Het even geduurd om alles te laten bezinken en een eindconclusie te maken. Ik wil een zo objectief mogelijk beeld van NZ geven.
De reis erheen, maar vooral terug, is zwaar en niet te onderschatten. Ik heb toch wel een week last gehad van een serieuze jetlag. Om 8 uur 's avonds verlangde ik al naar mijn bed. Geen zin in TV of nieuws. De overgang van 2 maanden dicht bij de natuur en jezelf te leven was enorm groot. Het verkeer hier is waanzinnig, in vergelijking met NZ.
NZ is een jonge natie. De westerse beschaving is pas begin 19de eeuw begonnen. En ze hebben er iets heel moois van gemaakt! Ze hebben hun prachtige natuur intact gehouden. Het Department of Conservation (DOC) = het departement voor natuurbehoud doet fantastisch werk. Praktisch nergens zie je hoogbouw. Prachtig aangelegde wandelpaden. Overal openbare toiletten enz. De NZers zijn ontzettend trots op hun land. Nergens zie je zwerfvuil. De toeristen nemen dit ook over blijkbaar. NZers zijn ook van nature zeer vriendelijk en nieuwsgierig. Altijd vragen ze waar je waar je vandaan komt en wat je van hun land vindt. Zelfs een tankstationbediende kwam met tips wat ik nog kon bekijken en stelde vragen over België. (Wat een contrast met de norse Antwerpse buschauffeur die voor mijn neus wou wegrijden toen ik met een zware koffer en 2 rugzakken bij zijn bus arriveerde. Welkom terug in België!)
In NZ ben ik geen gestreste persoon tegengekomen. Het is een zaligheid om daar rond te rijden.
Tot slot wil ik een overpeinzing met jullie delen die ik op de laatste dag in NZ heb neergeschreven.
Tijdens mijn rondreis heb ik prachtige natuurverschijnselen gezien. De pancakerotsen, de regenwouden, de fjorden om er maar enkele te noemen zijn gedurende miljoenen jaren gevormd. In dat licht gezien komt de mens pas kijken. En wat heeft hij er tot nu toe van gemaakt?
Overal oorlogen en conflicten. We hebben het ontzettend moeilijk om in harmonie met de natuur en met andere mensen te leven. NZ is uiteraard geen compleet ideale maatschappij, maar ik heb het toch ervaren als een stukje paradijs op aarde. NZ heeft op mij een diepe indruk gemaakt. Ontroerend mooi!
Dit is de laatste update uit NZ. Ik maak er thuis nog eentje met mijn bevindingen.
De laatste dagen waren wat nagenieten vnl aan de Oostkust. De foto van het café The Barn, in Waipu, heb ik als herinnering gemaakt omdat daar ooit nog The Small Faces (toen nog mét Rod Stewart) hebben opgetreden. De foto hangt in het toilet, boven de urinoirs. In heel NZ vind je ook monumenten e.d die WOI , The Great War, herdenken.
Ik ben langzaam opgeschoven naar Auckland toe, waar ik zaterdagmorgen vertrek, om hopelijk zondagmorgen op Schiphol te landen.
Vandaag heb ik Auckland bezocht, dwz het Auckland War Memorial Museum.
Daar heb een voorstelling van Maori's bijgewoond, waarvan enkele foto's.
De foto van de Maoriboot vind ik indrukwekkend. De boot is gemaakt uit 1 boom en kan 100 krijgers bevatten.
Het is een prachtig museum, 3 verdiepingen. De moeite waard.
De foto's van de mangrove laten zien dat deze bomen in het zeewater staan en daar prima overleven. Op de tweede foto kun je een klein krabbetje zien in de kleur van de modder.
De tocht blijft boeiend, want net als je denkt dat je het beste hebt gehad, kom je weer op een plaats waarvan je denkt : dit is een beeld wat zeer lang zal blijven hangen. Het uitzicht bij Omapere over de haven en duinen van Hokianga was weer adembenemend mooi!
En dan kom je bij die Kauri boom, naar schatting 2000 jaar oud met een omvang van 13,8 meter en een hoogte van 51,5 m. Op de foto ziet een heel klein poppetje (een vrouw) om een idee te geven wat een gigantische kanjer dat is. Het werd er ook heel stil bij die boom. Iedereen was onder de indruk.
