De laatste dagen zijn loodzwaar. De lange toch begint zijn tol te eisen en ik ben doodvermoeid. Gelukkig kruisen veel sympathieke mensen mijn pad en die geven me altijd moed om door te gaan. Niet dat stoppen in me opkwam maar het zou zeker veel zwaarder geweest zijn zonder die ontmoetingen. Het is dan ook fantastisch dat je de aankomst in Santiago met sommigen van hen kunt delen; Père Grégoire (die deelnam aan de dienst), de Franse Bastien, de Amerikaanse Jaime en de Spanjaarden Isabela, Jésus en David. We vierden samen de mis maar waren eigenlijk allemaal vol spanning aan het aftellen tot de botafumeiro in beweging kwam. Dat is de moeite om te zien en dat vond ook de horde dagjestoeristen die elkaar verdrongen met de kodak in de aanslag. Iedere avond rond 20u werd er op het plein voor de kathedraal afgesproken. Daar ontmoet je dan de mensen die je onderweg was kwijtgeraakt omdat ze een andere route namen of een rustdag hadden genomen... zo zag ik de drie Baskische musketiers weer, Eduardo, Vicente en José Manuel, het koppeltje dat zich op de Camino gevormd had: de Oostenrijkse Maria en de Spaanse Joacquin, de Duitse straatmuzikant Hubert, de Italiaanse Féderica, de Poolse Ignatz, de Italiaan Mikele, de Mexicaanse Alex en de Spaanse Raquel en Veronica! Er werd veel omhelsd en geproficiateerd met de gedane prestaties, maar besef dat deze tocht nu echt ten einde was bespeurde ik niet. Precies of het was de volgende dag weer verder. (En als je erover nadenkt is het eigenlijk ook zo.) Daarna is het voor velen huiswaarts en worden de bekende gezichten dag na dag minder. En zo sloop stiekem en zachtjes het einde van mijn tocht binnen. Geen vuurwerk, geen euforie, gewoonweg...
In een herberg even voor Bilbao zag ik een man die in afzondering de bijbel aan het lezen was. Op zijn T-shirt stond te lezen: 'Property of Jezus Christ'. Ik weet nog dat ik toen dacht terwijl ik hem bezig zag; 'Amai, die kerel meent het precies!'. Een week laer zat ik toevallig naast hem tijdens het avondeten en we geraakten aan de praat. Hij stelde zich met een brede glimlach voor als père Grégoire of father Greg of padre Grégorio; ik mocht kiezen, maar origineel is hij Fransman. Ik flapte eruit dat hij niet het gemakkelijkste beroep gekozen had en dat de kerk voor heel wat uitdagingen staat tegenwoordig. Hij lachte luid en zei dat hij het beroep niet gekozen had, het was een 'late' roeping! Hij was 22 toen hij naar het seminarie ging en daarvoor was hij een losbol geweest zoals zovelen van die leeftijd. Ondertussen is Grégoire veertig en heeft hij al heel wat afgereisd als missionaris. Hij verbleef 4 jaar in Amerika, 1 jaar in Peru, 1 jaar in Israel, 1 jaar in Libanon en 1 jaar in Centraal-Afrika. In die twee laatste landen heeft hij de oorlog van heel dichtbij meegemaakt en is moeten vluchten. Franse militairen hebben hem tot tweemaal toe moeten evacueren. Hij spreekt vloeiend Engels, Spaans en Hebreeuws, wat hij leerde voor de bijbelstudie, zijn stokpaardje. Na 8 jaar in het buitenland werd hij door zijn bisschop toegewezen aan een Franse parochie. Hij kreeg wel eerst de tijd om zijn droom, een pelgrimage naar het graf van de apostel, de Heilige Jacobus, te verwezenlijken. We konden het goed vinden met elkaar en besloten om een stukje samen te wandelen. En zo leerde ik een aangename man kennen die plezier wil maken in het leven en daar zoveel mogelijk mensen wil bij betrekken. Hij praatte werkelijk met iedereen en zat niet om een grap verlegen. Ik leerde ook een man kennen die zo devoot was dat hij iedere dag de eucahristie vierde, tot vijf keer per dag bad en tussenin in de bijbel las. En iedere keer nodigde hij de mensen vriendelijk uit om deel te nemen aan de mis. Hij wees niet met een beschuldigende vinger als je niet ging, ik kan het weten. Onderweg praatten we veel en over vanalles. We deelden onze afgunst voor King Car en Queen TV; twee objekten die passiviteit aanwakkeren en spontaniteit doden als je ze te gretig consumeert. Onze