Ik woonde met mijn vader en mijn moeder op een klein eilandje in een caravan en we hadden het helemaal niet breed. Toen ik slechts drie jaar oud was probeerde mijn vader mij te wurgen nadat hij alweer teveel gedronken had. ik voelde het leven uit mij weg stromen maar gelukkig kon mijn moeder of Mo zoals ik ze noem nog net redden. Na dit incident heeft Mo mijn vader buiten gestoken en heb ik hem nooit meer gezien, ik dacht dat alles beter ging worden maar dat werd het niet. Mo zat ook aan de drank waardoor ik geen leuke jeugd had. ik werd verafschuwd door de mensen op het eiland.en liep van de ene depressie in de andere. op mijn acht jaar werd ik zelf opgepakt door de politie omdat ik met een te "nieuwe" fiets rondreed en ik die fiets dus zeker had gestolen. terwijl die fiets het enigste kerstgeschenk was dat ik ooit gekregen had. het was ook op die dag dat ik besloten had ooit wraak te nemen op de politie. maar het beterde niet met Mo haar drankprobleem en ik werd opgenomen en in pleeggezinnen geplaatst. ik haatte die mensen ondanks alles wat ze voor mij deden, dus ik liep telkens weg. Na enkele keren weg te lopen en telkens terug te gaan naar die caravan waar ze mij toch telkens vonden besloot ik om in het bos te blijven en niet meer terug te keren...
Ik leef nu al zevenhonderd dagen on het bos, ik kan overleven door te jagen en door in te breken in leegstannde vakantiehuizen. meestal is er wel een raam die niet goed toe is en dan kruip ik langs daar naar binnen. ik blijf zolang er eten is, of zolang er geen mensen in de buurt komen. het is nu al een tijdje geleden dat ik nog met mensen heb gesproken, normaal gezien moet ik vluchten als ik mensen zie. de politie zoekt mij nu al een tijdje omdat ik geregeld een boot jat en er dan een dagje mee rondvaar of een dure auto jat om in te slapen. maar ik breng altijd alles terug en ik heb nog nooit iemand kwaad gedaan. af en toe stuur ik Mo een mail met een laptop die ik gevonden heb, zodat ze weet dat alles goed met me gaat. ik heb ook geen last meer van depressies zoals vroeger maar toch is er nog iets, ik wil hier weg, ik wil vliegen. ik hou nu al een tijdje een vliegveld in de gaten en weet dat er amper bewaking is omdat niemand verwacht dat er iemand een vliegtuig zal stelen. maar morgen is het zover en ben ik weg...
die nacht verkende ik voor de laatste keer het terrein, niemand te zien, enkel het vliegtuigje genaamd Cessna waarmee ik straks de wereld intrek. die ochtend net voor het opkomen van de zon vertrok ik, alles ging verrassend goed, maar ik wist dat het moeilijkste nog moest komen, het landen. de brandstof tank was vol maar ik wist dat ik slechts een kleine acht uren ging kunnen vliegen. na enkele uren rustig te kunnen vliegen langs de stranden van de Zuidzee stak er een storm op en moest ik vroeger landen dan voorzien. het ging beter dan verwacht, ik kwam er heelhuids uit maar het vliegtuig niet. toen ik geland was zag ik enkele jongens wat roken en een meisje in de verte. ik vroeg aan dat meisje waar ik terecht gekomen was en zij vertelde me dat dit een indianenreservaat was. nadat ze mij wat te eten gaf moest ik vluchten want er kwamen toezichthouders van het reservaat aangereden maar net voor ik het woud in liep, riep ze me haar naam toe... Eden..
Nadat ik neergestort was met dat vliegtuigje wou ik niets anders meer doen, ik stal het ene vliegtuig na het andere. ik verplaatste me van woud naar woud. de politie sprak van de blote-voeten-bandiet omdat ze mijn voetafdruk vonden op een vliegveld. ik overnachtte nog steeds in vakantiehuisjes maar doe dat nu in meer stijl. ik had een bankkaart gevonden in een van die huizen en ben ze beginnen gebruiken, zo kon ik dingen online bestellen en ze laten afleveren aan één van die vakantiehuizen. de politie had dit door maar ze konden er niets aan doen. ik werd populair in heel het land want ik zag op een onlangs bestelde PC dat ik een eigen facebook pagina heb met duizenden fans en ik heb zelf een T-shirt besteld met mijn gezicht erop. ik stuurde nu ook meer foto's naar Mo omdat ik haar wel miste maar ik kon niet terug keren, niet nu dat alles zo goed gaat. ik ben enkele keren nipt kunnen ontsnappen aan de politie, de controles worden strenger op de vliegvelden. ze verwachten me en ze hebben zelf een prijskaartje van 10 000 op mijn hoofd geplakt. gelukkig kan ik me nu al een tijdje schuilhouden in een luxe vakantiehuis met een heleboel eten in de diepvries en er is zelf een bubbelbad en een sauna. vandaag is het mijn verjaardag, 22 maart, ik heb nooit van mijn verjaardag gehouden, waarschijnlijk de schuld van mijn vader maar hoe dit precies komt weet ik niet meer. ik wil er ook niet teveel meer aan denken... die avond wou ik nog eens een collage maken zoals ik vroeger vaak deed, die nacht was het koud, ik wist dat het riskant was maar ik heb toch een vuurtje aangestoken. het duurde niet lang of het huis was omsingeld maar ik kon net op tijd ontsnappen.
maar het was slechts een kwestie van tijd voor ze me zouden vinden, de mensen wisten nu waar ik ongeveer was en ze zouden het hef in eigen handen gaan nemen. enkele nachten later word ik wakker van honden die janken, ik besef dat dit het einde is en dat ze achter mij komen. ik probeer nog te rennen en te vluchten zoals ik altijd doe maar het voelt alsof ik opnieuw gewurgd word maar dat deze keer niemand mij komt redden... daar stond ik dan aan de rand van de klif en ik kon geen kant meer op. 11 Juli 2010 is de dag waarop de Barefoot Bandit gevangen werd na jaren op de vlucht te zijn.