Na de Bay of Islands ben ik eerst verder noordelijk getrokken. Kerikeri was een bezoek waard. Het oude stenen huis (gerenoveerd) dateert van 1836 en het houten huis van 1822. Het bezoek aan het nagebouwde Maoridorp vond ik erg tegenvallen. Niet goed onderhouden en een gebrekkige routebeschrijving. Toch enkele foto'sgemaakt.
Uiteindelijk ben ik die dag uitgekomen bij Ahipara, volgens mijn boek het dorp met het mooiste uitzicht over 90 miles beach. Dat strand is weliswaar geen 90 mijl lang, bijlange na niet zelfs, maar het is wel zand en strand zover als je kunt kijken. Heerlijk om daarover 's morgens te wandelen. Vanaf de camping kon ik 's avonds de branding horen, vergezeld van een vogelconcert. Soms is schoonheid heel gewoon.
Gisteren een boottocht gemaakt in de Bay of Islands. Niet zo maar een baai : daar liggen 144 eilandjes, rotsen niet meegerekend. Het was niet zo een geweldig begin, want op het moment dat mijn cruise had geboekt begon het prompt te regenen. Eenmaal op weg klaarde het gelukkig op. De zee bleef echter zeer woelig. Ik had een lekker broodje kip gekocht voor onderweg. Naast mij zat een Chinees met een verdacht gele kleur (dat kan ook van nature geweest zijn) maar dat werd grijsgroen naarmate de reis vorderde. Het waren inderdaad flinke golven. Het resultaat was dat zijn maaginhoud in een kotszakje verdween, samen met mijn eetlust. Hij heeft de reis verder niet bewust meegemaakt, denk ik. Want bij aankomst lag hij nog steeds uitgeteld op 3 stoelen. Hij heeft geen dolfijn gezien. Maar wij ook niet. Ze hadden deze dag geen zin om zich te laten zien. Mogelijk een orka volgens de kapitein.
De wandeling op een van de eilandjes was wel weer buitengewoon mooi met een panorama van 360 graden. Prachtig waren de zeevogels die als kamikazepiloten de zee indoken, waarshijnlijk om de aanwezige Japanners een plezier te doen. Dat had ik tot nu toe alleen op TV gezien, nu in het echt, indrukwekkend.
Het schiereiland Coromandel is ook een bezoekje waard. Ik sta weer vlak aan het strand op Shelly Beach. De zonsondergang trekt veel kijkers en fotografen. Uiteraard doet uw reporter ook een duit in het zakje (zie foto's). De volgende dag vertrek ik richting het noorden van het eiland. Een hele rit en rond Auckland is het zelfs DRUK! Naar Antwerpse/ Amsterdamse begrippen ( ik hoop dat de Rotterdammers niet beledig) is dit hier een lachertje. De overnachting is in Warkworth aan de Sandsplit, een niet zo'n gezellige camping in vergelijking met bv. Shelly Beach. Vandaag ben ik in Paihia bij de Bay of Islands aangekomen. Een zeer levendig stadje met tal van mogelijkheden. Morgen eens kijken waar we zin in hebben.
Ja, het houdt natuurlijk niet op! Ik heb een dorp bezocht dat in 1886 door een vulkaanuitbarsting bedolven werd door lava en as. Er waren maar 17 doden dankzij het heldhaftig optreden van ene Sophie. Interessante wandeling met ook uitleg over de geneeskrachtige planten. Vooral Tea Tree is bij ons bekend, zij het de Australische variant.
Daarna ben ik verder noorden gereden, richting Coromandel. De wandeling in Tairua, naar de top van de heuvel, gaf weer een prachtig panorama.
Vandaag was het ook weer genieten en ook wel weer lachen hoe gek mensen zich kunnen gedragen. De wandeling naar de Cathedral Cove was al een opstopping van jewelste, maar toegegeven ook wel mooi. De toestanden op Hot Pool Beach waren echt hilarisch. Je kon een schepje, ja zelfs een heuse spa, huren om een put te graven op het strand waar de temperatuur opliep tot 64 graden. Massale toeloop! Iedereen begint als een gek te graven en ploft dan neer om uitgeteld te genieten van, een voor mij, ondraaglijke temperatuur. Ik heb er een foto van genomen.