meningen stonden haaks op elkaar als het ging over hoe de kerk het priestermisbruik en andere zaken aangepakt heeft en nog steeds aanpakt. Ik deel zijn grote dankbaarheid voor het leven maar kon niet meegaan in zijn adoratie voor de persoon van God en Jezus Christus. Ik vertelde hem dat voor mij de dankbaarheid voor het leven een houding is en God veeleer een abstractie, met Jezus als mythisch figuur. Hij verzekerde me dat ik van mening zou veranderen de dag dat ik Jezus Christus zou ontmoeten, zoals hij Hem ontmoet had... Grégoire voelde mijn aarzeling bij dat laatste maar ging er niet verder op in. (Ik wou hem niet vragen hoe dat precies in zijn werk gegaan was uit vrees om een verhaal te moeten aanhoren dat voor mij zo ongeloofwaardig zou zijn geweest dat ik van hem afscheid zou hebben genomen.) Later tijdens een mooie wandeling in de bergen van Asturias vertelde hij me terloops over een wandeling die hij als jonge twintiger maakte in de Pyreneeën. Hij vertrok zonder zich voor te bereiden op een tocht en raakte hopeloos verdwaald. Hij zat op meer dan 2000 m hoogte zonder kaart, kompas of zaklamp en het begon snel donker te worden. Zijn enige kans om de koude nacht te overleven was zo snel mogelijk en zoveel mogelijk te dalen. Maar zonder pad ging het traag en de duisternis haalde hem snel in. Zelfs in het pikdonker bleef hij dalen om niet ten prooi ten vallen aan de koude. Tot opeens hij door iets gestopt werd. Hij weet niet wat hem stopt of waarom hij stopt maar hij krijgt geen voet meer verzet en nochtans zit hij door de adrenaline vol energie. Hij merkt dat hij op een platte steen staat en voelt zich verplicht erop neer te zitten. Hij trekt zijn knieën tegen zijn kin en valt kort daarna in slaap. Wanneer Grégoire de volgende ochtend vroeg wakker wordt, ziet hij 3 meter verder voor zich een steile afgrond van honderden meters diep. Een afgrond die hij de avond ervoor totaal niet gezien had. Hij staat op en klimt naar boven waar hij het pad terugvindt. Enkele uren later staat hij veilig thuis waar zijn familie en de politie hem ongerust stonden op te wachten... Onze wegen scheiden een paar dagen voor Oviedo. De priester wil de bus nemen want hij wil absoluut op tijd in Oviedo zijn om deel te nemen aan de processie van Corpus Christi. We wisselen geen email of adres uit omdat we ervan overtuigd zijn dat we elkaar zullen terugzien. Toen ik in Oviedo aankwam was ik nog net op tijd om de processie te volgen. In de verte zie ik Grégoire met priesterkleren en zijn zware wandelschoenen eronder, een grappig zicht op deze mooie warme dag. Later in de refugio ontmoet ik Alex, een jonge Mexicaan die toevallig met Grégoire aan de praat geraakt was na de processie. Grégoire verbleef in een klooster en had aan Alex gevraagd om een bidprentje te overhandigen een grote Belg met krulhaar, moest hij hem toevallig tegen het lijf lopen. Het was een bidprentje van de 'Virgen de Guadalupe', de Mexicaanse beschermheilige. Ik begreep niet waarom ik dat kreeg en Alex vroeg me of ik het verhaal erachter kende. Het gaat als volgt. In de 16e eeuw is een jonge Mexicaan, Juan Diego, aan het wandelen in de heuvels van de Cerro del Tepeyac en ziet daar de Heilige Maagd. Zij draagt hem op om naar de bisschop in Mexico City te gaan en hem te vragen een kerk te bouwen op de top van de heuvel. Wanneer Juan Diego bij de bisschop komt wordt hij uitgemaakt voor een leugenaar en weggestuurd. Beschaamd gaat hij terug naar de Heilige Maagd en vertelt haar dat de bisschop hem niet wil geloven. Zij maant Juan Diego aan om terug te gaan met rozen die hij moet plukken van de heuvel en in zijn mantel moet dragen tot bij de bisschop. Bij zijn aankomst laat hij de bloemen uit zijn mantel vallen en hebben die een afdruk van de Heilige Maagd op zijn hemd gemaakt. De bisschop gelooft Juan Diego meteen en laat een kerk bouwen op de plaats van de verschijning... Drie dagen later ontmoet ik Grégoire terug in een herberg. Hij vraagt me lachend: Did you get my message?
