dat de foltering verschrikkelijk zou zijn. Ik persoonlijk wachtte met nieuwsgierigheid op de aankomst van de misdadiger waar men zoveel van vertelde. Mannen van zijn slag waren zeldzaam. Hij was bekwaam in koele bloede grijsaards of kinderen af te slachten: hij was ongehoord wilskrachtig en waanzinnig trots op zijn lichaamskracht. Men had hem tot lijfstraf veroordeeld omdat hij schuldig was aan meerdere misdaden. 's Avonds droeg men hem binnen. ; in de zaak was het reeds donker, men stak de kaarsen aan. Orlof was zeer bleek, bijna bewusteloos. Zijn zwarte krullen waren mat en dof. Zijn rug was gevild, gezwollen en blauw, vol bloedvlekken. .... Orlof herstelde vlug, juist omdat hij wilde genezen. ... Nooit in mijn leven heb ik nog zo'n man ontmoet."
Hij bekeek mij gemeen en sleurde nog wat harde aan mijn arm. Na een poosje te hebben gesleurd duwde hij me een hut binnen.
- Zo zo, wat hebben we hier?
- Iemand die een verslag over onze gevangenis wilde maken, ze las de manuscripten van Alexander Petrovitch en raakte zo geboeid dat ze het met haar eigen ogen wou zien.
- Nou dan moeten we deze vrouw onze gevangenis maar tonen. Maar wel op onze manier.
Ik keek hem met grote en verwonderde ogen aan. Wat bedoelde hij?
- Hier worden ook een paar vrouwen gehouden dus dat zal wel niet opvallen.
Toen begreep ik het.
- Sluit haar maar bij de rest op! Ze zal wel voelen hoe het hier is!
De
dageraad kwam vroeger dan ik verwachtte. Het leek of het mij wou zeggen dat wat
ik heb gedaan goed was. Doch ik bleef twijfelen. Ik kleedde me warm aan want de
herfst die winter was, was bar koud. Ik wandelde naar het gevang en ging staan
waar ik de gevangene had ontmoet. Er was nog niemand. Ik keek rond me en voelde een kleine rilling op mijn rug komen. Toen hoorde ik voetstappen achter mij en keek haastig om. Een kleine man stopte voor het hekje en lachte naar mij.
- Dus u bent de vriendin van Pablo?
- Ik denk het wel.
- Goed, heeft u de kopeke's bij u?
- Ja.
Hij knikte en deed toen teken om hem te volgen. Ik liep langs hem met in het midden dat hek. Op een gegeven moment komen we terug aan de poort en fluistert hij dat ik moet wachten. Dus dit doe ik. Het wachten duurt lang. Ik voel hoe de koude wind mijn lichaam bereikt maar ik blijf toch staan. De tijd verstrijkt en de wolken die voor de zon staan laten een klein straaltje door en laten deze dan weer even snel verdwijnen. Opeens hoor ik een roestig geluid en kijk achter mij naar de gigantische poort. Een man in pak wenkt mij.
- Kom binnen.
Ik volg.
De kleine man staat achter de deur met, zoals hij wordt geheten, Pablo.
- Dus je bent er?
- Zoals je ziet.
- Heb je het geld?
- Ja, 10 kopeke zoals je vroeg.
Ze lachten en zeiden dat ik een rondleiding kreeg. We liepen langs de bagno's zoals ze die noemde. Barakken, versleten en koud. De mannen hadden ketens om hun armen en voeten. Verplicht zoals ze zeiden. Ze vertelde mij over hoe koud het s'morgens in dit weer wel niet was. En hoe een tamboer hun iedere dag wakker maakte. Alexander vernoemde ook zo iets:
"Ik herinner mij nog zeer goed de eerste morgen die ik in de bagno doorbracht. De tamboer roffelde de trom om ons te wekken. Hij stond bij het wachtlokaal naast de grote poort in de schutting. Tien minuten later kwam een onderofficier de barakken openen. men stak de kaarsen aan. Rillend van de kou werden de gevangenen wakker. Een na een stonden zij op, geeuwen en zich lui rekkend. De een maakte een kruisteken, de ander maakte al een grapje. Als de deur openging rolde de ijskoude lucht naar binnen. De gevangenen verdrongen zich rondom de emmers water. een na een namen zij een mondvol water om zich gezicht en handen te wassen. De emmers stonden daar al van de avond tevoren. ..."