In de pelgrimsopvang van Irún ontmoette ik een jonge fransman. Zijn vakantie zat erop en hij zou de volgende ochtend de trein huiswaarts nemen. Op mijn vraag of er iets was wat ik zeker niet mocht missen vertelde hij me over een refugio in Güemes. Ook in mijn reisgids stond deze refugio in de provincie Cantabria als 'niet te missen' beschreven. Toen ik een tiental dagen later op weg naar was naar deze herberg wandelde ik samen met Martin, een hollander met een zwaar verleden. In zijn jeugdjaren was er het één en ander misgelopen en daarna was hij met foute vrienden blijven optrekken. Tot hij een paar jaar terug zijn huidige vriendin leerde kennen. Hij brak volledig met zijn verleden en heeft er ondertussen nieuwe familie en vrienden bij. Zo zie je maar, na regen komt... We kwamen samen aan in de refugio van Güemes die 'gerund' wordt door een 75 jarige pater, Don Ernesto genaamd. Hij wordt bijgestaan door een 50-tal vrijwilligers en de werking hangt volledig af van donaties. In het ouderlijk huis van Ernesto was er origineel plaats voor een 10-tal pelgrims maar ondertussen is er een gebouw bijgebouwd en kunnen er 50 mensen verblijven. Het bijgebouw is eigendom van 'de gemeenschap' en wanneer Don Ernesto sterft, wordt het verkocht en gaat de opbrengst naar het goede doel. (wie het dan kan kopen en met welk doel werd in het midden gelaten) Toen we binnenkwamen werden we persoonlijk begroet door de assistent van de pater. We kregen water en koekjes. Daarna mochten we de hand gaan schudden van Ernesto, een goedlachse vriendelijke man met een lange grijze baard en snor. Hij zit er een beetje bij als een goeroe en hoewel hij de indruk wil wekken dat het niet om hem draait, kunnen Martin en ik ons niet van de indruk ontdoen dat hij omnipresent is. Er hangen behoorlijk wat foto's van hem op zijn rondreizen en we krijgen te horen dat hij voor het avondeten een voordracht geeft. Een uur voor etenstijd komt de assistent de pelgrims vriendelijk uitnodigen om de spreekbeurt bij te wonen. Hij zorgt ervoor dat niemand de uitnodiging afslaat. En iedereen heeft er blijkbaar zin in want we zijn allemaal present! (een 25 tal pelgrims) We zitten in de bibliotheek die gevuld is met boeken allerhande en duizenden dia's van de vele reizen die de pater gemaakt heeft. Als we allemaal een stoel gevonden hebben begint hij eraan en wordt simultaan naar het Engels vertolkt door een medepelgrim, een Duitse professor. Zonder voorbereiding doet ze dat uitstekend! Hij legt ons uit dat pelgrimeren eigenlijk uit 4 zaken bestaat. Ten eerste de fysieke inspanning; die voel je direkt en zo word je beter in kontakt gesteld met je eigen lichaam. Ten tweede komt er de bewondering voor de overweldigende natuur waar we doorwandelen. Ten derde wordt het menselijk kontakt belangrijker, de ontmoetingen met de medemens die je pad kruisen. En ten vierde leiden deze drie zaken naar de kern, en dat is de ontmoeting met God. Hij drukt ook zijn bezorgdheid uit over de 'snel-geld-mentaliteit' waarmee de moderne mens leeft. In Cantabria worden eeuwelingen omgekapt om ze te vervangen door eucalyptussen die heel snel groeien (20 meter in 12 jaar). Dit voor de oliën en de papier-industrie. Denken we wel goed na of we zoiets 'vooruitgang' kunnen noemen. Aan de kust van Cantabria moeten hele stukken natuur plaats maken voor heuse spooksteden. Tijdens het jaar wonen er in zo'n stad 2000 mensen, in de zomer opeens 80000 en dat omdat we allemaal een tweede verblijf willen. Is dat wel verantwoord? Zijn aanhoorders eten uit zijn hand en we zijn volmondig akkoord. Maar ook wij pelgrims krijgen een veeg uit de pan! Hij verwijt de hedendaagse pelgrim gebrek aan creativiteit als het letterlijk over onze-weg-vinden gaat. In plaats van te klagen dat er te weinig pijltjes zijn, zouden we beter dankbaar zijn voor de pijtjes die er wel zijn. (Cantabria staat onder de pelgrims bekend als de plaats waar de bewegwijzering het zwakst is.) En dan moet het maar eens gedaan zijn met 'de race'. We haasten ons om zo snel mogelijk in een herberg aan te komen om zo het beste bed te kunnen kiezen. Kan dat de bedoeling zijn? Hij zegt dit alles op dezelfde konstante rustige toon. En weer zijn we het volmondig eens... Verder heeft hij het over de ontstaansgeschiedenis van de herberg en de NGO (niet-gouvernementele organistatie) die hij met 2 studievrienden opgericht heeft ten behoeve van de derde wereld, vooral in Afrika en Latijns-Amerika. Heel erg interessant allemaal. En dan is het tijd om te eten en verhuizen we van de bibliotheek naar de refter waar ons een heerlijke maaltijd geserveerd wordt! Nog even neemt Don Ernesto het woord om het eten te zegenen en er ons aan te herinneren dat de collectebus aan de ingang staat. Hij voegt eraan toe dat een plek zoals deze niet kan bestaan zonder donaties en dat je voor jezelf moet uitmaken hoeveel je geeft, zolang je maar niet vergeet om iets te geven... Er blijken ook goede zangeressen tussen de keuken-vrijwilligers te zijn en ze zingen een paar liedjes over hun geliefde streek, Cantabria! Er hangt een gezellige sfeer en we praten nog wat na met een flesje wijn op tafel. Er volgt een verkwikkende nachtrust. Bij het ontbijt is Ernesto alweer paraat. Hij schudt iedereen de hand en de vrouwen krijgen er 2 kussen bovenop! Sommigen willen met hem op de foto en dat weigert hij geenszins. Net voor we vertrekken geeft hij ons nog wat koekjes voor onderweg...