Ik zag hoe vele mannen naar hun opgedwongen werk gingen. Hun ketens klikte tegen elkaar aan en de stilte die er eerst heerste werd overstemd door keten gerinkel. De mannen vertelde verder over de taken die zij deden voor de stad, herstellingen en dingen die daar niet konden gemaakt worden. Akim Akimytch was zo iemand die alles kon, en deze werd ook vermeld in de scripts van Alexander. Helaas was hij hier ook niet volgens Pablo, hij was naar een ander gevang over gebracht. Ze zeiden ook dat de kampen weer waren zoals ze voordien waren, de arbeid was afgeschaft. Maar ze deden wel nog steeds dingen. Opeens ging er een vreemd geluid af. Pablo duwde mij achter een houten barak en zei dat ik moest zwijgen. De kleinere man was verdwenen. Ik gluurde vanachter het hutje en zag hoe een geblokte man zijn ketens over iemand zijn keel had gelegd. Hij probeerde woelig deze van zijn nek te houden. De dwangarbeiders stonden erop te zien en riepen. De man werd blauw bij wijze van spreken.
- Waarom helpen ze hem niet? Hij stikt!
- Wie hem dwars zit moet het maar bekopen. En die jongen staat ons toch niet aan.
- Maar man toch!
Hij keek me aan en in zijn ogen zag ik niets. Het was alsof deze man jaren geleden alles heeft verloren. Zijn blauwe ogen waren hun glans verloren en alleen de kleur gaf hem nog het zicht van een levende.
Het was een koude dag. Je zou denken dat het in de herfst nog goed weer zou zijn maar het leek alsof de winter er al vroeger was. Of was het misschien omdat ik het verhaal van Alexander Petrovitch had gelezen? Deze man intrigeerde mij. Hij was stil en bedeesd. Hij was een dwangarbeider geweest in de Siberishe gevangenis. En mensen van de adellijke kant werden daar niet zo graag gezien. Ik wou meer van hem weten, maar hij stierf. Ik heb het van hemzelf nooit vernomen hoe het daar was maar volgens zijn verhaal was het niet zo plezant. En dit wou ik dus zien, met mijn eigen ogen. Maar hoe zou ik daar geraken? Ik melde mij aan bij het gevang maar deze wouden geen pottenkijkers. Geërgerd liep ik dan maar eens langs de poort tot opeens een dwangarbeider tegen mij begon.
- Waarom zou u binnen willen?
- Het verhaal van Alexander Petrovitch vond ik zo interessant dat ik het zelf wou zien
- Domme vrouw. Maar goed, ik wil u anders wel binnen krijgen maar dat gaat u veel kopeke's kosten.
Ik twijfelde. Het verhaal is zo boeiend maar wat ik me dan op de hals haal is gevaarlijk. En dan nog iets, kon ik deze man wel vertrouwen? Een dwangarbeider die voor het een of ander gevangen zat? God weet wat hij heeft gedaan. Hij bekeek mij met grote ogen en lachte toen.
- U twijfelt, maar is het omdat het hier niet veilig is of is het omdat u mij niet vertrouwt?
- Misschien beiden.
- Zolang u mij betaald zal ik u niet verraden.
Mijn twijfel begon te verminderen maar de angst zat nog steeds lichtjes verscholen in mezelf. Maar iets zei mij dat ik veilig zou zijn.
- Goed. Spreek hoe we dit dan gaan doen.
Hij lachte, niet zo'n lach waarvan je bang zou worden of waarvan je zou denken dat hij je uitlachte. Het was een lach van ontspanning en van blijdschap. Deze stakker zal ook wel nood hebben aan geld. Net zoals Alexander al vernoemde:
" Het geld regeert alles in het bagno. Men kan er zeker van zijn dat gevangene met iets of wat inkomen tien maal minder afziet dan iemand die geen inkomen heeft. << Als de Staat toch alles voor de gevangene koopt, waarom heeft deze dan nog geld nodig? >> dat was de redenering van onze oversten. Ik ben nochtans zeker dat, als men de gevangenen verbood iets privaat te bezitten, dezen gek zouden geworden zijn, zij zouden gestorven zijn als mussen, zij zouden de meest ongehoorde misdaden begaan hebben, uit verveling of uit spijt, of om vlugger gestraft te worden en zo verandering in hun toestand brengen. De gevangene moet zijn luttele kopeke verdienen in het zweet zijns aanschijns of door zich voortdurend aan gevaren bloot te stellen. .... Onder dwangarbeider moet men verstaan : een man die zijn zelfbeschikkingsrecht heeft verloren. Als die man wat geld heeft dat hij kan uitgeven als hij dat wilt, dan neemt hij iets terug van de vrijheid die men hem heeft ontzegt. Gedurende enkele ogenblikken leeft hij in de mening dat hij weer vrij is. ...."
Hij wenkte mij en knipoogde.
-Morgen bij dageraad, neem 10 kopeke's mee, dan zullen we beginnen naar hoe u het noemt. Uw onderzoek.
En toen liep hij het donkere gevang weer binnen. En stond ik daar terug alleen met mijn gedachten.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