"Apa!" Zo word je vaak begroet in Baskenland. De Basken zijn enorm fier op hun afkomst en beschouwen zichzelf niet als Spanjaarden. Ze spreken je liever aan in het Engels dan in het Spaans lijkt wel. En op veel muren zijn geverfde ETA-getuigenissen te zien. Je leest zowel aanmoedigingen en verwensingen aan hun adres, maar voornamelijk aanmoedigingen: "Gora ETA!" (Leve ETA) is wat je heel vaak tegenkomt. Net in Baskenland leer ik drie Basken uit Vitoria-Gasteiz kennen die ook te voet op weg zijn naar Santiago de Compostela. Ik kom ze onderweg vaak tegen en onder de pelgrims worden ze al snel omgedoopt tot de drie musketiers. Er is José Manuel, of de stille, er is Vicente, of de bourgondiër en tenslotte is er Eduardo, of de nerveuzen! Ze begroeten iedereen in het Baskisch en willen hun afkomst echt niet verloochenen. Niemand ontsnapt aan de cursus 'Basis Baskisch', ook ik niet! Brood is 'ogi', wijn is 'ardo', water is 'ur' en tot ziens is 'agur!'. Het gelijkt in de verste verten niet op Spaans en het kost me dan ook heel wat moeite om te blijven volgen. Gelukkig menen ze het niet te erg en schakelen vlot over naar Spaans en een mini beetje Engels. De mannen van midden zestig vormen echt een hilarisch trio. Eduardo, de nerveuzen, liep altijd een heel stuk vlugger dan zijn kompanen en kon zo beschouwd worden als de voorbode van de andere twee. José Manuel volgde dan onopvallend en daarna kwam de luidruchtige bourgondiër! Hij had iedere keer een hele uitleg klaar over hoe het kwam dat hij wat later was; hij was blijven plakken in een restaurant en had daarna nog een koffietje gedronken op één of ander terras en eigenlijk had hij daar wel honger van gekregen! Zijn reputatie als 'connaisseur' van de gastronomie stond bij de pelgrims hoog aangeschreven. Zo genoot zijn keuze voor één of ander restaurant steevast de voorkeur boven die van de reisgidsen! Het werd zelfs zo erg dat er met eten gewacht werd tot Vicente eraan kwam, zodat hij ons kon tippen over welke specialiteit in welk restaurant geproefd moest worden. Eigenlijk was het niet meer dan een klucht want we aten gemiddeld een Menú del día van 8 euro. Maar toch had het net dat ietsje beter gesmaakt omdat de Bourgondiër gezegd had dat je nergens in Spanje zo lekker 'Lomo en salsa' kon eten... maar eigenlijk smaakte het voornamelijk omdat we met zijn allen samen konden eten! Agur!
Dag lieve vrienden van de blog! Na 60 dagen wandelen arriveerde ik in Saint-Jean-Pied-de-Port, het historische dorpje waar meerdere pelgrimsroutes samenkomen om de oversteek van de Pyreneën naar Roncevalles aan Spaanse kant te maken. Voor veel pelgrims is dit ook het startpunt van hun tocht naar Santiago de Compostela, voor echt héél veel pelgrims. De wandelroute was al drukker geworden in aanloop naar Saint-Jean maar bij aankomst hoorde ik het constante getik van de nordic walking sticks op de kasseien. Ik moest zelfs opletten om niet over de rugzakken te struikelen! Schelpen en wandelstokken worden er naar je hoofd gegooid in de vele authentieke pelgrimwinkeltjes! In de herberg kreeg ik bed 110! Waarom weet ik niet want er was maar plaats voor 40 maar toch, het werd me te druk. Daarom besliste ik om niet de Camino Frances te nemen maar mijn kans te wagen op de Caminos del Norte die langs de kust lopen in plaats van door het binnenland. De kustroute is langer en zwaarder maar minder druk bewandeld. Ze start voor mij in Irun, Spanje en om daar te geraken kon ik lans een GR route wandelen, de GR10! Echt een prachtige tocht door de bergen maar zeker niet voor beginners. Het was echt superzwaar op steile smalle bergpaadjes met veel grote, gladde rotsen en het slechte weer speelde ook niet in mijn voordeel. Dichte mist, constante regen en mijn schoenen was het enige wat ik te zien kreeg van wat me verteld werd prachtige vergezichten te zijn. Het was zelfs zodanig erg dat ik besloot om de GR te verlaten om 500m lager langs de weg verder te wandelen. Na een dag of 5 bereikte ik dan de Spaanse grens. Ik wandel nu al 8 tal dagen op Spaanse bodem en Spanje is jaah,... Spanje hé! Ontbijten in een bar, een tapa over de middag in een bar en het avondeten tja, in een bar! De route zelf langs de kust is wondermooi. Het stijgt en daalt constant en dat voel ik aan mijn spieren. 's Avonds ben ik echt goed moe en dat moet wel wil je goed kunnen slapen tussen de snurkende pensioensgerechtigde mannen vooral. Er zijn gemiddeld een 15 tal pelgrims in de refugios die wel minder goed ingericht zijn als de Franse gites. Er is ook minder plaats en meer lawaai; wat is het leven van een pelgrim toch hard! Vandaag echter deel ik een kamer met Martin, een 38 jarige Hollander, in een leuk pensionnetje in Portugalete, een stadje op 14km van Bilbao. We zijn de Baskische stad van het Gügenheim museum namelijk ontvlucht omdat je daar echt niet wil blijven na zolang in de natuur te hebben gewandeld. Te druk, te luid en teveel stank! We moesten ook nog door een heel stuk zware industrie (geef mij dan liever die zware etappes door de bergen) om morgen dan eindelijk weer de zee te zien, die bij mij toch precies altijd een gevoel van vrijheid en blijheid kan opwekken... Met die gedachte gaan bij mij de oogjes toe en het snaveltje dicht, bij de Spanjaarden daarentegen...
Op een ochtend kreeg ik een smsje van een kameraad waarin hij me vroeg waar ik me bevond, gewoon uit interesse dacht ik. Ik was onderweg naar La Chatre waar ik reeds kort na de middag toekwam wat me goed beviel omdat ik dan wat tijd kon maken om mijn kleren te wassen in een
lavomatique. Wat me minder goed uitkwam echter was dat de jeugdherberg altijd gesloten is tijdens het weekend! Stel je voor! De enige alternatieven waren een eind verder wandelen of een chambre d'hote. Ik koos voor het laatste om zo mijn geplande was niet langer te hoeven uitstellen.
Rond 17u kreeg ik telefoon van Steven, de geïnteresseerde kameraad, om te vragen in welke La Chatre ik me precies bevond, want hij stond met Steffie op honderd km van Limoges in een boeregat en kon onmogelijk geloven dat ik daar ergens was! Ik was nog altijd in mijn zwemshort aan het kijken naar de vooruitgang van de wasprogrammaknop toen ik begreep wat er gebeurd was. Ze wilden me een verrassingsbezoek brengen en hadden die ochtend 'La Chatre' ingegeven op de gps maar waren zo in een gelijknamig dorpje uitgekomen die 150km verder lag dan waar ik was! Gelukkig doet zot zijn geen zeer en zijn ze nog teruggereden tot bij mij. Nog een geluk was dat ik in die chambre d'hote op een kamer voor 4 sliep en er dus ook plaats voor hen was.
Op een dag haal ik Macguiver pelgrim in die me de indruk geeft wat moeilijk te lopen. Hij verteld me dat hij last heeft van blaren en pijnlijke voeten. 's avonds in de gite toont hij me de schade. Een slagveld van rode plekken en blaren. Maar hij zou Macguiver pelgrim niet zijn als hij geen oplossing bij de hand had. De hiel van zijn linkervoet zat teveel gekneld. Hij haalde de zool uit zijn linkerschoen en zijn scoutsmes uit de rechterzak van zijn broek. Hij sneed de zool in twee en stak het hielstuk in zijn rugzak met de woorden; je weet nooit dat ik ze weer aan elkaar moet zetten! Toen was zijn rechterschoen aan de beurt waarvan hij vond dat ze te scheef afsleet waardoor hij zijn voet verkeerd gebruikte. Hij haalde een stuk gevonden autoband uit zijn rugzak en sneed er vakkundig stukjes uit ter grootte van de afgesleten plekken. Daarna plakte hij ze met superlijm op die plekken en was kontent en overtuigd dat het de dag erna vast beter zou gaan.
's morgens had hij een half uur werk om zijn voeten in te wikkelen met verband , een paar vrouwepantys en een fijn paar kousen. De eerste meters waren gewoonweg te pijnlijk om nog maar naar te kijken! Gruwelijk! Hij verbeet echter de pijn en wandelde dapper verder...
We splitsten later die dag en sindsdien heb ik Lionel niet meer gezien.
Naar het einde toe van een lange dag wandelen kijk je steeds meer naar de grond. Het wordt lastig en ik steek dan mijn duimen door de lussen van mijn rugzak en 'ploeg' me als het ware een weg door de velden.
Tijdens dat ploegen ontdek je een heel andere wereld, namelijk die van kevers, salamanders, naaktslakken en... slangen! Toen ik 's avonds aan een Schotse medepelgrim vertelde over mijn ontmoeting met een lange, groene slang met een dunne kop en iets dikker lijf, wist hij me iets interessants te vertellen over die diertjes!
Volgens hem zijn er in de streek 2 soorten slangen; de grasslang die ik zag, een ongevaarlijk exemplaar die vooral in grasbermen leeft. En dan is er de Vipere! Bruin van kleur met een platte kop en een zwarte diamantvormige tekening op hun lijf. Zij zitten graag in rotsachtig gebied en dan nog liefst in de zon. Hun beet is giftig maar er is gelukkig een doeltreffende remedie volgens John. Je neemt een brandende sigaret en duwt die gedurende 3 minuten op de plaats waar je gebeten bent. De warmte neutraliseert namelijk het gif, handig!
Dus lieve vrienden, als jullie deze zomer terug massaal naar la douce France trekken op vakantie, geef dan een pakje groene michels zonder filters mee aan de kindjes als ze buiten spelen, want je weet het; veiligheid voor alles!
De tocht naar Vézelay is echt prachtig! Bij aankomst krijg je een prachtig zicht op de basiliek, die hoog op een heuvel uittorent. Het is nog een taaie wandeling van de voet van de heuvel tot je effectief bij de voordeur van de basiliek staat. Kzet me daar op een bankje wanneer ik plots mijn naam hoor. Lionel Macguiver was ook net aangekomen. Het onthaal voor pelgrims opende pas om 14u30 en omdat we daar al om 14 u waren hebben we een vlug bezoekje aan de imposante basiliek gebracht. Indrukwekkend. Ik was daar zo vroeg na een wandeling van 29km omdat er onweer zat aan te komen. Kheb constant doorgewandeld om maar niet te worden natgeregend. Gelukkig heb ik het droog kunnen houden. We wouden toen samen naar het onthaal gaan toen we werden aangesproken door William. Een Engelsman die zeer goed Frans praatte. Hij is een vrijwilliger die een paar keer per jaar naar Vézelay gaat om er pelgrims wegwijs te maken. Hij hielp ons aan een goedkoop onderdak in een gebouw van de kloosterzusters. Er verbleven daar nog wat pelgrims en een groep mentaal gehandicapte jongeren. Ze waren er op reis. Je hebt er alle comfort en mag de keuken gebruiken enzo. Je betaalt er infeite wat je wil maar er was een indicatieprijs van 15 euro, ontbijt inbegrepen...
In Tonnerre ben ik op aanraden van François en Raymond naar de toeristische dienst gestapt, waar ze voor 10 euro overnachtingen aanbieden aan pelgrims. En daar, in een gebouwtje van de scouts gelegen in een prachtige wilde tuin, ontmoette ik hem: Macguiver Pelgrim! Zijn hele uitrusting was een geheel van uitvindingen tegen en voor vanalles en nog wat! Een pepervatje gemonteerd op zijn wandelstok tegen dat er een hond attakeert. Dan zou hij vlug het vatje openmaken en peper in de ogen strooien van die durfal van een hond. Ik moet er wel bijvertellen dat het nog in testfase was, de positieve werking ervan stond nog niet vast. Zijn sandalen waren in feite twee stukken fijn isomo, uitgesneden op zijn maat, met rekkers vastgemaakt aan zijn voeten. Die rekkers dienden ook om zijn broek over zijn schoenen vast te maken als het regent. Iedere tweede dag draagt hij zijn t-shirts of trui's binnenstebuiten om ze te luchten. Zijn zeep zit in een vrouwekous die hij rond zijn pols bindt om ze niet te vergeten in de douche, enz... Echt schitterend om hem bezig te zien, en een aardige vent, Lionel, 64 jaar. Zo kwam het dat we afspraken om elkaar terug te ontmoeten in Vézelay. We wandelden niet samen, omdat het moeilijk is naar ritme toe, maar ook omdat ik een andere weg wou nemen...
